บททั้งหมดของ กรุ่นกลิ่นรัก แรงปรารถนา: บทที่ 71 - บทที่ 80

ชนแดนมองหน้าอัญชิสาในความมืด  เขาเริ่มรู้สึกแปลกใจ  ที่เธอเริ่มกลัวคนแปลกหน้า  แต่เมื่อรู้ว่าเป็นเขา  เธอกลับผ่อนคลายลงง่ายๆ  เมื่อนึกถึงครั้งแรกที่ได้พบกัน  ทั้งที่เขามากับผู้หญิงคนอื่น  เธอยังกล้าที่จะแย่งเขาไปจากผู้หญิงคนนั้นอย่างหน้าตาเฉย  แสดงความต้องการเขา  โดยไม่ได้รู้สึกกลัวหรือต่อต้านเลยสักนิด“ปกติไม่กลัวคนแปลกหน้าไม่ใช่หรือ  ทำไมวันนี้ถึงตื่นเต้นนักล่ะ”อัญชิสาได้แต่เงียบ  คำพูดของเขากำลังค่อนแคะเธออยู่  แม้จะมองไม่เห็นใบหน้าที่ชัดเจน  แต่ประกายสะท้อนในแววตา มันวาววับอยู่ตรงหน้า  เสียงลมหายใจแผ่วเบา  และเสียงหัวใจตึกตัก อาการวิงเวียนเหมือนจะเป็นลม“ปล่อย ฉันหายใจไม่ออก”“จะให้ผ่ายปอดให้หรือ”ชนแดนเหยียดยิ้มในความมืด  แม้จะมองไม่เห็นแต่ก็รู้สึกได้  อัญชิสาถูกเขาล้อเลียนครั้งแล้วครั้งเล่า  เธอรู้สึกเจ็บจี๊ดอยู่ภายใน และพยายามจะพลิกกาย  แต่ชนแดนไม่ยอม  เพราะร่างกายที่แข็งแกร่ง  ทำให้แรงหญิงสาวไม่อาจสู้

ร่างที่โก้งโค้งบนโต๊ะอาหารของพรีมอ่อนแรง  สะโพกกลมกลึงเปล่าเปลือยแดงเป็นรูปนิ้วห้าแฉก  พรีมหายใจติดขัด  ก่อนจะดันตัวขึ้นท้าวแขนลงบนโต๊ะ  ก่อนจะค่อยๆหันกลับไปหาสามีอย่างเชื่องช้า“ถึงกับตกใจเลยเหรอ”“มันคืออะไรวี”“ไม่มีอะไร  ก็แค่ของสะสม  วีดีโอสะสมของวีเอง”“วีทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนเลยเหรอ”ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองพัศวีอย่างรังเกียจและสับสน  พรีมเองก็แทบจะไม่รู้จักพัศวีเลย  เธอเริ่มสับสนว่าตัวเองตัดสินใจถูกหรือผิดกันแน่ที่จดทะเบียนสมรสกับเขา  เธอรู้ดีว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้มีผู้หญิงมากหน้าหลายตาตั้งแต่สมัยเรียน  แต่เธอไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับรสนิยมทางเพศของเขาแบบนี้ภายนอกที่เป็นหนุ่มหล่อ พูดจาอ่อนหวาน  สุภาพอ่อนน้อมถ่อมตน  และเป็นกันเองกับผู้คน  แต่เบื้องหลังรสนิยมหลังบ้านกลับไม่ต่างกลุ่มคนบ้าตัณหา มักมาก และป่าเถื่อน“ก็ไม่ใช่ทุกคนหรอก”พัศวีนึกถึงเนื้อน้อง  เธอเป็นคนที่เคยร้องขออยากเห็นเขาร่วมรักกับคนอ

