All Chapters of องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก: Chapter 271 - Chapter 280

หลังผ่านไปครู่หนึ่งนางก็เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ไหวติงและไม่ส่งเสียงแม้แต่น้อย ซ่างกวานเยียนจึงขมวดคิ้ว“ท่านพี่หลี เหตุใดท่านถึงทำตัวห่างเหินกับเยียนเอ๋อร์เช่นนี้เล่าเพคะ?”พูดจบ ซ่างกวานเยียนก็ทำท่างอนอีกฝ่ายอย่างมีชั้นเชิง และจากนั้นนางก็รู้สึกได้ชัดเจนว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกอะไรบางอย่างขณะที่กำลังจะพูด อีกฝ่ายก็อุ้มนางขึ้นมา ภายใต้แสงจันทร์ และเนื่องด้วยรูปร่างที่สูงของอีกฝ่าย ซ่างกวานเยียนจึงเห็นเพียงโครงร่างของอีกฝ่ายที่สูงโปร่งราวกับกระบี่ยาวเขาวางนางลงบนเตียงอย่างหยาบ ๆ เล็กน้อย แต่อีกฝ่ายกลับไม่เคลื่อนไหว ราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่าง“ท่านพี่หลี ท่านรำคาญเยียนเอ๋อร์หรือเพคะ?”เมื่อไม่มีทางเลือก ซ่างกวานเยียนทำได้เพียงพูดเช่นนั้นออกไป ในขณะที่ขอบตาของนางค่อย ๆ แดงรื้นขึ้นมา พลางสะอื้นเบา ๆแต่ในใจของนางกลับคิดว่าเหตุใดยาในก้านหอมถึงยังไม่ออกฤทธิ์ขณะที่กำลังรู้สึกประหม่า จู่ ๆ ชายที่อยู่เหนือร่างก็โน้มตัวลงมาจูบน้ำตาบนใบหน้าของนางทีละนิดด้วยริมฝีปากอันอ่อนนุ่มเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอันร้อนแรงของชายคนนั้น ดวงตาแดงก่ำของซ่างกวานเยียนก็เปล่งประกายอย่างรวดเร็วบ่งบอกถึงความสำเร

ฉู่เนี่ยนซีมองท่าทางของเฉินเกอและเห็นว่าในดวงตาของเขาไม่มีความรังเกียจเลยแม้แต่นิด ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกประทับใจในตัวเขาขึ้นมาเล็กน้อย“ขอบคุณคุณหนูที่ช่วยชีวิตข้าไว้ แค่กแค่ก…” ยังไม่ทันจะพูดจบ เฉินเกอก็เริ่มไออย่างรุนแรงเมื่อเห็นดังนั้น ฉู่เนี่ยนซีก็รีบก้าวไปตรวจดูชีพจรของเขา“เขาเป็นอะไร?” เป่ยถูกังวลเล็กน้อย พลางมองไปยังฉู่เนี่ยนซีด้วยท่าทางที่เย็นชาและน่ากลัวชูเนี่ยนซีดึงมือกลับ หันกลับมาเทน้ำใส่แก้วแล้วป้อนเฉินเกอ ส่งสายตาให้เขาดื่มเข้าไป“เขาเป็นอะไร แค่เพิ่งตื่นขึ้นและมีอาการไอเพราะคอแห้งเท่านั้น” ฉู่เนี่ยนซียืดตัวขึ้น อารมณ์เย็นลงเล็กน้อย นางจ้องไปที่เป่ยถูแล้วพูดอีกครั้ง “แต่…ถ้าหากท่านมองข้าด้วยสายตาเช่นนั้นอีกล่ะก็ ข้าคงรับประกันไม่ได้!”พูดจบ ฉู่เนี่ยนซีจึงหยิบยาที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ออกมาจากหีบห่อแล้วส่งให้เป่ยถู ราวกับว่าเมื่อครู่นี้นางไม่เคยพูดจาข่มขู่อะไร พร้อมกลับมาสงบสติอารมณ์อีกครั้ง“ยานี้ควรรับประทานวันละสามครั้ง” หลังจากฉู่เนี่ยนซีพูดเช่นนั้น นางก็เก็บข้าวของ บิดคอที่แข็งทื่อไปมา และชายตามองเป่ยถู “ข้าจะออกไปก่อน พรุ่งนี้อย่าลืมเอาของมาส่งของที่นี่”เป่ยถู

ซ่างกวานเยียนไม่ชอบได้ยินคำว่านางสนม ทันใดนั้น ดวงตาที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและอวดดีของนาง ก็เปลี่ยนมาจ้องมองฉู่เนี่ยนซีด้วยความโกรธ แต่เมื่อนางคิดถึงคืนแห่งความอ่อนโยนของเมื่อวาน ดวงตาที่โกรธแค้นของนางก็กลับกลายเป็นเย่อหยิ่งดังเดิม“เฮอะ! หรือว่าพี่หญิงอิจฉาเจ้าคะ? ตายแล้ว ท่านอ๋องยังไม่ได้ไปค้างแรมที่เรือนของพี่หญิงเลย ไม่ทราบว่าอยากให้ข้าไปช่วยท่านพี่ปัดฝุ่นที่หมอนสักหน่อยหรือไม่?”ขณะที่ซ่างกวานเยียนพูด ก็ดูเหมือนว่านางจะคิดอะไรออก สายตาอันโกรธเกรี้ยวของนางจ้องมองไปที่รอยแผลเป็นที่น่าขยะแขยงบนใบหน้าของฉู่เนี่ยนซี แววตาของนางเต็มไปด้วยความรังเกียจ พลางพูดอย่างประชดประชันว่า “อืม หากท่านอ๋องไปหาพี่หญิงก็คงทำได้แค่ปิดไฟ เพราะจะได้ไม่เสียสายตา!”พูดจบ นางก็ปิดปากแล้วยิ้มเมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวเถาจึงนึกโกรธ ‘พระชายาไม่มีรอยแผลเป็นเสียหน่อย นางสวยกว่าเจ้าเป็นหมื่นเท่าเสียด้วยซ้ำ! ช่างไร้ยางอายนัก!’เมื่อรับรู้ถึงความโกรธของผู้คนที่อยู่รอบตัว ฉู่เนี่ยนซีก็รู้สึกเบื่อหน่ายอย่างยิ่ง นางก้าวไปข้างหน้าและจ้องมองไปที่ซ่างกวานเยียนอย่างดูหมิ่นพลางกระซิบเบา ๆ “คืนก่อนที่เจ้าจะเข้าจวนม

