ธนัญญาที่ทราบข่าวจากตรีวิทย์ว่าอังคณาเพื่อนของเธอ อาละวาดและผลักมินตราจนเกือบล้มที่โรงพยาบาล จึงเดินทางมาเยี่ยมและขอโทษเธอที่ไม่สามารถช่วยเธอเรื่องตรีวิทย์ได้ และที่หลบเลี่ยงไม่ได้โทรหาเธอ เพื่ออธิบายเรื่องทั้งหมด ทำให้เธอเสียใจดื่มจนเมา และเกิดอุบัติเหตุขึ้น
“เธอมาทำไม”
“ฉันมาเยี่ยมเธอ เป็นยังไงบ้าง”
“ฉันนอนโรงพยาบาลตั้งหลายวันแล้ว เพิ่งจะมาเหรอ ไหนว่าเป็นเพื่อนรักกัน”
ธนัญญาเมื่อได้ยินดังนั้น ถึงกับหน้าเจื่อน เธอไม่รู้ว่าจะวางสีหน้าเช่นไรดี เธอผิดที่ไม่ได้มาเยี่ยมเธอตั้งแต่วันแรก แต่เมื่อทราบข่าวก็รีบมาทันที การที่ตรีวิทย์ไม่รับรักเธอ มันไม่เกี่ยวกับความเป็นเพื่อนของพวกเธอสักหน่อย ทำไมอังคณาต้องนำมันมาเป็นข้อเรียกร้องจากเรื่องนี้ด้วย
“ฉันขอโทษ ฉันเพิ่งเห็นจากข่าว และนายวิทย์เพิ่งบอก”
“นั่นเพราะเธอไม่ยอมรับโทรศัพท์ฉันน่ะสิ”
“ฉันรู้ว่าเธอโกรธ เลยคิดจะรอให้ใจเย็นลงก่อน แต่ไม่คิดว่าเ
ร่างที่โก้งโค้งบนโต๊ะอาหารของพรีมอ่อนแรง สะโพกกลมกลึงเปล่าเปลือยแดงเป็นรูปนิ้วห้าแฉก พรีมหายใจติดขัด ก่อนจะดันตัวขึ้นท้าวแขนลงบนโต๊ะ ก่อนจะค่อยๆหันกลับไปหาสามีอย่างเชื่องช้า“ถึงกับตกใจเลยเหรอ”“มันคืออะไรวี”“ไม่มีอะไร ก็แค่ของสะสม วีดีโอสะสมของวีเอง”“วีทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนเลยเหรอ”ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองพัศวีอย่างรังเกียจและสับสน พรีมเองก็แทบจะไม่รู้จักพัศวีเลย เธอเริ่มสับสนว่าตัวเองตัดสินใจถูกหรือผิดกันแน่ที่จดทะเบียนสมรสกับเขา เธอรู้ดีว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้มีผู้หญิงมากหน้าหลายตาตั้งแต่สมัยเรียน แต่เธอไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับรสนิยมทางเพศของเขาแบบนี้ภายนอกที่เป็นหนุ่มหล่อ พูดจาอ่อนหวาน สุภาพอ่อนน้อมถ่อมตน และเป็นกันเองกับผู้คน แต่เบื้องหลังรสนิยมหลังบ้านกลับไม่ต่างกลุ่มคนบ้าตัณหา มักมาก และป่าเถื่อน“ก็ไม่ใช่ทุกคนหรอก”พัศวีนึกถึงเนื้อน้อง เธอเป็นคนที่เคยร้องขออยากเห็นเขาร่วมรักกับคนอ
