“เอาล่ะ ข้าจะฟัง” หวังหยวนไม่ได้พูดอะไรมาก แต่กลับฟังหมานต๋าถูพูด “ในเมื่อท่านอยากฟัง เช่นนั้นข้าก็จะเล่าให้ฟัง เริ่มที่ซงหนูก่อนแล้วกัน ซงหนูอยู่ในภาวะสงครามวุ่นวายตลอดและเศร้าสลดยิ่งนัก ดังนั้นภายในเวลาสิบปี พวกเขาจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงเป็นอันขาด!” “อย่างไรก็ตาม ราชาหมาป่าได้ปรากฏตัวขึ้นภายในซงหนู บางทีอาจมีสักวันหนึ่ง เขาสามารถเป็นผู้นำซงหนูได้ แต่ข้าไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจนัก” “แม้ว่าท่านอาจบอกว่ากองทัพที่หยิ่งผยองจะต้องพ่ายแพ้ แต่ข้าก็ยังอยากบอกท่านว่าซงหนูจะหาเลี้ยงชีพได้ทันที คนมีความสามารถสิ้นกำลัง ไม่มีอะไรน่ากังวลเลย!” หวังหยวนก็เห็นด้วยอย่างมากกับสิ่งที่หมานต๋าถูพูด เดิมทีชาวซงหนูเคยเป็นทาส หลังจากถูกส่งไปที่นั่น พวกเขาก็ค่อย ๆ กลายเป็นแว่นแคว้น แต่ในความเป็นจริงแล้ว ไม่มีอำนาจทางการเมืองที่สมบูรณ์ ซ้ำยังไม่มีระบบที่สมบูรณ์ บวกกับที่พวกเขายังอยู่ในดินแดนแห่งน้ำแข็งและหิมะ กล่าวได้ว่าพวกเขาไม่มีความสามารถในการช่วงชิงการปกครองใต้หล้านี้เลย! หลังจากที่หมานต๋าถูพูดถึงซงหนูเสร็จแล้ว เขาก็พูดอีกครั้ง “นอกเหนือจากดินแดนซงหนูแล้ว ยังมีเมืองหวงนี้ด้วย!” เมื่อพูดถึงเมื
หวังหยวนสูดหายใจเข้าลึกและไม่พูดสิ่งใด แต่เขาก็ฟังสิ่งที่หมานต๋าถูพูดและเก็บเอามาใส่ใจ หลังจากที่หมานต๋าถูพูดจบ เขาก็พูดต่อ “ต่อไป มาพูดถึงฮ่องเต้ซิงหลงผู้นั้นของท่านกันเถอะ!” เมื่อพูดถึงฮ่องเต้ซิงหลง ความดูถูกในสายตาของหมานต๋าถูก็รุนแรงยิ่งขึ้น! “ฮ่องเต้ซิงหลงไม่ถือว่าเป็นทรราช แต่ก็ไม่ถือว่าเป็นฮ่องเต้ที่ปรีชามากความสามารถเช่นกัน ข้าจะพูดอย่างไรดี เขาใจแคบเกินไป และดื้อรั้นจนไม่ฟังความเห็นของผู้อื่นในเวลาเดียวกัน เขาไม่มีความสามารถและคุณธรรมพอที่จะแบกรับผู้อื่น” “แม้ว่าเขาจะปกครองแผ่นดินได้ดี และตอนนี้ต้าเย่ยังสามารถพัฒนาได้อย่างมั่นคง แต่มันก็ช้าเกินไป” “ไม่ต้องพูดถึงการไม่มีความกล้า มีคนที่คอยจับตาจ้องเขมือบเขาอยู่รอบตัวมากมาย ดังนั้นคนที่ข้าเกลียดชังมากที่สุดก็คือฮ่องเต้ซิงหลง!” หมานต๋าถูไม่จำเป็นต้องพูดจาเช่นนี้ หวังหยวนก็คิดอย่างนั้นในใจเช่นกัน! แม้ว่าคนผู้นี้จะเป็นฮ่องเต้ แต่เขาก็ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นฮ่องเต้! หากเป็นเพียงท่านอ๋อง นั่นก็เพียงพอแล้ว แต่เขากลับปกครองแผ่นดินอันกว้างใหญ่ ซึ่งเป็นแผ่นดินที่ทรงอิทธิพลที่สุดในใต้หล้านี้ กล่าวได้ว่าน่าดูหมิ่นจริง ๆ!
