All Chapters of องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก: Chapter 261 - Chapter 270

ฉู่เนี่ยนซีรู้ดีว่าเป่ยถูเป็นห่วงเฉินเกอ ดังนั้นนางจึงไม่ได้ใส่ใจ แต่นางก็จะไม่ยอมถูกคนโมโหใส่โดยเปล่าประโยชน์“อะแฮ่ม!” ฉู่เนี่ยนซีกระแอมไอเบา ๆ ทำลายความเงียบ ทำให้เป่ยถูหันไปมอง ฉู่เนี่ยนซีชูสองนิ้วขึ้นมาพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดด้วยเสียงหนักแน่น "ข้าไม่ยอมถูกโมโหใส่โดยเปล่าประโยชน์หรอกนะ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน สมุนไพรที่เคยสัญญากับข้าไว้ปรับขึ้นเป็นสองเท่า! ว่าอย่างไร?"เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหาทางออกให้แล้ว บวกกับเขาที่ใจร้อนเกินไปจริง ๆ เป่ยถูจึงพยักหน้าอย่างจำยอม "ตกลง"“อ้อ เมื่อครู่ท่านบอกว่ามันคือพิษ แต่ก่อนหน้านี้ท่านบอกว่ามันคือพิษกู่ไม่ใช่หรือ?”ฉู่เนี่ยนซีดึงเข็มเงินออกมาจากเฉินเกอทีละเล่ม นางยิ้มเล็กน้อย หลังจากที่นางยืนยันว่ามันคือพิษ เมื่อวานนี้ นางก็คิดวิธีรักษานี้ขึ้นมาได้ด้วยเช่นกันหน้าที่ของยาผายพิษแตกต่างจากยาฆ่าเชื้อ ยาผายพิษสามารถขับเซลล์ที่คุกคามร่างกายได้ก่อนหน้านี้นางสงสัยมาโดยตลอดว่าพิษชนิดใดที่อยู่ในร่างกายของเฉินเกอ มันถึงได้ขัดแย้งกับพิษกู่และกระตุ้นซึ่งกันและกันเช่นนี้เนื่องจากความคิดเริ่มซับซ้อนเกินไป จึงลืมไปว่าตัวเองสามารถถอนพิษจากวิ

ทุกสิ่งในโลกล้วนส่งผลกระทบต่อกันเป็นทอด ๆ พิษกู่เองก็มีสิ่งที่กลัวเช่นกัน อย่างไรก็ตามสิ่งเดียวที่สามารถอยู่รอดในร่างกายได้คือพิษกู่อีกชนิดหนึ่งที่สามารถเอาชนะพิษกู่หลับใหลได้เพียงแต่ไม่รู้ว่าพิษกู่ชนิดนี้คืออะไร?ฉู่เนี่ยนซีมองเห็นความสับสนในดวงตาของเป่ยถู และคิดว่าเขาคงไม่ยอมพูดอะไร นางจึงกำลังจะหันหลังกลับและจากไปเงียบ ๆ ก็ได้ยินเสียงต่ำที่น่าสะพรึงกลัวของเป่ยถูดังมาจากด้านหลัง“ข้าเต็มใจเชื่อคุณหนู เพียงแต่เรื่องนี้มันสำคัญมาก และมันก็ไม่ใช่เรื่องของข้าเองด้วย หวังว่าคุณหนูจะเก็บสิ่งที่จะได้ยินข้าพูดต่อไปนี้เป็นความลับ”ท่าทีขี้เล่นของเป่ยถูตอนนี้เต็มไปด้วยความจริงจัง แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะฟังดูให้ความเคารพ แต่ดวงตาที่เย็นชาของเขาก็เต็มไปด้วยคำเตือนเขาบอกนางอย่างไม่มีทางเลือก ถ้าฉู่เนี่ยนซีมีความคิดอื่นใด ความตายจะรอคอยนางอยู่!เพราะคนตายจะเก็บความลับได้ดีที่สุด!ฉู่เนี่ยนซีหยุดฝีเท้า หันกลับมาและพบกับสายตาอันน่ากลัวของเป่ยถูม่านตาสีเข้มเหล่านั้นเย็นชาราวกับน้ำเย็น และมีกลิ่นอายของการเยาะเย้ย“สายตาของท่านคงหมายความว่าหากข้าคิดที่จะเปิดเผยออกไป เกรงว่าวันนี้ในปีหน้าจะเ

นางใช้ยาพิเศษลบรอยแผลเป็นบนใบหน้า และสวมอาภรณ์บุรุษหลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออก และบุรุษในชุดขาวก็เดินออกมา อวี๋หนานเดินเข้ามายืนอยู่เคียงข้าง “ไปที่หุบเขาสมุนไพรกันเถอะ!”“ขอรับนายท่าน” อวี๋หนานตอบรับทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสุขเพราะเขาไม่ต้องอยู่แต่ในเรือนท้องฟ้าสีคราม สายลมเย็นพัดมาอย่างเปี่ยมสุขไม่รู้ว่าการเดินทางไปหุบเขาสมุนไพรในวันนี้จะสามารถหยิบยืมอำพันทะเลได้สำเร็จหรือไม่เพราะก่อนหน้านี้นางได้คืนของกลับไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับต้องการยืมมันค่อนข้างน่าอายเล็กน้อยหลังจากจุดธูปแล้ว รถม้าก็ข้ามทุ่งป่าและขับไปโดยไม่ทราบระยะเวลาก่อนที่จะหยุดอย่างช้า ๆ“ถึงแล้ว!” ฉู่เนี่ยนซีพูด แล้วก้าวนำลงจากรถม้าอวี๋หนานอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบ ๆ ป่าด้วยความอยากรู้อยากเห็นฉู่เนี่ยนซีมองไปที่ป่าพิษขนาดใหญ่ตรงหน้าอย่างเย็นชา จากนั้นก็หยิบยาล้างพิษออกจากแขนเสื้อแล้วมอบให้อวี๋หนานเมื่อเห็นอวี๋หนานกลืนยาล้างพิษแล้ว ฉู่เนี่ยนซีจึงเดินนำเข้าไปในป่าพิษทั้งสองเดินไปสักพัก และเพิ่งหลุดออกมาจากป่าพิษ ก็ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเข้ากับเซวียเล่อทันทีเช่นนี้“คุณชายซี! เหตุใดท่านถึงมาที่นี่?

