Share
บทที่ 904
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 905
ไป๋เหยียนเฟยรู้ว่าฝ่าบาทเตือนนาง และให้นางเตือนตระกูลไป๋!แต่นางกระพริบตาแล้วถามอีกครั้ง“ฝ่าบาท หม่อมฉันมีคำพูดที่ไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือไม่?”หลังจากพูดเช่นนั้น จักรพรรดิซิงหลงก็นิ่งไปอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังพยักหน้าและพูดว่า “ว่ามาสิ”ไป๋เหยียนเฟยจึงกล่าวต่อไปว่า “ฝ่าบาท หม่อมฉันยังรู้ว่าในบรรดาองค์ชายทั้งห้านั้น นอกจากองค์ชายห้าที่เพิ่งประสูติ และยังเร็วเกินไปที่จะเอ่ยถึง ส่วนองค์ชายอีกสี่องค์ล้วนฉลาดอย่างยิ่ง ในหมู่พวกเขา องค์ชายใหญ่หย่งเอ๋อร์ เขาเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากยิ่งในรอบพันปี”“ฝ่าบาททรงสั่งสอนให้เขาเป็นองค์รัชทายาทในอนาคตมิใช่หรือ? ตอนนี้ข้าราชบริพารอยากแต่งตั้งรัชทายาท ฝ่าบาทเองก็ทรงคิดที่จะแต่งตั้งหย่งเอ๋อร์เป็นรัชทายาทอยู่แล้ว ทำไม...ไม่ใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้แต่งตั้งรัชทายาทล่ะเพคะ?”คำพูดของไป๋เหยียนเฟยดูเหมือนจะพูดเพื่อหย่งเอ๋อร์แต่ที่จริงแล้ว นางรู้จักและเข้าใจคนอย่างซิงหลงเป็นอย่างดี!เขาไม่ชอบฟังสิ่งที่คนอื่นพูด!เขาหัวแข็ง เอาแต่ใจ ถ้ามีคนกดดัน เขาจะคิดว่าเป็นการสมรู้ร่วมคิด!เขาต้องตัดสินใจทุกอย่างด้วยตัวเขาเอง ถึงแม้การตัดสินใจจะเหมือนกับการตัดสินใจของคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 906
จักรพรรดิซิงหลงถูกคำพูดของไป๋เหยียนเฟยกำราบไว้แน่นอนว่าเขาแค่ปล่อยไป๋เหยียนเฟยไว้ก่อน แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยตระกูลไป๋ไปแต่หากว่ากันอีกครั้งว่าตระกูลไป๋ยังไม่ได้ทำอะไร อย่างน้อยจนถึงตอนนี้ ตระกูลไป๋ก็ยังเก็บตัวเงียบอยู่อย่างไรก็ตาม เขายังกังวลเกี่ยวกับตระกูลเซิ่ง“ฮองเฮาใส่ใจจริง ๆ” จักรพรรดิซิงหลงยิ้มแล้วเอ่ยออกมาไป๋เหยียนเฟยยิ้มและพูดว่า "ฝ่าบาท หม่อมฉันเป็นแค่ผู้หญิง ฝ่าบาทคือฟ้าของหม่อมฉัน ตราบใดที่ฝ่าบาททรงสบายดี เรื่องอื่นหม่อมฉันก็ไม่สนใจเพคะ"“ยิ่งกว่านั้น หม่อมฉันรู้ว่าลูกหลานของหม่อมฉันโชคดี ตำแหน่งของจักรพรรดิองค์นี้ถูกกำหนดโดยพระองค์ หากไม่ใช่พระองค์ หม่อมฉันจะทำอะไรได้”คำพูดของไป๋เหยียนเฟยทำให้จักรพรรดิซิงหลงรู้สึกสบายใจหลังจากที่เขาออกจากตำหนักของไป๋เหยียนเฟยแล้ว เขาก็ไปยังตำหนักของพระสนมเสียนกุ้ยเฟยช่วงนี้รู้สึกไม่พอใจมากเกี่ยวกับหัวข้อเรื่ององค์ชายใหญ่หย่งเอ๋อร์ที่เป็นรัชทายาท!ดังนั้นหลังจากมาถึง พระสนมเสียนกุ้ยเฟยก็เอ่ยถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ทันทีพระสนมเสียนกุ้ยเฟยรู้อยู่นานแล้วว่าฝ่าบาทจะสงสัยระแวงนาง และนางก็ได้คิดหาข้อแก้ตัวไว้แล้ว“ฝ่าบาท พระองค์ทรงฝ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 907