“นี่คือช่วงเวลาสำคัญอันใด มีเหตุการณ์อันใดเกิดขึ้น หวังหยวน ท่านหลักแหลมเช่นนี้ คงไม่จำเป็นต้องให้ข้าพูดอะไรอีกใช่หรือไม่?” หลังจากที่หมานต๋าถูพูดเช่นนี้ หวังหยวนก็ขมวดคิ้ว! ใต้หล้านี้... จะเกิดความวุ่นวายขึ้นจริงหรือ? ตัวเองมาที่หมานอี๋แห่งนี้ก็เพื่อเจรจาสันติ และนำสันติสุขมาสู่ใต้หล้า แต่บัดนี้ สถานการณ์เช่นนี้เป็นเรื่องที่หวังหยวนไม่คาดคิดมาก่อน! ฮ่องเต้ซิงหลงทรงประชวรอีกครั้ง และเกรงว่านั่นไม่ใช่ฝีมือของตระกูลไป๋ นอกจากนี้ ข้าราชบริพารเริ่มพูดถึงการสถาปนาองค์รัชทายาท ต้องเป็นฝีมือของตระกูลเซิ่งอย่างแน่นอน! พวกเขากำลังพยายามใช้แผนซ้อนแผน! ตระกูลไป๋คิดจะใช้ประโยชน์จากการประชวรของฮ่องเต้เพื่อตัดไฟตั้งแต่ต้นลมไม่ใช่หรือ? ตระกูลเซิ่งยิ่งต้องการใช้แผนซ้อนแผนจากสถานการณ์นี้ และพยายามตัดไฟตั้งแต่ต้นลม! ตราบใดที่ฮ่องเต้ซิงหลงประชวร เช่นนั้นตำแหน่งองค์ชายรัชทายาทนี้จะต้องได้รับการแต่งตั้งอย่างแน่นอน! นอกจากนี้ หากตระกูลเซิ่งทำอะไรแบบนี้ในวันนี้ และหากตระกูลไป๋ทำอะไรแบบนี้ในวันพรุ่งนี้ ชีวิตของฮ่องเต้ซิงหลงนี้ก็จะสั้นลงแล้วจริง ๆ! “หวังหยวน การสิ้นพระชนม์ของฮ่องเต้ซิงหลง
หลังจากที่หมานต๋าถูพูดเช่นนี้จบ หวังหยวนก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ใช่แล้ว สิ่งเหล่านี้ล้วนเกี่ยวกับตัวเอง เช่นนั้นตัวเองก็คือสิ่งที่เรียกว่า... วีรบุรุษหรือ? “ข้ารู้เรื่องอ๋องถูหนานเป็นอย่างดี เขาเป็นคนที่เคยต่อสู้กับอู๋มู่ เวลาล่วงเลยมานานหลายปี แต่อู๋มู่ไม่ได้ฆ่าเขา แต่เขากลับตายด้วยน้ำมือของท่าน ท่านรู้หรือไม่? เมื่อยามที่ข่าวนี้มาถึงหมานอี๋ ไม่มีใครเชื่อเลย!” “อย่าว่าแต่เสด็จพ่อของข้าเลย แม้แต่ข้าก็ไม่เชื่อ!” “อ๋องถูหนานสามารถต่อสู้กับอู๋มู่มาตั้งเนิ่นนานหลายปี ซึ่งแสดงให้เห็นว่าคน ๆ นี้ช่างพิเศษเพียงใด แต่ก็กลับตายในเงื้อมมือของท่าน เรื่องนี้ช่างเป็นสิ่งที่ไม่มีใครคาดถึงมาก่อน!” หมานต๋าถูยังคงตกใจเล็กน้อยเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ “แน่นอน หลังจากที่ข้าได้ยินมาว่าท่านถูกปลดออกจากตำแหน่ง และจะไม่มีวันได้รับการว่าจ้างอีก เสด็จพ่อของข้าก็บอกว่านี่อาจเป็นเรื่องจริงอยู่แปดส่วน แต่ในเวลานั้น ข้าก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี” “อู๋มู่เป็นเหมือนเทพเจ้าแห่งสงครามในใจข้า คนแบบนี้ไม่สามารถสังหารอ๋องถูหนานได้ แต่กลับถูกชายหนุ่มวัยยี่สิบกว่าปีอย่างท่านสังหาร ซ้ำยังใช้สงครามเพื่อแก้ไขปัญหา และกองทัพ
