แชร์
บทที่ 119
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 120
จากนั้นเขาก็มองตรงไปและโค้งคำนับทำความเคารพ “กระหม่อมน้อมรับคำสั่ง”“ส่วนฉู่เนี่ยนซีที่กล้าพูดและเสนอคำแนะนำ เจ้าจะได้ป้ายทองคำเป็นรางวัลพิเศษ ป้ายทองก็เหมือนตัวแทนของจักรพรรดิ เจ้ามีสิทธิ์เข้าออกวังได้ตลอดเมื่อมีป้ายนั้น ไม่ต้องเกรงกลัวศาลอาญา ไม่ต้องคุกเข่าเคารพต่อศาล”ฉู่เนี่ยนซีตกใจและรีบมองไปยังจักรพรรดิ จึงเห็นว่าจักรพรรดิกำลังยิ้มอยู่ และหยิบป้ายทองออกมายื่นให้นาง “รีบรับไปสิ!”ฉู่เนี่ยนซีจึงเริ่มตอบสนอง สองมือยื่นไปรับป้ายทองนั้นไว้ คิดถึงเรื่องที่หลังจากนี้ไม่ต้องคุกเข่าทำความเคารพใครอีก รอยยิ้มจริงใจที่ปรากฎได้ยากก็ผุดขึ้นบนริมฝีปากนาง “ขอบพระทัยองค์จักรพรรดิเพคะ”“ทุกคนจงลุกขึ้น งานเลี้ยงพระราชวังเสร็จสิ้นลงแล้ว!”“ทรงพระเจริญ หมื่นปี หมื่น หมื่นปี”จากนั้นจักรพรรดิก็เสด็จขึ้นรถม้า โดยมีกลุ่มคนคอยตามอยู่ด้านหลังเนื่องจากครั้งนี้ไทเฮาไม่ได้อยู่ที่นี่ตัวเด่นของงานเลี้ยงจึงเปลี่ยนจากไทเฮาเป็นตระกูลฉู่แทนรอบกายของฉู่เนี่ยนซีมีคนทยอยกันมาดื่มอวยพรให้ แม้ว่าเย่เฟยหลีจะกันออกไปไม่น้อยแล้ว แต่ความหิวและกระหายของฉู่เนี่ยนซีนับว่าไม่อาจควบคุมได้เลย นางดื่มสุราไปแก้วแล้วแก้
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 121
ฉู่เนี่ยนซีดูเหมือนจะหลับไม่สบาย ส่งเสียงงึมงำ เอาหัวมาถูกับไหล่ของเขา อีกทั้งขมวดคิ้วทำหน้าเหมือนของหายและสุดท้ายก็เลื่อนจากหัวไหล่ลงไปนอนบนตักเขา จากนั้นก็ยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ คิ้วที่ขมวดมุ่นจึงคลายลงมือของเย่เฟยหลีค้างอยู่กลางอากาศตลอดเวลา เฝ้าดูนางทุกการเคลื่อนไหว เมื่อเย่เฟยหลีเห็นนางนอนอยู่บนตักของเขา ประสาทสัมผัสทั้งหมดในร่างกายของเย่เฟยหลีก็เริ่มเกร็งขึ้นมา เนื่องจากเสื้อผ้าฤดูร้อนที่เบาบาง ประกอบกับลมหายใจอุ่น ๆ ของนางที่เกือบจะทะลุผ่านผ้าและซึมเข้าสู่ผิวหนังบริเวณช่องท้องน้อย ทำให้เกิดความรู้สึกเสียวซ่านไปเกือบทั่วร่างกายของเขา จู่ ๆ จังหวะหายใจของเย่เฟยหลีก็เริ่มผิดปกติ เขาสูดหายใจเข้าแรง ๆ ความปรารถนาค่อย ๆ บังเกิดขึ้นในดวงตาของเขา “ให้ตายเถอะ!” เย่เฟยหลีสบถเล็กน้อยและพยายามขยับศีรษะของนางออกไป ขณะนั้นก็มีเสียงดัง ‘ฟิ้ว’ ของลูกดอกผ่านหน้าของเขาไปและปักอยู่บนผนังของรถม้าอย่างแรง ทันใดนั้น เย่เฟยหลีก็ตื่นตัว เขากลั้นหายใจ และแตะใบหน้าของฉู่เนี่ยนซีเบา ๆ พยายามปลุกนางให้ตื่น ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกถึงสัมผัสบนใบหน้าของนาง ก็ปัดมือเขาออกแล้วทำหน้าบูดบึ้งไม่พอใจ “อืม
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 122
