All Chapters of กรุ่นกลิ่นรัก แรงปรารถนา: Chapter 81 - Chapter 90

ธนญแจ้งกำหนดการของเขากับนับหนึ่งแก่สพล  ที่จะเดินทางไปดูงานวิจัยที่ขุนวางทั้งสัปดาห์  โดยจะเดินทางเย็นวันศุกร์หลังเลิกงาน  ให้เลขาสพลช่วยจองเที่ยวบินไปกลับให้เขากับนับหนึ่งด้วย  รวมถึงจองรถยนต์สำหรับใช้เดินทางไปตามที่ต่างๆ  ระหว่างอยู่ที่นั่นเมื่อถึงสนามบิน  หากมีงานด่วนหรือเอกสารที่ต้องรีบเซ็นให้รีบนำเข้ามา  และระหว่างที่เขาไม่อยู่ให้ทำเมล์แจ้งมอบหมายให้รองธนาเป็นผู้อนุมัติเซ็นเอกสารแทนในระหว่างที่พูดคุยกันอยู่นั้น  ตรีวิทย์ก็ขออนุญาตลาพักร้อนด้วยเช่นกัน  ด้วยเหตุผลส่วนตัวที่ธนญเองก็เข้าใจ  หากแต่ไม่ได้แสดงออกต่อหน้าพนักงานคนอื่น  รวมถึงสพล  ที่แม้จะรู้ว่าตรีวิทย์คือน้องชายของธนญ  หากแต่ธนญเองก็ไม่เคยแสดงออกถึงความลำเอียงหรือไม่เป็นธรรมต่อลูกน้องให้เขาเห็น  ธนญเพียงแค่กำชับตรีวิทย์ให้ช่วยสพลเคลียร์งานก่อนลาพักให้เรียบร้อยก่อนแต่เมื่อมีโอกาสอยู่ด้วยกันตามลำพัง  เขาจึงได้มีโอกาสถามไถ่ตรีวิทย์  ว่าเตรียมตัวอย่างไรในการไปพบพ่อแม่ของมินตรา  และซักซ้อมเรื่องที่ควรพูดหรือไม่ควรพูดกันให้ดีด

อัญชิสาขับรถให้กับชนแดน  เนื่องจากเขาเหนื่อยเกินไปที่จะขับรถเองเพื่อไปเข้าเวรที่อีกโรงพยาบาล  หลังจากออกจากห้องผ่าตัด  เธอปล่อยให้เขาได้นอนพัก  เพราะตลอดทั้งคืนเขายังไม่ได้นอนเลย เมื่อถึงโรงพยาบาล  อัญชิสาแตะเขาเบาๆ  ก่อนจะเขย่าเพิ่มแรงขึ้นอีกหน่อย  เพราะดูเหมือนเขาจะหลับลึกมาก  ทันทีที่อัญชิสาเริ่มเขย่า  ชนแดนก็ลืมตาตื่นขึ้นด้วยอาการงัวเงีย  เขาเอามือทั้งสองกุมหน้าไว้  เพื่อปลุกตัวเองให้ตื่น“เหนื่อยมากเหรอคะ”“นิดหน่อยครับ  ไม่นอนมาสองคืนติดแล้ว  พรุ่งนี้ต้องเดินทางไปบ้านแม่นะ  คุณอย่าลืมกลับบ้านไปหาคุณพ่อด้วย  ท่านสั่งไว้จำได้ไหม  ว่าท่านจะฝากของไปให้แม่ผม  ฝากเรียนท่านด้วยว่าผมไปด้วยตัวเองไม่ได้  เพราะเข้าเวรยาว  พรุ่งนี้ต้องขับรถ  ต้องขอพักเอาแรงเสียหน่อย”“ค่ะ  งั้นคุณไปพักในห้องทำงานก่อนแล้วกัน  ฉันไปซื้อเครื่องดื่มกับอาหารเช้าให้”เมื่อลงจากรถแล้ว  ชนแดนไม่ลืมเตือนอัญชิสาเรื่องสำคัญ&nbs

