All Chapters of องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก: Chapter 111 - Chapter 120

หลังจากนั้นไม่นาน นักพรตทีหนวดเครายาวก็กลับมาสงบอีกครั้ง เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น และหน้าผากก็เต็มไปด้วยเหงื่อทุกคนมองดูท่าทางที่อ่อนแรงของเขาและถอนหายใจ ในขณะที่พวกเขากังวลเกี่ยวกับวิธีแก้หายนะ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะยกย่องนักพรตที่สามารถสื่อสารกับเทพเจ้าได้ เขาเป็นคนที่ถูกสวรรค์เมตตาเป็นอย่างมากทีเดียวฉู่เนี่ยนซีอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ แค่กระตุกนิดหน่อยก็เหนื่อยจนเหงื่อออกเสียแล้ว“ท่านนักพรต เป็นอย่างไรบ้าง?!” จักรพรรดิและไทเฮารีบไปข้างหน้าผู้นำนักพรตปาดเหงื่อออกจากหน้าผากแล้วพยักหน้า "สำเร็จลุล่วงพะย่ะค่ะ"เมื่อได้ยินคำนี้ ทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก“แล้วจะต้องแก้ไขอย่างไร ข้าจะให้คนไปจัดการเดี๋ยวนี้”“ขณะที่ข้าสื่อสารกับสวรรค์ จึงรู้ต้นเหตุของหายนะนี้ เพียงแค่หาสิ่งนี้ให้พบ และเผามันเพื่อบูชา จะไม่เพียงแต่สามารถทำลายหายนะนี้ได้เท่านั้น แต่ยังจะปกปักรักษาให้ไทเฮาและจักรพรรดิมีอายุยืนยาวได้ด้วย ประเทศชาติและราษฎรก็จะอยู่รอดปลอดภัยพะย่ะค่ะ”ไทเฮารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง และตรัสถามอย่างรวดเร็ว “แล้วต้นเหตุของหายนะนี้มาจากไหนกัน”“ต้นเหตุของหายนะคือสตรีที่เกิดในวันที่สามเดือนเก้

ผู้คนบนแท่นบูชาต่างงงงวยอยู่พักหนึ่งเมื่อเห็นนางเข้ามาใกล้ แต่เมื่อนางพูดแบบนั้นออกมา พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะกังวล ทันใดนั้นฮ่องเฮาก็ตะโกนขึ้นมาว่า "ฉู่เนี่ยนซี นี่เจ้าจะทำอะไร? เจ้าคิดจะฆ่าคนเพื่อปิดปากอย่างนั้นรึ? รีบเข้าไปหยุดนางเร็วเข้า!" "“ใครกล้า!” ดวงตาของฉู่เนี่ยนซีดูเหมือนจะเปล่งแสงเย็น ๆ ออกมา นางมองไปที่องครักษ์ที่กำลังจะเข้ามา ก่อนจะหันไปหาฮ่องเฮา “ท่านแม่หมายความว่าอย่างไรเพคะ ไม่ว่ายังไงซีเออร์ก็เป็นคนของราชวงศ์ ตอนนี้กำลังถูกคนใส่ร้ายว่าเป็นตัวหายนะ ยังไงก็ต้องพิสูจน์ให้ชัดเจนเสียก่อน หากหม่อมฉันเป็นตัวหายนะจริง หม่อมฉันจะเห็นแก่ไทเฮา จักรพรรดิ และแผ่นดิน หม่อมฉันจะโยนตัวเองเข้าไปในกองไฟเอง เป็นเช่นไรเพคะ เพียงแต่จะให้หม่อมฉันถูกเผาอย่างไร้เหตุผลได้อย่างไรกัน”คำพูดของฉู่เนี่ยนซีนั้นชอบธรรมและน่าเกรงขาม จนผู้คนอดไม่ได้ที่จะประทับใจแม้ว่าจะเชื่อในเทพเจ้ามากเพียงใด แต่ก็ไม่อาจเผาคนให้ตายอย่างไม่มีเหตุมีผลได้ไทเฮามองนางอย่างอึ้ง ๆ ด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ในใจ ในด้านหนึ่งนางเชื่อนักพรต แต่ในทางกลับกันก็เห็นว่าการกระทำของฉู่เนี่ยนซีนั้นทั้งสง่างามและสมเหตุสมผล ไม่ได

“กบฏ ขุนนางไม่เหมือนขุนนาง ลูกชายไม่เหมือนลูกชาย! นี่มันกบฏชัด ๆ!” ใบหน้าของไทเฮาซีดเผือด นางชี้ไปที่พวกเขาด้วยนิ้วอันสั่นเทา “ทหาร นำพวกเขาไปขังที่กรมอาญา และนำตัวหายนะไปประหารชีวิตเสีย!”“ช้าก่อน” จู่ ๆ จักรพรรดิก็พูดขึ้น และในขณะที่พยายามช่วยไทเฮาสงบสติอารมณ์เขาก็พูดขึ้นว่า "ทั้งสามอาจทำตามอำเภอใจไปบ้าง แต่ก็สามารถเข้าใจได้ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่อ๋องสามพูดนั้นก็มีเหตุผล เด็กคนนี้ ไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตเขาไว้เท่านั้น แต่ยังช่วยชีวิตของกระหม่อมไว้ด้วย หากไม่มีนาง เสด็จแม่ก็คงไม่ได้เห็นหน้าลูกอยุ่เช่นนี้”“จิจิจิ...จักรพรรดิทรงตรัสอะไรน่ะ อย่าพูดอะไรไม่มงคลสิ นางเป็นคนเดียวในโลกที่รู้วิธีการรักษาหรืออย่างไร ดูเหมือนว่าเจ้าก็หลงคารมตัวหายนะนี้ไปด้วยอีกคนสินะ"“ครานั้นหมอหลวงในสำนักต่างก็หมดหนทางกับอาการของข้า หลังจากเด็กคนนี้ฝังเข็มให้สองสามครั้ง ข้าก็สามารถลุกจากเตียงและกลับมาเดินเหินได้ ในโลกนี้ใครมีทักษะทางการแพทย์เช่นนางบ้าง ข้าไม่ได้พูดเกินจริง เด็กคนนี้อาจมีอะไรบางอย่างที่บังเอิญตรงกับเงื่อนไขที่ท่านนักพรตพูด แต่บางทีมันอาจเป็นความเข้าใจผิดของนักพรตก็ได้พะย่ะค่ะ”จู่ ๆ นักพรตที่ม

