เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 889
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 890
หวังหยวนไม่ได้ล่วงรู้เรื่องราวทั้งหมดนี้ ขณะเดียวกัน เขาก็มาถึงนอกเมืองหลวงของหมานอี๋แล้ว!หมานจิ้งรออยู่ไม่ไกลนัก“องค์หญิง ในที่สุดเราก็ได้พบกันแล้ว!”เมื่อหวังหยวนเห็นหมานจิ้ง ก็พูดด้วยรอยยิ้มทันทีพูดจบ หมานจิ้งก็หัวเราะ แล้วพูดว่า “ข้าได้ยินมาว่าท่านไม่เป็นปกติสุขตลอดทาง โชคดีที่ท่านปลอดภัยมาจนถึงเมืองหลวงได้”หวังหยวนหัวเราะ “ถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมเกรงว่าเมืองหลวงแห่งนี้จะไม่ปลอดภัยอีกต่อไป!”หมานจิ้งเม้มปาก แล้วพูดว่า “อย่ากังวลไปเลย คราวนี้พวกเราหมานอี๋ ไม่ได้สนใจสถานะทางการของท่าน หากท่านต้องการให้พวกเขาสร้างสันติภาพ ท่านคงต้องพยายามอย่างหนัก!”ทันทีที่พูดจบ หวังหยวนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “พระเชษฐาของพระองค์ ช่างทุ่มเทใช้กลอุบายสุดตัวเสียจริง!”หมานจิ้งกะพริบตาโตน่ารัก แล้วอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พูดเช่นนั้นได้อย่างไร?”“พระเชษฐาของพระองค์ เพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นอ๋องหมานอี๋ ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเหล่าทหารเก่าของพระบิดาท่าน ทุกคนย่อมมีสิทธิ์ที่จะพูด”“เมื่อเขาขึ้นเป็นอ๋ององค์ใหม่ ย่อมไม่ง่ายเลยที่จะล่วงเกิน จึงให้ข้าไปปราบปรามคนเหล่านั้นให้ เป็นการวางกลยุท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 891
โดยปกติแล้ว นักการทูตต่าง ๆ ล้วนมีคณะทูตอย่างน้อยก็สิบคน แต่ตอนนี้หวังหยวนทั้งสองคนมาถึงที่นี่ แน่นอนว่าเป็นการยั่วยุให้พวกเขาไม่พอใจ! ในสายตาของพวกเขา แสดงให้เห็นว่าต้าเย่นี้ไม่ได้มองพวกเขาอยู่ในสายตา! หวังหยวนยิ้มและกล่าวว่า “คนจำนวนมากไม่ได้แปลว่าเคารพ ยิ่งกว่านั้น เหตุใดต้าเย่ของข้าต้องมองหมานอี๋ไว้ในสายด้วยเล่า?” ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปทันที! “ช่างกล้านัก! พูดจาสาวหาว อย่าคิดว่าเพียงเพราะท่านเป็นทูตแล้วเราจะไม่กล้าฆ่าท่าน!” เมื่อหวังหยวนได้ยินสิ่งนี้ เขาก็หัวเราะทันที “ฆ่าข้า? เช่นนั้นก็ลงมือฆ่าข้าเถอะ หากมันมีประโยชน์ต่อหมานอี๋อย่างพวกท่าน เช่นนั้นหัวของข้าก็จะเป็นของท่าน” “เพียงแต่น่าเสียดายที่การฆ่าข้าไม่มีประโยชน์อะไรต่อพวกท่านเลย ผู้อาสุโสท่านนี้ ท่านก็อายุมากแล้ว อย่าอารมณ์เสียง่าย ๆ เลย นี่จะแสดงให้เห็นว่าท่านป่วยทางจิตเท่านั้น” หวังหยวนไม่สุภาพ หลังจากพูดจบ ใบหน้าของชายชราก็เปลี่ยนไปน่าเกลียด! แน่นอนว่าเขาฟังออกว่าชายหนุ่มคนนี้พูดจาประชดประชัน ว่าเขาเป็นคนแก่หัวร้อนที่ไม่มีอำนาจในเมือง! “หวังหยวน ท่านพูดจาเฉียบคมจริง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 892
หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ ชายชราก็อยากจะพูดต่อ แต่กลับถูกหวังหยวนต่อต้านกลับ! “ท่านคิดว่าเมืองหวงร่วมมือกับหมานอี๋ของพวกท่าน เพื่อบุกโจมตีต้าเย่ของเราหรือ?” “ไม่พูดถึงว่าจะสู้ศึกชนะได้หรือไม่ พวกท่านเคยคำนวณหรือไม่ว่าต้องใช้ทหารจำนวนเท่าใดในการบุกโจมตีต้าเย่ของเรา?” “หากคำนวณเช่นนี้ล่ะก็ ไม่สู้เราร่วมมือกับเมืองหวงเพื่อกำจัดหมานอี๋อย่างพวกท่านให้ราบคาบ” “ใช้เวลาไม่มาก ต้าเย่ของเราก็สามารถยกดินแดนหมานอี๋สองในสามส่วนให้กับเมืองหวงแล้ว ข้าเชื่อว่าเมืองหวงจะเห็นด้วยอย่างแน่นอน!” หวังหยวนพูดโดยตรง แต่ทันใดนั้นใบหน้าของชายคนนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีแดง และเขารู้สึกโกรธเล็กน้อยและพูดอย่างหนักแน่นว่า “พวกเราก็สามารถยกดินแดนของต้าเย่สองในสามส่วนให้กับเมืองหวงได้เช่นกัน!” แต่หลังจากพูดเช่นนี้จบ หวังหยวนก็ยิ้มอย่างมีความสุขมากขึ้น! “ไร้สาระ! พวกท่านคิดจะสู้ศึกกับต้าเย่ของเราจริงหรือ? เช่นนั้นก็ดี มาดูกันว่าเมืองหวงจะช่วยต้าเย่ของเรา หรือจะช่วยหมานอี๋ของพวกท่าน!” หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เขาก็ทำท่าทางจะเดินออกไป “คุณชายหวังหยวน มันเป็นเพียงเรื่องตลกเท่านั้น เหตุใดท่านถึงต้องจริงจังด้วยเล่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 893
“ทุกท่าน ข้ารู้ว่าในใจของพวกท่านรู้สึกไม่พอใจ และคิดจะกดขี่ต้าเย่ของเรา ข้ารู้ด้วยว่าในมุมของหมานอี๋กำลังข่มความรู้สึกโกรธที่ถูกทอดทิ้งให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวมานานหลายปี” “แต่สิ่งเหล่านี้ยังไม่ใช่เวลาที่พวกท่านจะตอบสนองต่อความปรารถนาอันแรงกล้าได้ พวกท่านด่าทอข้าเสียหาย หรือกดขี่ข้า มันก็ไร้ประโยชน์” “ข้าต้องทนทุกข์ทรมานกับความอัปยศอดสูมามาก ข้าเสียหน้าในหมานอี๋ของพวกท่าน และทำให้ต้าเย่ต้องเสื่อมเสียเกียรติ แย่ที่สุด ข้าก็แค่ถูกประหารชีวิตหลังจากกลับไป” “แต่พวกท่านเคยคิดบ้างหรือไม่ ว่าพวกท่านจะได้รับอะไรจากสิ่งที่ทำเช่นนี้ลงไป คงหนีไม่พ้นอะไรมากไปกว่าความรู้สึกสำราญและโล่งใจ” “อย่างไรก็ตาม หมานอี๋นี้ยังคงเป็นหมานอี๋ และต้าเย่ก็ยังเป็นต้าเย่ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง!” “พวกท่านยังอยู่ตรงมุมเล็ก ๆ พวกท่านยังคงไม่มีทหารและม้าที่แข็งแกร่งเหมือนกับต้าเย่ นอกจากนี้ พวกท่านยังคงไม่กล้าบุกโจมตีกับต้าเย่เหมือนเดิม แทนที่จะโต้เถียงกับฝ่าบาทในข้อพิพาททางวาจาที่ไร้ความหมายนี้ ไม่สู้มุ่งความสนใจไปที่แผ่นดินตนเองดีกว่า!”“ท้ายที่สุดแล้ว พวกท่านอยู่ในตำแหน่งที่สูงศักดิ์ มีอาหารกินอิ่มหนำและเสื้อผ้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 894
