All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 861 - Chapter 870

หยวนหงจ้องตรงไปที่หวังหยวน และพูดออกมาตามตรง“ทำได้ดีมาก! กลยุทธ์ของตระกูลเซิ่งนั้นค่อนข้างน่าประทับใจยิ่งนัก ราวกับว่าตบหัวแล้วลูบหลัง แนวทางนี้ตรงไปตรงมาอย่างแน่นอน” หวังหยวนหรี่ตาและหัวเราะเบา ๆ“ตอนนี้ข้าสงสัยว่าคำตอบของท่านหมิงถันจะเป็นอย่างไร” หยวนหงพูดอีกครั้งเพื่อสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้“กลับไปบอกคนจากตระกูลเซิ่งว่าข้าไม่สนใจที่จะร่วมมือกับพวกเขา พื้นฐานของความร่วมมือคือการเคารพซึ่งกันและกัน เมื่อตระกูลเซิ่งปรากฏราวกับภูเขาลูกใหญ่ ข้าก็วิตกอย่างสุดซึ้ง ยากที่จะจินตนาการว่าครั้งหนึ่งทุกอย่างสำเร็จแล้ว พวกเขาจะหันหลังให้กับพวกเรา!” คำพูดของหวังหยวนเป็นความจริง!หากตระกูลเซิ่งเข้ามาหาเขาตั้งแต่แรก เพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องนี้ บางทีเขาอาจจะคิดได้!เขาจะไม่คิดเรื่องนี้!หยวนหงเหลือบมองไปที่หวังหยวนอย่างลึก โดยตระหนักถึงสิ่งนี้เขาลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ “ในเมื่อท่านหมิงถันเป็นคนดื้อรั้น ยังไงก็ตาม เส้นทางแห่งโลกแห่งการต่อสู้นั้นยาวไกลและเต็มไปด้วยอันตราย เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” จากนั้นเขาก็หันหลังและเดินจากไปทั้งสองคนไม่ยืดเยื้อ หนึ่งคำถาม อีกคนตอบ หากไม่ได้คำตอบที่ต้องการก็ไม่

เมื่อหวังหยวนเห็นว่าสตรีทั้งสามไม่รู้จะพูดอะไร เขาจึงพูดว่า “อันที่จริงแล้วตำแหน่งของเราไม่ใช่การค้าขาย!” เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หลี่ซื่อหานและหวงเจียวเจียวต่างก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดแล้ว สตรีอย่างพวกนางทั้งสองคนยังไม่เคยเจรจากันการอย่างเต็มตัว ในทางกลับกัน หูเมิ่งอิ๋งเข้าใจทันที! “คุณชาย...ท่านหมายถึงว่าเราจะเป็นต้นตำหรับเจ้าแรกหรือ?” หูเมิ่งอิ๋งอดไม่ได้ที่จะพูด และหวังหยวนพยักหน้าทันทีหลังจากได้ยินสิ่งนี้ “ถูกต้อง! ตำแหน่งของเราก็คือ ทรัพยากรแรกแหล่งที่มาของสินค้าที่จัดวางขาย!” หลังจากที่หวังหยวนพูดเช่นนี้ หูเมิ่งอิ๋งก็ขมวดคิ้วและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “แต่ว่าคุณชาย เรามีสินค้าดีเช่นนี้ หากเราปล่อยให้คนอื่นเอาไปขาย ซ้ำยังปล่อยให้คนอื่นเอาผลกำไรไป เราก็จะได้กำไรน้อยลงนะเจ้าคะ?” หวังหยวนย่อมเข้าใจความจริงข้อนี้ แต่เขากลับยิ้มแล้วพูดว่า “นี่เป็นเรื่องจริง ทว่า...ในดินแดนต้าเย่นี้มีแคว้นเมืองและลำธารมากมาย หากเราทุกคนทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อนำไปขาย เราจะขายได้ครอบคลุมทุกพื้นที่ได้อย่างไร?” “ปล่อยให้คนอื่นทำกำไร พวกเขาจะได้ทำงานหนักขึ้น ยิ่งไปกว่านั้น หากเราทำเองล่ะก็ จะต้อ