คงทรัพย์สะบักสะบอมหนักเป็นครั้งแรก  แม้ผล ที่ซีแสกน ของเขาไม่มีผลร้ายแรงต่อสมอง แต่ร่างกายก็บอบช้ำ กระดูกแขนร้าว ไม่ถึงกับหัก  เพราะเขามีพื้นฐานการต่อสู้และป้องกันตัวเองได้ถูกวิธี  ร่างกายแข็งแรงผ่านการฝึกฝนร่างกายมาเป็นอย่างดี  ความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อช่วยป้องกันอวัยวสำคัญของร่างกายไว้ได้หางคิ้วที่แตกยาวถึงข้างขมับ  ถูกเย็บกว่าสี่สิบเข็ม  เปลือกตาบวมช้ำจนปิดสนิท  ศีรษะถูกพันโดยรอบ  ห้องพักฟื้นของคงทรัพย์มีบอร์ดีการ์ดเฝ้าอารักษ์ขาหน้าห้องถึงสองคน“พรุ่งนี้ฉันออกจากโรงฑยาบาล  แต่วันนี้ไอ้คงเข้าแทน ตกลงพวกเราต้องวนเวียนอยู่ในโรงพยาบาลนี่ต่อไปใช่ไหม”สืบสาย เต็มไปด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่อ่อนล้า เคร่งเครียด  เพื่อนที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอดอย่างคงทรัพย์ที่ไม่เคยแพ้ใคร  ในเรื่องบู้  คนที่ไม่เคยทิ้งเพื่อนและตายแทนเขาได้เสมอ  ในตอนที่เขาถูกทำร้ายกลับไม่มีเพื่อนคนไหนอยู่เคียงข้างเขาสักคน  มันทำให้สืบสายรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจเป็นอย่างมากคงทรัพย์เพื่อนที่ถูกคนอื่นมองเป็นคนชั่ว ธุรกิจ

อังคณาพยายามสะบัดมือจากชนแดน  แต่เขากำไว้แน่น  เขาเองเพิ่งได้รับข้อความจากเขตรัฐให้ช่วยขึ้นไปดูคงทรัพย์ที่นอนพักรักษาตัวอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืน  ก่อนที่อังคณาจะบุกมาหาเรื่องอัญชิสา  และยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่นาน  เขาไม่รู้จักอังคณาเป็นการส่วนตัว  รู้เพียงแต่ว่าเธอคือคนที่เมาแล้วขับ  ทำให้องศาน้องชายของอัญชิสาได้รับบาดเจ็บสาหัสเกือบเสียชีวิต“คุณส่งคนไปทำร้ายพี่คงทรัพย์หรือ”อังคณาไม่ตอบ  ดวงตาหวาดหวั่น  มองไปรอบๆ เหมือนตัวเองกำลังถูกรุม  ทั้งที่เธอเองต่างหากที่เข้ามาหาเรื่องคนอื่นก่อน สถานการณ์กำลังบีบคั้นอยู่นั้น  บอร์ดี้การ์ดของอังคณาก็เข้ามาทันที  เขาผลักชนแดนออกพร้อมชกเข้าไปที่ใบหน้าอย่างแรง  เข้ามากันอังคณาไว้  ในขณะที่ชนแดนเซถอยหลังกระแทกร่างของอัญชิสาที่อยู่ด้านหลังเต็มแรง  แต่อัญชิสาก็ใช้แรงทั้งหมดของตัวเองดันเขาไว้ทัน  จึงไม่เสียหลักล้มในสถานการณ์ที่ชุลมุนอยู่นั้น  นักข่าวคนหนึ่งที่มาปักหลังรอทำข่าวของอังคณาอยู่นั้น  ได้ทันที่จะถ่ายรูปตอนที่อังคณาเข้

อังคณาที่ถูกกักไว้ในห้องพักฟื้นผู้ป่วย  ดินงุ่นง่านไปมา  ทั้งอึดอัดและหงุดหงิด  เปิดประตูออกไป บอร์ดี้การ์ดก็ยังยืนเฝ้าคุมอยู่ถึงสองคน“ฉันอยากออกไปข้างนอก  จะให้ฉันอุดอู้อยู่แต่ในห้องได้ยังไง”“เจ้านายสั่งห้ามคุณหนูออกไปไหนทั้งนั้นครับ  กลับเข้าไปในห้องด้วยครับ”อังคณาพยายามดื้อรั้นจะออกจากห้องให้ได้  แต่บอร์ดี้การ์ดสองคนก็ทำตามคำสั่งนายใหญ่อย่างเคร่งครัดเช่นกัน  เธอกลับเข้าห้องด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเกรี้ยวกราด  และพยายามคิดหาวิธีที่จะออกไปให้ได้  อังคณาเอาแต่นั่งชันเข่าอยู่บนเตียง  เมื่อคิดบางอย่างออก  ก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาทันที“มาหาฉันที่โรงพยาบาลหน่อย”“มีอะไรหรือเปล่า”“มาเถอะน่าไม่ต้องถาม”ธนัญญาได้แต่ยืนงง  เมื่ออังคณาโทรมาสั่งให้เธอเข้าไปหาที่โรงพยาบาลราวกับเป็นเจ้านาย  แต่พอถามหาเหตุผล  กลับตัดสายไปเสียดื้อๆ  เธอจะทนกับเธอได้อีกนานแค่ไหน  ทั้งที่รู้ความจริงที่เธอเป็นคนวางแผนทุกอย่าง&