หมานต๋าถูเดินออกมาและหลังจากพูดเช่นนี้ ทุกคนก็กลับมามีสติอีกครั้ง “คาราวะ ท่านอ๋องหมานอี๋!” ทุกคนรีบทำความเคารพ และหวังหยวนก็ยกมือขึ้นโค้งคำนับเช่นกัน “ทูตต้าเย่ คาราวะท่านอ๋องหมานอี๋!” หวังหยวนเหลือบมองหมานต๋าถู เขาอายุพอ ๆ กับตัวเอง ดูเยาว์วัยมาก อย่างไรก็ตาม หวังหยวนมองเห็นความทะเยอทะยานในดวงตาของเขา! ซ้ำยังเห็นความมั่นใจของการเป็นฮ่องเต้อีกด้วย! เขาเคยเห็นท่าทางเช่นนี้บนกายของเซียวฉู่ฉู่! แต่ไม่เคยเห็นบนกายของฮ่องเต้ซิงหลงมาก่อน! “เจ้าไม่จำเป็นต้องมากพิธี ข้าเคยได้ยินมานานแล้วว่าคุณชายหมิงถันเป็นคนพิเศษ เมื่อได้พบในวันนี้ สมคำร่ำลือว่าเป็นคนไม่ธรรมดาจริง ๆ” หมานต๋าถูยิ้มแล้วมองดูทุกคนอีกครั้ง “จะก่อสงครามหรือเป็นพันธมิตรกับต้าเย่ พวกเจ้าทุกคนต่างได้ข้อสรุปแล้ว!” เขาถามคำถามนี้อีกครั้ง ผู้ที่ต้องการก่อสงครามย่อมไม่รู้จะพูดอะไรโดยปริยาย แต่คนที่ไม่ตั้งใจจะก่อสงครามตั้งแต่แรก ต่างก็เดินออกมาอย่างเร่งรีบ “อ๋องหมานอี๋ เรื่องระหว่างต้าเย่ เป็นเพียงความเข้าใจผิดเท่านั้น ดังนั้น...ย่อมไม่จำเป็นต้องสู้ศึกกัน แค่คลายความเข้าใจผิดให้ชัดเจนก็พอแล้วพ่ะย่ะค่ะ” “ถูกต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 895
หวังหยวนพยักหน้า “คงหนีไม่พ้นเรื่องของตระกูลเซิ่งใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” หลังจากที่หมานต๋าถูได้ยินคำว่า “ตระกูลเซิ่ง” สีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมมากขึ้น “ตระกูลเซิ่งฝังรากลึกในการรุกรานราชวงศ์หมานอี๋ของข้า แม้แต่ผู้บัญชาการทหารหมานอี๋ของข้าก็ยังลงเรือลำเดียวกับตระกูลเซิ่ง นี่ทำให้ข้ามีโทสะมาก!” หมานต๋าถูแสดงความไม่พอใจในใจออกมา! ท้ายที่สุดแล้ว หากเปลี่ยนเป็นผู้อื่นก็ย่อมพอใจกับเรื่องแบบนี้! ในฐานะฮ่องเต้ผู้สง่างาม เขาจะมีความสุขได้อย่างไรที่ถูกคนนอกกำจัด! หวังหยวนยิ้มแล้วพูดว่า “ตระกูลเซิ่ง... มีความทะเยอทะยานมากจริง ๆ!” หมานต๋าถูพยักหน้า “การตายของพ่อข้าเกี่ยวข้องกับตระกูลเซิ่ง เขาคิดว่าเขาลงมืออย่างลับ ๆ แต่เมื่อสิ่งเหล่านี้รวมเข้าด้วยกัน ข้าก็นึกถึงใครไม่ได้เลยนอกจากเขา!” หมานต๋าถูไม่ได้ปิดบังหวังหยวนแม้แต่เรื่องเดียว! ในสายตาของเขา หวังหยวนฉลาดมาก การพูดคุยกับเขาแม้ว่าจะซ่อนอะไรไว้ก็ตาม เกรงว่าเขาก็อาจจะสังเกตเห็น ไม่สู้พูดทุกอย่างเสียยังดีกว่า! “ตระกูลเซิ่งใช้หมานอี๋ และคิดที่จะแทนที่ฮ่องเต้ซิงหลง เรียกได้ว่าค่อนข้างมีกลอุบายเช่นกัน ทว่า...หากหมานอี๋เชื่อฟังเขาจริง ๆ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 896
คำถามที่หมานต๋าถูถามออกมาเป็นสิ่งหวังหยวนไม่เคยคาดคิดมาก่อน อย่างไรก็ตาม หวังหยวนไม่ได้ใส่ใจและกลับเอ่ยพูดโดยตรงว่า “เพื่อความมั่นคงเท่านั้น” “มั่นคง?” หมานต๋าถูตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และมองไปที่หวังหยวนอย่างลึกซึ้ง! เพียงเพื่อความมั่นคงหรือ? เขาดูไม่เหมือนมีเจตนาเช่นนั้น! หมานต๋าถูส่ายหัว “หวังหยวน แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าท่านคิดอย่างไร