บทที่ 197

ประธานลู่หัวเราะหึ ๆ ขึ้นมาสองครั้งแล้วพูดว่า “ฉันเหรอ? จริง ๆ แล้วครั้งนี้ฉันใช้แค่ความคิดเล็ก ๆ เท่านั้น แต่ความจริงฉันอยากเอาความคิดนี้ไปใช้ที่อื่น”

“ที่ไหน? บอกพวกเราหน่อยเถอะ” นักธุรกิจอีกคนกล่าวออกมา “ให้พวกเราได้เรียนรู้ด้วย”

ประธานลู่โบกมือขึ้นและกล่าวว่า “สิ่งนี้พวกคุณเรียนรู้ไม่ได้ มันขึ้นอยู่กับโอกาส”

ขณะเดียวกันประตูของห้องส่วนตัวก็เปิดออก บริกรถือเหล้าถาดหนึ่งเดินเข้ามา พลางเอ่ย “ประธานลู่ มีสุภาพบุรุษท่านหนึ่งให้ผมเอาสิ่งนี้มามอบให้กับท่านครับ”

เขาดึงหนังสือม้วนนั้นออกมาจากใต้ถาดและส่งไปที่ด้านหน้าของประธานลู่

เมื่อประธานลู่เห็นของสิ่งนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปโดยทันที เขาตกใจไปครู่หนึ่ง พลันโยนม้วนภาพวาดนั้นออกไปและตะโกนออกมาเสียงดังลั่น “ผี! มีผี! ”

นักธุรกิจคนอื่น ๆ ต่างก็มองว่าเขาแปลก ๆ “ประธานลู่ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“เอาของสิ่งนี้ออกไป! เอาออกไป!” เขาพูดออกมาเสียงดัง

บริกรรีบหยิบภาพวาดม้วนนั้นขึ้นแล้วหันหลังเดินออกไป เมื่อเดินมาถึงข้างประตู ถังหมิงหลีก็เอาภาพม้วนนั้นออกมาจากในมือเขาและเดินเข้าไปในห้องช้า ๆ

พอประธานลู่เห็นถังหมิงหลี สีหน้าของเขาก็ขาวซีดเ