แชร์
บทที่ 247
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 248
ฉู่เนี่ยนซีเดินอย่างรวดเร็วไปที่เรือน อวี๋ตงและคนอื่น ๆ ที่นั่งอยู่รอบ ๆ เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวพวกเขาก็ติดตามเสียงนั้นไปผมของฉู่เนี่ยนซียุ่งเหยิงเล็กน้อยและใบหน้าของนางก็แดงก่ำเนื่องจากการก้าวที่เร่งรีบ ทุกคนดูสับสนเมื่อได้เห็นดังนั้นเสี่ยวเถาเดินออกไปอย่างสบาย ๆ พร้อมจานขนม เมื่อนางเห็นฉู่เนี่ยนซีที่ยืนหอบนางก็ก้าวไปข้างหน้าทันทีเพื่อพยุงนางไว้“พระชายามาทางนี้เพคะ” เสี่ยวเถารีบรินน้ำให้ฉู่เนี่ยนซีพลางมองนางด้วยความกังวล“นายหญิง เกิดอะไรขึ้น?” ดวงตาของอวี๋ตงจริงจังและหรี่ตาลงอย่างระแวดระวังฉู่เนี่ยนซีดื่มชาหมดถ้วยในอึกเดียว หลังจากถอนหายใจออกมาสองสามทีก็ทำสีหน้าเคร่งเครียด ดวงตาของนางซับซ้อนและแสดงความน่ากลัวออกมา“อวี๋ตง พรุ่งนี้เจ้าไปตรวจสอบปริมาณการขายผงสลายเส้นเอ็นและจัดทำรายชื่อคนซื้อมาให้ข้า”อวี๋ตงพยักหน้าโดยไม่ถามเหตุผล “พ่ะย่ะค่ะนายหญิง”ไม่รู้ว่าเมื่อใดที่พระจันทร์เต็มดวงซ่อนตัวอยู่ในเมฆหนาทึบจนมองไม่เห็นอีกครั้ง ทำให้บรรยากาศมืดมนอย่างแปลกประหลาดวันรุ่งขึ้น เนื่องด้วยเหตุการณ์เรื่องงูที่เกิดขึ้น ฉู่เนี่ยนซีจึงตรงไปยังพระตำหนักหย่างซินเพื่อเข้าเฝ้าองค์จักรพรร
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 249
“ฝ่าบาท วันนี้หม่อมฉันมาที่นี่เพราะมีเรื่องจะมากราบทูลเพคะ!” เนื่องจากนางอยู่ในตำหนักของไทเฮา ฉู่เนี่ยนซีจึงขี้คร้านเกินกว่าจะอยู่ต่อไปได้ ดังนั้นนางจึงเริ่มเปิดประเด็นและเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ในตอนแรกองค์จักรพรรดิดูไม่แยแส แต่สีหน้าของเขาก็ค่อย ๆ จริงจังขึ้น และนั่งตัวตรงไทเฮาที่อยู่ข้าง ๆ กลับไม่สนใจเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย ทำเหมือนว่าสิ่งที่ฉู่เนี่ยนซีเล่าเป็เพียงเรื่องตลกที่ถูกแต่งขึ้น“ข้าก็ได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้เหมือนกัน แต่ไม่คาดคิดว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้” หลังจากฟังเรื่องราวของฉู่เนี่ยนซีแล้ว องค์จักรพรรดิก็พูดอย่างจริงจังว่า “เจ้าหมายถึง…นี่เป็นฝีมือของคนเช่นนั้นหรือ? มีคนต้องการจะทำร้ายเจ้าหรือ?”“เพคะ!” ริมฝีปากสีแดงของฉู่เนี่ยนซีเอ่ยขึ้นเบา ๆ และพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “เมื่อวานมีคนนำกระถางดอกสายน้ำผึ้งมา ตอนนั้นซีเอ๋อร์ไม่ได้ใส่ใจ ดังนั้นจึงประสบปัญหาเช่นนี้เพคะ!”ได้ยินดังนั้น องค์จักรพรรดิและไทเฮาก็ไม่ได้พูดอะไร แต่ซุนจื่อซีที่อยู่ด้านข้างกลับสูดลมหายใจลึกและมองฉู่เนี่ยนซีด้วยความกลัวประกอบกับมีความกังวลบนใบหน้าของนาง“เกิดเรื่องเช่นนี้ในหอตำราได้อย่
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 250