แต่ข้าสามารถบอกท่านได้อย่างชัดเจน ว่าสิ่งที่ท่านรู้สึก มันไม่ใช่เพื่อประโยชน์ของสิ่งที่เรียกว่าความมั่นคงทั้งปวง!” หวังหยวนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ตัวเองได้พูดไปแล้ว เหตุใดเขายังไม่เชื่ออีก? “พระองค์ตรัสเช่นนี้หมายถึงอันใด? ท่านไม่เชื่อข้าเช่นนั้นหรือ?” หวังหยวนอดไม่ได้ที่จะพูด หลังจากพูดเช่นนี้ หมานต๋าถูก็พยักหน้าทันที “แน่นอน เหตุใดต้องการความมั่นคง? แม้ว่าท่านและข้าเพิ่งพบกันวันนี้ แต่ข้าเข้าใจท่าน ความมั่นคงที่ท่านพูดถึงนั้นไม่ได้มีไว้สำหรับคนอื่นอย่างแน่นอน แต่กลับเป็นตัวท่านเอง!” “ตั้งแต่ที่ท่านเข้าสู่ดินแดนหมานอี๋ ข้าก็มองออกแล้วว่าท่านเป็นคนที่มีความทะเยอทะยาน ถึงแม้ว่าท่านไม่ต้องการทำอะไรในตอนนี้ แต่ท่านก็จะทำมันในอนาคตอย่างแน่นอน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 897
“เอาล่ะ ข้าจะฟัง” หวังหยวนไม่ได้พูดอะไรมาก แต่กลับฟังหมานต๋าถูพูด “ในเมื่อท่านอยากฟัง เช่นนั้นข้าก็จะเล่าให้ฟัง เริ่มที่ซงหนูก่อนแล้วกัน ซงหนูอยู่ในภาวะสงครามวุ่นวายตลอดและเศร้าสลดยิ่งนัก ดังนั้นภายในเวลาสิบปี พวกเขาจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงเป็นอันขาด!” “อย่างไรก็ตาม ราชาหมาป่าได้ปรากฏตัวขึ้นภายในซงหนู บางทีอาจมีสักวันหนึ่ง เขาสามารถเป็นผู้นำซงหนูได้ แต่ข้าไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจนัก” “แม้ว่าท่านอาจบอกว่ากองทัพที่หยิ่งผยองจะต้องพ่ายแพ้ แต่ข้าก็ยังอยากบอกท่านว่าซงหนูจะหาเลี้ยงชีพได้ทันที คนมีความสามารถสิ้นกำลัง ไม่มีอะไรน่ากังวลเลย!” หวังหยวนก็เห็นด้วยอย่างมากกับสิ่งที่หมานต๋าถูพูด เดิมทีชาวซงหนูเคยเป็นทาส หลังจากถูกส่งไปที่นั่น พวกเขาก็ค่อย ๆ กลายเป็นแว่นแคว้น แต่ในความเป็นจริงแล้ว ไม่มีอำนาจทางการเมืองที่สมบูรณ์ ซ้ำยังไม่มีระบบที่สมบูรณ์ บวกกับที่พวกเขายังอยู่ในดินแดนแห่งน้ำแข็งและหิมะ กล่าวได้ว่าพวกเขาไม่มีความสามารถในการช่วงชิงการปกครองใต้หล้านี้เลย! หลังจากที่หมานต๋าถูพูดถึงซงหนูเสร็จแล้ว เขาก็พูดอีกครั้ง “นอกเหนือจากดินแดนซงหนูแล้ว ยังมีเมืองหวงนี้ด้วย!” เมื่อพูดถึงเมื
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2086
“ยิ่งกว่านั้น พวกข้าก็เหมือนคนที่ทรยศ นำดินแดนของเผ่าตัวเองมาถวายท่าน หากกลับไปเผ่า คงไม่อาจอธิบายกับสมาชิกเผ่าได้!”“ท่านเป็นผู้ปกครอง ย่อมรู้ดีว่าหากสูญเสียใจของผู้คนไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้น?”ไท่สื่อลี่จ้องมองหวังหยวน ใบหน้าแสดงความกังวลว่าหวังหยวนจะโกรธอยู่เสมอหวังหยวนโบกมือด้วยรอยยิ้ม แล้วกล่าวว่า “จริงอย่างที่ท่านว่า แต่ข้าไม่ได้คิดจะปกครองเผ่า เพียงแต่ต้องการเป็นพันธมิตรกับพวกท่านเท่านั้น!”