“หึ ไม่คิดว่าท่านอ๋องหลีจะมีรสนิยมแบบนี้ สตรีหน้าตาเช่นนี้ก็ยังจะลิ้มรสลง หลังจากจัดการท่านแล้ว ข้าก็จะส่งสตรีในอ้อมแขนของท่านตามกันไปด้วย เหล่าพี่น้องเอ๋ย จัดการมันเสีย!” พูดจบ ชายสวมหน้ากากก็ขยับมือเป็นสัญญาณให้โจมตีอีกครา เย่เฟยหลีต่อสู้กับพวกเขาอีกครั้ง ก่อนใช้แรงอันทรงพลังเตะคนคนหนึ่งให้ล้มลงกับพื้นภายในหนเดียว จากนั้นจึงหยิบมีดขึ้นมาจากพื้นและแทงเข้าไปตรงกลางอกของเขาอย่างแรง ดวงตาที่พร่ามัวของฉู่เนี่ยนซีเบิกกว้างขึ้น นางมองไปรอบ ๆ อย่างไม่เชื่อสายตา และสร่างเมาไปกว่าครึ่งของที่เคย “คะ...คนพวกนี้...” เย่เฟยหลีรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของคนในอ้อมแขน แต่ก็ไม่ได้หยุดการเคลื่อนไหวแต่อย่างใด เขากระซิบว่า “เราถูกลอบสังหาร เจ้าสร่างเมาแล้วหรือ? อีกเดี๋ยวข้าจะปล่อยเจ้าลง หลังจากนั้นเจ้าก็วิ่งไปทางใต้ซะ ข้าจะถ่วงเวลาคนพวกนี้ไว้ให้” แม้ว่าฉู่เนี่ยนซียังคงเวียนหัวเล็กน้อย แต่สติสัมปชัญญะของนางก็คืนกลับมาได้บ้างแล้ว “ปล่อยข้าลง เราจะจัดการกับพวกมันด้วยกัน” ขณะที่นางพูด จิตใจของนางก็รู้สึกวูบวาบ จึงหยิบยาแก้เมาค้างออกมาจากความว่างเปล่าแล้วโยนใส่ปาก จากนั้นก็โยนยาอีกเม็ดใส่ปากของเ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 123
เหมือนฉู่เนี่ยนซีรู้ว่าเขาจะพูดอะไร จึงตอบทันทีว่า “ข้าจะไม่ไปไหน ไม่ต้องคิดเรื่องนี้แล้ว” “พิษในร่างกายอาจทำให้ท่านใช้แรงไม่ได้อีกต่อไป ข้ายังมีเข็มยาสลบนับสิบเล่ม หลังจากปล่อยเข็มโจมตีแล้วเราจะวิ่งเข้าไปในป่าลึกด้วยกันและหาที่ซ่อน” ฉู่เนี่ยนซีกล่าวพลางจับมือของเย่เฟยหลีเอาไว้ เย่เฟยหลีรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่มือของตัวเอง แววตาก็อบอุ่นอบอุ่นก็เด่นชัดขึ้นมา เขาก็พยักหน้าอย่างเงียบ ๆ “วิ่ง!” ฉู่เนี่ยนซีตะโกนเสียงดังทันทีที่เข็มเงินหลุดออกไปจากมือของนาง เย่เฟยหลีจับนางไว้แน่นแล้ววิ่งไปยังป่าลึกด้วยกัน ชายสวมหน้ากากหลีกเลี่ยงการถูกเข็มเงินโจมตี จากนั้นจึงตามหลังไปอย่างกระชั้นชิด ทั้งสองคนวิ่งไปข้างหน้าพลางสังเกตพื้นที่รอบข้างไปด้วย ด้วยความที่ฉู่เนี่ยนซีเมา นางจึงรู้สึกว่าเท้าของตัวเองอ่อนแรงลงเล็กน้อยหลังจากวิ่งมาระยะหนึ่งและเกือบจะล้มลงหลายครั้ง โชคดีที่เย่เฟยหลีคอยสังเกตสีหน้าของนางและจับนางไว้ได้ทัน ก่อนที่นางจะล้ม แต่พิษในร่างกายของเย่เฟยหลีก็แพร่กระจายไปทีละนิด หากไม่ใช่เพราะความอดทนอันน่าทึ่งและความมุ่งมั่นอันแน่วแน่ของตัวเอง เขาคงล้มไปนานแล้ว เมื่อฉู่เนี่ยนซีได้ยิ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 124