ตัวเขาลืมข้อนี้ไปจริง ๆ!“ท่านอาจจะอยากชีวิตที่มั่นคง แต่...จะมีสักกี่คนที่จะเชื่อและจะมีสักกี่คนที่มั่นใจได้กัน?”“ตอนที่ยังไม่แข็งแกร่งเต็มที่ ก็คงอาจไม่สนใจ แต่ถ้าหากมีคนที่มีพลังพอจะสะเทือนตัวเองได้ ท่านคิดว่าพวกเขาจะปล่อยท่านไว้ได้หรือ?”“แค่ท่านเคยบอกว่าท่านไม่ชอบที่จะสู้เพื่ออำนาจ แต่แค่ชอบที่จะใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขสักที่น่ะรึ?”“คนอื่นไม่รู้เรื่องนี้ แต่ข้าไม่เชื่อ ยิ่งกว่านั้น ข้าบอกท่านได้เลย หวังหยวน... หากวันหนึ่งข้าเอาต้าเย่มาไว้ในกำมือของข้าได้ คนแรกที่ข้าจะฆ่าก็คือท่าน!"หมานต๋าถูมองไปที่หวังหยวนอย่างไม่ปิดบัง นั่นคือสิ่งที่เขาคิด!เขาจะไม่ยอมให้ผู้ชายฉลาดแบบนี้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขปลอดภัยเด็ดขาด!เพราะกลัวจึง...ต้องกำจัดขุดรากถอนโคนให้สิ้นซาก!นี่แหละความโหดเหี้ยมที่คนเป็นกษัตริย์ต้องมี!หวังหยวนสูดหายใจเข้าลึก เขารู้ว่าหมานต๋าถูพูดจนถึงตอนนี้มีไว้เพื่อเตือนตัวเองจริง ๆ!”เขาคิดอย่างนั้น แล้วคนอื่นจะคิดอย่างนั้นด้วยเหรอ?ไม่ต้องบอก คนแรกที่คิดเช่นนั้นและลงมือคือจักรพรรดิซิงหลง!ไม่เคยคิดอยากได้รับการยกย่อง และไม่อยากเข้าราชสำนัก เหมือนกับวังไห่เทียนมีโอกาส
ในตอนนี้หมานต๋าถูถือว่าหวังหยวนเป็นคู่ต่อสู้ที่แท้จริง!คู่ต่อสู้ที่ต้องแข่งขันกันจริง ๆ ในอนาคต!หวังหยวนไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลยแต่หลังจากได้ยินสิ่งที่พูดของหมานต๋าถู เขาก็ต้องลองคิดเรื่องนี้!โลกกำลังวุ่นวาย...เกรงว่ามันจะสะเพร่าเกินไปแล้วจริง ๆ!แม้ว่าตระกูลไป๋จะรอได้ แต่ตระกูลเซิ่งนั้นรอไม่ได้!“วันนี้เจ้าและข้ามีบทสนทนาที่ดีต่อกัน แต่เจ้ายังต้องระวัง ท้ายที่สุดแล้วอำนาจของตระกูลเซิ่งก็ยังอยู่ในแคว้นหมานของข้า หากเจ้าตายที่นี่ ข้าเองก็ช่วยไม่ได้จริง ๆ”“แต่วางใจเถอะ พวกเราแคว้นหมานไม่เคยคิดที่จะทำสงครามกับต้าเย่!”หมานต๋าถูก็ยิ้มเช่นกัน ตระกูลเซิ่งในปัจจุบันอาจไม่สนแคว้นหมานอีกต่อไปคนที่พวกเขาจะต้องจัดการน่าจะเป็นตระกูลไป๋!ในเวลาเดียวกัน ในห้องทรงพระอักษรเมืองหลวงของต้าเย่ จักรพรรดิซิงหลงหน้าซีด บรรยากาศอ่อนแรงแผ่ออกมาจากร่างกายของเขาสีหน้าดูแย่มาก!ตัวเองป่วยจริงรึเปล่า?ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา หมอหลวงมาตรวจเขาหลายครั้งและไม่มีอย่างอื่น ผลการวินิจฉัยก็คือเขาอ่อนแอมาก!เขาสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก เขาอายุแค่สามสิบปีเอง ทำไมเขาถึงย่ำแย่ได้ขนาดนี้?“ฝ่าบาทพ่ะย
