บทที่ 236

เมื่อถูกฉู่เนี่ยนซีจ้องมอง เย่เฟยหลีก็ไม่ได้รู้สึกไม่ดีเลยแม้แต่น้อย เขามองลงไป และขนมดอกเหมยที่ติดอยู่ที่มุมปากของฉู่เนี่ยนซีก็ดึงดูดความสนใจของเขา

“ท่านมองข้าทำไม? มีอะไรติดอยู่ที่หน้าข้าอย่างนั้นหรือ?”

ขณะที่พูด ฉู่เนี่ยนซีก็สัมผัสใบหน้าตัวเอง แต่ก็ไม่เห็นอะไร

เย่เฟยหลีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นท่าทางเงอะงะของฉู่เนี่ยนซี รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นจากดวงตาที่เย็นชาของเขาซึ่งน่าหลงใหลมากจนผู้คนไม่สามารถละสายตาไปได้

"ท่าน ท่านจะทำอะไร?"

ไม่รู้ว่าเหตุใดเย่เฟยหลีค่อย ๆ เดินเข้ามาหานาง ทำให้ฉู่เนี่ยนซีพูดติดอ่าง

ระยะห่างเริ่มใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ และอีกนิดเดียวก็เกือบจะจูบริมฝีปากนางอยู่แล้ว

‘ผู้ชายคนนี้จะทำเรื่องอย่างเมื่อวันก่อนอีกอย่างนั้นหรือ?’

‘หากเป็นเช่นนั้น…’

เข็มเงินสองสามเล่มก็ผุดขึ้นมาอยู่ในมือของนาง

ฉู่เนี่ยนซีจ้องไปที่เย่เฟยหลีอย่างระมัดระวัง แต่เมื่อเขาเข้ามาใกล้มากขึ้น หัวใจของนางก็เต้นเร็วขึ้น

ลมหายใจร้อนประสานกัน และบรรยากาศก็เริ่มคลุมเครือ

ทันใดนั้น เสียงของเย่ฉงเฉิงก็ดังเข้ามา

“พี่สาม! พี่สาม! ท่านอยู่หรือไม่?”

เย่เฟยหลีทำราวกับไม่ได้ยินเสียงของเ