มหาเสนาบดีฉู่ส่งสัญญาณให้ฉู่เนี่ยนซีกินมากขึ้น พลางอธิบายว่า “แม่ของเจ้ากำลังพักผ่อนอยู่ในห้อง”เมื่อมองดูขนมอบบนจาน ฉู่เนี่ยนซีก็ส่ายหน้าและปฏิเสธอย่างสุภาพ “ท่านพ่อ ข้าอยากไปหาท่านแม่ ส่วนขนมอบจานนี้ข้าฝากท่านกินนะเจ้าคะ!”พูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็ขยิบตาอย่างซุกซนและจากไปอย่างรวดเร็วมหาเสนาบดีฉู่ส่ายหัวพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าเด็กคนนี้โตมาเหมือนใครระหว่างทางไปหอนอนของท่านป้าฉู่ นางก็พบกับศาลาหลังหนึ่ง ตอนแรกฉู่เนี่ยนซีไม่ได้สนใจ แต่ในขณะที่นางเดินผ่านไป เสียงกระซิบของคนสองคนก็ดังมาจากในศาลา“เหตุใดตอนนี้เจ้าถึงยังไม่ตั้งครรภ์? รู้ไว้ด้วยว่าตอนนี้สามีเจ้าสบายดีแล้ว ในอนาคตตำแหน่งมหาเสนาบดีก็จะเป็นของเขา! ถึงตอนนั้นเขาจะต้องรับอนุภรรยาอย่างแน่นอน หากอนุคนใหม่ที่เข้ามาตั้งครรภ์ก่อนเจ้า ในภายภาคหน้านางคงทำตัวไม่ไว้หน้าเจ้าแน่! เชื่อฟังแม่ของเจ้าและรีบตั้งครรภ์โดยเร็วเพื่อให้แน่ใจว่าลูกจะรับประกันสถานะของเจ้าได้! อีกทั้งในวันข้างเจ้าก็ยังสามารถช่วยพ่อและพี่น้องได้อีกด้วย เข้าใจหรือไม่?”เมื่อได้ยินดังนั้น ฉู่เนี่ยนซีก็เลิกคิ้ว ช่างเป็นฉากที่คล้ายกันเหลือเกิน!เมื่อฟังน้

เมื่อรู้สึกถึงความกังวลอย่างสุดซึ้งในสายตาของพี่สะใภ้ใหญ่ ฉู่เนี่ยนซีจึงยื่นมือออกมาจับมือนางไว้แน่น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความจริงใจ “พี่สะใภ้ใหญ่ ตราบใดที่ท่านป้ารับปากว่าจะยับยั้งตัวเองต่อจากนี้ ข้าก็จะรักษาท่านให้”“แน่นอน!” ด้วยคำพูดเหล่านี้ที่ออกมาจากสายตาของนาง ดวงตาของจ้าวม่อเหยียนเปล่งประกายด้วยความหวังอันริบหรี่หลังจากคุยกันอีกสองสามคำ ฉู่เนี่ยนซีก็ไปหาฮูหยินฉู่ฮูหยินฉู่ทั้งประหลาดใจและตกใจกับการกลับมาของลูกสาว และยืนกรานที่จะทำอาหารอร่อย ๆ ให้นางในตอนเย็น ฉู่เนี่ยนซีพักที่จวนมหาเสนาบดีฉู่เพื่อรับประทานอาหารเย็นทันทีที่จับมือกับฮูหยินฉู่เดินไปถึงห้องอาหาร ก็พบพ่อ พี่ชายและพี่สะใภ้ใหญ่ยืนอยู่ด้านหนึ่ง และตรงกลางมีบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญอย่างเย่เฟยหลียืนอยู่‘เหตุใดเขาถึงอยู่ที่นี่?’ ในใจของฉู่เนี่ยนซีรู้สึกประหลาดใจ แต่ยังคงเดินต่อไปโดยไม่แสดงอารมณ์ออกมาทางสีหน้าเมื่อฮูหยินฉู่เห็นเย่เฟยหลี นางก็รีบดึงฉู่เนี่ยนซีเข้ามาทำความเคารพ“ท่านอ๋องหลี”ทันทีที่ฉู่เนี่ยนซีปรากฏตัว ดวงตาที่เย็นชาของเย่เฟยหลีก็อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย เขาจับตาดูนางอย่างไม่ละสายตามหาเสนาบดีฉู่ที่อยู