มัดกล้ามเนื้อที่ไหลลื่นไปด้วยของเหลวถูกกำแน่นอยู่ในฝ่ามือหนา  ที่ขยับขึ้นลงช้า  เป็นจังหวะ  ร่างที่ยืดตรงทรงตัวด้วยเข่า  ผงาดอยู่ตรงหน้าค่อมร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของธนัญญา  ดวงตาหรี่มองจุดยุทธศาสตร์ของเขาที่กำลังขยับรุกแรงปรารถนาด้วยตัวเอง  ธนัญญาจึงพยุงกายขึ้นนั่งตัวตรงหลังพิงหัวเตียง  ก่อนจะใช้มือเอื้อมไปสัมผัสเอ็นเนื้อที่แสนยืดหยุ่น  แกะนิ้วของเขาออกช้าๆ  และครอบครองมันด้วยนิ้วเรียวเล็กของธนัญญา  จนเขตรัฐต้องครางกระเส่าออกมาก  หัวแม่มือที่บี้บดปลายมนทำให้เขตรัฐถึงกับโค้งตัวลง  ด้วยความเสียวซ่านธนัญญายืดตัวเข้าไปจูบที่ริมฝีปากของเขาที่กำลังเผยอ  เธอดูดดื่มจนกลืนกินเสียงครางกระเส่าหายเข้าไปในลำคอ  ก่อนจะผละลงมาจูบและดูดดื่มปลายมนที่กำลังชูคอหลอกล่ออยู่ตรงหน้า  ความอบอุ่นนุ่มละมุนของลิ้นที่โอบรัดลำเนื้อแก่นกาย  ทำให้เขาทรมานเกร็งแน่น  อีกทั้งปลายนิ้วเล็กเรียวที่กำลังบีบรัดตามจังหวะเข้าออก  สร้างแรงกระสันเหนือคำบรรยาย“อ่า ธนัญญาผมสามารถทำมันได้อีก  รอบนี้หนักหน่วงเหลือเกิ

เมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพัง  ธนัญญาก็นำเสื้อผ้าข้าวของออกจากระเป๋า  เพื่อนำออกมาแขวนไว้ในตู้  รวมถึงของใช้ส่วนตัวอื่นๆ ที่เตรียมมาด้วย  และไม่ลืมที่จะจัดการข้าวของ ของเขตรัฐด้วยเช่นกัน“แม่คุณดูท่านจะชอบคุณอัญนะคะ”“คุณอัญเป็นคนอัธยาศัยดี เข้ากับคนง่ายน่ะ”“แต่ท่านไม่ค่อยคุยกับฉันเลย”“น้อยใจแม่ผมเหรอ  แม่ไม่รังเกียจคุณหรอก  ไม่ต้องกังวล  แม่อาจจะแค่เกร็ง  เพราะคุณเป็นลูกสาวเศรษฐี”เขตรัฐปลอบใจ  พร้อมกับยิ้มอย่างอบอุ่นให้ธนัญญา  แต่ก็เป็นเรื่องจริงที่ธนัญญาอาจดูเข้าถึงยากสำหรับแม่ของเขาที่ใช้ชีวิตในชนบทมานาน“แล้วนัญควรทำยังไง”“ไม่ต้องทำอะไรมาก  เป็นตัวคุณเองนั่นแหละ  อย่าเสแสร้งหรือแกล้งทำ  ไม่ต้องพยายามฝืนตัวเอง  แม่ผมไม่ชอบคนที่ฝืนตัวเองเท่าไหร่หรอก  ชอบก็บอกชอบ  ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ  แม่ผมเป็นคนตรงๆ เข้าใจง่าย”“ค่ะ”ธนัญญารับคำ ฉีกรอยยิ้มเรียกความมั่นใจให

ลายน้ำและแดนดินกลับมาถึงบ้าน  ก็ล่วงเข้าเที่ยงคืน  เพื่อนๆของเธอที่เมามายจนไม่สามารถครองสติได้  แยกย้ายไปนอนที่เรือนเล็กกันหมดแล้ว  เหลือพวกผู้หญิงที่ช่วยกันเก็บข้าวของทำความสะอาด  ในขณะที่ครอบครัวฝั่งของมินตรา  ได้กลับบ้านของเธอแล้ว  หากแต่บอกกับเขตรัฐให้ส่งข่าวให้ทราบด้วยว่าลายน้ำเป็นอย่างไรบ้างนางผกาแก้วยังไม่ไปไหน  เฝ้ารอแดนดินและลายน้ำอย่าใจจดจ่อ  และเป็นห่วงเธอมาก  เมื่อเสียงรถมาจอดที่หน้าบ้าน  นางผกาแก้วรีบลุกขึ้นเดินกระโผลกกระเผลก  เมื่อเห็นเช่นนั้นธนัญญาจึงรีบวิ่งเข้าไปประคอง นางผกาแก้วหันมามองเธอนิดหนึ่ง  ก่อนจะยิ้มขอบใจ“ขอบใจลูก”“คุณดินกลับมาแล้วค่ะ”แดนดินประคองลายน้ำเข้ามาในบ้าน  โดยเธอเขย่งขาข้างหนึ่งไว้  เดินด้วยขาข้างเดียวอย่างทุลักทุเล  โน้มแขนและน้ำหนักตัวลงไปที่แขนของแดนดิน“เป็นยังไงบ้างลูก  แม่เป็นห่วง”“ทำไมแม่ยังไม่นอนล่ะครับ  ดึกมากแล้วนะ”“แม่เป็นห่วง  อยู่รอหน