พูดจบ เท้านางก็ลื่นในทันที “อ๊า” นางกลิ้งไปตามทางลาดชัน เย่เฟยหลีสะดุ้ง เขารีบใช้กำลังภายในทะยานไปคว้าฉู่เนี่ยนซีมาไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างแน่นหนา ทั้งสองกลิ้งไปตามทางลาดชันด้วยกัน เย่เฟยหลีกอดฉู่เนี่ยนซีไว้แน่น ทันใดนั้นเมื่อมองไปที่พื้น และรูม่านตาของเขาก็หดตัวลงอย่างฉับพลัน ด้วยมืออันแข็งแกร่ง เขาพลิกตัวมาอยู่ใต้ร่างของฉู่เนี่ยนซี ทันทีที่ลงสู่พื้น เย่เฟยหลีก็ตัวสั่นและมีเลือดพุ่งออกมาเต็มปาก ฉู่เนี่ยนซีเงยหน้าขึ้นและเห็นเขานอนอยู่ข้างใต้นาง ดวงตาของเขาปิดสนิทและใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด ทันใดนั้นรูม่านตาของนางก็ขยายออก ความกลัว ความกังวล และความรู้สึกยากอธิบาย ล้วนผสมปนเปกันภายในใจของนาง “เย่เฟยหลี…” นางเรียกชื่อเขาอย่างค่อย ๆ และใช้มือตบหน้าเขาเบา ๆ “เย่เฟยหลี ท่านตื่นสิ...” เมื่อไม่ได้รับการตอบสนองใดใด นางก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น พลางวางมือที่สั่นเทาบนชีพจรของเขา ชีพจรที่อ่อนแรงทำให้นางหายใจด้วยความโล่งอกปนกังวลในเวลาเดียวกัน นางระงับอารมณ์เหล่านั้น และพยายามดึงสติกลับมา นางประคองศีรษะของเขาและค่อย ๆ พยุงเย่เฟยหลีขึ้น โดยวางแผนที่จะพาเขาไปยังสถานที่ปลอดภัย ทัน
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 125
หลังจากล้างแผลแล้ว นางใช้เข็มเงินห้ามเลือดเพื่อป้องกันไม่ให้พิษแพร่กระจาย จากนั้นก็ใช้เข็มเงินเพื่อจิ้มลงตรงจุดฝังเข็มอีกครั้ง หลังจากจิ้มเข็มเงินเข้าไปในจุดฝังเข็ม ความเจ็บปวดของเย่เฟยหลีก็บรรเทาลงและสีหน้าของเขาก็เริ่มดีขึ้น ฉู่เนี่ยนซีหยิบยาแก้อักเสบและน้ำจากลำธารที่นางเตรียมไว้ล่วงหน้าจากห้วงว่างเปล่าและป้อนให้เขา ผ่านไปประมาณสิบห้านาที ฉู่เนี่ยนซีก็ดึงเข็มเงินออกและทายาตามบาดแผล จากนั้นก็ค่อย ๆ ประคองให้เขาเอนนอนลงบนฟาง แม้ว่าจะควบคุมพิษไว้ได้แล้ว แต่ผลข้างเคียงจากพิษยังไม่ถูกกำจัดออกไป ประกอบกับยังมีอาการบาดเจ็บสาหัสอยู่ หลังจากนี้ก็ขึ้นอยู่กับตัวของเย่เฟยหลีเองแล้ว ฉู่เนี่ยนซีเหนื่อยมาทั้งวัน แต่เพราะกลัวว่าเย่เฟยหลีจะอาการกำเริบอีกครั้ง นางจึงระงับความง่วงงุนและนั่งพิงกำแพงถ้ำมองดูเขาอย่างใกล้ชิด “ท่านแม่...” ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เย่เฟยหลีขมวดคิ้วขณะหลับและเริ่มพึมพำกับตัวเอง เย่เฟยหลีที่แสนฉลาดหลักแหลมผู้ที่ทำให้นางต้องรุดไปอยู่ข้าง ๆ คอยสังเกตอาการบาดเจ็บของเขา “ท่านแม่...” “เจ้าพูดอะไร?” “อย่าทิ้งลูกไป!” เย่เฟยหลีขมวดคิ้วแน่นมากกว่าเดิมและปัดป่า
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 126
ฉู่เนี่ยนซีพูดไปพลางพยุงเย่เฟยหลีให้นั่งพิงกำแพงแล้วยื่นผลไม้ให้เขา เย่เฟยลี่หยิบผลไม้ขึ้นมา เหลือบมองมัน แล้วมองไปยังปลาตัวอ้วนที่อยู่ไม่ไกล “ได้ปลาพวกนี้มาจากไหน?” “มีแม่น้ำอยู่ตรงนั้น อยากกินอะไรก็ไปจับได้...” นางคงไม่มีทางบอกไปว่านี่เป็นปลาที่นางเลี้ยงในบ่อน้ำพุในห้วงว่างเปล่าแน่ ๆ เย่เฟยหลีพยักหน้า แต่ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่กระโปรงของนางซึ่งไม่มีคราบน้ำโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ถามต่อ ฉู่เนี่ยนซีจุดไฟอย่างรวดเร็วและวางปลาที่เตรียมไว้ลงบนไฟ เนื่องจากนี่คือปลาที่เลี้ยงในบ่อน้ำพุจากห้วงว่างเปล่า แม้จะไม่ได้ปรุงรสใดใด แต่ก็อร่อยกว่าปลาย่างธรรมดา นั่นจึงช่วยให้ฉู่เนี่ยนซีพ้นจากเรื่องยุ่งยากไปได้มาก หลังจากจัดการทุกอย่างแล้ว ฉู่เนี่ยนซีก็ตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเย่เฟยหลีและเปลี่ยนยาบนแผลให้เขา จากนั้นทั้งสองก็นั่งพิงกำแพงด้วยความหลงใหลในประกายไฟที่พุ่งออกมาเป็นครั้งคราว ในที่สุด ฉู่เนี่ยนซีก็เป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบ นางหันไปมองเย่เฟยหลีด้วยสายตาแสดงความขอบคุณ “ขอบคุณสำหรับเรื่องเมื่อคืน!” “เจ้าช่วยข้าไว้ ข้าต่างหากที่ควรเป็นฝ่ายขอบคุณ” “นั่นไม่เหมือนกั
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 127
ทันทีที่ทั้งสองมาถึงทางเข้าถ้ำ เหลียงหยวนและคนอื่น ๆ ที่กำลังค้นหาเห็นทั้งสองคนพวกเขาก็ดีใจและวิ่งมาอย่างรวดเร็ว “ท่านอ๋อง” เหลียงหยวนวิ่งไปหาทั้งสองคน ด้วยสีหน้าเป็นกังวล “ท่านอ๋อง พระองค์ได้รับบาดเจ็บนี่พ่ะย่ะค่ะ” เย่เฟยหลีที่ดูซีดเซียวไม่พูดอะไร เพียงแค่พยักหน้า เมื่อเห็นว่าเขาอ่อนแอเพียงใด เหลียงหยวนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนักใจ “พระชายา ให้กระหม่อมช่วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ” ขณะที่พูด เขาก็ค่อย ๆ ประคองเย่เฟยหลีที่พิงฉู่เนี่ยนซีอยู่เปลี่ยนมาพิงตนอย่างช้า ๆ กลิ่นหอมและความนุ่มนวลจากผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาหายไป ทำให้เย่เฟยหลีขมวดคิ้ว และดวงตาคู่นั้นก็จ้องมองเหลียงหยวนด้วยเจตนาสังหาร ทันใดนั้น เหลียงหยวนก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ เย่เฟยหลีที่กำลังพิงเขาอยู่มองเขาอย่างเยือกเย็น ทำให้เขาตกใจ “ท่านอ๋องรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ? ให้กระหม่อมดูบาดแผลให้หรือไม่? ขอพระองค์ทรงวางพระทัย กระหม่อมจะระวังให้มากขึ้น” “ไม่เป็นไร...ข้าสบายดี” เย่เฟยหลีหรี่ตาลงและกัดฟันพูด “เจ้าไม่ได้กลับไปที่สนามฝึกมานานแล้วใช่หรือไม่? ในเมื่อเจ้าว่างขนาดนี้ก็ไปได้เลย พรุ่งนี้ค่อยกลับมา” เหลียงหยวนตกตะลึง
บทล่าสุด
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 550
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 549
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 548
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 547
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 546
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 545
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 544
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 543
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 542
