LOGINShare
บทที่ 862
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 863
เมื่อหวังหยวนเห็นว่าสตรีทั้งสามไม่รู้จะพูดอะไร เขาจึงพูดว่า “อันที่จริงแล้วตำแหน่งของเราไม่ใช่การค้าขาย!” เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หลี่ซื่อหานและหวงเจียวเจียวต่างก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดแล้ว สตรีอย่างพวกนางทั้งสองคนยังไม่เคยเจรจากันการอย่างเต็มตัว ในทางกลับกัน หูเมิ่งอิ๋งเข้าใจทันที! “คุณชาย...ท่านหมายถึงว่าเราจะเป็นต้นตำหรับเจ้าแรกหรือ?” หูเมิ่งอิ๋งอดไม่ได้ที่จะพูด และหวังหยวนพยักหน้าทันทีหลังจากได้ยินสิ่งนี้ “ถูกต้อง! ตำแหน่งของเราก็คือ ทรัพยากรแรกแหล่งที่มาของสินค้าที่จัดวางขาย!” หลังจากที่หวังหยวนพูดเช่นนี้ หูเมิ่งอิ๋งก็ขมวดคิ้วและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “แต่ว่าคุณชาย เรามีสินค้าดีเช่นนี้ หากเราปล่อยให้คนอื่นเอาไปขาย ซ้ำยังปล่อยให้คนอื่นเอาผลกำไรไป เราก็จะได้กำไรน้อยลงนะเจ้าคะ?” หวังหยวนย่อมเข้าใจความจริงข้อนี้ แต่เขากลับยิ้มแล้วพูดว่า “นี่เป็นเรื่องจริง ทว่า...ในดินแดนต้าเย่นี้มีแคว้นเมืองและลำธารมากมาย หากเราทุกคนทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อนำไปขาย เราจะขายได้ครอบคลุมทุกพื้นที่ได้อย่างไร?” “ปล่อยให้คนอื่นทำกำไร พวกเขาจะได้ทำงานหนักขึ้น ยิ่งไปกว่านั้น หากเราทำเองล่ะก็ จะต้อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 864
คนป่าเถื่อนนั้นอันตรายมาก หวังหยวนจะไม่ยอมให้พวกนางตามเขาไปเป็นอันขาด! หลังจากมาถึงเมืองซูและเมืองอัน หวังหยวนก็ตั้งใจให้พวกนางรอตัวเองอยู่ที่เดิม ในขณะที่ตัวเองและต้าหู่ทั้งสองคนออกไป! ส่วนพวกนาง แน่นอนว่าพวกนางย่อมอยู่เพื่อจัดการเรื่องนี้! หวังหยวนวางใจพวกเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ามีทหารชุดเกราะทมิฬมาสิบนายและตระกูลไป๋ที่คอยดูแล ดังนั้นจึงไม่เกิดเรื่องแน่นอน นอกจากนี้ หากว่าเกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ พวกนางแต่ละคนก็มีปืนอยู่ในมือ ดังนั้นเกรงว่าหากต้องการยั่วยุพวกนางทั้งสามคน ก็ต้องคิดให้รอบคอบ! หวังหยวนต้องการฝึกให้พวกนางสามารถแบกรับภาระด้านหนึ่งแต่เพียงผู้เดียว ท้ายที่สุดแล้ว สตรีเหล่านี้สามารถค้ำท้องฟ้าได้ครึ่งหนึ่ง เขาไม่ใช่คนอวดดีที่ไม่ยอมให้สตรีทำอะไรเลย หากเป็นเช่นนนั้นจริง ๆ ล่ะก็ เขาจะรู้สึกผิดกับพวกนางที่สุด! มีคำกล่าวว่าเรียนรู้ให้มาก หมั่นเพียรฝึกฝนทักษะให้หลากหลาย ย่อมมีประโยชน์กับตัวเอง และเจ้าสามารถใช้ทักษะเหล่านั้นได้ในอนาคต! ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนคิดเรื่องนี้มาเป็นเวลานานแล้ว มีโอกาสที่ดีเช่นนี้หากไม่นำมาใช้ก็คงเปล่าประโยชน์! ตอนนี้ตระกูลไป๋ต้องการพึ่งพาตัวเอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 865