หลังจากที่เซิ่งฟานสี่พูดจบ พระสนมเสียนกุ้ยเฟยก็ตกใจมาก“พี่...หมายความว่า...ให้ข้าลงมือกับฝ่าบาทรึ...? แต่...ไม่รีบเกินไปหน่อยหรือ?”พระสนมเสียนกุ้ยเฟยคิดว่าการปล่อยให้จักรพรรดิซิงหลงป่วยไปอย่างช้า ๆ ถึงตอนนั้นลูกชายของนางจะมีโอกาสได้เป็นรัชทายาทเมื่อได้เป็นรัชทายาทแล้ว ทุกอย่างก็เป็นอันจบแต่ใครจะรู้ ที่พี่ใหญ่จะสื่อคือรอนานขนาดนั้นไม่ได้!เซิ่งฟานสี่เองก็รู้ว่าเขาร้อนรนอยู่ไม่น้อยแต่...เขารอไม่ไหวแล้ว!ถ้ามัวแต่รอแบบนี้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ง่าย ๆ!จักรพรรดิซิงหลงสงสัยตระกูลหลักทั้งสี่อยู่แล้ว หากพวกเขาไม่ลงมือ จักรพรรดิซิงหลงจะค่อยๆ ทำให้พวกเขาอ่อนแอลงท้ายที่สุดแล้ว จักรพรรดิซิงหลงก็ปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนหมูในคอก เลี้ยงให้โตรอเวลาถูกเชือด!ตอนนี้จักรพรรดิซิงหลงทรงประชวร เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะลงมือ!หากทิ้งโอกาสนี้ พูดตามตรง ไม่รู้จริง ๆ ว่าเมื่อไหร่จะมีช่วงเวลาแบบนี้ได้อีก!“น้องพี่ เวลาไม่คอยท่า หากเราไม่ลงมือตอนนี้ โอกาสก็จะน้อยลงเรื่อย ๆ.นะ!”เซิ่งฟานสี่พูดขึ้นมา หลังจากพูดจบ พระสนมเสียนกุ้ยเฟยก็กังวลมาก!เดิมทีนางไม่ได้เตรียมตัวสำหรับเรื่องนี้เลย!“พี่ชาย พี่..
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 908
หวังหยวนไม่ได้ประจบ แต่เขาเป็นเช่นนั้นจริง ๆเขารู้เกี่ยวกับความสามารถของหมานต๋าถู เขาเป็นคนมีความสามารถอย่างมาก และมีทักษะความเป็นผู้นำที่แข็งแกร่งมาก พูดตามตรง มีเขาอยู่ แคว้นหมานจะไม่มีเหตุคาดไม่ถึงเกิดขึ้นมากนักแน่เป็นคู่แข่งกัน!เมื่อเทียบกันแล้ว อาจจัดการได้ยากกว่าเซียวฉู่ฉู่!เพราะหมานต๋าถูเป็นนกอินทรีที่ต้องการโผบินสู่ท้องฟ้าและโลก ความอ่อนโยนของเขามีไว้เพื่อแคว้นหมานเท่านั้นสำหรับคนนอก เขาคือคนเลือดเย็น!ไม่ว่าจะเป็นตระกูลเซิ่งหรือตัวเองก็ตาม!นั่นเป็นเรื่องจริง!คำพูดที่เขาพูดกับเขานั้น เป็นการเตือนตัวเองว่าทั้งสองจะต้องต่อสู้กันไม่ช้าก็เร็วถ้าเขามีพลังที่จะยึกครองใต้หล้าได้ เขาจะไม่ยอมปล่อยเขาไป!หมานจิ้งยิ้ม นางรู้ดีอยู่แล้วว่าพี่ชายของนางสามารถทำอะไรได้บ้าง แต่ความวุ่นวายในตอนนี้ ทำให้นางกังวลมากนางไม่ใช่คนกระหายเลือด นางไม่ชอบต่อสู้ฆ่าฟัน แต่นางไม่มีหนทางจะจัดการกับเรื่องแบบนี้ได้“พี่ชายของข้าบอกว่าวันนี้เขาอยากพบเจ้า”หมานจิ้งพูดขึ้นมาหวังหยวนนิ่งไปครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธหลังจากเข้าไปในวัง ก็เห็นหมานต๋าถู“หวังหยวน ข้าได้ยินมาว่าเจ้าจะออกเดินทา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 909