“ท่านอาจารย์...” ศิษย์น้องลืมตาขึ้นมา เหงื่อท่วมตัวเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่แฝงด้วยความเสียใจ“อย่าเพิ่งพูดอะไร ออมแรงเอาไว้” หัวหน้าหุบเขาดูกังวล ดวงตาที่เย็นชาของนางอ่อนลงทันที นางหยิบยาออกมาจากแขนเสื้อแล้วป้อนเข้าไปในปากของศิษย์น้องอย่างอ่อนโยนผ่านไปสักพัก ศิษย์น้องก็กระพริบตาช้า ๆ นางรู้สึกเปลือกตาหนักอึ้ง ก่อนจะค่อย ๆ หลับไปเมื่อเห็นว่านางหลับแล้ว หัวหน้าหุบเขาก็แก้ผ้าพันแผลทีละชั้นแล้วถอดออกทันใดนั้น นิ้วชี้ที่เชื่อมต่อกับผิวหนังที่เต็มไปด้วยเลือดก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า“เฮ้อ!” หัวหน้าหุบเขาตรวจสอบ และถอนหายใจแรงอาการบาดเจ็บสาหัส แม้ว่าเลือดจะหยุดไหลแต่นิ้วชี้ก็พิการไปแล้ว“หัวหน้าหุบเขา นิ้วชี้ของศิษย์น้องสามารถต่อกลับได้หรือไม่?”เซวียหนานคงถามด้วยเสียงทุ้มพร้อมกับอารมณ์ที่ซับซ้อนแวบขึ้นมาในดวงตาของเขา“เกรงว่าจะทำไม่ได้”หัวหน้าหุบเขาส่ายหน้าอย่างจนปัญญาทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ทั้งห้องก็ตกอยู่ในอารมณ์ที่หนักอึ้งแม้ว่าหัวหน้าหุบเขาจะมีชื่อเสียงในด้านยาพิษ แต่ในฐานะหัวหน้าหุบเขาทักษะทางการแพทย์ของนางก็ไม่ได้ด้อยเลย ถ้าแม้แต่นางยังบอกว่าไม่ได้ เช่นนั้นก็แสดงว่าไม

เซวียหนานคงวิ่งหอบไปหาฉู่เนี่ยนซี ก่อนจะหยิบสมุนไพรที่เตรียมมาบนหลังแล้วมอบให้นาง“ขอโทษด้วย แต่ข้ารับไว้ไม่ได้!”เพียงมองแวบเดียว ฉู่เนี่ยนซีก็ตระหนักว่ามีสมุนไพรล้ำค่าอยู่ในนั้น นางจึงปฏิเสธไปทันทีเมื่อเห็นนางปฏิเสธ เซวียหนานคงจึงรีบพูดอย่างรวดเร็ว "นี่เป็นสมุนไพรที่หุบเขาสมุนไพรไม่ต้องการแล้ว ท่านรับไปเถิด"ดวงตาของเซวียหนานเต็มไปด้วยความหวังให้ฉู่เนี่ยนซีรับมันไปใบหน้าที่สงบนิ่งของฉู่เนี่ยนซีอดไม่ได้ที่จะขยายออก"ไม่ได้ หนานคง ข้าไม่ได้ลำบากอะไรเลย เจ้า..." พูดไปได้ครึ่งทาง ฉู่เนี่ยนซีก็ปิดปากและมองเซวียหนานคงผู้มีสายตาดื้อรั้นอย่างจนปัญญา"ก็ได้" ภายใต้การประท้วงเงียบ ๆ ฉู่เนี่ยนซีก็ยอมแพ้ เซวียหนานคงมีความสุข และฉู่เนี่ยนซีก็พูดต่อว่า "แต่ข้าขอซื้อยาเหล่านี้ ไม่อย่างนั้นข้าก็จะไม่รับมันไว้"“ก็ได้! แต่ข้าขอแค่สามตำลึงเท่านั้น! มากกว่านั้นข้าก็ไม่เอา”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฉู่เนี่ยนซีก็เกือบสูญเสียการควบคุมสีหน้า‘เจ้าหมอนี่ ในนั้นมียาล้ำค่าอยู่ตั้งเท่าไหร่ ซึ่งมันมีค่าเทียบเท่าเงินมากมายขนาดไหน’‘เจ้าเด็กฟุ่มเฟือย ไม่รู้ว่าหัวหน้าหุบเขาจะคิดอย่างไร’“หนานคง ถ้าจะบอกว่า