การส่งคนหนึ่งร้อยคนออกไป แม้ว่าจะมีตระกูลไป๋ปกป้องพวกเขา พวกเขาก็จะต้องตายอย่างไม่มีข้อสงสัยแน่นอน! หวังหยวนไม่รู้เรื่องนี้ แต่เขาได้มาถึงบ้านพักบนภูเขาใกล้เมืองหยางแล้ว หลังจากการเดินทางสามวัน! พรุ่งนี้ก็จะเข้าเมืองได้ หวังหยวนหาสถานที่ในภูเขาและป่าไม้ก่อนจะปักหลัก “พี่หยวน มีหมู่บ้านอยู่ข้างหน้าไม่ไกลนัก ทำไมเราไม่ไปที่นั่นล่ะ?” ต้าหู่ถามอย่างสงสัย พวกเขานั่งลงพร้อมกันข้างกองไฟ และกินเนื้อย่างอยู่ที่นี่ด้วยสีหน้างุนงง ไม่ใช่ว่าหวังหยวนไม่อยากไป เขาแค่กลัวจะสร้างปัญหาให้พวกเขา! “ความร่วมมือระหว่างตระกูลเซิ่งและข้าล้มเหลว ตระกูลเซิ่งจะไม่ยอมปล่อยให้ข้าไปถึงดินแดนป่าเถื่อนอย่างปลอดภัยแน่นอน ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดคือการฆ่าพวกเรา ครั้งที่แล้วมีเป่ยซานคอยขวางพวกเขาไว้ แต่มันก็ได้เปิดเผยกองกำลังของพวกเขาด้วย” “ข้าเกรงว่าคราวนี้จะมีคนมาจำนวนมาก หากเกิดการปะทะขึ้นจริง ๆ เกรงว่าตระกูลเซิ่งอาจจะสังหารผู้คนทั้งหมดในหมู่บ้านนี้ เพื่อปิดหูปิดตาพวกเขา” นี่คือการสังหารขุนนางของราชสำนักเชียวนะ! พระราชกฤษฎีกาของฮองเฮา! แม้ว่าไม่ใช่ฮ่องเต้ แต่ก็ยังถือเป็นโทษมหันต์! บัดนี้ตระกูลเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 866
มีเสียงการต่อสู้ข้างนอก เสียงดาบกระทบกันดังรุนแรงมาก!อาจกล่าวได้ว่าไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าดาบประทะกันจนเป็นภาพเงาปรากฏ!ในเวลาเดียวกัน หวังหยวนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาที่นี่หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีคนมากกว่าสามสิบคนมาล้อมที่นี้เอาไว้!คนเหล่านี้ต่างปิดบังหน้าตาเอาไว้ และจ้องมองหวังหยวนกับคนอื่น ๆ อย่างดุร้ายเป่ยซานกังวลมาก เขาถือมีดยาวอยู่ในมือ เห็นได้เลยว่าเตรียมพร้อมที่จะโจมตีทุกเมื่อหวังหยวนมองไปที่คนเหล่านั้นและพูดอย่างใจเย็นว่า “ตระกูลเซิ่งส่งเจ้ามาฆ่าข้าหรือไม่?”คนเหล่านั้นไม่ได้พูดอะไร แต่แค่นหัวเราะอย่างเย็นชา “ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องไร้สาระให้มากความ วันนี้พวกเจ้าทุกคนจะต้องตายที่นี่!”หลังจากที่เขาพูดแบบนี้เขาก็กำลังจะลงมือ ใครจะรู้ต้าหู่ก็ทำเสียงดังปังขึ้นมากระสุนที่ยิงเข้าที่ศีรษะของชายคนนั้น ทำให้เขาตายคาที่ทันที!ฉากนี้เร็วมากจนไม่มีใครสามารถโต้ตอบได้ทัน“ข้ากำลังพูดกับเจ้าดี ๆ แต่ดูเหมือนจะไม่เข้าใจสินะ ต้าหู่”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เขาก็พูดอีกครั้งต้าหู่ไม่ลังเลและยิงอีกครั้ง คราวนี้สามนัดติดต่อกันทั้งสามคนล้มลงกับพื้นทันที!นี่มันเร็วเกินไ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 867
