บทที่ 297

“มันก็แค่ปิ่นระย้า มันแตกไปแล้วก็แล้วกันไป องค์หญิงห้าสามารถชดใช้คืนให้เจ้าได้เป็นสิบ ๆ อัน”

เจี่ยงจาวอวิ๋นเตะเศษชิ้นส่วนด้วยเท้าของนาง ไม่แยแสต่อสิ่งนั้นเลยแม้แต่น้อย

“เห็นได้ชัดว่าสุนัขทาสคนนี้พึ่งจะทำความผิด ทำไมกันนะ จะถูกลงโทษไม่ได้เลยหรือ?”

ฉู่เนี่ยนซีใช้คำพูดของเจี่ยงจาวอวิ๋นมาปิดปากของนาง เมื่อเห็นเจี่ยงจาวอวิ๋นโกรธมากจนพูดไม่ออก ฉู่เนี่ยนซีก็รู้สึกโล่งใจลงมาบ้าง

“ม้าที่ดีย่อมคู่กับอานที่ดี และอานที่ดีย่อมคู่กับม้าที่ดี ปิ่นระย้านี้เป็นปิ่นที่ดีจริง ๆ เท่าที่ข้าดู มันคงเต็มใจแตกหักดีกว่าอยู่บนหัวของเจ้ามากกว่า”

เจี่ยงจาวอวิ๋นมองไปที่ฉู่เนี่ยนซีอย่างเยาะเย้ย ราวกับว่านางจะรู้สึกมีความสุขมากขึ้นตราบใดที่ใช้ใบหน้านี้โจมตีนางได้

“ใช่เพคะ ใบหน้าของข้าเทียบไม่ได้กับชายาผู้สูงศักดิ์ของท่านอ๋องเหลียน ไม่อย่างนั้นจะอนุญาตให้องค์ชายเหลียนทำเรื่องมั่วโลกีย์ในเวลากลางวันแสก ๆ ได้อย่างไร นั่นเท่ากับการเอาหน้าของท่านวางไว้บนพื้นแล้วเหยียบย่ำไม่ใช่หรือ?”

เมื่อเห็นใบหน้าของเจี่ยงจาวอวิ๋นแดงด้วยความโกรธ ฉู่เนี่ยนซีก็หันไปหาเสี่ยวเถาและพูดว่า "เมื่อครู่นางตีเจ้าอย่างไร ตอนนี้เจ้าก็ตีกลับไ