ฉู่เนี่ยนซีมองไทเฮาด้วยสายตาเย็นชา แม้ว่าสีหน้าของนางจะไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดใด แต่ดวงตาของนางก็เผยให้เห็นอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้โดยปกติแล้ว นางไม่สามารถพูดเรื่องการมีภูมิต้านทานต่อพิษทุกชนิดได้ ความคิดที่ไม่เป็นมิตรของไทเฮาในปัจจุบันที่มีต่อนาง บวกกับความจริงที่ว่านางคาดเดาซุนจื่อซีอยู่ข้าง ๆ ไม่ออก ปัจจัยที่ไม่แน่นอนเหล่านี้ หากเล่าเรื่องนี้ไปมีแต่จะสร้างปัญหาและนำอันตรายมาสู่ตัวเองคิ้วของฉู่เนี่ยนซีขมวดเล็กน้อย จากนั้นดูเหมือนนางจะนึกถึงอะไรออก นางได้สติกลับมา จากนั้นก็ค่อย ๆ หยิบยาออกมาจากแขนเสื้อแล้วชูขึ้นสูง“ยาเม็ดนี้เรียกว่ายาล้างพิษ สามารถแก้พิษได้หลายร้อยชนิด นอกจากนี้ยังสามารถแก้พิษจากผงสลายเส้นเอ็นได้ด้วยเพคะ”ฉู่เนี่ยนซีค่อย ๆ หรี่ตาลงขณะที่พูด พลางมองไปรอบ ๆ ยังนางกำนัลและขันทีอย่างใจเย็น เสียงของนางดังขึ้นและเยือกเย็น “ทันทีที่รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ หม่อมฉันก็กินยาดักไว้ แม้ว่าผงนั้นจะไม่มีสีและกลิ่นก็ตาม...การโจมตีที่กะทันหันนั้นมีกระบวนการ ตราบใดที่แก้ทันไขเวลาก็จะไม่ติดพิษเพคะ”ขณะที่ฉู่เนี่ยนซีพูด นางก็มองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่มีนางกำนัลหรือขันทีคนไหนแสดงสีหน้าผิดปก
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 251
ฉู่เนี่ยนซีมองไทเฮาด้วยดวงตาที่เย็นชาอย่างอธิบายไม่ถูก และพูดอีกครั้งว่า “ไทเฮาทรงถามหม่อมฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าและโต้แย้งหม่อมฉันตลอด...ทรงไม่อยากตามหาผู้ที่อยู่เบื้องหลังหรือทรงแค่มีความเห็นต่อต้านหม่อมฉัน เพิกเฉยต่อกฎหมายและปล่อยให้คนอื่นทำตามที่พวกเขาต้องการ อีกทั้งยังทำให้ระเบียบในพระราชวังปั่นป่วนเล่าเพคะ?”ขณะที่พูด เสียงของฉู่เนี่ยนซีก็ต่ำลงเรื่อย ๆ แต่น้ำเสียงของนางไม่สั่นคลอนราวกับว่าอากาศรอบตัวกำลังเบาบางลง“เจ้ากล้าดีอย่างไรมาตั้งคำถามกับข้า?!” ไทเฮาขมวดคิ้วด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยวฉู่เนี่ยนซีส่งเสียงหึ ดวงตาของนางสุกใสเสมือนหลุดเข้าไปในทางช้างเผือกขนาดมหึมา แม้ว่านางจะยิ้ม แต่กลับให้รู้สึกเย็นยะเยือก“ไทเฮาทรงตั้งคำถามกับหม่อมฉันได้ เหตุใดหม่อมฉันจะตั้งคำถามกับพระองค์บ้างไม่ได้ล่ะเพคะ?”“เจ้า...” ไทเฮาสะอึกและพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง“ดื้อด้านนัก! ไยเจ้ายังไม่ขอโทษเสด็จย่าของเจ้าอีก?!” องค์จักรพรรดิทรงดุฉู่เนี่ยนซีทันที แม้ว่าน้ำเสียงขอบเขาจะเต็มไปด้วยความเข้มงวดและไม่เห็นด้วย แต่เขาก็ไม่ได้ตำหนินางเลยท้ายที่สุด ในฐานะองค์จักรพรรดิผู้ชาญฉลาด เขาก็มองเห็นเจตนาที่ไทเฮามีต่อฉู่
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 252
