บทที่ 113

ผู้คนบนแท่นบูชาต่างงงงวยอยู่พักหนึ่งเมื่อเห็นนางเข้ามาใกล้ แต่เมื่อนางพูดแบบนั้นออกมา พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะกังวล ทันใดนั้นฮ่องเฮาก็ตะโกนขึ้นมาว่า "ฉู่เนี่ยนซี นี่เจ้าจะทำอะไร? เจ้าคิดจะฆ่าคนเพื่อปิดปากอย่างนั้นรึ? รีบเข้าไปหยุดนางเร็วเข้า!" "

“ใครกล้า!” ดวงตาของฉู่เนี่ยนซีดูเหมือนจะเปล่งแสงเย็น ๆ ออกมา นางมองไปที่องครักษ์ที่กำลังจะเข้ามา ก่อนจะหันไปหาฮ่องเฮา “ท่านแม่หมายความว่าอย่างไรเพคะ ไม่ว่ายังไงซีเออร์ก็เป็นคนของราชวงศ์ ตอนนี้กำลังถูกคนใส่ร้ายว่าเป็นตัวหายนะ ยังไงก็ต้องพิสูจน์ให้ชัดเจนเสียก่อน หากหม่อมฉันเป็นตัวหายนะจริง หม่อมฉันจะเห็นแก่ไทเฮา จักรพรรดิ และแผ่นดิน หม่อมฉันจะโยนตัวเองเข้าไปในกองไฟเอง เป็นเช่นไรเพคะ เพียงแต่จะให้หม่อมฉันถูกเผาอย่างไร้เหตุผลได้อย่างไรกัน”

คำพูดของฉู่เนี่ยนซีนั้นชอบธรรมและน่าเกรงขาม จนผู้คนอดไม่ได้ที่จะประทับใจ

แม้ว่าจะเชื่อในเทพเจ้ามากเพียงใด แต่ก็ไม่อาจเผาคนให้ตายอย่างไม่มีเหตุมีผลได้

ไทเฮามองนางอย่างอึ้ง ๆ ด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ในใจ ในด้านหนึ่งนางเชื่อนักพรต แต่ในทางกลับกันก็เห็นว่าการกระทำของฉู่เนี่ยนซีนั้นทั้งสง่างามและสมเหตุสมผล ไม่ได