All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 881 - Chapter 890

“ตระกูลเซิ่งได้ขอให้เราลงมือแล้ว หากเราไม่สังหารเด็กคนนี้โดยเร็วที่สุด เมื่อถึงเวลานั้น เราจะคุยกับตระกูลเซิ่งอย่างไร?”“มันไม่ง่ายเลยใช่หรือไม่?”เหมิงคั่วยิ้มอ่อน แล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “ข้าจะใช้กลยุทธ์ยืมดาบสังหารคน ป้ายความผิดให้เขา”“ถ้าเขาตายด้วยน้ำมือของคนอื่น ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา”หลังจากได้ยินดังนั้น คนสนิทของเขาก็พยักหน้าด้วยความตื่นเต้นทันที“ท่านผู้บัญชาการใหญ่ยังคงรอบคอบเช่นเคย กลยุทธ์ยืมดาบสังหารคนนั้นน่าทึ่งมากขอรับ!”“หึหึ”เหมิงคั่วยิ้มเยาะ หยิบจอกสุราตรงหน้าขึ้นมาจิบ“หวังหยวนช่างโชคร้ายนักที่มาพบกับข้า”...ในตอนกลางคืน หวังหยวนและหัวหน้าเผ่าอาวุโสนั่งอยู่ในกระโจมหัวหน้าเผ่า ร่ำสุราพลางพูดคุยกัน“หวังหยวน แม้ว่าเจ้าจะยังเด็กมาก แต่เจ้าเป็นทูตไปยังหมานอี๋ได้ เห็นได้ว่าเจ้าไม่ใช่คนธรรมดา ข้าชื่นชมเจ้ายิ่งนัก”หัวหน้าเผ่าอาวุโสหัวเราะ แล้วดื่มอวยพรให้แก่หวังหยวนหวังหยวนยิ้ม แล้วพูดว่า “มันอยู่นอกเหนือความตั้งใจของข้า แต่ว่า... ท่านไม่ต้องกังวล ท่านหัวหน้าเผ่าอาวุโส ข้ามาที่นี่เพื่อป้องกันไม่ให้ทั้งสองแผ่นดินต้องต่อสู้รบกัน”“เยี่ยมมาก... เฮ้อ... สงคราม...

พูดจบ ทุกคนก็พยักหน้าหลังจากที่หวังหยวนมาถึงที่นี่เพียงแค่วันเดียว หัวหน้าเผ่าก็เสียชีวิต แน่นอนว่าหวังหยวนคือผู้ต้องสงสัยมากที่สุด!“ที่แท้ก็แทงใจดำท่านหัวหน้าเผ่าใหญ่นี่เอง ข้าไม่มีแรงจูงใจให้ต้องสังหารหัวหน้าเผ่า ไม่ว่าจะเพื่อชื่อเสียงหรือผลประโยชน์ ข้าไม่มีเหตุผลที่จะต้องสังหารเขา!”“ยิ่งไปกว่านั้น... หากข้าสังหารหัวหน้าเผ่าจริง ก็คงหนีไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว เหตุใดข้าต้องรอจนถึงวันนี้ เพื่อให้พวกเจ้ามาล้อมจับด้วย?”ทันทีที่คนฉลาดเห็น ย่อมรู้ว่าเขาถูกใส่ร้ายหัวหน้าเผ่าใหญ่คนนี้ก็น่าจะรู้เหมือนกัน!สีหน้าของหัวหน้าเผ่ารองและหัวหน้าเผ่าสามไม่ค่อยดีนัก แม้ว่าพวกเขาจะเข้าใจสิ่งที่หวังหยวนพูด และไม่เชื่อว่าหวังหยวนจะเป็นฆาตกร แต่หวังหยวนก็ยังคงเป็นผู้ต้องสงสัยมากที่สุดอยู่ดี!“ฮึ่ม! เจ้าเป็นคนมีคารมคมคาย ย่อมต้องคิดคำแก้ตัวมาก่อนแล้ว ส่วนสาเหตุที่เจ้าสังหารหัวหน้าเผ่าอาวุโส พวกข้าจะได้รู้หลังพาตัวเจ้าไปทรมาน!”หัวหน้าเผ่าใหญ่สูดหายใจอย่างรุนแรง แล้วเริ่มดุด่าเขาทันทีหวังหยวนถอนหายใจ แล้วพูดว่า “ข้ากับท่านหัวหน้าเผ่าอาวุโส พูดคุยกันอย่างสนุกสนานมาก ข้าไม่มีเหตุผลที่จะต้องสัง