วันรุ่งขึ้น มีองครักษ์เพิ่มมากขึ้นมายืนเฝ้ายามที่หอตำราหลวงวันถัดมา ฉู่เนี่ยนซีมาที่หอตำราแต่เช้าอีกครั้ง ก่อนที่นางจะเข้าไป นางก็ถูกนางกำนัลข้างกายของไทเฮาพาตัวไปหลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งก่อนฉู่เนี่ยนซีก็รู้สึกเสียใจ หากไทเฮาทรงตั้งใจจะทำให้นางอับอายจริง ๆ คงไม่ง่ายนักที่จะตอบโต้ฉู่เนี่ยนซีมองดูทิวทัศน์รอบ ๆ โดยไม่รู้ตัว พบว่านางกำนัลไม่ได้พานางไปที่ตำหนักบรรทมของไทเฮา แต่กลับพามาที่ศาลาศาลาแต่ละหลังมีแปดทิศ ล้อมรอบด้วยน้ำ และแต่ละด้านถูกคลุมด้วยผ้าโปร่ง ทำให้ดูพร่ามัวและลึกลับฉู่เนี่ยนซีมีท่าทีเฉยเมย สีหน้าของนางสงบและไม่ได้หงุดหงิด นางโค้งคำนับเล็กน้อยไปทางศาลา “ถวายบังคมไทเฮาเพคะ”“เข้ามาได้!” เสียงอันสง่างามและเศร้าหมองของไทเฮาดังมาจากศาลาหลังจากนั้นไม่นาน นางกำนัลสองคนก็เปิดทางให้เมื่อเห็นดังนั้น ฉู่เนี่ยนซีก็เดินเข้าไปอย่างสบาย ๆ ภายนอกค่อนข้างเย็น แต่ไม่ใช่กับข้างในเลย คงเป็นผลจากม่านเมื่อมองไปรอบ ๆ อย่างใจเย็น มีนางกำนัลแปดคนยืนอยู่ทุกด้าน ในศาลามีตั่งยาวและโต๊ะทรงจีนวางอยู่ด้านหนึ่งไทเฮาทรงเอนกาย พลางถือผลไม้ไว้ในพระหัตถ์ ชิมอย่างละเมียด มีนางกำนัลสองคนอย
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 253
ได้ยินเช่นนั้น ไทเฮาก็เบิกตากว้างขึ้นทันที นี่กำลังหลอกด่าทางอ้อมว่านางป่วยจิตรึ?ตอนแรกก็คิกว่าฉู่เนี่ยนซีจงใจหมายความเช่นนั้น นางไม่ได้ดูอบอุ่นหรือเฉยเมย แต่ด้วยสายตาที่ดูเป็นห่วงประกอบกับความกังวลบนใบหน้าของนางกลับทำให้ไทเฮาทรงกลืนคำดุด่านั้นลงคอไป“ไม่ต้อง เจ้าไปเถอะ!”“เช่นนั้น ซีเอ๋อร์ขอตัวก่อนเพคะ!”หลังจากฉู่เนี่ยนซีพูดจบ นางก็หันหลังกลับออกไป ตอนที่หันกลับไปนั้นก็รีบปกปิดสายตาเจ้าเล่ห์ไว้หลายวันต่อมา ฉู่เนี่ยนซีก็ถูกให้ไปอยู่ข้าง ๆ ไทเฮาเสมอ แม้ทุกครั้งจะเป็นสถานการณ์ที่ลำบาก แต่ฉู่เนี่ยนซีก็แก้ไขปัญหาจนผ่านไปได้ด้วยดีอีกทั้งช่วงเย็นในหลายวันมานี้ เย่เฟยหลีมารับฉู่เนี่ยนซีกลับเรือนด้วยตลอด จนทั้งสองคนเข้าใจกันไปโดยปริยายพริบตาเดียว ในเวลาจำกัดเจ็ดวันก็เหลือเพียงวันเดียวเท่านั้นฉู่เนี่ยนซีตรวจสอบความรู้ทางการแพทย์เกือบทั้งหมดในหอตำรา แม้กระทั่งอ่านเหตุการณ์สำคัญ ๆ ทั้งหมดในหลายปีที่ผ่านมา แต่ก็ไม่มีวี่แววของเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับพิษกู่ชนิดนี้ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย นางทรุดตัวลงกับพื้น พิงชั้นหนังสือ พลางใช้หนังสือปิดหน้าหลังจากงีบไป ฉู่เนี่ยนซีก็จั
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 254
เมื่อเห็นว่าในที่สุด อวี๋ตงก็ให้ความสนใจเขา ดวงตาของเย่ฉงเฉิงก็เปล่งประกายด้วยความสำเร็จ แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น แววตานั้นก็หายไปครู่หนึ่ง และสีหน้าเจ็บปวดก็เข้ามาแทนที่“โอ๊ย โอ๊ย ข้าเจ็บเหลือเกิน !”เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดดังขึ้นเรื่อย ๆ อวี๋ตงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสั่งให้เด็กรับใช้ไปตามหมอไม่นาน หมอก็มาถึง ขณะที่เขากำลังจะตรวจชีพจร ลูกละตาของเย่ฉงเฉิงก็เบิกโพลงขึ้นมา พลางตะโกนขึ้น “เจ็บ!” เสียงตะโกนทำให้หมอตกใจ และรีบถามอย่างกังวลใจว่า “ไม่ทราบว่าท่านอ๋องเฉิงเจ็บตรงไหนพ่ะย่ะค่ะ? ตรงนี้ หรือว่าตรงนี้?”