All Chapters of องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก: Chapter 251 - Chapter 260

ฉู่เนี่ยนซีมองไทเฮาด้วยดวงตาที่เย็นชาอย่างอธิบายไม่ถูก และพูดอีกครั้งว่า “ไทเฮาทรงถามหม่อมฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าและโต้แย้งหม่อมฉันตลอด...ทรงไม่อยากตามหาผู้ที่อยู่เบื้องหลังหรือทรงแค่มีความเห็นต่อต้านหม่อมฉัน เพิกเฉยต่อกฎหมายและปล่อยให้คนอื่นทำตามที่พวกเขาต้องการ อีกทั้งยังทำให้ระเบียบในพระราชวังปั่นป่วนเล่าเพคะ?”ขณะที่พูด เสียงของฉู่เนี่ยนซีก็ต่ำลงเรื่อย ๆ แต่น้ำเสียงของนางไม่สั่นคลอนราวกับว่าอากาศรอบตัวกำลังเบาบางลง“เจ้ากล้าดีอย่างไรมาตั้งคำถามกับข้า?!” ไทเฮาขมวดคิ้วด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยวฉู่เนี่ยนซีส่งเสียงหึ ดวงตาของนางสุกใสเสมือนหลุดเข้าไปในทางช้างเผือกขนาดมหึมา แม้ว่านางจะยิ้ม แต่กลับให้รู้สึกเย็นยะเยือก“ไทเฮาทรงตั้งคำถามกับหม่อมฉันได้ เหตุใดหม่อมฉันจะตั้งคำถามกับพระองค์บ้างไม่ได้ล่ะเพคะ?”“เจ้า...” ไทเฮาสะอึกและพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง“ดื้อด้านนัก! ไยเจ้ายังไม่ขอโทษเสด็จย่าของเจ้าอีก?!” องค์จักรพรรดิทรงดุฉู่เนี่ยนซีทันที แม้ว่าน้ำเสียงขอบเขาจะเต็มไปด้วยความเข้มงวดและไม่เห็นด้วย แต่เขาก็ไม่ได้ตำหนินางเลยท้ายที่สุด ในฐานะองค์จักรพรรดิผู้ชาญฉลาด เขาก็มองเห็นเจตนาที่ไทเฮามีต่อฉู่

ได้ยินเช่นนั้น ไทเฮาก็เบิกตากว้างขึ้นทันที นี่กำลังหลอกด่าทางอ้อมว่านางป่วยจิตรึ?ตอนแรกก็คิกว่าฉู่เนี่ยนซีจงใจหมายความเช่นนั้น นางไม่ได้ดูอบอุ่นหรือเฉยเมย แต่ด้วยสายตาที่ดูเป็นห่วงประกอบกับความกังวลบนใบหน้าของนางกลับทำให้ไทเฮาทรงกลืนคำดุด่านั้นลงคอไป“ไม่ต้อง เจ้าไปเถอะ!”“เช่นนั้น ซีเอ๋อร์ขอตัวก่อนเพคะ!”หลังจากฉู่เนี่ยนซีพูดจบ นางก็หันหลังกลับออกไป ตอนที่หันกลับไปนั้นก็รีบปกปิดสายตาเจ้าเล่ห์ไว้หลายวันต่อมา ฉู่เนี่ยนซีก็ถูกให้ไปอยู่ข้าง ๆ ไทเฮาเสมอ แม้ทุกครั้งจะเป็นสถานการณ์ที่ลำบาก แต่ฉู่เนี่ยนซีก็แก้ไขปัญหาจนผ่านไปได้ด้วยดีอีกทั้งช่วงเย็นในหลายวันมานี้ เย่เฟยหลีมารับฉู่เนี่ยนซีกลับเรือนด้วยตลอด จนทั้งสองคนเข้าใจกันไปโดยปริยายพริบตาเดียว ในเวลาจำกัดเจ็ดวันก็เหลือเพียงวันเดียวเท่านั้นฉู่เนี่ยนซีตรวจสอบความรู้ทางการแพทย์เกือบทั้งหมดในหอตำรา แม้กระทั่งอ่านเหตุการณ์สำคัญ ๆ ทั้งหมดในหลายปีที่ผ่านมา แต่ก็ไม่มีวี่แววของเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับพิษกู่ชนิดนี้ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย นางทรุดตัวลงกับพื้น พิงชั้นหนังสือ พลางใช้หนังสือปิดหน้าหลังจากงีบไป ฉู่เนี่ยนซีก็จั