พัศวีประคองพรีมให้ดูดน้ำในแก้ว พรีมต้องนอนโรงพยาบาลอีกหนึ่งคืน เพราะไข้ยังสูง พัศวีดูแลอยู่ไม่ห่าง ดวงตาของพรีมที่เฝ้ามองความห่วงใยของเขา เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ถึงแม้จะยังสับสนต่อความรู้สึกของตัวเอง และสับสนในการกระทำบางอย่างของเขา“นอนพักเถอะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนไม่ไปไหนหรอก”พรีมหลับตา นอนหลับไปเพราะพิษไข้ พัศวีเลื่อนสายตาจากโทรศัพท์ มองภรรยาตัวเองที่กำลังหลับไหล ใบหน้าที่ผ่านการศัลยกรรมจมูกเพียงเล็กน้อย แต่ดูเป็นสันคมโด่งขึ้น เปลือกตาที่เคยมีชั้นเดียว กลับเป็นสองชั้น ทำให้ดวงตากลมโตขึ้น เพียงแค่สองอย่างที่ถูกแก้ไข แต่กลับทำให้หญิงสาวสวยงามและเปลี่ยนไปเป็นคนละคนได้เลย ทั้งที่เดิมทีพรีมเองก็สวยอยู่แล้ว พัศวีกำลังสงสัยสิ่งที่ทำให้เขาเลือกจดทะเบียนสมรสกับพรีมง่ายๆ ทั้งที่แทบจะไม่รู้จักกันเลยสักนิดตอนที่เขาคบหากับเนื้อน้อง เขารู้จักเธอทุกมุม และเธอก็รู้จักเขาดี สำหรับเกศิตา เธอมีรสนิยมในเรื่องบนเตียงท
คงทรัพย์สะบักสะบอมหนักเป็นครั้งแรก แม้ผล ที่ซีแสกน ของเขาไม่มีผลร้ายแรงต่อสมอง แต่ร่างกายก็บอบช้ำ กระดูกแขนร้าว ไม่ถึงกับหัก เพราะเขามีพื้นฐานการต่อสู้และป้องกันตัวเองได้ถูกวิธี ร่างกายแข็งแรงผ่านการฝึกฝนร่างกายมาเป็นอย่างดี ความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อช่วยป้องกันอวัยวสำคัญของร่างกายไว้ได้หางคิ้วที่แตกยาวถึงข้างขมับ ถูกเย็บกว่าสี่สิบเข็ม เปลือกตาบวมช้ำจนปิดสนิท ศีรษะถูกพันโดยรอบ ห้องพักฟื้นของคงทรัพย์มีบอร์ดีการ์ดเฝ้าอารักษ์ขาหน้าห้องถึงสองคน“พรุ่งนี้ฉันออกจากโรงฑยาบาล แต่วันนี้ไอ้คงเข้าแทน ตกลงพวกเราต้องวนเวียนอยู่ในโรงพยาบาลนี่ต่อไปใช่ไหม”สืบสาย เต็มไปด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่อ่อนล้า เคร่งเครียด เพื่อนที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอดอย่างคงทรัพย์ที่ไม่เคยแพ้ใคร ในเรื่องบู้ คนที่ไม่เคยทิ้งเพื่อนและตายแทนเขาได้เสมอ ในตอนที่เขาถูกทำร้ายกลับไม่มีเพื่อนคนไหนอยู่เคียงข้างเขาสักคน มันทำให้สืบสายรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจเป็นอย่างมากคงทรัพย์เพื่อนที่ถูกคนอื่นมองเป็นคนชั่ว ธุรกิจ
ชนแดนตบข้างแก้มอัญชิสาเบาๆ เพื่อให้เธอรู้สึกตัว หากแต่ยังคงนิ่งสงบไม่ไหวติง เขาจับมือที่ตกลงข้างเบาะขึ้นมา มือเรียวเล็กนั้นเย็นเฉียบ เขาบีบนวดเคล้าคลึงเบาๆ ให้เลือดลมไหลเวียน พร้อมกับเรียกชื่อเธอไปพร้อมกันเสื้อผ้าถูกคลายออก เพื่อช่วยการหายใจ กระโปรงสอบรัดรูปถูกรูดซิปด้านหลังลงจนสุด ชายเสื้อที่สอดไว้ถูกดึงออก กระดุมทุกเม็ดถูกปลด เผยให้เห็นเนินอกที่ห่อหุ้มด้วยบาร์เนื้อบาง