“ข้าจะคอยช่วยเหลือให้เผ่าของพวกท่านพัฒนาขึ้น ส่วนสิ่งที่ข้าต้องการก็ง่ายมาก คือหากข้าต้องการความช่วยเหลือ พวกท่านต้องช่วยเหลือข้าโดยไม่มีเงื่อนไข ตอนนี้ท่านคงเข้าใจแล้วกระมัง?”เป็นเช่นนี้เอง!ไท่สื่อลี่เข้าใจในทันที นี่ช่างเป็นข้อเสนอที่ดี!ตราบใดที่หวังหยวนไม่เข้ามายุ่งเรื่องภายใน แถมยังคอยช่วยเหลือ ใครบ้างจะไม่ยอมร่วมมือด้วย?“ในเมื่อท่านหวังกล่าวเช่นนี้ ข้าจะรับหน้าที่นี้เอง ประเดี๋ยวข้าจะไปปรึกษากับพวกพ้อง บอกความคิดของท่านให้พวกเขารู้ก่อนนะขอรับ!”“พวกเขาล้วนเป็นคนมีเหตุผล คงจะให้คำตอบที่ท่านพอใจ!”“จะไม่ทำให้ท่านหวังผิดหวังขอรับ!”หวังหยวนตบบ่าไท่สื่อลี่ด้วยความพึงพอใจ เพียงแค่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2085
“ท่านหวัง ท่านให้ข้าอยู่ที่นี่ต่อ มีเรื่องใดจะปรึกษาหรือขอรับ?”“หรือว่าข้าเผลอทำสิ่งใดผิดพลาด จนทำให้ท่านไม่พอใจ?”ไท่สื่อลี่มองหวังหยวนด้วยความหวาดหวั่น พลางเอ่ยถามตะกุกตะกักหวังหยวนมีภูมิหลังและอำนาจยิ่งใหญ่ แม้ว่าเขาจะเป็นหัวหน้าเผ่า แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหวังหยวน เขาก็ทำได้เพียงถ่อมตนเหมือนเด็กน้อยเกรงว่าจะทำให้หวังหยวนไม่พอใจ สุดท้ายตนเองก็จะไม่ได้ประโยชน์ ผลลัพธ์ย่อมเป็นไปในทางที่ไม่ดี!หวังหยวนโบกมืออย่างใจเย็น เดินไปข้างกายไท่สื่อลี่ รินสุราให้เขา แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ท่านไท่สื่อไม่ต้องกังวลหรอก”“ที่ข้าให้ท่านอยู่ต่อ เพราะมีเรื่องอยากปรึกษาหารือด้วย แต่จะไม่ทำให้ท่านลำบากใจ”“ไม่ว่าเรื่องนี้จะสำเร็จหรือไม่ ก็จะไม่กระทบความสัมพันธ์ของเรา”หวังหยวนตบบ่าไท่สื่อลี่ พลางกล่าวไท่สื่อลี่พยักหน้า ครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วถามว่า “ไม่ทราบว่าท่านหวังมีเรื่องใดจะปรึกษาหรือขอรับ?”ตอนนี้เขารู้สึกกังวลใจ ไม่สามารถคาดเดาความคิดของหวังหยวนได้ครู่ต่อมา หวังหยวนก็กล่าวตามตรง “แท้จริงแล้วเป็นเรื่องง่ายมาก ที่ข้ามาที่นี่ ไม่เพียงเพื่อช่วยราชวงศ์ต้าเย่เท่านั้น แต่เพื่อช่วยเหลือตัวเองด้ว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2084
แม้แต่ในอากาศยังคงมีกลิ่นคาวเลือด!หวังหยวนเชื่อมั่นในความสามารถของเกาเล่อ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่เคยเจอเจียงเซี่ยวมาก่อน คาดว่าเกาเล่อคงตรวจสอบแล้วว่าไม่ผิดตัว เขาจึงไม่ได้สนใจดูอีก!หวังหยวนกวาดสายตามองกลุ่มคนตรงหน้า ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มขณะโบกมือให้ทุกคน แล้วชี้ไปที่ที่นั่งสองข้าง “ทุกท่านไม่ต้องเกรงใจ ข้าไม่ใช่เสือดุร้ายกินคน ไม่ต้องเกรงใจกันเกินไป นั่งลงได้เลย!”“ขอบพระคุณท่านหวัง!”ทุกคนกล่าวขอบคุณ แล้วนั่งลงหวังหยวนนั่งบนบัลลังก์ ก่อนจะถามด้วยรอยยิ้ม “ข้าสงสัยว่าพวกท่านต่อต้านราชวงศ์ต้าเย่มาตลอด ถึงขั้นจะเอาชีวิตกัน แต่พอได้ยินว่าข้ามาก็ยอมแพ้เลยหรือ?”“หรือว่าชื่อเสียงของข้าเลื่องลือมาก เมื่อรู้ว่าต้องสู้กับข้าจึงยอมสยบเลยงั้นหรือ?”