ไม่เช่นนั้น วันนี้คงต้องฝ่าฟันการปิดล้อมนี้ออกไป ถึงแม้จะหนีไปได้ ก็เกรงว่าต้าหู่จะต้องอยู่จัดการที่นี่ชนเผ่าไท่ถ่ามีจำนวนหลายร้อยคน ต้าหู่จะเอาชนะพวกเขาได้อย่างไร!อีกทั้งพวกเขายังไม่รู้ด้วยว่า อาวุธชิ้นนี้ของเขามีกระสุนราวสิบสองนัดเท่านั้น ตอนนี้เหลือเพียงเจ็ดหรือแปดนัดแล้วหากถูกรุมโจมตี ต้องตายแน่!แต่โชคดีที่เทคโนโลยีไม่เท่ากัน ทำให้ยังควบคุมสถานการณ์ตรงหน้าได้ และมีโอกาสหลบหนีไปได้!ต้าหู่และสมาชิกเผ่าไท่ถ่าสองคนหายเข้าไปไม่ถึงห้านาที ต้าหู่ก็กลับออกมาด้วยสีหน้าเย้ยหยัน“พวกเจ้าลองดูสิ!”พูดจบ ก็ทิ้งกองจดหมายลงบนพื้นทั้งหมดนี้เป็นจดหมายระหว่างหัวหน้าเผ่าใหญ่กับผู้บัญชาการใหญ่!ชายผู้นี้ประมาทมากจนไม่ได้เผาหลักฐานเช่นนี้ด้วยซ้ำ!แท้จริงแล้วเขาจะประมาทก็ไม่แปลก เพราะจดหมายพวกนี้ถือว่าเป็นของมีค่า เขายังต้องการใช้จดหมายเหล่านี้ แสวงหาผลประโยชน์จากผู้บัญชาการใหญ่อยู่!แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะทำให้ชื่อเสียงและเกียรติยศของตนถูกทำลาย!หัวหน้าเผ่ารองและหัวหน้าเผ่าสามหยิบจดหมายขึ้นมาอ่าน แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไปมาก!“เจ้าคนสารเลว! เดรัจฉาน!”พวกเขาโกรธจัดทันที ไม่คาดคิดว่าหัวหน้า

“ท่านพ่อ แต่หวังหยวนผู้นี้ไม่ได้มีค่าสำหรับราชวงศ์ต้าเย่ ต้าเย่จะยอมต่อสู้กับหมานอี๋เพราะเขาหรือขอรับ?”ทั้งสองไม่เข้าใจ คิดไม่ตกเซิ่งฟางสี่ยิ้มเยาะอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พ่อบอกแล้วว่าในโลกนี้ ผลประโยชน์เป็นสิ่งสำคัญที่สุด ไม่มีความเกลียดชังอย่างแท้จริง ไม่มีความรังเกียจที่แท้จริง!”“ตราบใดที่ผลประโยชน์สามารถขับเคลื่อนไปได้ จากสงครามก็แปรเปลี่ยนเป็นสันติภาพได้ แม้แต่ความเกลียดชังก็สามารถแปรเปลี่ยนเป็นความรักใคร่สมัครสมานได้!”คำพูดนี้อาจฟังดูเหมือนจะผิด แต่หากวิเคราะห์อย่างถี่ถ้วนแล้ว ก็จะรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง!ในโลกนี้ไม่มีมิตรแท้หรือศัตรูถาวร!อย่างน้อย เซิ่งฟางสี่ก็ไม่มี!“พวกเจ้าคงจะสับสนสินะ ครั้งก่อนในราชสำนัก หวังหยวนถูกปฏิบัติเหมือนเป็นคนถูกทอดทิ้ง และถูกส่งไปเป็นทูต ฮ่องเต้ซิงหลงยังบอกอีกว่าเขาจะไม่มีวันได้รับการยอมรับ ดังนั้นพ่อเชื่อว่าราชสำนักจะไม่สนใจว่าหวังหยวนจะอยู่หรือตาย!”“แต่พวกเจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่ ว่าพวกพ้องของหวังหยวนจะทำเช่นไร หากหวังหยวนตายด้วยน้ำมือของหมานอี๋จริง?”“หากไม่เหลืออะไรแล้ว ทหารและพวกโจรเหล่านั้น จะต้องล้างแค้นให้หวังหยวนใช่หรือไม่

“หม่อมฉันไม่ได้เรียกหาหมอหลวงเพคะ...”ก่อนที่เสียนกุ้ยเฟยจะพูดจบ นางก็เห็นสีหน้าฮ่องเต้ดูจริงจังขึ้นทันที ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ “เหลวไหล!”“เรื่องร้ายแรงถึงเพียงนี้ เจ้าจะไม่เรียกหาหมอหลวงได้อย่างไร เรียกหมอหลวงเดี๋ยวนี้!”เมื่อได้ยินดังนั้น เสียนกุ้ยเฟยก็จับมือฮ่องเต้ไว้ทันที แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ฝ่าบาท พระองค์เสด็จมาที่นี่เพื่อพบหม่อมฉัน หม่อมฉันก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้วเพคะ”“หากพระองค์ประสงค์ที่จะอยู่กับหม่อมฉันที่นี่ คงดีกว่าหมอหลวงหรือยาดีใด ๆ มากเพคะ”เสียนกุ้ยเฟยมองฮ่องเต้ด้วยสายตาอ่อนโยนราวกับสายน้ำ แล้วพูดเบา ๆ“ฮ่าฮ่า ที่แท้ก็ป่วยเพราะคิดถึงข้านี่เอง เอาเถิด คืนนี้ข้าจะอยู่กับเจ้าที่นี่ก่อน แล้วค่อยกลับ”นัยน์ตาของเสียนกุ้ยเฟยฉายแววกังวล แม้จะยิ้มแย้มอยู่ก็ตาม แม้ว่าแผนของนางจะสำเร็จ แต่นางก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่เสมอวันรุ่งขึ้นฮ่องเต้เสด็จออกไปแต่เช้าตรู่เสียนกุ้ยเฟยใส่ยาที่เซิ่งฟางสี่มอบให้นางในมื้อเช้าของฮ่องเต้ วิธีนี้จะช่วยไม่ให้ฮ่องเต้ประชวรทันที เมื่ออยู่ในตำหนักของนาง ความสงสัยก็จะมุ่งไปยังผู้อื่นแทนตามที่คาดไว้ภายในเพียงวันครึ่ง พระพักตร์ของฮ่องเต้ก็เริ่มหมองคล้