Semua Bab ไลฟ์สดสยองขวัญ: Bab 191 - Bab 200

พวกเราสองคนวิ่งออกไปได้เพียงสองก้าว ก่อนจะรู้สึกถึงแรงดูดอันทรงพลังที่ดูดรั้งพวกเราเอาไว้และดึงกลับไปข้างหลังร่างของเราหมุนเคว้งไปชั่วขณะ และก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่เมื่อจิตวิญญาณของพวกเรากลับมา ก็พบว่าเราสองคนกำลังนอนอยู่บนกระดานไม้และมีพระจันทร์เต็มดวงอยู่บนหัว ทำให้โลกทั้งดูเย็นเยียบราวกับน้ำค้างแข็ง“แอดมิน” ถังหมิงหลีเอื้อมมือออกมาช่วยฉัน “เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”ฉันลูบไหล่ที่รู้สึกเจ็บจี๊ดช้า ๆ “ฉันไม่เป็นไร ที่นี่คือ...ที่ไหน?”ที่นี่คือลานบ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งรอบ ๆ เป็นบ้านที่สร้างด้วยไม้และที่กลางลานบ้านมีต้นหลิวสูงใหญ่อยู่ต้นหนึ่ง กิ่งของต้นหลิวทิ้งตัวลงมาเปรียบเหมือนม่านผืนใหญ่สีเขียวมรกตฉันรู้สึกตกใจมาก บ้านหลังนี้และของตกแต่งข้างในดูเหมือนสไตล์ของสมัยราชวงศ์ถังไม่มีผิด“พวกเราอยู่ในภาพวาดเหรอ?”ฉันรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วพบว่าการไลฟ์สดยังคงดำเนินต่อไป ตอนนี้ม่านกระสุนพุ่งท่วมหน้าจอแล้ว[แอดมินข้ามมิติไปแล้ว?][ข้ามมิติอะไรกัน ก็เห็นอยู่ว่าเข้าไปในภาพวาดแล้ว][ในภาพวาดมีคนสวยอยู่ ฉันก็อยากเข้าไปในภาพวาด][คนข้างบนไม่กลัวตายจริง ๆ][ไม่เคยได้ยินสำนวนที่

“นังหนู ฉันจะสอนวิธีหนึ่งให้กับเธอ มันสามารถช่วยให้เธอออกมาจากภาพวาดนั้นได้” ราชาตัวจริงแห่งเจิ้งหยางกล่าว “ไม่ต้องสนใจเด็กหนุ่มคนนั้นแล้ว เธอช่วยเขาไม่ได้หรอก ถ้าเธอผลีผลามจู่โจมเข้าไป มีแต่จะปลิดชีวิตตัวเองเท่านั้น”ฉันกัดฟันและเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนพูดขึ้นว่า “ฉันเองก็กลัวตายนะคะ แต่ฉันจะไม่ทอดทิ้งเพื่อนแล้วหนีเอาตัวรอดเป็นอันขาด”“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” ราชาตัวจริงแห่งเจิ้งหยางหัวเราะออกมา “เป็นไงล่ะ หยินฉางเซิง ฉันบอกแล้วว่านังหนูน้อยไม่สามารถทอดทิ้งเด็กหนุ่มคนนั้นได้หรอก สายตาการมองคนของตาแก่อย่างฉันยังดีอยู่นะ นังหนูคนนี้ไม่ใช่คนที่รักตัวกลัวตายขนาดนั้น เธอไม่สนใจผลประโยชน์จนลืมคุณธรรมหรอก ดังนั้นก็ส่งศิลาพลังเก้าหยางก้อนนั้นมาให้ฉันได้แล้ว เอามา เอามาเร็ว ๆ เลย”“ฉันยินยอมรับความพ่ายแพ้” เสียงทุ้มราวเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งดังขึ้น “นังหนูคนนี้ค่อนข้างน่าสนใจ ฉันเริ่มสนใจเธอขึ้นมาแล้วล่ะ”“งั้นนายก็สอนเธอซะ แล้วทำให้เธอก้าวผ่านความยากลำบากนี้ไปให้ได้” หวางหลูจือกล่าวเสียงเรียบ ฉันคิดในใจว่า คราวก่อนราชาตัวจริงแห่งเจิ้งหยางบอกจะแนะนำให้เพื่อนเก่าของเขามาดูไลฟ์สดของฉัน อย่างนั้นหยินฉางเซิงผ

