บทที่ 112

มหาเสนาบดีฉู่บีบมือตัวเองแล้วยืนขึ้นทันที "ใต้เท้าหลิว ท่านควรคิดให้รอบคอบก่อนจะพูดอะไรออกมา! บุตรสาวของท่านไม่ใช่ หมายความว่าบุตรสาวของข้าใช่อย่างนั้นรึ?!"

เสนาบดีฉู่มีสีหน้ามืดมน ถึงเขาจะยืนประสานมืออยู่ตรงนั้นแต่ก็ยังสร้างแรงกดดันต่อใต้เท้าหลิวได้

“ทุกคนในเมืองแห่งรัตติกาล ใครไม่รู้บ้างว่าเมื่อก่อนพระชายาหลีไม่ใช่แค่ไล่ตามองค์ชายหลีตลอดทั้งวันเท่านั้น แต่ยังก่อปัญหาไปทั่ว ได้ยินมาว่าลูกชายคนโตของเสนาบดีฉู่มีอาการขาพิการก็อาจจะมีสาเหตุจากนาง ถ้าจะกล่าวหาว่าใครคือหายนะ คนผู้นั้นก็ต้องเป็นพระชายาหลีอย่างแน่นอน” ใต้เท้าหลิวพยายามเพิกเฉยต่อแรงกดดันของเสนาบดีฉู่ และพูดขึ้นทีละคำ

การแสดงออกของจักรพรรดินั้นไม่อาจหยั่งรู้ได้ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วในขณะที่มองดูพวกเขาทั้งสอง

จากนั้นเสนาบดีฉู่ก็พูดขึ้นมาว่า “ท่านพูดเองว่าเป็นเรื่องในอดีต! เป็นความจริงที่ลูกชายคนโตของข้าบาดเจ็บ แต่บุตรสาวของข้าเป็นคนรักษาเขาจนกลับมาเดินได้อีกครั้ง”

ทุกคนต่างเฝ้าดูความตื่นเต้น แต่พวกเขาอดไม่ได้ที่จะแปลกใจเมื่อได้ยินว่าฉู่เนี่ยนซีเป็นผู้รักษาฉู่เจี้ยนอี้ พวกเขานึกมาโดยตลอดว่าเฮ่อหลานหมอมหัศจรรย์เป็นผู้