ขณะที่พูด หมอก็ยื่นมือออกไปสัมผัสหลายจุดบนร่างกายของเย่ฉงเฉิงมาแตะกันแบบนี้ก็ดีเลยสิ! เย่ฉงเฉิงตะโกนอีกครั้งโดยบอกว่าเขาทนเจ็บไม่ไหวคราวนี้หมอกำลังลำบากและยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นอย่างคนทำอะไรไม่ถูกเขาไม่เคยเห็นโรคแปลก ๆ เช่นนี้มาก่อน ดังนั้นเขาจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากอวี๋ตง และถามอย่างเงียบ ๆ ว่าเขาควรทำ แน่นอนว่าอวี๋ตงไม่อยากสนใจเกี่ยวกับชีวิตและความตายของเย่ฉงเฉิง แต่ด้วยฝูงชนที่อยู่รอบ ๆ อย่างหนาแน่นที่ด้านนอก เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดฟันเชิญฉู่เนี่ยนซีมาลองตรวจดู
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 255
อย่างไรก็ตาม เขาไม่อยากถูกบุคคลต้นแบบของเขาเกลียดและเข้าใจผิด เย่ฉงเฉิงรู้สึกกังวลจึงรีบขอโทษอย่างรวดเร็ว “ขออภัยด้วย! ข้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ!”หลังจากนั้นในทันใด เย่ฉงเฉิงก็คุกเข่าลงโดยไม่พูดอะไรสักคำ ดวงตาของเขาร้อนรน พลางขอร้องว่า "ได้โปรดขอให้ท่านหมอเทวดาซานเซิงยอมรับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถิด!”ฉู่เนี่ยนซีเคยได้ยินเย่ฉงเฉิงพูดถึงการขอเป็นศิษย์มานานแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะละทิ้งความหยิ่งยโสและคุกเข่าลงเช่นนี้แม้ว่าจะประหลาดใจ แต่ฉู่เนี่ยนซีก็พูดตรง ๆ โดยไม่ต้องคิดว่า “กระหม่อมไม่รับศิษย์! ท่านอ๋องเฉิงโปรดกลับไปเถอะ!”"ไม่! ท่านหมอเทวดาซานเซิงโปรดรับข้าเป็นศิษย์ของท่านเถอะ!” เย่ฉงเฉิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้และขวางทางฉู่เนี่ยนซีอย่างรวดเร็ว “ข้ามีความสามารถและเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างได้ไว! อีกทั้งข้าเองก็เป็นอ๋อง ข้าจะให้ความเคารพท่านมาก ๆ เลยด้วย! หากเลือกข้าก็ไม่เสียหายอะไร! ท่านหมอเทวดาซานเซิงโปรดรับข้าเป็นศิษย์ของท่านเถิด!”เมื่อเห็นเย่ฉงเฉิงเซ้าซี้ไม่หยุดหย่อน ฉู่เนี่ยนซีก็นึกถึงพฤติกรรมที่ไม่ดีก่อนหน้านี้ของเขาที่เคยทำใส่นาง จึงเผยรอยยิ้มที่เหมือนจะไม่ใช่รอยยิ้ม สายตาฉายแววเยาะเย้ยและ
บทล่าสุด
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 550
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 549
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 548
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 547
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 546
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 545
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 544
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 543
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 542