การแต่งตั้งรัชทายาทจะง่ายขนาดนี้ได้อย่างไร แน่นอนว่าต้องหาองค์ชายที่มีคุณสมบัติเป็นรัชทายาทให้ได้!ดังนั้นเขาจึงไม่รีบร้อน อย่างไรก็ตาม องค์ชายยังไม่โต รอให้พวกเขาเติบใหญ่อายุสิบห้าหรือสิบหกปี!นั่นคือสิ่งที่ข้าราชบริพารตกลงกันตั้งแต่ต้นแต่ตอนนี้แค่ป่วยไข้เล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ใช่โรคร้ายแรงก็มากังวลเรื่องที่ใครจะได้เป็นรัชทายาท มันเป็นฝีมือของใครกันแน่?จักรพรรดิซิงหลงสูดหายใจเข้าลึก ๆ และหลังจากนั้นไม่นานก็กล่าวว่า “ท่านเสนาบดี ทุกคนอยากให้แต่งตั้งรัชทายาท เจ้าในฐานะเสนาบดี การแต่งตั้งรัชทายาทนี้ ข้าอยากให้เจ้าไปสอบถามเป็นการส่วนตัว สำหรับพวกเขา คิดว่าใครเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในการแต่งตั้งเป็นรัชทายาท!”เมื่อได้ยินเช่นนี้ เป้าชิงสื่อก็รีบพูดว่า “ฝ่าบาท ตอนนี้เรื่องการแต่งตั้งรัชทายาทคนส่วนใหญ่แบ่งออกเป็นสองฝ่าย”“กลุ่มแรก คือบางคนคิดว่าฮองเฮาเป็นมารดาของแผ่นดิน ตอนนี้ก็มีองค์ชายแล้ว องค์ชายห้าก็ควรแต่งตั้งเป็นรัชทายาท ถือได้ว่าเป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์อย่างถูกต้อง”ทันทีที่พูดจบ จักรพรรดิซิงหลงก็จิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์ สีหน้าดูไม่พอใจเล็กน้อย!ตระกูลไป๋!หรือว่าตระกูลไป๋กำลังจะลงม
ทันทีที่จักรพรรดิซิงหลงถามคำถามนี้ ทำให้ไป๋เหยียนเฟยตกใจจนอึ้งไปเลย!คำถามนี้...นางตกใจมากจนหน้าซีด และทรุดตัวลงกับพื้นทันที“ฝ่าบาท...พระองค์...ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะเพคะ ใครจะเป็นรัชทายาท? ฝ่าบาทคือผู้กุมอำนาจสูงสุด! ผู้หญิงอย่างหม่อมฉันจะไปก้าวก่ายได้อย่างไร”ไป๋เหยียนเฟยรู้ว่าฝ่าบาทต้องสงสัยนางแน่!ไม่อย่างนั้นคงไม่ถามคำถามแบบนี้ออกมาหรอก!พูดตามตรง ไป๋เหยียนเฟยก็รู้ดีว่าทำไมฝ่าบาทถึงได้ระแวงนัก ตอนนี้ในราชสำนักมีคนพูดว่ารัชทายาทควรเป็นลูกชายของนาง และก็มีคนบอกว่ารัชทายาทควรเป็นลูกของพระสนมเสียนกุ้ยเฟยนั่นเป็นสาเหตุที่ฝ่าบาทมาสอบสวน!แต่พูดตามตรง นางไม่เคยก้าวก่ายเรื่องราชสำนักเลย!ทันทีที่พูดจบ จักรพรรดิซิงหลงก็พ่นหายใจอย่างไม่สบอารมณ์“จริงหรือ? ฮองเฮาเป็นตัวตั้งตัวตีในงานบริหารของราชสำนัก น่าขำจริง ๆ ที่บอกว่าไม่มีความคิดเช่นนั้น!”"บอกมาเถอะ ข้าจะฟังความคิดเห็นของเจ้า และดูว่าใครเหมาะสมสำหรับตำแหน่งรัชทายาท!"จักรพรรดิซิงหลงหายใจฮึดฮัดอย่างไม่สบอารมณ์ เขาจะบีบให้ฮองเฮาพูดออกมาไม่ว่าอะไรก็ตาม!ไม่ใช่แค่ฮองเฮาเท่านั้น แต่ยังเป็นพระสนมเสียนกุ้ยเฟยด้วย!เขาอยากจะบีบ