การส่งคนหนึ่งร้อยคนออกไป แม้ว่าจะมีตระกูลไป๋ปกป้องพวกเขา พวกเขาก็จะต้องตายอย่างไม่มีข้อสงสัยแน่นอน! หวังหยวนไม่รู้เรื่องนี้ แต่เขาได้มาถึงบ้านพักบนภูเขาใกล้เมืองหยางแล้ว หลังจากการเดินทางสามวัน! พรุ่งนี้ก็จะเข้าเมืองได้ หวังหยวนหาสถานที่ในภูเขาและป่าไม้ก่อนจะปักหลัก “พี่หยวน มีหมู่บ้านอยู่ข้างหน้าไม่ไกลนัก ทำไมเราไม่ไปที่นั่นล่ะ?” ต้าหู่ถามอย่างสงสัย พวกเขานั่งลงพร้อมกันข้างกองไฟ และกินเนื้อย่างอยู่ที่นี่ด้วยสีหน้างุนงง ไม่ใช่ว่าหวังหยวนไม่อยากไป เขาแค่กลัวจะสร้างปัญหาให้พวกเขา! “ความร่วมมือระหว่างตระกูลเซิ่งและข้าล้มเหลว ตระกูลเซิ่งจะไม่ยอมปล่อยให้ข้าไปถึงดินแดนป่าเถื่อนอย่างปลอดภัยแน่นอน ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดคือการฆ่าพวกเรา ครั้งที่แล้วมีเป่ยซานคอยขวางพวกเขาไว้ แต่มันก็ได้เปิดเผยกองกำลังของพวกเขาด้วย” “ข้าเกรงว่าคราวนี้จะมีคนมาจำนวนมาก หากเกิดการปะทะขึ้นจริง ๆ เกรงว่าตระกูลเซิ่งอาจจะสังหารผู้คนทั้งหมดในหมู่บ้านนี้ เพื่อปิดหูปิดตาพวกเขา” นี่คือการสังหารขุนนางของราชสำนักเชียวนะ! พระราชกฤษฎีกาของฮองเฮา! แม้ว่าไม่ใช่ฮ่องเต้ แต่ก็ยังถือเป็นโทษมหันต์! บัดนี้ตระกูลเ

“อย่างไรก็ตาม หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ เกรงว่าตระกูลเซิ่งจะไม่จัดการกับข้าง่าย ๆ ในท้ายที่สุดแล้ว... เขารู้ว่าเขาฆ่าข้าไม่ได้”ถึงหวังหยวนจะพูดแบบนี้ แต่เขารู้ว่าอันตรายไม่ได้อยู่ในต้าเย่นี้!แต่เป็นแคว้นหมาน!ทั้งกลุ่มพักอยู่ที่นี่หนึ่งคืนและเข้าเมืองในเช้าวันรุ่งขึ้น!เปรียบเทียบกับอันโจวและหยางโจวก็แทบไม่แตกต่างกัน ทั้งสองเป็นสถานที่ที่ร่ำรวยเมื่อเทียบกับหลิงโจวแล้ว มันแย่กว่าเล็กน้อยอย่างไรก็ตาม หลังจากเกิดเรื่องครั้งที่แล้ว หวังหยวนก็ขี้เกียจเกินกว่าจะขายถ้วยคริสตัลเหล่านี้เลยวางขายกับที่ร้านโดยตรง และทำตามแบบแผนเดิม แล้วให้ทหารชุดเกราะทมิฬมาเฝ้าร้านดูว่ามีพ่อค้าคนไหนสนใจบ้างไหมเส้นทางการค้านี้ยังไม่ได้เปิด แต่มันเป็นเรื่องของเวลา เขาทำสิ่งนี้เพียงเพื่อปูทางไปสู่อนาคต!นี่เป็นครั้งแรกที่มาที่นี่ หวังหยวนจึงพาสามสาวไปเดินเที่ยวสักหน่อยในขณะนั้น ทางด้านตระกูลเซิ่ง เซิ่งฟางสี่ก็ได้รับข่าวแล้วเช่นกัน!หน้าถึงกับถอดสีซีด!เมื่อเห็นนกพิราบบินส่งข้อความมาก็ตกใจ!“สมเป็นหวังหยวนจริง ๆ ช่างมีความสามารถอะไรเช่นนี้!”หยวนหงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เซิ่งฟางสี่ส่งสาสน์จาก

ช่วงนี้ง่วงมากจนทำอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้หวังหยวนใกล้จะถึงซูโจวกำลังจะเข้าแคว้นหมานแล้ว แม้ว่าหวังหยวนจะไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นทูต แต่ก็สายเกินไปแล้ว!ยิ่งไปกว่านั้น จักรพรรดิซิงหลงไม่อาจยกเลิกพระราชเสาวนีย์ฮองเฮาได้โดยง่ายในตอนนี้จักรพรรดิซิงหลงทรงฟื้นมาได้ครึ่งวันแล้ว เขานั่งพิงหัวเตียงในพระราชตำหนักคุนหนิง หลังจากดื่มน้ำแกงโสมแล้ว เขาก็มองฮองเฮาและถามตามตรงว่า“ฮองเฮา ช่วงนี้มีอะไรเกิดขึ้นที่ราชสำนักหรือไม่?”จักรพรรดิซิงหลงยังคงกังวล อย่างไรก็ตาม แคว้นหมานกำลังจะโจมตีต้าเย่ และเขายังรู้สึกไม่สบายใจฮองเฮาไป๋เหยียนเฟยที่ได้ยินดังนั้น นางก็คุกเข่าลงกับพื้นทันที“ฝ่าบาท พระองค์ทรงมีอาการง่วงนอนมาหลายวันแล้ว หม่อมฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเข้าไปแทรกแซงกิจการของราชสำนัก ฝ่าบาทโปรดพระราชทานอภัยโทษให้หม่อมฉันด้วย”ไป๋เหยียนเฟยรียขออภัยโทษทันที ทำให้จักรพรรดิซิงหลงยิ้มออกมา“เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความหรอก เจ้าทำเพื่อข้า ข้าไม่ตำหนิเจ้าหรอก เจ้าบอกข้าหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้”ไป๋เหยียนเฟยเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่า