บทที่ 237

แต่...คนโง่เขลาผู้นี้มักจะหยิ่งยโสและไม่สนใจใคร ดังนั้นนางจึงไม่รังเกียจที่จะช่วยเหลือคนอย่างเขา

“ท่านอยากรู้คุณสมบัติของสมุนไพรนี้ไปทำไมกันเพคะ?”

แม้ว่าเขาไม่อยากบอกเหตุผล แต่เพื่อที่จะได้เข้าไปในหอการแพทย์โดยเร็วที่สุด เย่ฉงเฉิงจึงลังเลที่จะบอกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ย้อนกลับไปเมื่อวันก่อน

เย่ฉงเฉิงซึ่งมีอารมณ์แจ่มใสพอ ๆ กับสภาพอากาศของวันนั้นมาถึงหอการแพทย์ตั้งแต่เช้า

ตามปกติจะมีการต่อคิวที่ทางเข้าหอการแพทย์ตั้งแต่เช้าตรู่

เย่ฉงเฉิงเดินไปที่หน้าคิวด้วยจิตใจเบิกบาน เขาเดินไปข้าง ๆ องครักษ์ที่ยืนต่อแถวคนแรก ก่อนจะโบกมือให้องครักษ์คนนั้นแล้วเดินเข้าไปแทนที่อย่างช้า ๆ

เย่ฉงเฉิงมองไปรอบ ๆ ดวงตาของเขาจับจ้องไปแผ่นหลังของร่าง ๆ หนึ่ง ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความสุข และรีบวิ่งเข้าไป

“ท่านผู้ดูแล ข้าอยากพบท่านหมอมหัศจรรย์ซานเซิง! ข้าอยากเป็นลูกศิษย์ของเขา! ท่านให้ข้าได้พบกับหมอมหัศจรรย์ซานเซิงด้วยเถิด!”

ชายคนนั้นได้ยินเสียงใครบางคนจึงหันหลังกลับมาช้า ๆ

อวี๋ตงเหลือบมองเย่ฉงเฉิง และมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเรียบเฉย

ปกติท่านอ๋องเฉิงไม่เคารพนายหญิงเลยแม้แต่น้อย แถมยังพ