หวังหยวนรู้สึกค่อนข้างภูมิใจหากเรื่องนี้เล่าลือออกไปคงเป็นเรื่องเล่าขานกันเป็นตำนาน!ทุกคนมองหน้ากัน คนที่อยู่ใกล้หวังหยวนที่สุดกล่าว “ใช่แล้ว!”“พวกข้าไม่อยากเป็นศัตรูกับท่านหวัง ยิ่งกว่านั้น พวกข้ารู้ดีว่าพวกข้ากับท่านหวังต่างชั้นกัน หากเปิดศึก แม้จะใช้ภูเขาเป็นกำแพง ป้องกันทุกวิถีทาง แต่คงไม่สามารถต้านทานได้นาน!”“ผลลัพธ์สุดท้ายย่อมคาดเดาได
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2083
“เมื่อครู่มีกลุ่มคนมา ข้าเข้าไปสอบถามจึงรู้ว่าเป็นหัวหน้าเผ่าใหญ่!”“ตอนนี้พวกเขาได้ฆ่าเจียงเซี่ยวผู้นำพันธมิตรแล้ว และต้องการเจรจาสงบศึกกับพวกเรา!”“ท่านผู้นำคิดเห็นว่าอย่างไรขอรับ?”เกาเล่อกล่าวด้วยรอยยิ้มศัตรูแตกคอกันเอง ช่างเป็นเรื่องดี!ไม่เพียงแต่ลดการสูญเสียเท่านั้น แต่ยังไม่ทำให้เกิดความแค้นกับชนเผ่าเหล่านี้ด้วย ถือว่าเป็นประโยชน์อย่างมากต่อการควบคุมดินแดนในอนาคต!ดวงตาของหวังหยวนเป็นประกาย เขารีบเดินไปหาเกาเล่อ แล้วจับมือเขาไว้ด้วยความตื่นเต้น “เจ้าตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วหรือ? จะมีกลอุบายอะไรซ่อนอยู่หรือไม่?”“ไม่มีแน่นอน!”เกาเล่อรีบส่ายหน้า “ก่อนมาที่นี่ ข้าได้ตรวจสอบข้อมูลเกี่ยวกับชนเผ่าต่าง ๆ ในกลุ่มพันธมิตรนี้ ย่อมรู้จักพวกเขาเป็นอย่างดีขอรับ!”“ครั้งนี้พวกเขานำหัวของเจียงเซี่ยวมาให้ และเจียงเซี่ยวก็เป็นผู้นำพันธมิตรจริง ๆ!”“หากท่านไม่เชื่อ คุณหนูไป๋คงยืนยันได้ พวกนางสู้รบกับชนเผ่าทางเหนือมาตลอด คงคุ้นเคยกับศัตรูดีใช่หรือไม่?”ขณะที่กล่าว เกาเล่อก็มองไปที่ไป๋ลั่วหลีไป๋ลั่วหลีไม่ลังเล รีบพยักหน้าทันที“ถูกต้อง!”“ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดคือเจียงเซี่ยว เขาไม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2082
“ปกติพวกเจ้าล้วนองอาจกันไม่ใช่หรือ?”“ก่อนหน้านี้ ตอนที่คิดจะโจมตีราชวงศ์ต้าเย่ พวกเจ้าต่างก็อยากจะแบ่งปันดินแดนกันไม่ใช่หรือ? แล้วตอนนี้ล่ะ? แค่ทหารที่พวกนั้นเชิญมาก็ทำให้พวกเจ้าหวาดกลัวได้ถึงเพียงนี้แล้วหรือ?”“พวกเจ้าอย่าลืมว่าภูมิประเทศของที่นี่อันตราย หากพวกเราไม่ยอมออกจากภูเขา แม้หวังหยวนจะเก่งกาจและมียอดฝีมือมากมายก็ทำอะไรเราไม่ได้! หรือว่าเขาจะสามารถคุกคามเราได้จริง ๆ?”ทุกคนมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดการหลบอยู่ในหุบเขา ไม่ใช่แผนการระยะยาว!“หากผู้ใดกล้าพูดจาบั่นทอนกำลังใจอีก อย่าหาว่าข้าใจร้ายแล้วกัน!”เจียงเซี่ยวตวาดอีกครั้ง ทุกคนจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก เพียงแค่พยักหน้าเห็นด้วยคนเราเมื่ออยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่นย่อมต้องยอมก้มหัว!รุ่งเช้า หวังหยวนและกองทัพเริ่มมุ่งหน้าสู่ภูเขาแห่งนี้!ชนเผ่าต่าง ๆ ล้วนได้รับข่าว บัดนี้หวาดผวาไปหมด เพียงแค่เสียงลมพัดก็คิดว่าเป็นศัตรู!ทุกคนต่างเกรงกลัวอำนาจของหวังหยวน ใครจะกล้าต่อกรกับเขา?แม้จะหลบอยู่ในภูเขา แต่หากหวังหยวนตีฝ่าแนวป้องกันมาได้จะทำเช่นไร?ผลลัพธ์สุดท้ายย่อมเดาได้!เมื่อคิดได้เช่นนี้ เหล่าหัวหน้าเผ่าจึงมารวมตัวกัน“พวก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2081