“อย่างไรก็ตาม หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ เกรงว่าตระกูลเซิ่งจะไม่จัดการกับข้าง่าย ๆ ในท้ายที่สุดแล้ว... เขารู้ว่าเขาฆ่าข้าไม่ได้”ถึงหวังหยวนจะพูดแบบนี้ แต่เขารู้ว่าอันตรายไม่ได้อยู่ในต้าเย่นี้!แต่เป็นแคว้นหมาน!ทั้งกลุ่มพักอยู่ที่นี่หนึ่งคืนและเข้าเมืองในเช้าวันรุ่งขึ้น!เปรียบเทียบกับอันโจวและหยางโจวก็แทบไม่แตกต่างกัน ทั้งสองเป็นสถานที่ที่ร่ำรวยเมื่อเทียบกับหลิงโจวแล้ว มันแย่กว่าเล็กน้อยอย่างไรก็ตาม หลังจากเกิดเรื่องครั้งที่แล้ว หวังหยวนก็ขี้เกียจเกินกว่าจะขายถ้วยคริสตัลเหล่านี้เลยวางขายกับที่ร้านโดยตรง และทำตามแบบแผนเดิม แล้วให้ทหารชุดเกราะทมิฬมาเฝ้าร้านดูว่ามีพ่อค้าคนไหนสนใจบ้างไหมเส้นทางการค้านี้ยังไม่ได้เปิด แต่มันเป็นเรื่องของเวลา เขาทำสิ่งนี้เพียงเพื่อปูทางไปสู่อนาคต!นี่เป็นครั้งแรกที่มาที่นี่ หวังหยวนจึงพาสามสาวไปเดินเที่ยวสักหน่อยในขณะนั้น ทางด้านตระกูลเซิ่ง เซิ่งฟางสี่ก็ได้รับข่าวแล้วเช่นกัน!หน้าถึงกับถอดสีซีด!เมื่อเห็นนกพิราบบินส่งข้อความมาก็ตกใจ!“สมเป็นหวังหยวนจริง ๆ ช่างมีความสามารถอะไรเช่นนี้!”หยวนหงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เซิ่งฟางสี่ส่งสาสน์จาก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 868
หลังจากที่หมานต๋าถูพูดจบ ผู้อาวุโสหลายคนก็พยักหน้า และสตรีคนนั้นก็ด้วย“ตระกูลเซิ่งผูกมัดพวกเราแคว้นหมานไว้กับพวกเขาอย่างสมบูรณ์!”สตรีคนนั้นพูดขึ้น น้ำเสียงของนางดูโหดเหี้ยมมาก!“แม้ว่าตระกูลเซิ่งจะมีอิทธิพลอย่างมากในแคว้นหมานของเรา ถึงกระทั่งก้าวก่ายในราชสำนักของเรา นั้นทำให้ข้าโกรธมาก ข้ายังคิดถึงวิธีกำจัดอิทธิพลของตระกูลเซิ่ง!”"ถ้าทำเช่นนี้จริง ๆ เกรงว่าจะเป็นการล่วงเกินต้าเย่!"“พวกเราแคว้นหมานต้องลำบากจากภัยพิบัติทางธรรมชาติ และภัยพิบัติที่มนุษย์สร้างขึ้นอย่างต่อเนื่องในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ท้องพระคลังก็ว่างเปล่า มันคงไม่ดีสำหรับเราที่จะแตกหักกับต้าเย่!”หมานต๋าถูรู้เรื่องนี้ดี ดังนั้นเขาจึงไม่อยากเริ่มสงครามกับต้าเย่แน่นอนว่าเหตุผลที่เขาตกลงกับตระกูลเซิ่ง ก็เนื่องมาจากคำสัญญาที่ตระกูลเซิ่งให้ไว้มีความแตกต่างระหว่างการใช้ทหารปลอมกับใช้ทหารจริง!ตอนนี้เขาสงสัยว่าอยากจะเจรจาสงบศึก ในด้านหนึ่งเป็นการแสดงอำนาจแคว้นหมาน และรวบรวมอำนาจปกครองในบ้านเมืองกษัตริย์องค์ใหม่ของเขาให้มั่นคง และก็เพื่อผลประโยชน์ของตระกูลเซิ่งอีกด้วยเป็นกษัตริย์องค์ใหม่ที่เพิ่งขึ้นครองราชย์ กังวลว่า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 869