ไล่ไปจนถึงหน้าท้องราบชนแดนใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดมาเช็ดหน้าเช็ดตาและตามเนื้อตัว เนินอก หน้าท้อง แขนและข้อพับต่างๆ นวดตามฝ่ามือและเท้าให้เธอได้ผ่อนคลาย จนอัญชิสาได้สติกลับมาอีกครั้ง ดวงตาที่ค่อยๆ ลืมขึ้น พยายามปรับแสงและมองภาพตรงหน้า ใบหน้าของชนแดนที่เรียบเฉย ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ และมือใหญ่ที่กำลังนวดเท้าให้เธอ โดยเขานั่งอยู่ที่ปลายเท้า วางขาทั้งสองของเธอไว้บนตัก ปลายนิ้วไล่ไปตามฝ่าเท้าไล่ไปตามปลายนิ้วเล็กๆ ทำให้อัญชิสารู้สึกสบายและผ่อนคลายเมื่อสายตาปรับชัดขึ้น
อังคณาพยายามสะบัดมือจากชนแดน แต่เขากำไว้แน่น เขาเองเพิ่งได้รับข้อความจากเขตรัฐให้ช่วยขึ้นไปดูคงทรัพย์ที่นอนพักรักษาตัวอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืน ก่อนที่อังคณาจะบุกมาหาเรื่องอัญชิสา และยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่นาน เขาไม่รู้จักอังคณาเป็นการส่วนตัว รู้เพียงแต่ว่าเธอคือคนที่เมาแล้วขับ ทำให้องศาน้องชายของอัญชิสาได้รับบาดเจ็บสาหัสเกือบเสียชีวิต“คุณส่งคนไปทำร้ายพี่คงทรัพย์หรือ”อังคณาไม่ตอบ ดวงตาหวาดหวั่น มองไปรอบๆ เหมือนตัวเองกำลังถูกรุม ทั้งที่เธอเองต่างหากที่เข้ามาหาเรื่องคนอื่นก่อน สถานการณ์กำลังบีบคั้นอยู่นั้น บอร์ดี้การ์ดของอังคณาก็เข้ามาทันที เขาผลักชนแดนออกพร้อมชกเข้าไปที่ใบหน้าอย่างแรง เข้ามากันอังคณาไว้ ในขณะที่ชนแดนเซถอยหลังกระแทกร่างของอัญชิสาที่อยู่ด้านหลังเต็มแรง แต่อัญชิสาก็ใช้แรงทั้งหมดของตัวเองดันเขาไว้ทัน จึงไม่เสียหลักล้มในสถานการณ์ที่ชุลมุนอยู่นั้น นักข่าวคนหนึ่งที่มาปักหลังรอทำข่าวของอังคณาอยู่นั้น ได้ทันที่จะถ่ายรูปตอนที่อังคณาเข้
กลางดึก หลังจากที่รู้ข่าวคลิปที่หลุดออกไประหว่างการทะเลาะเบาะแว้งของหมอชนแดนและอังคณาถูกเผยแพร่ออกไป นายอักษะถึงกับหัวเสีย เขารีบเดินทางมาพบลูกสาวที่โรงพยาบาลทันที คนของสินธพที่เฝ้าอยู่ด้านล่าง เมื่อเห็นรถยนต์สองคันเข้ามาจอดด้านห้าโรงพยาบาล โดยมีนายอักษะก้าวลงมาเมื่อบอร์ดี้การ์ดสองคนเข้ามายืนประกบตรงประตู และเปิดให้เขาอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยนายวิกรม ในขณะที่รถคันด้านหลังมีกลุ่มชายฉกรรจ์อีกสี่คนลงมา และเดินตามอย่างระแวดระวังให้เขา ตามมาติดๆ เมื่อเดินเข้ามาในโถงโรงพยาบาลคนของสินธพแจ้งกับนายของเขาทันที ทำให้สินธพที่เฝ้าคงทรัพย์ในห้อง