บทที่ 295

หากคู่เคียงเรียงหมอนของไป๋ชิงเป็นคนของเขา ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ไม่พ้นหูของเขาไปได้ ครานี้อยากจะทำอะไรก็ง่ายดาย

“ใช่แล้ว พี่สองเพิ่งได้นางสนมคนใหม่มา สวยมากเชียวนะ เหตุใดพี่สองไม่แบ่งปันวิธีการกับให้แม่ทัพไป๋บ้างล่ะเผื่อว่าเขาจะได้นางสนมที่สวยงามด้วย” เย่เฟยหลีพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามอง แม้ว่าจะไม่ได้เห็นสีหน้าของเขา แต่น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

หลายคนรู้เรื่องนี้ และความรักระหว่างชายและหญิงเป็นเรื่องปกติ แต่เขาไม่ต้องการทิ้งภาพลักษณ์ความลุ่มหลงผู้หญิงของตัวเองต่อหน้าจักรพรรดิ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไรมาก แค่หวังว่าดวงตาของเขาจะกลายเป็นมีดทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของเย่เฟยหลี

“เหตุใดเสี่ยวเถายังไม่กลับมา หรือว่านางจะหลงทางอย่างนั้นหรือ? ข้าจะไปตามนางหน่อย”

ฉู่เนี่ยนซีมวดคิ้ว สีหน้าเป็นกังวล เสี่ยวเถาคือคนของจวนองค์ชายหลีเพียงคนเดียวที่เป็นห่วงเป็นใยฉู่เนี่ยนซี หากนางหลงทางก็เป็นเรื่องเล็ก แต่ขออย่าให้อะไรเกิดขึ้นกับนางก็พอ

“เหลียงหยวน ไปกับพระชายา”

"ไม่ต้อง"

ดวงตาของฉู่เนี่ยนซีที่มองเย่เฟยหลีกลับมาเย็นชาเหมือนเมื่อก่อน แต่นางกำลังสับสนกับความคิดที่มีเกี่ยวกับเย่เฟยหลี การออกห่า