All Chapters of กรุ่นกลิ่นรัก แรงปรารถนา: Chapter 111 - Chapter 120

ตรีวิทย์ถูกพากลับมายังห้องพักของเขตรัฐ เขานอนอยู่ที่โซฟายาว ในขณะที่เขตรัฐนอนอยู่บนเตียง พวกเขาเมามายนอนสลบไสลไปนาน แม้เวลาจะล่วงเลยจนเกือบเที่ยง ธนัญญาที่มาหาเขตรัฐด้วยความร้อนใจ เพราะติดต่อทั้งเขาและตรีวิทย์ไม่ได้ เพราะแม่ของมินตราโทรหาเธอตั้งแต่เมื่อคืน แต่เมื่อเปิดประตูห้องเข้ามา ธนัญญาถึงกับอ้าปากค้าง ที่เห็นน้องชายและว่าที่สามี นอนเป็นซากศพ กลิ่นละมุดหึ่งคละคลุ้งไปทั้งห้อง มันทำให้เธอถึงกับกรีดร้องออกมา จนสองหนุ่มถึงกับสะดุ้งตื่น “นี่มันอะไรกัน” “เสียงดังทำไมเนี่ยพี่นัญ” ตรีวิทย์งัวเงีย ขยี้ตา เมื่อจำได้ว่าเป็นพี่สาวของตัวเอง ในขณะที่เขตรัฐเพียงแค่ผงกศีรษะขึ้นมองและล้มลงไปนอนต่อ ธนัญญาตรงเข้าไปตีน้องชาย ราวกับแม่ที่กำลังดุลูกเล็กที่กำลังทำผิด จนตรีวิทย์ลุกหนีแทบไม่ทัน เมื่อเสียงดังมากขึ้น เขตรัฐถึงกับเอามือปิดหู และหยิบหมอนเขวี้ยงไปทางเธอ ธนัญญาหันขวับ และตรงไปตีก้นของเขตรัฐแทน จนเขารู้สึกเจ็บและต้องตื่นขึ้นมาจับมือเธอไว้ “อะไรกันธนัญญา ตีผมทำไม” “พวกนายนี่ทำฉันโมโห ฉันโทรหาทั้งคืนไม่มีใครรับสายฉันสักคน แต่กลับมานอนตายกันอยู่นี่ มันน่าไหม ไม่ร

เมื่อรู้สึกตัวในเช้าของวันถัดไป อาการปวดตึบที่ศีรษะแทบทำให้เวหาไม่อยากลุกจากเตียง แต่เพราะเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ ที่ดังถี่อยู่หลายครั้งต่อเนื่อง แรงสั่นในกระเป๋าเสื้อสูทที่ว่างอยู่ข้างตัว เขาควานหามัน “ครับ” เขารับโทรศัพท์ด้วยอาการงัวเงีย และปวดตึบที่ศีรษะ “แกอยู่ไหน” “อืม” เวหาลืมตาและมองไปรอบๆ ก่อนจะตกใจดีดตัวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว “คอนโดครับ” “กลับมาที่บ้านเดี๋ยวนี้” เมื่อได้รับคำสั่ง เวหารีบลุกจากเตียงทันที เขาตรงไปที่ห้องน้ำมองหน้าตัวเองในกระจก ก่อนจะล้างหน้าล้างตาและรีบออกไปทันที เขาลงมาชั้นล่างในชุดเดิมพร้อมสูทพาดแขน เพราะคำสั่งให้รีบกลับบ้านด่วนจึงไม่มีเวลาที่จะจัดการกับตัวเอง เขาตรงไปที่เคาน์เตอร์ และถามพนักงานสาวทันทีว่าใครมาส่งเขาที่นี่ เพราะเขาจำอะไรไม่ได้เลย เนื่องจากเป็นพนักงานใหม่ที่เพิ่งเปลี่ยนกะเข้ามาเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อคืนจึงตอบไม่ได้ แต่เพราะมีโน้ตติดไว้ที่ส่งมอบงาน เธอจึงบอกเขาได้แค่ว่า มีหมายเลขโทรศัพท์ที่ของคนที่มาส่งเขาเมื่อคืนทิ้งไว้ให้กรณีฉุกเฉิน และยื่นส่งให้เวหา เวหารับกระดาษแผ่นนั้น และมองดูมัน เป็นหมายเลขโทรศั

