บทที่ 254

เมื่อเห็นว่าในที่สุด อวี๋ตงก็ให้ความสนใจเขา ดวงตาของเย่ฉงเฉิงก็เปล่งประกายด้วยความสำเร็จ แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น แววตานั้นก็หายไปครู่หนึ่ง และสีหน้าเจ็บปวดก็เข้ามาแทนที่

“โอ๊ย โอ๊ย ข้าเจ็บเหลือเกิน !”

เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดดังขึ้นเรื่อย ๆ อวี๋ตงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสั่งให้เด็กรับใช้ไปตามหมอ

ไม่นาน หมอก็มาถึง ขณะที่เขากำลังจะตรวจชีพจร ลูกละตาของเย่ฉงเฉิงก็เบิกโพลงขึ้นมา พลางตะโกนขึ้น “เจ็บ!” เสียงตะโกนทำให้หมอตกใจ และรีบถามอย่างกังวลใจว่า “ไม่ทราบว่าท่านอ๋องเฉิงเจ็บตรงไหนพ่ะย่ะค่ะ? ตรงนี้ หรือว่าตรงนี้?”

ขณะที่พูด หมอก็ยื่นมือออกไปสัมผัสหลายจุดบนร่างกายของเย่ฉงเฉิง

มาแตะกันแบบนี้ก็ดีเลยสิ! เย่ฉงเฉิงตะโกนอีกครั้งโดยบอกว่าเขาทนเจ็บไม่ไหว

คราวนี้หมอกำลังลำบากและยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นอย่างคนทำอะไรไม่ถูก

เขาไม่เคยเห็นโรคแปลก ๆ เช่นนี้มาก่อน ดังนั้นเขาจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากอวี๋ตง และถามอย่างเงียบ ๆ ว่าเขาควรทำ

แน่นอนว่าอวี๋ตงไม่อยากสนใจเกี่ยวกับชีวิตและความตายของเย่ฉงเฉิง แต่ด้วยฝูงชนที่อยู่รอบ ๆ อย่างหนาแน่นที่ด้านนอก เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดฟันเชิญฉู่เนี่ยนซีมาลองตรวจดู