“ส่วนเรื่องของตานสยงเฟย ข้าจะจัดการภายหลัง”ตานสยงเฟยเป็นคนดื้อรั้นและแข็งแกร่งอย่างแท้จริง ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่อาจไต่เต้าสร้างพรรคทมิฬขึ้นมาได้!หวังหยวนเข้าใจเรื่องนี้ดี จึงไม่โทษต่งอวี่“ขอบพระคุณท่านผู้นำขอรับ!”ต่งอวี่รับคำ แล้วเดินออกไปพรุ่งนี้มีศึกใหญ่ ต้องพักผ่อนให้เต็มที่ จึงจะมั่นใจได้ว่าจะไม่พลาด!แม้ว่าจะเลยเที่ยงคืนไปแล้ว หวังหยวนและคนอื่น ๆ นั้นหลับสนิท แต่ในเวลานี้ ชนเผ่าต่าง ๆ ที่เป็นศัตรูกับหวังหยวนกลับยังไม่พักผ่อน เหล่าหัวหน้าเผ่ารวมตัวกันเพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับมาตรการตอบโต้!แต่ทุกคนล้วนมีสีหน้ากังวล!“พวกท่านคงได้ยินแล้วกระมัง?”“หวังหยวนนำทัพมาเอง บัดนี้ใกล้จะเปิดศึกกับพวกเราแล้ว จะทำเช่นไรดี?”“ทุกคนคงรู้จักชื่อเสียงของหวังหยวนดี เขาไม่ใช่คนอ่อนแอเลย!”“หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แม้มีความกล้าหาญกว่านี้สิบเท่า ข้าก็ไม่กล้าไปยั่วยุราชวงศ์ต้าเย่!”ตอนนี้ทุกคนต่างเสียใจ อยากถอนตัวกลับกันทั้งนั้นช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก!เดิมทีคิดว่าราชวงศ์ต้าเย่ใกล้สิ้นอำนาจ แผ่นดินจะวุ่นวาย!แต่ไม่คาดคิดเลยว่าพวกเขายังมีแผนสำรอง ยอมทุ่มเทกำลังคนและทรัพย์สินเพื่อเชิญหวังหย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2080
หวังหยวนโบกมือ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “กองทัพไม่ได้อยู่ที่จำนวนมาก แต่อยู่ที่ความแข็งแกร่ง พวกนั้นเป็นแค่ชนเผ่าป่าเถื่อน จะทำอะไรข้าได้?”“เพียงทหารห้าหมื่นนายของข้าก็เพียงพอแล้ว!”“ท่านขุนพลแค่ประจำการอยู่ในเมือง รอฟังข่าวดีจากข้าก็พอ!”หวังหยวนกล่าวด้วยความมั่นใจแน่นอนว่าหวังหยวนไม่ใช่คนโง่ เขาย่อมรู้ดีว่าหากให้ซือฟางนำทหารออกรบพร้อมกัน เมื่อถึงเวลาแบ่งปันดินแดนจะทำเช่นไร?ช่างยุ่งยากยิ่งนัก!สู้ให้เขานำทัพไปปราบชนเผ่าต่าง ๆ เอง เมื่อสำเร็จ ดินแดนเหล่านั้นก็ตกเป็นของเขาย่อมดีกว่า!แม้มีผู้ใดคิดแย่งชิงก็คงไม่มีโอกาส!ยิ่งกว่านั้น คาดว่าซือฟางคงไม่กล้าเช่นนั้น!หากทั้งสองฝ่ายเปิดศึก ผลลัพธ์ย่อมเป็นหายนะ!ยิ่งไป๋เหยียนเฟยประชวรหนักย่อมกระทบขวัญกำลังใจ ราชวงศ์ต้าเย่จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปสู้รบ?“ในเมื่อท่านหวังกล่าวเช่นนี้ ข้าก็จะรอฟังข่าวดี”“ขอให้ท่านหวังได้รับชัยชนะ!”ซือฟางประสานมือกล่าวทุกคนสนทนากันอีกสักพัก จากนั้นก็แยกย้ายกันไปซือฟางต้องดูแลการป้องกันเมืองจึงกลับไปก่อน ส่วนไป๋ลั่วหลีอยู่ที่ค่าย คอยช่วยเหลือหวังหยวนวางแผนรบ!ต้องมีคนรู้จักภูมิประเทศนำทาง หวังหยวนจึงจะ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2079