รีบสั่งให้คนของเขาประจำการในตำแหน่งพร้อม ช่วยเหลือทันทีหากพวกเขาอุกอาจบุกเข้ามา“คุมเชิงไว้ก่อน ประจำที่ บางทีนายอักษะอาจแค่มาเยี่ยมลูกสาว”สิ้นคำสั่งสีหน้าของสินธพนั้นยังคงนิ่งและสงบ แต่เขาไม่ลืมที่จะข้อความถึงธนญและสืบสายทันที สืบสายเองเมื่อเห็นข้อความ ก็คิดจะออกจากห้องพักตรงไปโรงพยาบาลทันที หากแต่พระแพงห้ามเอ
อังคณาที่ถูกกักไว้ในห้องพักฟื้นผู้ป่วย ดินงุ่นง่านไปมา ทั้งอึดอัดและหงุดหงิด เปิดประตูออกไป บอร์ดี้การ์ดก็ยังยืนเฝ้าคุมอยู่ถึงสองคน“ฉันอยากออกไปข้างนอก จะให้ฉันอุดอู้อยู่แต่ในห้องได้ยังไง”“เจ้านายสั่งห้ามคุณหนูออกไปไหนทั้งนั้นครับ กลับเข้าไปในห้องด้วยครับ”อังคณาพยายามดื้อรั้นจะออกจากห้องให้ได้ แต่บอร์ดี้การ์ดสองคนก็ทำตามคำสั่งนายใหญ่อย่างเคร่งครัดเช่นกัน เธอกลับเข้าห้องด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเกรี้ยวกราด และพยายามคิดหาวิธีที่จะออกไปให้ได้ อังคณาเอาแต่นั่งชันเข่าอยู่บนเตียง เมื่อคิดบางอย่างออก ก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาทันที“มาหาฉันที่โรงพยาบาลหน่อย”“มีอะไรหรือเปล่า”“มาเถอะน่าไม่ต้องถาม”ธนัญญาได้แต่ยืนงง เมื่ออังคณาโทรมาสั่งให้เธอเข้าไปหาที่โรงพยาบาลราวกับเป็นเจ้านาย แต่พอถามหาเหตุผล กลับตัดสายไปเสียดื้อๆ เธอจะทนกับเธอได้อีกนานแค่ไหน ทั้งที่รู้ความจริงที่เธอเป็นคนวางแผนทุกอย่าง&
อาหารที่ถูกทิ้งไว้ก่อนหน้า กลายเป็นเสบียงเพิ่มขุมกำลังให้กับพวกเขา หลังจากพักยกและอาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อย ทั้งหิวและเหนื่อย อาหารธรรมดากลายเป็นอาหารชั้นยอดทันที ช่วงเวลาแห่งความสุขทำให้ลืมเรื่องกังวลใจไปหมดสิ้น“หมอชนแดนคบกับคุณอัญชิสาจริงจังหรือคะ”“ทำไมคุณคิดว่าไม่จริงจังล่ะ”“คุณอัญชิสาอายุมากกว่าพี่นญอีกนะคะ อายุที่ห่างกันมาจะไม่เป็นอุปสรรคหรือ”“ก็อาจ แต่บางครั้งคนเรามักชอบอะไรที่แตกต่าง ความชอบมันห้ามกันไม่ได้หรอก”“เหมือนหมอชนดูลำบากใจยังไงไม่รู้”“คุณเอาใจใส่น้องชายผมตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เพิ่งเจอกันแค่ไม่กี่ครั้งเองไม่ใช่เหรอ”เขตรัฐแกล้งแหย่ธนัญญาที่ดูเหมือนจะสนใจน้องชายเขาเป็นพิเศษ หรือกำลังซ้อมทำตัวเป็นพี่สะใภ้ ระหว่างที่ช่วยกันเก็บจานชามล้างทำความสะอาด“ก็สังเกตจากวันนี้เรื่องที่จะพาคุณอัญไปพบคุณแม่ เหมือนคุณหมอชนอึดอัด มันทำให้ฉันนึกถึงตัวเองตอนนั้น”ธน