All Chapters of องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก: Chapter 301 - Chapter 310

องค์จักรพรรดิมองตรงไปที่เย่เฟยหลีด้วยท่าทางอันน่าเกรงขามและดวงตาเฉียบคม นี่คือองค์ชายที่เขาให้ความสนใจมากที่สุดเขาหวังว่าเย่เฟยหลีจะไม่เพียงแค่สามารถรับผิดชอบงานสำคัญ ๆ ได้เท่านั้น แต่ยังจะสามารถปกครองเมืองรัตติกาลและกลายเป็นองค์จักรพรรดิที่ยอดเยี่ยมหลังจากที่เขาสวรรคตไปแล้ว“ลูกเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เย่เฟยหลีดูจริงจัง และคำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากบางของเขากลับไม่มีความอบอุ่นใดใด“เจ้าควรตรวจสอบเรื่องนี้ต่อไป เมื่อคืนเจ้าและไป๋ชิงได้ประลองกัน และสุดท้ายก็เสมอกัน จากนั้นเจ้าก็บอกว่ารู้สึกไม่สบายและออกไปก่อน พอมาดูตอนนี้ก็เหมือนว่าเจ้าจะไม่ได้โกหกเพื่อหักหน้าไป๋ชิง บอกมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น” น้ำเสียงและสายตาขององค์จักรพรรดิอ่อนโยนขึ้น“ไม่มีใครที่จะเข้าใจลูกได้ดีไปกว่าเสด็จพ่อ ที่ลูกทูลว่าไม่สบายไม่ใช่เรื่องโกหกพ่ะย่ะค่ะ” เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นรวมไปถึงสายตาคู่นั้น หัวใจของเย่เฟยหลีก็ดำดิ่งลง หากองค์จักรพรรดิทรงเข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้และส่งคนไปตรวจสอบ เบาะแสเพียงเล็กน้อยก็อาจฆ่าฉู่เนี่ยนซีได้“เจ้าต้องดูแลตัวเองและอย่าทำงานหนักเกินไป” องค์จักรพรรดิคิดครู่หนึ่ง “เจ้าได้รับบาด

นางจึงฝังเข็มให้ผู้ป่วยทันทีโดยรักษาอาการของเขาให้คงที่ก่อน แต่นางยังไม่รู้ว่าเป็นเชื้อไวรัสตัวไหน จึงต้องใช้เวลาศึกษาอย่างละเอียดจึงจะทราบลักษณะและยารักษาโรคได้ฉู่เนี่ยนซีถอดผ้าปิดปาก หมวกคลุมผม และถุงมือออก ห่อด้วยผ้าสะอาดแล้วนำไปให้อวี๋ตงเผาทิ้งนอกจากนี้นางยังใบสั่งยาสองใบและให้อวี๋ตงส่งคนแยกกันไปต้มยา อย่างน้อยก็จะช่วยป้องกันไม่ให้คนที่มีสุขภาพดีเหล่านี้ติดเชื้อและบรรเทาอาการของผู้ที่ติดเชื้อได้ในเวลาเดียวกัน นางให้อวี๋เป่ยไปค้นหาว่าเชื้อไวรัสมาจากไหน เนื่องจากตอนนี้มันรุนแรงมาก จนคนที่แพร่เชื้ออาจป่วยหนักจนถึงระยะสุดท้ายแล้ว“อวี๋หนาน เจ้าเก่งเรื่องวิชาตัวเบา ไปเชิญท่านหมอเทวดาเฮ่อหลานมาโดยเร็วที่สุด”ฉู่เนี่ยนซีให้สั่งงานอย่างเป็นระเบียบแล้วเข้าไปในห้องที่ไม่มีคน แม้ว่าห้วงว่างเปล่าจะยังเปิดไม่เต็มที่ แต่ก็ดีกว่าเมื่อก่อนมาก อย่างน้อยนางก็สามารถเข้าไปศึกษาลักษณะพิเศษของเชื้อไวรัสได้นางกวาดตามองอย่างสบาย ๆ และทันใดนั้นก็พบว่าผลทุกข์ระทมที่นางโยนลงไปก่อนหน้านี้ได้หยั่งรากและแตกหน่อออกเป็นใบสีเขียวเล็กๆ สองใบที่น่ารักมากนั่นทำให้นางประหลาดใจ ผลทุกข์ระทมมีอยู่จริงหรือ?บ

ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก กลิ่นหอมสมุนไพรบนร่างกายของฉู่เนี่ยนซี ผสานกับกลิ่นอำพันทะเลที่เปื้อนบนร่างกายของเย่เฟยหลีและห่อหุ้มคนทั้งสองไว้แน่น กลิ่นหอมที่ผสมกันนั้นเบาบางมาก“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ไปเถิด”เมื่อเย่เฟยหลีได้ยินเสียงของฉู่เนี่ยนซี เขาก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูกและรู้สึกไม่ยุติธรรมด้วย เขากังวลอยู่เสมอว่านางจะตกเป็นเป้าหมายของสายลับ แต่นางก็ช่างเหลือเกิน เปิดปากเมื่อไหร่ก็เหมือนเป็นคนแปลกหน้าไปทุกที“การออกนอกเมืองไม่ใช่คิดจะทำก็ทำได้ ข้าต้องการหนังสือผ่านประตู”แสงอาทิตย์ตกกระทบแผ่นหลังของนาง ทำให้เห็นว่าปลายจมูกของฉู่เนี่ยนซีมีเหงื่อออกและขึ้นสีแดง ซึ่งเพิ่มความขี้เล่นเล็กน้อยให้กับอารมณ์ที่เย็นชาของนาง“นี่ท่าทีของเจ้าเวลามาขอความช่วยเหลือจากข้าหรือ?”เย่เฟยหลียิ้มเยาะออกมาด้วยความโกรธ ฉู่เนี่ยนซีคิดว่าสามารถจิกหัวใช้เขาให้ทำอะไรก็ได้หรือ?ฉู่เนี่ยนซีกระพริบตา ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ขอท่านอ๋องโปรดอภัยด้วย การช่วยเหลือคนเป็นเรื่องด่วน สถานการณ์ความเจ็บป่วยอย่างกะทันหันนี้ หากไม่ได้รับการรักษาทันท่วงทีอาจถึงแก่ชีวิตได้”ความจริงแล้วเขาโกรธนางไม่ลง และแม้เ

