Semua Bab องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก: Bab 231 - Bab 240

‘ปิ่นปักผมทองคำ?’นางโน้มตัวลงก่อนจะหยิบปิ่นปักผมทองคำขึ้นมาจากหญ้า ความสุขฉายวาบขึ้นในดวงตาของนาง‘ในเขตพระราชวังแห่งนี้ ผู้ที่มีปิ่นปักผมรูปนกหงษ์เพลิงคือฮองเฮาเพียงผู้เดียวเท่านั้น มาดูกันว่าวันนี้ท่านยังจะโต้แย้งอย่างไร?!’นางถือปิ่นปักผมทองคำไว้ในมือและเดินไปข้างหน้าองค์จักรพรรดิก่อนจะยื่นให้พระองค์“เสด็จพ่อ หม่อมฉันเก็บสิ่งนี้ได้ไม่ไกลจากที่นี่เพคะ”องค์จักรพรรดิหยิบปิ่นปักรูปนกหงษ์เพลิงขึ้นดู เขาค่อย ๆ กระชับฝ่ามือแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “นี่เป็นของฮองเฮาใช่หรือไม่?”ฮองเฮาตื่นตระหนกมากและมองที่ปิ่นปักผมในมือขององค์จักรพรรดิองค์จักรพรรดิถือปิ่นปักผมรูปนกหงษ์เพลิงเดินเข้าไปใกล้ฮองเฮา ดวงตาแหลมคมดุจเหยี่ยวของเขาฉายความเย็นชา “ฮองเฮาจะไม่อธิบายอะไรหน่อยหรือ?”ฮองเฮาตัวสั่นและก้มศีรษะลงต่ำ นางหาเหตุผลมาโต้ตอบกลับไปไม่ได้เป็นเวลานานเย่เซวียนเล่อที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ นางมองไปที่องค์จักรพรรดิอย่างทำอะไรไม่ถูก“เสด็จพ่อ…” เห็นได้ชัดว่าเย่เซวียนเล่อต้องการช่วยมารดาของตนแก้ตัว แต่นางไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ดังนั้นจึงทำได้แค่ยืนร้อนรนฉู่เนี่ย

ฮองเฮากลัวว่าฉู่เนี่ยนซีจะยังคงไม่ยอมความ และกลัวว่าองค์จักรพรรดิจะโกรธเย่เซวียนเล่อ ดังนั้นนางจึงรีบอธิบาย "เซวียนเล่อยังเด็ก บางทีก็พูดอะไรไปโดยไม่ทันได้คิด ดังนั้นจึงเกิดความขัดแย้งกับชายาหลี มันเป็นเพียงการโต้เถียงระหว่างเด็ก ๆ เท่านั้นเพคะ แถมเด็กคนนี้ก็ได้รับบาดเจ็บแล้ว หวังว่าองค์จักรพรรดิจะเมตตาสงสารนางด้วยเพคะ!”"ข้าย่อมสงสารลูกสาวของข้าอยู่แล้ว แต่ในฐานะองค์หญิง นางมีความเย่อหยิ่งและเผด็จการ วันนี้ข้าจะให้ทหารพาเจ้าไปเขียนคำสำนึกผิดที่วัดชิงหลิง เพื่อทำให้จิตใจของเจ้าสงบลง! เจ้าจะกลับวังได้หลังจากคัดจบหนึ่งพันจบแล้วเท่านั้น และหลังจากกลับมาที่วัง เจ้าก็ต้องตั้งใจศึกษาเล่าเรียนกับแม่นม หากไม่ได้รับอนุญาติจากข้าก็ห้ามก้าวออกจากวังแม้แต่ก้าวเดียว!”“เสด็จพ่อ...ลูกไม่อยาก...”“ฝ่าบาทได้โปรดเห็นแก่ตระกูลของหม่อมฉันที่หลานชายของหม่อมฉันได้นำความรุ่งโรจน์มาสู่ประเทศด้วย ได้โปรดละเว้นโทษให้เล่อเอ๋อร์ด้วยเถิดเพคะ!”ฮองเฮารีบกล่าวขึ้น นางยอมแบกรับความผิดไว้แต่เพียงผู้เดียวดีกว่าปล่อยให้เย่เซวียนเล่อได้รับอันตราย“ข้าให้เกียรติเจ้ามามากพอแล้ว อย่าให้มันมากเกินไป!” องค์จักรพรรดิพูดด