ตอนไปใช้เวลาหนึ่งวันเต็ม ๆ แต่พอกลับไปใช้เวลาแค่วันเดียวเท่านั้นเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน หวังหยวนก็เข้ามาในเมืองเมื่อกลับมาถึงบ้าน ทั้งสามสาวที่ได้เห็นหวังหยวนก็หลั่งน้ำตาร้องไห้ออกมาทันทีในสามวันมานี้ พวกนางกังวลและกระวนกระวายใจเหลือเกิน“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าบอกเจ้าแล้ว ครั้งนี้ข้าจะรีบกลับมา เป็นห่วงอะไรกัน หืม”หวังหยวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาแต่หลี่ซือหานอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ข้า...ข้าไม่ห่วง เป็นน้องหูและน้องหวงต่างหากที่ห่วงท่านจนนอนไม่หลับเลย”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทั้งสองสาวก็ไม่พอใจทันที และพูดประชดเบา ๆ “ฮึ ไม่รู้ว่าใคร ข้าวน้ำไม่แตะ เฝ้ารอที่หน้าประตูทุกวัน”“ใช่แล้ว! ยังมาพูดแบบนั้นกับเราอีก คุณชาย พี่หลี่เป็นคนที่เป็นห่วงท่านมากที่สุด!”ผู้หญิงสองคนอดไม่ได้ที่จะแย้งกลับ เมื่อได้ฟังแบบนี้ หวังหยวนก็หัวเราะออกมาในตอนกลางคืน หลี่ซือหานนอนอยู่บนเตียงกอดหวังหยวนและพูดเบา ๆ “ท่านพี่ เมื่อท่านกลับมาแล้ว มาจัดงานแต่งงานกันเถอะ เอาล่ะ...น้องสาวทั้งสองแทบรอไม่ไหวแล้ว…”หลี่ซื่อหานรีบพูด ทั้งสองคนมีความรู้สึกเช่นเดียวกัน เหมือนนางกับหวังหยวนตอนนี้ไม่มีแม่สื่ออย่างเป็นทางการให้แต่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 910
หลังจากได้ฟัง หวังหยวนก็เข้าใจทันทีฉนวนกันเสียงในยุคนี้ไม่ดีเลยจริง ๆ แล้วเมื่อคืนก็เสียงดังจริง“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”หวังหยวนหัวเราะ หลี่ซื่อหานที่ตื่นขึ้นในตอนนี้ เห็นทั้งสองสาวก็รู้สึกเขินอายขึ้นมาเช้านี้ ขณะที่ทั้งสี่คนกำลังรับประทานอาหารอยู่ บรรยากาศก็ดูแปลกไปเล็กน้อยหลังอาหารเช้า หวังหยวนเมื่อมาถึงซูโจว ร้านของเขาเริ่มสงบลงแล้ว ในขณะเดียวกัน หลังจากที่แรงกดดันจากตระกูลเซิ่งลดลง พ่อค้าแม่ค้าจำนวนมากต่างก็ชื่นชอบสินค้าทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นน้ำตาลคริสตัลหรือถ้วยคริสตัลอย่างไรก็ตาม การสร้างเส้นทางการค้าจริง ๆ ยังยากอยู่สักหน่อย!เขาไม่กังวลเรื่องอื่นเลย สิ่งที่เขากังวลมากที่สุดคือพวกโจรระหว่างทาง!เมื่อคิดตรงจุดนี้แล้ว หวังหยวนก็หายใจเข้าลึก ๆ และเรียกต้าหู่มา“ต้าหู่ ข้าอยากจะถามฐานที่มั่นของพวกโจรในซูโจวและข้าต้องการเปิดเส้นทางการค้า ข้าย่อมอยากร่วมมือกับพวกเขาอยู่แล้ว”หลังจากได้ยินดังนั้น.ต้าหู่ก็พยักหน้าและจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำทั้งสามสาวที่เห็นฉากนี้ พวกนางไม่ได้พูดอะไรมาก พวกนางเข้าใจ มีทั้งอันตรายและความยากลำบากมากมายตลอดทาง หากต้องการความปลอดภัย พวกเขาก็ต้องปลอบใจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 911
