บทที่ 191

พวกเราสองคนวิ่งออกไปได้เพียงสองก้าว ก่อนจะรู้สึกถึงแรงดูดอันทรงพลังที่ดูดรั้งพวกเราเอาไว้และดึงกลับไปข้างหลัง

ร่างของเราหมุนเคว้งไปชั่วขณะ และก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่เมื่อจิตวิญญาณของพวกเรากลับมา ก็พบว่าเราสองคนกำลังนอนอยู่บนกระดานไม้และมีพระจันทร์เต็มดวงอยู่บนหัว ทำให้โลกทั้งดูเย็นเยียบราวกับน้ำค้างแข็ง

“แอดมิน” ถังหมิงหลีเอื้อมมือออกมาช่วยฉัน “เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

ฉันลูบไหล่ที่รู้สึกเจ็บจี๊ดช้า ๆ “ฉันไม่เป็นไร ที่นี่คือ...ที่ไหน?”

ที่นี่คือลานบ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งรอบ ๆ เป็นบ้านที่สร้างด้วยไม้และที่กลางลานบ้านมีต้นหลิวสูงใหญ่อยู่ต้นหนึ่ง กิ่งของต้นหลิวทิ้งตัวลงมาเปรียบเหมือนม่านผืนใหญ่สีเขียวมรกต

ฉันรู้สึกตกใจมาก บ้านหลังนี้และของตกแต่งข้างในดูเหมือนสไตล์ของสมัยราชวงศ์ถังไม่มีผิด

“พวกเราอยู่ในภาพวาดเหรอ?”

ฉันรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วพบว่าการไลฟ์สดยังคงดำเนินต่อไป ตอนนี้ม่านกระสุนพุ่งท่วมหน้าจอแล้ว

[แอดมินข้ามมิติไปแล้ว?]

[ข้ามมิติอะไรกัน ก็เห็นอยู่ว่าเข้าไปในภาพวาดแล้ว]

[ในภาพวาดมีคนสวยอยู่ ฉันก็อยากเข้าไปในภาพวาด]

[คนข้างบนไม่กลัวตายจริง ๆ]

[ไม่เคยได้ยินสำนวนที่