Semua Bab Secunda Vita: Bab 31 - Bab 40

"Galit ka ba?" tanong ko kay Lino na nilalagyan ng something iyong sugat. Malamig iyon sa pakiramdam kaso mahapdi pa rin lalo na kapag natatamaan ng hangin."Ako? Galit?" kunot-noong tanong niya nang tingalain niya ako kaya tumango ako. "Hindi. Kahit kailan, hindi ako magagalit sa iyo. Maiinis, oo," aniya.Tumaas ang kilay ko pero agad din akong napangiwi. "Dahan-dahan lang, Lino," mahinang sabi ko at gusto ko sanang hawakan ang kamay niya para ilayo iyon pero pinigilan ko. Kung makaano naman kasi siya sa sugat ko, parang may galit siya sa'kin. Well, naiintindihan ko naman if he's mad at me."Pasensya na. Kung p'wede ko lamang kunin ang sakit nang hindi ka nasasaktan ngayon..." mahinang sabi niya na parang siya pa itong nahihirapan sa kalagayan ko. Sinaktan ko na nga siya nang sobra for almost a month pero ako pa rin ang inaalala niya.Nang matapos niyang linisin at gamutin ang sugat ko, lumabas na muna siya at ilang sandali pa ay bumalik din siya. Binigy

Nang matapos siya ay nabawasan kahit papaano ang sakit at hapdi. Nakakatawa. Ginagamot niya ako para mabawasan ang sakit na nararamdaman ko habang siya, patuloy kong sinasaktan at pinalalaki ang sugat na meron siya."Sigurado ka bang hindi mo nais na manatili muna ako rito? Nang sa gayon ay matugunan ko agad ang iyong tawag," sabi niya habang inaayos naman ang mga gamit."Mukhang makakatulog naman na ako nito," sabi ko kaya bahagya siyang tumango at tiningnan ako."Bukas, maaaring sumakit na naman iyan tulad ngayon. Huwag kang masyadong maglalakad at gumalaw. Ipatawag mo agad ako at huwag ka nang mag-alinlangan, maaari ba 'yun?" nag-aalalang tanong niya."May doktor naman dito," sagot ko sabay iwas ng tingin sa kanya."Maaari mo siyang tawagin kung ano ang makabubuti sa iyo. Ngunit tiyak na ako lamang ang may kakayahang gawin ito sa iyo."Napatingin ako sa kanya habang nakakunot-noo at siya naman ay nakangiti. "Ang alin?"Nagkibit-bal

Ilang araw pa akong nanatili sa palasyo hanggang isang araw, nagising na lang ako na pinag-aayos ako ng Gobernador-Heneral dahil may kailangan daw kaming puntahan. Isoot ko raw ang pinakamaganda kong damit and such pero simpleng damit lang ang sinoot ko. "Saan po ba tayo pupunta?" tanong ko sa kanya. Kasama ko siya ngayon sa karwahe at madaling araw pa lang."Malalaman mo rin," nakangiting sabi niya."Bakit hindi niyo na lang po sabihin kung malalaman ko rin pala?" tanong ko pa kaya bahagya siyang natawa at sinabihan akong ang kulit ko raw. Maghintay na lang daw ako so hindi na ako nagpumilit hanggang sa makarating kami sa daungan ng mga barko. Ang daming taong naghihintay rito sa barkong papalapit na. Nandito pa ako sa loob ng karwahe pero grabe na ang kaba ko. Alam ko na 'to. Napahawak ako sa dibdib ko sabay tingin sa Gobernador-Heneral na masaya ngayon. "Salamat po," sabi ko na naluluha na ngayon kaya ngumiti lang siya at bahagyang tumango. "Nais niyo po ba akong sa

Ang tagal pa nilang nanatili sa balcony bago nila napagpasyahang umalis... ng magkahawak ang kamay. Sobrang sakit. Napaupo ako sa sahig kasi nanghihina na ang buong pagkatao ko. Tahimik akong umiyak mag-isa para walang makarinig sa'kin. Pakiramdam ko, isa akong kandilang nauupos sa bawat pagluha ko. Pakiramdam ko, isa akong liwanag na unti-unting humihina at namamatay. But I asked for this... I did fucking asked for this! Masaya dapat ako pero ang sakit talaga."Lux!" rinig kong tawag ni Ate Lluvia at agad niya akong nilapitan dito sa kinauupuan kong sahig. "Ano't umiiyak ka? Anong nangyari?" alalang tanong niya.Imbis na sumagot, hinatak ko siya palapit sa'kin at niyakap. Doon na ako humagulhol sa balikat niya. Hindi ko na kaya rito. Gusto ko na lang makalimutan ang lahat. Kung panaginip man 'to, sana magising na ako kasi ang sakit-sakit na. Ayokong maalala lahat ng ito. "G-gusto ko nang umuwi," umiiyak na sabi ko. Gusto ko nang umuwi sa panahon ko. Kahit nahihirapan

Nginitian ko ang sarili ko bago lumabas ng silid ko. Malaki ang bahay na ito na tila ba nakatira ako sa isang mansyon. Alam ko na kung bakit umalis si Liwan–ayaw niya ng napakarangyang pamumuhay. Parang lahat ay isusubo na lang sa kanya. Noong mga unang taon ko kasi rito, lahat ng hilingin ko, binibigay nila. I want piano, they bought me one. I want guitar, they bought me too. I said I want to have a business that I could run, binigyan nila ako. Everything! Para bang isusubo na lang sa'kin ang lahat. Mayaman kasi ang family ni Liwan. May sarili rin silang malaking ospital dito at doon talaga nakatoon ang pansin nila.Dumiretso ako sa Light Resto na siyang pinatayo ng parents ni Liwan for me. Tinutulungan ako rito nina Ate Lluvia lalo pa't may alam din sa negosyo si Kuya Quen; asawa niya. Doktor iyon na nagtatrabaho sa ospital namin. Namin? Ospital nina Liwan."Señora," sambit ng manager ng resto pagkapasok na pagkapasok ko pa lang sa pinto ng restaurant. M