แชร์

บทที่ 279

ช่างโชคร้ายอะไรเช่นนี้!

หลิวซื่อผู้ซึ่งไม่มีอะไรจะพูดได้แต่จ้องมอง และฉู่เนี่ยนซีที่ดูสงบก็จากไปอย่างเงียบ ๆ

สิ่งที่ทำให้ฉู่เนี่ยนซีประหลาดใจก็คือคราวนี้จ้าวม่อเหยียนไม่ได้จากไปกับหลิวซื่อ

นางค่อย ๆ มาหาฉู่เนี่ยนซีและขอโทษด้วยความอับอาย

“ข้าขอโทษด้วย แม่ของข้าเป็นคนช่างพูด ท่านอย่าไปสนใจเลย”

ฉู่เนี่ยนซีส่ายหน้า และในเวลาเดียวกันนางก็สังเกตเห็นความเศร้าที่อยู่ลึกลงไปในดวงตาของจ้าวม่อเหยียน ดูเหมือนว่าพี่สะใภ้แม้นปากบอกไม่สนใจ แต่จริง ๆ แล้วนางก็กังวลเรื่องการไม่มีลูกเป็นของตัวเองกับเขาด้วยเหมือนกัน

ด้วยความเข้าใจ ฉู่เนี่ยนซีจึงจับมือของจ้าวม่อเหยียนและมุ่งหน้าไปยังห้องตำรา

ขณะที่ถูกฉู่เนี่ยนซีลากไปนั้น จ้าวม่อเหยียนก็รู้สึกงุนงงและอดไม่ได้ที่จะถามว่า “พระชายา ท่านจะพาข้าไปไหน?”

“ตามข้ามาเดี๋ยวก็รู้เอง”

การกระทำของฉู่เนี่ยนซีทำให้จ้าวม่อเหยียนอยากรู้อยากเห็นมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในไม่ช้า ทั้งสองก็มาถึงห้องทำงาน ฉู่เนี่ยนซีหยิบกระดาษออกมาอย่างคล่องแคล่ว หยิบพู่กันขึ้นมาจดเทียบยาแล้วยื่นให้นาง

“พี่สะใภ้ใหญ่ไปรับยาตามที่อยู่นี้นะ ท่านและพี่ใหญ่ควรทานวันละครั้ง แต่อย่าดื่มมากเกินไป ไม่
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status