ถังหมิงหลีลืมตาขึ้น และเมื่อเห็นว่าเป็นฉัน รอยยิ้มมึนงงของเขาก็โผล่ขึ้นมา พร้อมกอดฉันไว้แน่น “เมื่อกี้เธอหายไปไหนมา? เธอหายไปนานจนฉันกังวลไปหมด”ฉันรู้สึกร้อนใจ เพราะเรากำลังอยู่ต่อหน้าผู้ชมหลายสิบล้านคนร่าบางจึงฟาดมือไปยังใบหน้าของเขา เสียงตบของฝ่ามือดังจนทำให้เขานิ่งอึ้งไป“เธอ...ตบฉันทำไม?” เขาถามด้วยความงงงวย “ฉันทำอะไรไม่ดี?”“นายรีบตื่นได้แล้ว” ฉันพูดอย่างร้อนใจ “คนที่ยั่วยวนนายเมื่อกี้ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นผีผู้หญิง!”“อะไรนะ?” เขาตกใจขึ้นมาทันที ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่าง จากนั้นก็รีบยืนขึ้นและจับหน้าผากของตนเองราวกับคนปวดหัว“คือ...” ฉันกระซิบถามอย่างทนไม่ไหว “นายกับผีผู้หญิงผู้นั้น เมื่อกี้...”“เมื่อกี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นทั้งนั้น” สีหน้าของเขาไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่ ฉันจึงไม่ได้ถามอะไรต่อ มือเรียวรีบคว้าแขนของเขาแล้วพูดว่า “ผีผู้หญิงตายไปแล้ว พวกเรารีบออกไปจากที่นี่ดีกว่า”เมื่อเดินออกมาจากวังแล้ว ฉันก็ทำตามวิธีที่หยินฉางเซิงบอก ฉันยกมือทั้งสองขึ้นมาทำท่าตราผนึกธรรม จากนั้นร่างกายก็พุ่งทะยานสู่ท้องฟ้า เพียงพริบตาฉันก็กลับมาที่ด้านนอกของภาพวาดได้ และภาพวาดสาวงามนั่นก็ลอยขึ้

ประธานลู่หัวเราะหึ ๆ ขึ้นมาสองครั้งแล้วพูดว่า “ฉันเหรอ? จริง ๆ แล้วครั้งนี้ฉันใช้แค่ความคิดเล็ก ๆ เท่านั้น แต่ความจริงฉันอยากเอาความคิดนี้ไปใช้ที่อื่น”“ที่ไหน? บอกพวกเราหน่อยเถอะ” นักธุรกิจอีกคนกล่าวออกมา “ให้พวกเราได้เรียนรู้ด้วย”ประธานลู่โบกมือขึ้นและกล่าวว่า “สิ่งนี้พวกคุณเรียนรู้ไม่ได้ มันขึ้นอยู่กับโอกาส”ขณะเดียวกันประตูของห้องส่วนตัวก็เปิดออก บริกรถือเหล้าถาดหนึ่งเดินเข้ามา พลางเอ่ย “ประธานลู่ มีสุภาพบุรุษท่านหนึ่งให้ผมเอาสิ่งนี้มามอบให้กับท่านครับ”เขาดึงหนังสือม้วนนั้นออกมาจากใต้ถาดและส่งไปที่ด้านหน้าของประธานลู่เมื่อประธานลู่เห็นของสิ่งนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปโดยทันที เขาตกใจไปครู่หนึ่ง พลันโยนม้วนภาพวาดนั้นออกไปและตะโกนออกมาเสียงดังลั่น “ผี! มีผี! ”นักธุรกิจคนอื่น ๆ ต่างก็มองว่าเขาแปลก ๆ “ประธานลู่ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”“เอาของสิ่งนี้ออกไป! เอาออกไป!” เขาพูดออกมาเสียงดังบริกรรีบหยิบภาพวาดม้วนนั้นขึ้นแล้วหันหลังเดินออกไป เมื่อเดินมาถึงข้างประตู ถังหมิงหลีก็เอาภาพม้วนนั้นออกมาจากในมือเขาและเดินเข้าไปในห้องช้า ๆ พอประธานลู่เห็นถังหมิงหลี สีหน้าของเขาก็ขาวซีดเ

เดิมทีผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้ยึดตามเหตุผลอะไร เขาก็แค่คือปีศาจตนหนึ่งที่แค่อยากรีบพูดให้จบและหลบหนีออกไปเมื่อกัวเทียนเฟิงเห็นเขาสีหน้าก็ยิ่งดูแย่ขึ้นไปอีก กัวซู่กดที่ไหล่ของเขาและส่ายหัวไปมากัวหมิงเซี่ยเอ่ยขึ้นอย่างเร็ว “นี่คุณลู่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงอยู่ในสถาพนั้น? ถังหมิงหลี หรือว่าคุณทำร้ายเขา?”ถังหมิงหลีพูดหน้านิ่ง “ใช่ ผมเอง”กัวหมิงเซี่ยตวาดลั่น “ช่างไร้มารยาทเกินไปแล้ว! คุณลู่เป็นถึงคนของตระกูลหลูแห่งตงไห่ นายกล้าทำร้ายเขาจนเป็นแบบนี้เลยเหรอ? ถ้านายอยากตายก็ไปตายคนเดียว อย่าทำให้ตระกูลกัวของพวกเราลำบากไปด้วย!”ผู้อาวุโสกัวไม่พูดอะไร เขารู้ว่าด้วยสถานะของถังหมิงหลีแล้ว อย่าว่าแต่ทำร้ายญาติของตระกูลหลูเลย ต่อให้ทำร้ายทายาทของตระหลู ตระกูลหลูก็ยังต้องพาลูกของตัวเองมาคำนับขอโทษถึงหน้าประตู“ผู้อาวุโส” ถังหมิงหลีกล่าว “หลายวันก่อนผมได้เจอกับเรื่องบางอย่างจนเกือบตาย คุณลู่ คุณพูดเถอะ”ลู่ต๋าคายตกใจกลัวจนเริ่มเสียสติ เขารีบพูดขึ้นว่า “เมื่อสองอาทิตย์ก่อนผมได้ซื้อภาพวาดสาวงามภาพหนึ่งมาจากฮ่องกง โดยมีตำนานมากมายเกี่ยวกับภาพวาดนั้น ว่ากันว่ามันถูกใช้เพื่อลอบสังหารมาตั้งแต่สมัยโบราณ