บทที่ 239

เมื่อก่อนนางเข้าใจผิดคิดว่าคนที่ตามนางคือเย่เฟยหลีเสียอีก

ความรู้สึกผิดเพิ่มขึ้นในใจของฉู่เนี่ยนซี และนางก็พูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

เมื่อเห็นฉู่เนี่ยนซีเงียบไป เย่ฉงเฉิงก็รู้สึกมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูก

“พูดไม่ออกแล้วล่ะสิ! เจ้า...”

ขณะที่เย่ฉงเฉิงกำลังจะเยาะเย้ยนางต่อ จู่ ๆ ฉู่เนี่ยนซีก็ลุกขึ้นยืน ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเย็นชาและไม่อดทน ดวงตาของนางน่ากลัว สิ่งนี้ทำให้เย่ฉงเฉิงพูดไม่ออก

เมื่อฉู่เนี่ยนซีเห็นว่าเขาหยุดพูดแล้ว นางก็มองออกไปข้างนอก ดวงอาทิตย์อขึ้นสูงแล้ว นางไม่อยากต้องค้นหาพิษกู่ล่าช้า จึงค่อย ๆ กล่าวขึ้นว่า

“อย่าให้หม่อมฉันรู้ว่าพระองค์ส่งคนมาตามหม่อมฉันอีก!”

เย่ฉงเฉิงกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดที่เขากลัวสตรีที่อัปลักษณ์และโหดร้ายผู้นี้!

‘นางจะทรงพลังเท่าพี่สามได้อย่างไร?’

‘ภาพลวงตา! มันต้องเป็นภาพลวงตาอย่างแน่นอน!’

เย่ฉงเฉิงส่ายหน้า ปัดเป่าความวุ่นวายในใจ และจ้องมองนาง "เจ้าควรยับยั้งใจตัวเองจะดีกว่า!"

ทันใดนั้นดวงตาของฉู่เนี่ยนซีก็มืดลงหลายเท่า มุมปากของนางยกขึ้นเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น ซึ่งทำให้เย่ฉงเฉิงรู้สึกหนาวไปถึงกร