ชายชราเครายาวยังคงนอนทุรนทุรายอยู่ที่พื้น สองมือของเขากุมท้องเอาไว้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเลือดสีแดงก่ำ เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลลงจากหน้าผากของเขาเขาต้มตุ๋นผู้คนเช่นนี้มาหลายปีแล้ว ไม่เชื่อเรื่องนรกสวรรค์อะไรเลย เขารู้ว่าคนที่เป็นตัวการในเรื่องนี้จะต้องเป็นสตรีนางนี้แน่แต่ในตอนนี้ร่างกายของเขาเจ็บปวดราวกับมีมดนับพันรุมกัดกินท้องของเขาอยู่ ทำให้เขาพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองนางด้วยความขมขื่นฉู่เนี่ยนซีทำราวกับมองไม่เห็นและถอนหายใจอย่างหนักด้วยความจนปัญญา“เฮ้อ…ช่างเถิด ใครใช้ให้ข้าใจดีกัน แม้ว่าตัวข้าจะรักษาท่านไม่ได้ แต่สามารถบรรเทาอาการเจ็บปวดได้อยู่ ถ้าเจ้าเห็นด้วยก็พยายามพยักหน้าหน่อย”ฉู่เนี่ยนซีในตอนนี้มีความดีที่หาได้ยากจากคนอื่น หลายคนมักตอบแทนความเมตตาด้วยความเกลียดชัง แต่นางเป็นคนส่วนน้อยที่ตอบแทนความเกลียดชังด้วยความเมตตาสิ่งที่นางทำอยู่ตอนนี้เป็นเรื่องที่มีไม่กี่คนที่จะทำนักพรตที่ได้ยินฉู่เนี่ยนซีเอ่ยดังนั้นก็รีบพยักหน้าด้วยกำลังทั้งหมดที่เขามีฉู่เนี่ยนซีเดินไปหาเขาแล้วนั่งยอง ๆ ลง เข็มเงินสองสามเล่มก็ตกลงในมือนาง“วันนี้ข้ายังปลอดภัยสบายดี เจ้าก็จะสบายใจได้อยู่ แต่ไม่รับ

ในเวลานี้ ทุกคนต่างเข้าใจได้อย่างชัดเจน และรู้ว่าเรื่องนี้เป็นกลอุบายใส่ร้ายฉู่เนี่ยนซีเท่านั้น ในตอนนั้นเองความวุ่นวายโกลาหลก็ได้เกิดขึ้น“คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นฝีมือของมนุษย์ คนผู้นี้ช่างมีจิตใจที่โหดเหี้ยมยิ่งนัก ถึงขั้นคิดจะจับคนเผาทั้งเป็น โชคดีที่พระชายาหลีเป็นคนฉลาด และรู้ทันกลโกงนี้เข้าเสียก่อน”“ข้าน้อยเห็นว่าเรื่องนี้ตั้งใจเพ่งเล็งไปที่พระชายาหลี ไม่เช่นนั้นทำไมต้องพูดวันเกิดของนางออกมา ไหนจะเพ่งเล็งรอยแผลเป็นบนใบหน้าของนางอีก ไม่รู้จริง ๆ ว่าใครกันที่มีความแค้นกับนาง และคิดแผนการที่เลวร้ายเช่นนี้ขึ้นมา”……ทุกคนต่างพากันซุบซิบ บางคนก็ด่าคนที่คิดแผนขึ้นมา บางคนชื่นชมฉู่เนี่ยนซีที่มีสติปัญญาเฉลียวฉลาดมีไหวพริบ สรุปแล้วทุกคนต่างพากันพูดถึงเหตุการณ์นี้ด้วยกันทั้งนั้นใบหน้าเหี่ยวย่นของไทเฮาแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง นางคิดไม่ถึงว่าจะมีคนจงใจกล้าทำแบบนี้ และนางก็เป็นเพียงหมากที่ถูกหลอกใช้แค่นั้นฉู่เนี่ยนซีเพียงมองนางนิ่ง ๆ อย่างไม่แยแส นางไม่ใช่แม่พระ นางไม่สามารถอภัยให้กับคนที่เกือบจะเผานางทั้งเป็นได้ แต่นางก็จะไม่ผูกใจเจ็บ อย่างไรเสียนางก็ไม่ใช่คนที่ได้ผลกระทบจากในสังคมนี้เพียงแ