อนิลหลับอยู่บนโซฟายาว โดยมีสูทของเวหาห่มคลุมกันหนาวจากแอร์คอนดิชั่น เมื่อออกจากอยุธยา เวหาตั้งใจจะพาเธอกลับไปยังโรงแรมที่พัก แต่เพราะมีสายด่วนจากศูนย์วิจัยอาหารจากโปรตีนพืชทดแทนโปรตีนจากสัตว์ เพื่อการผลิตอาหารเพื่อสุขภาพ พบปัญหาจากการจัดเก็บที่ไม่สามารถควบคุมอุณหภูมิได้ตามมาตรฐาน ส่งผลให้เกิดสารก่อให้เกิดโทษต่อผู้บริโภค จึงมีการเรียกประชุมด่วน ทำให้เขาต้องพาอนิลมาที่สำนักงานการวิจัยฯด้วย แต่เนื่องจากการประชุมที่ไม่สามารถสรุปแนวทางแก้ไขได้ เพราะต้องมีการถกกันอีกหลายประเด็น ทำให้การประชุมนั้นยืดเยื้ออกไปมาก อนิลเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว จนเวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมง เพราะอากาศที่เย็นสบายและร่างกายที่เหนื่อยล้าจากค่ำคืนก่อน ทำให้เธอนอนหลับสบายโดยไม่มีสะดุ้งตื่นเลยสักนิด หลังจากเลิกประชุม เวหามองนาฬิกาที่ข้อมือ มันล่วงเลยเกือบเที่ยงคืน มันทำให้เขาตกใจ ก่อนจะรีบขอตัวเพราะทิ้งอนิลไว้ลำพังนานมาก แต่เมื่อเปิดประตูห้องรับรองเข้าไป พบว่าเธอนอนหลับอยู่ นั่นทำให้เวหาอดไม่ได้ที่จะยืนมองเธออยู่อย่างนั้น ก่อนจะตรงเข้าไปนั่งลง ใช้หลังมือแก้วเธอเบาๆ เพราะมันเย็นเฉียบ อนิลลืมตาขึ้

อังคณาถูกนำตัวส่งกลับยังคฤหาสน์ของนายอักษะในช่วงสาย โดยที่ไม่มีใครคาดคิด หญิงสาวในชุดเสื้อผ้าแสนธรรมดากางเกงขาก๊วยผ้าฝ้ายทอมือ และเสื้อม่อฮ่อมแหวกอก ผูกเชือก จะมายืนอยู่หน้าประตูเกาะรั้ว รอเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ที่ทำท่าจะไล่เธอแต่ต้องชะงักไปห่างออกไปไม่ไกล คนของอาชาที่คงทรัพย์ใช้ให้มาส่งเธอที่บ้าน ซุ่มดูว่าเธอได้เข้าไปในบ้านเรียบร้อย ก่อนจะโทรรายงานอาชาให้ทราบ “คุณอังคณาเข้าบ้านแล้วครับพี่”“อืม ขอบใจ บอกให้คนของเรากลับมาได้”“ครับ”คงทรัพย์ที่กลับมาที่บ้านแล้ว ถูกนายคงกระพันเรียกตัวมาสอบถาม ว่าได้จัดการเรื่องของนายทรงกลดไปถึงไหนแล้ว“รอจังหวะอยู่ครับพ่อ เมื่อวานมันอยู่ที่บ้านนายอักษะเกือบทั้งวัน ตอนออกมาก็ตรงกลับไปที่คอนโดทันที ไม่มีทีว่าว่าจะออกไปไหน นี่ก็ยังให้คนของเราซุ่มดูอยู่”“อืม จัดการให้เรียบร้อย อย่าให้ท่านทวงถามหลายรอบ”“ครับพ่อ”คงทรัพย์แยกตัวจากนายคงกระพัน ก่อนจะโทรศัพท์หาอาชาอีกครั้ง เพื่อกำชับเรื่องของทรงกลด เพราะผู้ใหญ่ตำหนิมาว่าทำงานช้าหลังมื้ออาหารเช้า คนสนิทของท่านมานิตยื่นแท็บเล็ตที่มีข่าวด่วนของเวหาขึ้นโรงพัก ถูกปล้นเพราะแอบควงสาวไ

เช้าที่สดใส แสงแดดอบอุ่นส่องเข้ามาภายในห้อง ผ่านกรองแสงด้วยม่านขาวบางเบา เวหากอดร่างของอนิลไว้ในอ้อมกอดโดยไม่รู้ตัว เพราะความเมาไม่ได้สติ สำหรับอนิลเธอคิดว่ามันคือความฝัน แม้จะรู้สึกเคลิบเคลิ้มและหลงใหลเวลาที่เขาสัมผัสเรือนกายที่เปลือยเปล่าอนิลติดนิสัยไม่ใส่เสื้อผ้ายามนอน เพราะรู้สึกสบายกว่าอีกทั้งเธอนอนคนเดียว และมีห้องนอนส่วนตัวมาตั้งแต่เด็ก เมื่อเข้าสู่วัยสาว ก็ไม่เคยถูกรบกวนจากพ่อแม่ เธอจึงทำมันโดยไม่คิดว่าจะมีใครมานอนร่วมเตียงกับเธอเช่นนี้เวหาที่ตื่นขึ้นมาก่อน เขารู้สึกปวดตึบที่ศีรษะ ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น เขากำลังปรับสายตา เพราะใบหน้าซุกอยู่ที่แผ่นหลังขาวเนียนของใครคนหนึ่ง จนเมื่อชัดเจนและมั่นใจว่าไม่ใช่ฝัน เขาถึงกับตกใจผละออก แต่เพราะแขนอีกข้างที่ถูกทับอยู่ มันทำให้เขากลัวว่าเจ้าของร่างนั้นจะตื่น เขามองไปทั่วห้อง เมื่อจำได้ว่ามันคือห้องคอนโดของเขาที่ยกให้กับอนิลไปแล้วอนิลพลิกกายหันหน้ามากอดเขา เธอรู้สึกหนาว เพราะผ้าห่มเลื่อนออกจากไหล่ เพราะเวหาขยับตัวจะลุกออก เมื่อรู้ตัวว่าเขากำลังกอดอนิลอยู่ เวหาตัวเกร็งไปหมด เมื่ออกอวบอูมของอนิลกอดอยู่บนอกกว้างของเข