อย่างไรก็ตาม เขาไม่อยากถูกบุคคลต้นแบบของเขาเกลียดและเข้าใจผิด เย่ฉงเฉิงรู้สึกกังวลจึงรีบขอโทษอย่างรวดเร็ว “ขออภัยด้วย! ข้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ!”หลังจากนั้นในทันใด เย่ฉงเฉิงก็คุกเข่าลงโดยไม่พูดอะไรสักคำ ดวงตาของเขาร้อนรน พลางขอร้องว่า "ได้โปรดขอให้ท่านหมอเทวดาซานเซิงยอมรับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถิด!”ฉู่เนี่ยนซีเคยได้ยินเย่ฉงเฉิงพูดถึงการขอเป็นศิษย์มานานแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะละทิ้งความหยิ่งยโสและคุกเข่าลงเช่นนี้แม้ว่าจะประหลาดใจ แต่ฉู่เนี่ยนซีก็พูดตรง ๆ โดยไม่ต้องคิดว่า “กระหม่อมไม่รับศิษย์! ท่านอ๋องเฉิงโปรดกลับไปเถอะ!”"ไม่! ท่านหมอเทวดาซานเซิงโปรดรับข้าเป็นศิษย์ของท่านเถอะ!” เย่ฉงเฉิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้และขวางทางฉู่เนี่ยนซีอย่างรวดเร็ว “ข้ามีความสามารถและเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างได้ไว! อีกทั้งข้าเองก็เป็นอ๋อง ข้าจะให้ความเคารพท่านมาก ๆ เลยด้วย! หากเลือกข้าก็ไม่เสียหายอะไร! ท่านหมอเทวดาซานเซิงโปรดรับข้าเป็นศิษย์ของท่านเถิด!”เมื่อเห็นเย่ฉงเฉิงเซ้าซี้ไม่หยุดหย่อน ฉู่เนี่ยนซีก็นึกถึงพฤติกรรมที่ไม่ดีก่อนหน้านี้ของเขาที่เคยทำใส่นาง จึงเผยรอยยิ้มที่เหมือนจะไม่ใช่รอยยิ้ม สายตาฉายแววเยาะเย้ยและ

“ทั้งหมดเป็นเพราะท่านเอาแต่โหวกเหวกโวยวาย ท่านอาจารย์ถึงได้รำคาญ! นั่นคือเหตุผลที่เขาออกไป!” เหยียนตั่วชี้ไปที่เย่ฉงเฉิงและพูดด้วยความโกรธเย่ฉงเฉิงกัดฟัน กลอกตาและชี้ไปที่เหยียนตั่ว “เป็นเพราะเจ้านั่นแหละที่ตะโกน ท่านอาจารย์ถึงได้เดินหนีไป! เจ้านี่ช่างไม่รู้ตัวเอาเสียเลย”ทั้งสองต่างไม่พอใจอีกฝ่ายและยังคงทะเลาะกันบนบันไดด้านบนอีกด้านหนึ่ง ฉู่เนี่ยนซีก้าวฉับ ๆ รวดเดียว รีบไปที่ห้องเล็กข้าง ๆ อย่างรวดเร็วหัวใจของนางเต้นแรงเนื่องจากการเดินอย่างรวดเร็ว และความเย็นชาในดวงตาของนางถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นคำพูดของเหยียนตั่วทำให้นางค้นพบบางสิ่งที่ตัวเองไม่เคยสังเกตเห็นและนึกถึงมาก่อนแม้จะค้นหาบันทึกในหนังสือทุกเล่มแล้ว แต่สุดท้ายก็ไม่เจอข้อมูลของพิษกู่ชนิดนี้เลยมีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว ที่เฉินเกอถูกวางยาพิษไม่ได้มีแค่พิษกู่เพียงชนิดเดียว แต่บางทีอาจเป็นพิษชนิดหนึ่งผสมกับพิษกู่ฉู่เนี่ยนซีคิดอยู่ครู่หนึ่งก็รีบหยิบอุปกรณ์การเขียนออกมาอย่างรวดเร็ว ดึงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา จับปากกาเขียนบางอย่างด้วยความว่องไวพิษกู่ทั่วไปจะไม่ไหลเวียนไปมาในร่างกาย แต่จะปรากฏบนผิวหนังแทน เว้นเสีย

ทันใดนั้น มันก็บิดตัวเหมือนหนอนผีเสื้อ และรอยแผลเป็นที่มีขนาดใหญ่ครึ่งหนึ่งของใบหน้าก็ซ้อนทับกับผิวหนังอย่างสมบูรณ์หลังจากเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าผู้หญิงอย่างรวดเร็ว ฉู่เนี่ยนซีก็จัดระเบียบทุกอย่างและกลับไปที่จวนอ๋องภายใต้การดูแลของอวี๋ตงและอวี๋หนานในรถม้า ฉู่เนี่ยนซีหลับตาลง พลางคิดว่าพรุ่งนี้นางจะแก้พิษให้เฉินเกออย่างไรด้วยกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้ ฉู่เนี่ยนซีก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัวไม่นานก็มาถึงจวนอ๋องหลีสิ่งที่ทำให้อวี๋หนานและอวี๋ตงประหลาดใจคือการพบเย่เฟยหลียืนอยู่ที่ประตูจวน ดูเหมือนเขาจะรออยู่นานแล้ว“นายหญิง ถึงแล้วขอรับ” อวี๋ตงเม้มริมฝีปาก ปิดบังความประหลาดใจในดวงตาของเขา พลางพูดอย่างเฉยเมยเป็นเวลานานที่ไม่มีคำตอบจากภายในรถม้า และทั้งสองก็มองตากันภายใต้การมองที่เย็นชาของเย่เฟยหลี เขาเปิดม่านรถด้วยความสับสนและพบว่าฉู่เนี่ยนซีเผลอหลับอยู่ตรงมุมหนึ่ง“เกิดอะไรขึ้น?” เย่เฟยหลีก้าวไปข้างหน้าเมื่อเขาเห็นพวกเขาทั้งสองตัวแข็งทื่อ และพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงความกังวลก่อนที่อวี๋ตงจะได้ตอบอะไร เย่เฟยหลีก็เห็นฉู่เนี่ยนซีนอนหลับอย่างสงบสีหน้าเย็นชาของเขามีความอบอุ่นเล็กน้อย เขา