บททั้งหมดของ กรุ่นกลิ่นรัก แรงปรารถนา: บทที่ 101 - บทที่ 110

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ  อังคณาที่ไม่สามารถเดินไปไหนได้  เพราะบาดแผลที่หนักหนาสาหัสที่เท้าของเธอ  ทุกย่างก้าวแสนเจ็บแสบและทรมาน  เธอคงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารนั้น  มองดูหญิงกลางคนที่เข้ามาเก็บจานอย่างมีความหวัง  หากแต่ป้าศรกลับไม่ยอมมองหรือสบตากับเธอ และจากไปอย่างรวดเร็วอังคณาพอมีความหวังอยู่บ้าง  เธอมองออกไปนอกหน้าต่างที่มีเม็ดฝนโปรยปรายอยู่  เธอและคงทรัพย์ทรัพย์โชคดีที่เดินทางมาถึงที่นี่ก่อนที่พายุฝนจะมา  เรือนหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ริมผา  สวยงามแต่ดูน่ากลัว  เพราะเป็นเรือนไม้ทั้งหลังดูถมึงทึงมืดดำท่ามกลางป่าเขา ปิดตายจะเปิดใช้เฉพาะเวลาที่เจ้าของมาพักผ่อน  ครั้งสุดท้ายที่ผ่านมาก็สิบกว่าปีที่พัศวีพาเกศิตาไปที่นั่นแต่เรือนที่เธอและคงทรัพย์พักอยู่ไม่ได้ใหญ่โตเหมือนเรือนหลังนั้น  แต่ก็กว้างขวางและสะดวกสบายเช่นกัน  ที่สำคัญมันหลบอยู่อีกมุมหนึ่งที่ไม่สามารถมองเห็นจากประตูทางเข้าด้านหน้าที่ติดกับถนนหลัก  จึงไม่มีทางที่บุคคลภายนอกจะรู้ความเคลื่อนไหวของพวกเขา“เราจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน

มินตราที่นอนหลับสนิท  ลืมตาตื่น  เมื่อรู้สึกว่าใครสักคนกำลังจับมือเธออยู่  ตรีวิทย์กุมเมือเธอแนบที่หน้าผากของเขา เพราะความเครียดและคิดหนัก  สับสนและเป็นห่วงเธอ  ทันทีที่รู้ว่าเป็นเขา  มินตรารีบดึงมันออกจากการเกาะกุมของเขา“ตื่นแล้วหรือ”ตรีวิทย์ยิ้ม  และรีบถามเมื่อเธอดึงมือออก  นั่นเพราะเธอเพิ่งรู้สึกตัว“คุณมาที่นี่ได้ยังไง”“วันนี้ที่บริษัทมีประชุม  เจ้านายคุณบอกว่าคุณนอนโรงพยาบาล”“คุณกลับไปเถอะ  ฉันไม่เป็นไร”“ไม่เป็นไร  ผมจะอยู่ดูแลคุณเอง”“เราเลิกกันแล้ว”“แต่ผมก็ยังเป็นพ่อเด็กอยู่  อีกอย่างคุณคงไม่อยากให้คนอื่นสงสัย”มินตราเงียบไป  มันจุกแน่นที่หน้าอก“แต่สักวันพวกเขาก็ต้องรู้”“มันไม่เร็วไปหรือ”คำถามของเขามาพร้อมกับเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่“มันก็เร็วพอๆ กับที่คุณขอเลิก  เมื่อเจอแฟนเก่านั่นแหละ”

ทรงกลดอารมณ์ฉุนเฉียว  ที่พยายามโทรตามน้ำริน  แต่เธอไม่ยอมรับสาย  เพราะมัวทำกิจกรรมอยู่กับสองหนุ่ม จนไม่ได้สนใจโทรศัพท์  ชนาธิปมาส่งเธอที่คอนโด  แต่ต้องผิดหวังที่เธอปฏิเสธไม่ให้เขาขึ้นไป  เพราะเพิ่งเห็นสายเรียกเข้ามากมายจากทรงกลด  เกรงว่าเขาจะมีงานด่วนเพื่อตามเธอให้ไปหาที่ไหนสักแห่ง“มัวทำอะไรอยู่  ฉันโทรหาเป็นร้อยสาย”“รินทำงานค่ะ”“ยังมีงานอื่นที่สำคัญกว่างานของฉันงั้นหรือ”น้ำรินเงียบเสียง  พยายามสกัดกั้นอารมณ์ไว้  ที่เขานับวันจะทำตัวเป็นเจ้านาย  เอาแต่ฉุนเฉียวใส่เธอ“มีอะไรหรือคะ”“ฉันได้ข่าวมาว่า  มีดาราตกกระป๋องเข้าไปหาท่านอักษะถึงบ้านเมื่อหัวค่ำ  ถ้าเธอไม่รีบทำคะแนน  จะอดขึ้นแท่นเอาได้ง่าย  ดารานั่นสวยและหุ่นดีกว่าเธอมาก”“ใครหรือคะ”“อริศรา เลวิส”“สวยและหุ่นดีงั้นหรือ  แต่อร่อยไหมมันอีกเรื่องนะคะ”น้ำรินยิ้มเยาะ  และอดขำไม่ได้ที