ร่างหนึ่งสวมเสื้อผ้าสีดำ แขนเสื้อลายเมฆพลิ้วไหวสง่างามท่ามกลางสายลมหันหลังให้ฉู่เนี่ยนซีเมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวด้านหลัง นางจึงหันกลับมาอย่างช้า ๆ และเห็นดวงตาที่เย็นชาส่องแสงพร่างพราวน่าเกรงขามภายใต้แสงจันทร์ที่พร่ามัว แม้ดูสงบนิ่งแต่กลับซ่อนความคมคายเอาไว้เมื่อบวกกับใบหน้าที่ดูราวกับรูปปั้น ก็ยิ่งดูเร้าใจเป็นพิเศษ“เย่เฟยหลี?” ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยขณะเดียวกันก็สงสัยว่าผู้ชายคนนี้มาทำอะไรที่นี่ หรือว่าเขาไม่เชื่อสิ่งที่นางพูดจึงมาดูด้วยตาตัวเองอย่างนั้นหรือ?เย่เฟยหลีเห็นสีหน้าประหลาดของฉู่เนี่ยนซี และอดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้นด้วยความสุขเขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว สีหน้ากลับมาสงบตามเดิมและพูดขึ้นนิ่ง ๆ ว่า "ไปกันเถอะ"ฉู่เนี่ยนซีตอบรับโดยไม่ลังเลและเดินไปที่ด้านข้างของเย่เฟยหลีฉู่เนี่ยนซีเหลือบมองข้างหลังเขาอย่างสงบ และสังเกตเห็นว่าองครักษ์กำลังมองมาที่พวกเขา ทันใดนั้นนางก็เข้าใจว่าเหตุใดเย่เฟยหลีถึงมารอนางอยู่ที่นี่‘เขาต้องการให้คนอื่นรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างองค์ชายหลีกับชายาหลีนั้นไม่ได้ขัดแย้งกันดังข่าวลือสินะ’‘เขาต้องการเปลี่ยนแปลงความคิดของทุกคน!’

แต่...คนโง่เขลาผู้นี้มักจะหยิ่งยโสและไม่สนใจใคร ดังนั้นนางจึงไม่รังเกียจที่จะช่วยเหลือคนอย่างเขา“ท่านอยากรู้คุณสมบัติของสมุนไพรนี้ไปทำไมกันเพคะ?”แม้ว่าเขาไม่อยากบอกเหตุผล แต่เพื่อที่จะได้เข้าไปในหอการแพทย์โดยเร็วที่สุด เย่ฉงเฉิงจึงลังเลที่จะบอกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นย้อนกลับไปเมื่อวันก่อนเย่ฉงเฉิงซึ่งมีอารมณ์แจ่มใสพอ ๆ กับสภาพอากาศของวันนั้นมาถึงหอการแพทย์ตั้งแต่เช้าตามปกติจะมีการต่อคิวที่ทางเข้าหอการแพทย์ตั้งแต่เช้าตรู่เย่ฉงเฉิงเดินไปที่หน้าคิวด้วยจิตใจเบิกบาน เขาเดินไปข้าง ๆ องครักษ์ที่ยืนต่อแถวคนแรก ก่อนจะโบกมือให้องครักษ์คนนั้นแล้วเดินเข้าไปแทนที่อย่างช้า ๆเย่ฉงเฉิงมองไปรอบ ๆ ดวงตาของเขาจับจ้องไปแผ่นหลังของร่าง ๆ หนึ่ง ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความสุข และรีบวิ่งเข้าไป“ท่านผู้ดูแล ข้าอยากพบท่านหมอมหัศจรรย์ซานเซิง! ข้าอยากเป็นลูกศิษย์ของเขา! ท่านให้ข้าได้พบกับหมอมหัศจรรย์ซานเซิงด้วยเถิด!”ชายคนนั้นได้ยินเสียงใครบางคนจึงหันหลังกลับมาช้า ๆอวี๋ตงเหลือบมองเย่ฉงเฉิง และมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเรียบเฉยปกติท่านอ๋องเฉิงไม่เคารพนายหญิงเลยแม้แต่น้อย แถมยังพ

เมื่อก่อนนางเข้าใจผิดคิดว่าคนที่ตามนางคือเย่เฟยหลีเสียอีกความรู้สึกผิดเพิ่มขึ้นในใจของฉู่เนี่ยนซี และนางก็พูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเห็นฉู่เนี่ยนซีเงียบไป เย่ฉงเฉิงก็รู้สึกมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูก“พูดไม่ออกแล้วล่ะสิ! เจ้า...”ขณะที่เย่ฉงเฉิงกำลังจะเยาะเย้ยนางต่อ จู่ ๆ ฉู่เนี่ยนซีก็ลุกขึ้นยืน ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเย็นชาและไม่อดทน ดวงตาของนางน่ากลัว สิ่งนี้ทำให้เย่ฉงเฉิงพูดไม่ออกเมื่อฉู่เนี่ยนซีเห็นว่าเขาหยุดพูดแล้ว นางก็มองออกไปข้างนอก ดวงอาทิตย์อขึ้นสูงแล้ว นางไม่อยากต้องค้นหาพิษกู่ล่าช้า จึงค่อย ๆ กล่าวขึ้นว่า“อย่าให้หม่อมฉันรู้ว่าพระองค์ส่งคนมาตามหม่อมฉันอีก!”เย่ฉงเฉิงกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดที่เขากลัวสตรีที่อัปลักษณ์และโหดร้ายผู้นี้!‘นางจะทรงพลังเท่าพี่สามได้อย่างไร?’‘ภาพลวงตา! มันต้องเป็นภาพลวงตาอย่างแน่นอน!’เย่ฉงเฉิงส่ายหน้า ปัดเป่าความวุ่นวายในใจ และจ้องมองนาง "เจ้าควรยับยั้งใจตัวเองจะดีกว่า!"ทันใดนั้นดวงตาของฉู่เนี่ยนซีก็มืดลงหลายเท่า มุมปากของนางยกขึ้นเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น ซึ่งทำให้เย่ฉงเฉิงรู้สึกหนาวไปถึงกร