นอกเมืองหลวงหวังหยวนเดินทางพร้อมกับไป๋ลั่วหลีกลับมายังค่ายของตนทันทีที่ทั้งสองก้าวเข้ามา ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังมาจากด้านนอก ซือฟางในชุดเกราะเดินเข้ามาต้อนรับเนื่องจากไป๋ลั่วหลีได้แนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันแล้ว หวังหยวนจึงยิ้มพลางกล่าวว่า “ข้ากำลังสงสัยว่าเป็นผู้ใด ที่แท้ก็เป็นท่านขุนพลนี่เอง! เชิญเข้ามาเถิด!”“ท่านหวังเกรงใจเกินไปแล้วขอรับ!”“ท่านมาไกล แถมยังช่วยข้าปราบกบฏทางเหนือ เชิญท่านเข้าไปก่อนเถิดขอรับ!”ซือฟางกล่าวตอบอย่างสุภาพไม่นาน ทุกคนต่างเข้าไปในกระโจมใหญ่ต้าหู่และต่งอวี่ยืนขนาบข้างหวังหยวน ดูองอาจน่าเกรงขาม!ซือฟางมองไปที่ทั้งสอง แล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย “ไม่ทราบว่าสองท่านนี้คือใครหรือขอรับ?”ทั้งสองดูสง่างาม เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งความกล้าหาญ คงไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่!ซือฟางเป็นขุนพลมายาวนานย่อมมีสายตาที่เฉียบคม!หวังหยวนแนะนำด้วยรอยยิ้ม “ท่านที่อยู่ทางซ้ายมือข้าคือต่งอวี่ นักธนูมือหนึ่งในใต้หล้า ยิงธนูไม่เคยพลาดเป้า เป็นขุนพลเอกในกองทัพ!”“กองกำลังพลธนูที่ข้าฝึกฝนล้วนอยู่ภายใต้การบัญชาการของเขา!”ต่งอวี่พยักหน้าทักทาย“ส่วนท่านที่อยู่ทางขวาคือพี่น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2078
“หรือว่าแผ่นดินนี้จะต้องตกไปอยู่ในมือของผู้อื่น?”สิ้นคำพูด ซือฟางก็ซัดกำปั้นลงบนกำแพงเมืองอย่างเดือดดาล!เหล่าขุนพลที่ยืนอยู่ด้านหลังต่างไม่กล้าเข้าไปใกล้ หรือแม้แต่จะเอ่ยปาก!“ท่านขุนพลไม่ต้องกังวล!”ทันใดนั้น ขุนนางชราผู้หนึ่งก็เดินออกมา บนใบหน้ามีเคราสีขาวโพลน เพียงดูก็รู้ว่าไม่ใช่บุคคลธรรมดาอย่างแน่นอน!คนผู้นี้คือที่ปรึกษาคนสำคัญของไป๋เหยียนเฟยนามว่า เจี๋ยงโฉ่วอี!ในราชสำนัก ผู้ที่อยู่เหนือเขามีเพียงจักรพรรดินีเท่านั้น!บัดนี้ไป๋เหยียนเฟยป่วยหนัก ขุนนางน้อยใหญ่ล้วนพึ่งพาเจี๋ยงโฉ่วอี ราชกิจสำคัญล้วนตกเป็นภาระให้เขาตัดสินใจทั้งสิ้น!เห็นได้ชัดว่าเขามีอำนาจสูงส่งล้นฟ้า!“ปรากฏว่าเป็นท่านเจี๋ยงนี่เอง!”“ท่านคงได้ยินสิ่งที่ข้าพูดไปเมื่อครู่แล้วกระมัง?”ซือฟางประสานมือคารวะเจี๋ยงโฉ่วอี แล้วเอ่ยถามเจี๋ยงโฉ่วอีพยักหน้า กล่าวอย่างใจเย็นว่า “ข้ารู้ว่าท่านขุนพลจงรักภักดี ย่อมคิดถึงฝ่าบาท แต่พระองค์ก็มีเรื่องที่ต้องกังวลเช่นกัน!”“ครั้งนี้พระองค์ไม่เพียงต้องการให้หวังหยวนช่วยปราบปรามอริทางเหนือเท่านั้น แต่ยัง...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง เจี๋ยงโฉ่วอีก็หยุดพูด พร้อมกับเหลือบมองขุนพลน