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หวังหยวนก็เหนื่อยใจ ชายผู้นี้เป็นนักฆ่า ในหัวของเขามีแต่การฆาตกรรมกับลอบวางเพลิง ไม่ได้ฉลาดมากนักหวังหยวนรู้สึกสิ้นหวัง ดูเหมือนว่าจะต้องเปลี่ยนเจ้านายเสียแล้ว“ลูกพี่เป่ยซา เราเข้าไปคุยกันข้างในดีหรือไม่?”หวังหยวนยิ้ม เมื่อเขาพูดจบ ลูกพี่เป่ยซาก็ไม่ได้คิดมาก รีบพยักหน้าทันทีก่อนจะมองหวังหยวนหัวจรดเท้า เขาเป็นนายน้อย ส่วนชายที่อยู่ข้าง ๆ ก็น่าจะมีความสามารถในการต่อสู้ แต่กลุ่มเป่ยซามีคนนับร้อย พวกเขาคงสู้ไม่ไหวแน่ จึงไม่ต้องกังวลว่าชายสองคนนี้จะมีกลอุบายซ่อนอยู่ทั้งสามคนเดินเข้าไปในห้องโถง หวังหยวนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ลูกพี่เป่ยซา เจ้าไม่ได้แต่งตั้งหัวหน้ารอง หรือหัวหน้าคนที่สามเลยหรือ?”ลูกพี่เป่ยซาถอนหายใจทันที อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “กลุ่มเป่ยซามีคนเพียงไม่กี่คน การมีผู้นำหลายคนจะมีประโยชน์อันใด ข้าจัดการเองคนเดียวได้”หวังหยวนได้ยินก็ยิ่งหดหู่มากขึ้น แต่ก็ยังพูดว่า “ธุรกิจที่ข้าจะนำมาคุยกับเจ้าวันนี้นั้นง่ายมาก นั่นคือการร่ำรวยไปด้วยกัน”“ร่ำรวยไปด้วยกันหรือ?”เมื่อลูกพี่เป่ยซาได้ยินก็สับสนเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าหมายความเช่นไรเป็นไปได้หรือไม่ว่าชายผู้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 912
เมื่อหวังหยวนพูดจบ ทุกคนในกลุ่มเป่ยซาก็ตกตะลึงให้พวกเขาเปลี่ยนหัวหน้ากลุ่มเป่ยซาหรือ?ชายผู้นี้บ้าไปแล้วหรือ?พูดเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร?“ฮ่าฮ่าฮ่า...หวังหยวน เจ้าน่าสนใจจริง ๆ ในถิ่นของข้า การพูดกับพี่น้องของข้าเช่นนี้ ก็เหมือนกับร้องขอความตายสถานเดียว!”ลูกพี่เป่ยซามองหวังหยวนด้วยสีหน้าเย้ยหยัน ราวกับกำลังดูละครตลกหวังหยวนยกยิ้ม ไม่ได้สนใจลูกพี่เป่ยซา ยังคงมองไปยังพวกลูกน้องต่อไปแต่พวกเขาก็ทำให้หวังหยวนผิดหวัง ไม่มีใครกล้าแสดงตัวว่าจะติดตามเขาเขายิ้ม แล้วพูดอีกครั้ง “พวกเจ้าไม่กล้าใช่หรือไม่ เช่นนั้นหากลูกพี่ของเจ้าตายแล้วล่ะ? พวกเจ้าจะยินดีร่วมมือกับข้าหรือไม่?”หวังหยวนพูดเช่นนี้ ราวกับบอกว่าจะขยี้มดให้ตายทำให้ทุกคนสับสนมากยิ่งขึ้น!มีคนมากมายล้อมรอบเขาทั้งสอง แต่เขายังจะบอกว่าอยากฆ่าลูกพี่ของพวกเขาอีก!ชายผู้นี้ต้องเสียสติไปแล้วแน่ ๆ!ลูกพี่เป่ยซาก็รู้สึกเช่นนั้น ขณะเดียวกันก็หมดความอดทน จึงโบกมือสั่งการ“จับตัวหวังหยวนมาให้ข้า”เมื่อเขาพูดจบ หวังหยวนก็ส่ายหน้า แล้วพูดอย่างใจเย็น “ฆ่าเขาซะ”หลังจากพูดเช่นนั้น ต้าหู่ก็หยิบปืนออกมายิงเข้าที่หัวลูกพี่เป่ยซา ก่อนท
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1666
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1665
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1664
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1663
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1662
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1661
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1660
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1659
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1658