แต่ด้วยตำแหน่งของขั้นบันไดนั้นไม่ดีทำให้เก้าอี้พลิกค่ำ ดวงตาของฉู่เนี่ยนซีเบิกกว้างด้วยความตกใจนางคิดว่าตัวเองกำลังจะล้มหลังจากนั้นครู่หนึ่ง นางก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดอย่างที่คาดไว้ เมื่อเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่งดงามของเย่เฟยหลีก็อยู่ตรงหน้า ห่างจากนางเพียงสองนิ้วเท่านั้นฉู่เนี่ยนซีสามารถมองเห็นเงาของตัวเองในรูม่านตาของเย่เฟยหลีได้อย่างชัดเจน ขนตาของเขาหนาโค้งงอและดวงตาของเขาก็ชัดเจนราวกับยามเช้าฤดูใบไม้ร่วงในเดือนเจ็ด ฉู่เนี่ยนซีที่อยู่ในอ้อมแขนของเย่เฟยหลีก็หน้าแดงทันที“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”เสียงที่เป็นกังวลของเย่เฟยหลีดังเข้าหูของฉู่เนี่ยนซี ช่วยเรียกนางให้กลับมามีสติอีกครั้ง นางก็รีบเด้งตัวออกจากอ้อมแขนของเย่เฟยหลีทันที พลางก้มลงและปัดชุดของนางเพื่อปกปิดแก้มที่แดงระเรื่อของตัวเอง“มะ...ไม่เป็นไร...” ฉู่เนี่ยนซีพึมพำในใจ ‘จริง ๆ เลย ทำไมต้องหล่อขนาดนี้ด้วยนะ?’“เช่นนั้นก็เข้าไปข้างในเถิด” เย่เฟยหลีก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน เมื่อครู่เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจของฉู่เนี่ยนซี ที่รดคางของเขา อีกทั้งยังสามารถมองเห็นใบหน้าเล็ก ๆ ของนางได้อย่างชัดเจน แต่ดูเหมือนนางจะเหนื่อยมากจนขอบตาดำคล้ำไ

“บุตรสาวของข้าเป็นผู้หญิงที่ช่างโดดเด่นที่สุดในโลก” มหาเสนาบดีฉู่มองไปที่ฉู่เนี่ยนซีอย่างภาคภูมิใจและบีบจมูกเล็ก ๆ ของนาง ทำให้ฉู่เหนียนซีหัวเราะออกมาเสียงดัง“ท่านพ่อเจ้าคะ ลูกมาคิดเรื่องนี้ดูแล้ว ลูกวางแผนว่าจะไปเมืองหนานหลินที่มีโรคระบาดแพร่กระจายและมีทรัพยากรน้อย เมื่อไปที่นั่น ลูกก็จะสามารถช่วยเหลือผู้คนได้”ฉู่เนี่ยนซีประคองมหาเสนาบดีฉู่นั่งลง นวดขมับให้เขาอยู่ข้างหลังพลางพูดเบา ๆ “ท่านพ่อ ในหนึ่งชีวิตของท่าน ครึ่งหนึ่งท่านห่วงใยข้ากับท่านพี่ อีกครึ่งหนึ่งท่านห่วงใยประชาชน แต่ตอนนี้ลูกสามารถแบ่งเบาภาระท่านพ่อได้ครึ่งหนึ่งแล้ว จากนี้ไปท่านก็พักอยู่ที่จวนแบ่งเบาความเครียดจากในวังมาบ้างเจ้าค่ะ”“เมื่อเช้านี้ องค์จักรพรรดิเพิ่งแต่งตั้งให้ท่านอ๋องหลีไปยับยั้งน้ำท่วม อีกทั้งเจ้าก็ยังลงไปเมืองหนานหลิน ข้าว่าเจ้าก็คงกังวลเรื่องท่านอ๋องหลี ส่วนท่านอ๋องนั้นตอนที่คุยกับข้าเขาก็กังวลเรื่องเจ้าเช่นกัน เห็นพวกเจ้ารักใคร่เป็นห่วงเป็นใยกันเช่นนี้ พ่อก็สบายใจ”เมื่อฟังคำพูดที่พึงพอใจของมหาเสนาบดีฉู่แล้ว ฉู่เนี่ยนซีก็ทำได้เพียงหัวเราะแห้ง ๆ พลางค่อนขอดเย่เฟยหลีว่าทำหน้าที่นี้ได้ดีจริง ๆ หลอกได