ช่วงนี้ง่วงมากจนทำอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้หวังหยวนใกล้จะถึงซูโจวกำลังจะเข้าแคว้นหมานแล้ว แม้ว่าหวังหยวนจะไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นทูต แต่ก็สายเกินไปแล้ว!ยิ่งไปกว่านั้น จักรพรรดิซิงหลงไม่อาจยกเลิกพระราชเสาวนีย์ฮองเฮาได้โดยง่ายในตอนนี้จักรพรรดิซิงหลงทรงฟื้นมาได้ครึ่งวันแล้ว เขานั่งพิงหัวเตียงในพระราชตำหนักคุนหนิง หลังจากดื่มน้ำแกงโสมแล้ว เขาก็มองฮองเฮาและถามตามตรงว่า“ฮองเฮา ช่วงนี้มีอะไรเกิดขึ้นที่ราชสำนักหรือไม่?”จักรพรรดิซิงหลงยังคงกังวล อย่างไรก็ตาม แคว้นหมานกำลังจะโจมตีต้าเย่ และเขายังรู้สึกไม่สบายใจฮองเฮาไป๋เหยียนเฟยที่ได้ยินดังนั้น นางก็คุกเข่าลงกับพื้นทันที“ฝ่าบาท พระองค์ทรงมีอาการง่วงนอนมาหลายวันแล้ว หม่อมฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเข้าไปแทรกแซงกิจการของราชสำนัก ฝ่าบาทโปรดพระราชทานอภัยโทษให้หม่อมฉันด้วย”ไป๋เหยียนเฟยรียขออภัยโทษทันที ทำให้จักรพรรดิซิงหลงยิ้มออกมา“เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความหรอก เจ้าทำเพื่อข้า ข้าไม่ตำหนิเจ้าหรอก เจ้าบอกข้าหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้”ไป๋เหยียนเฟยเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 870
ไป๋เหยียนเฟยพยักหน้า นางสงสัยนี้จริง ๆ!จักรพรรดิซิงหลงถอนหายใจ "ข้ามองหวังหยวนไม่ออก ครั้งล่าสุดที่เขาถูกส่งไปที่แคว้นหวงในฐานะทูต เขาได้รับตำแหน่งอ๋องเป่ยหลิงกลับมา และเขามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับแคว้นหวง"“คราวนี้ข้ากังวลว่าเขาต้องเกี่ยวข้องกับแคว้นหมานดังนั้น... ข้าจึงไม่อยากให้เขาไป”เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว ไป๋เหยียนเฟยก็รู้ว่าอาการขี้ระแวงของจักรพรรดิซิงหลงกำเริบอีกแล้ว!“ฝ่าบาท ไม่ว่าหวังหยวนจะทรงพลังแค่ไหน เขาก็เป็นเพียงขุนนางตัวเล็ก ๆ หากพระองค์อยากใช้เขาก็ย่อมใช้ได้เพคะ หากไม่อยากใช้ก็อย่าใช้เขา ทำไมถึงต้องทำให้ยุ่งยากเช่นนี้?”แม้ว่าคำพูดของไป๋เหยียนเฟยจะธรรมดา แต่จักรพรรดิซิงหลงก็หัวเราะออกมา“ข้าเป็นจักรพรรดิ ข้าจะทำเช่นนี้ได้อย่างไร แม้ว่าที่เจ้าพูดจะถูก แต่หวังหยวนคนนี้ก็มีพลังและเสียงบางอย่าง ครั้งล่าสุดที่ข้าอยากจะฆ่าเขา ข้าทำอะไรเขาไม่ได้”“ในต้าเย่ มีสมาคมต้าถง หอการค้ามากมาย และโจรมากมายต่างก็สนับสนุนหวังหยวน!”“นอกจากพวกเขาแล้ว ยังมีแคว้นหวงด้วย…”“บอกตามตรง ข้ากังวลมากว่าวันหนึ่ง ข้าจะใช้เขาไม่ได้ และทิ้งเขาไปไม่ได้!”“ความรู้สึกนั้น...ก็เหมือนกับนกที่หล
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