น้ำรินมาพบพัศวีและเพื่อนๆตามนัด  เธอเป็นหญิงสาวเพียงคนเดียว  ที่ได้รับการต้องรับและดูแลเป็นอย่างดีจากหนุ่มหล่อทั้งสี่คนเป็นอย่างดี  จนสาวๆคนอื่นแอบอิจฉา“ขอโทษที่มาช้าค่ะ”“ไม่เป็นไรครับ  พวกเราอยู่ที่นี่อยู่แล้ว  ยังไงก็อยู่กันทั้งคืนนั่นแหละครับ”พัศวียิ้มให้เธอ  ด้วยความรู้สึกดีใจที่ได้พบ  เพราะพวกเขาไม่ได้เจอน้ำรินและอัญชิสามาพักหนึ่งแล้ว  แม้วันนี้อัญชิสาจะไม่ได้มากับน้ำริน  เพราะพัศวีไม่อยากให้อัญชิสาต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้  เขาก็ดีใจที่น้ำรินไม่ปฏิเสธหรือถามถึงเหตุผลเลยสักนิด  แก้วเครื่องดื่มถูกจัดไว้รอน้ำรินนานแล้ว  เมื่อมาถึงสืบสายจึงยื่นให้เธอเมื่อผสมเรียบร้อย“ขอบคุณค่ะ  วันนี้พวกคุณดูเอาใจใส่รินเป็นพิเศษ  มีอะไรให้รับใช้คะเนี่ย”“คุณรินรู้ทันอีกแล้ว”พัศวียิ้ม  น้ำรินเป็นคนฉลาด  เธอมักจะคาดเดาความต้องการของชายหนุ่มได้ถูกต้องเสมอ  โดยยังไม่ทันได้เอ่ยปาก  สมแล้วที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความต้อ

มินตรายื่นจดหมายลาออก  ให้กับนับหนึ่งเพื่อเซ็นรับรองให้กับเธอ  หลังจากออกจากโรงพยาบาล  และเพิ่งกลับมาทำงานได้เพียงห้าวันเท่านั้น “นี่คืออะไรมินตรา  ฉันงงไปหมดแล้ว” “มินทำเรื่องลาออกจะกลับไปอยู่บ้านค่ะ  ผอ.” “ถึงกับต้องลาออกเลยเหรอ” “มินไม่อยากให้ส่งผลต่อบริษัทน่ะค่ะ  มินอยากพักผ่อนด้วย  อยู่บ้านน่าจะดีต่อมินและลูก” “คุณมินมีปัญหากับคุณตรีวิทย์หรือ” สีหน้าสลดของมินตรา  ทำให้สิ่งที่คาดเดาน่าจะใช่สาเหตุที่เธอลาออก  มากกว่าเหตุผลเรื่องสุขภาพและการลาป่วย “มินเลิกกับคุณตรีวิทย์แล้วค่ะ” “ห๊ะ! อะไรนะ  ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่อง  ฉันจะโทรถามนญเดี๋ยวนี้” “ผอ. คะ  มินขอร้อง อย่าให้เป็นเรื่องใหญ่เลยค่ะ มินกับคุณตรีวิทย์  เราเลิกกันด้วยเหตุผลที่ต่างฝ่ายต่างเข้าใจกันดีแล้วค่ะ  มินไม่อยากให้ต้องเอาเรื่องของเรา  มาเป็นปัญหาของ ผอ. กับท่านประธานอีก” “ใครเป็นคนขอเลิก  เธอหรือเขา” มินตราเงียบ กัดริมฝีปากแน่น  ทำให้นับหนึ่งเข้าใจในทันท