บททั้งหมดของ คุณชาย แห่ง ประตูมังกร: บทที่ 471 - บทที่ 480

กู้เจี้ยนหมินทำเป็นหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมา นั่งลงทำท่าทางสบาย ๆ แต่หูของเขาผึ่งออกกว้างเพื่อรอฟังคำตอบของหลี่โม่อย่างตั้งใจ กู้หยุนหลานนั่งลงบนโซฟาแลเจ้องมองที่หลี่โม่ด้วยแววตาที่สวยงามหลี่โม่รินน้ำไปพลางพูดไปพลาง "ก็แค่เมื่อก่อนตอนอยู่ที่โรงพยาบาลเคยช่วยเหลือเขานิดหน่อย ผมก็ไม่ได้คิดอะไร แต่เฉียนฝูรู้สึกขอบคุณและพูดอยู่เสมอว่าเขาอยากจะตอบแทนผมบ้าง"หวังฟางพยายามใช้สายตาจับผิดหลี่โม่ มองดูหลี่โม่กำลังอธิบาย หวังฟางจึงรีบถามว่า "แล้วแกไปช่วยอะไรเขา ? เขาถึงได้รู้สึกเป็นบุญคุณขนาดนั้น มีอะไรที่แกจะไปช่วยเขาได้?""ตอนที่ผมเจอเขาครั้งล่าสุด หลานชายตัวน้อยของเฉียนฝูกำลังร้องไห้อย่างหนักในโรงพยาบาล ผมก็แค่แกล้งหลานของเขา หลานของเขาก็หยุดร้องไห้ คุณแม่ก็น่าจะรู้ว่าคนแก่ส่วนมากทนไม่ได้ที่จะเห็นหลานตัวเองร้องไห้ วันนั้นเฉียนฝูก็เลยขอร้องให้ผมอยู่เป็นเพื่อนหลานชายของเขาที่โรงพยาบาลทั้งวัน จนกว่าหมอจะตรวจและรักษาเสร็จ" หลี่โม่อธิบายเพียงเท่านี้หวังฟางเงียบไปครู่หนึ่งหลังจากฟังจบ เขาคิดว่าหลี่โม่ถูกชะตากับเด็กจริง ๆ และเป็นธรรมชาติของคนแก่จะรักหลานชายของตัวเอง เรื่องทั้งหมดนี้ดูแล้วก็สมเหต

เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น แสงสีแดงทองจะสะท้อนในก้อนเมฆบนท้องฟ้า ซึ่งทำให้คนที่มองดูเต็มไปด้วยความหวังกู้หยุนหลานขับรถตรงไปที่บริษัท เมื่อถึงชั้นล่างของบริษัท เธอก็ประหลายใจมากที่เห็นประตูกระจกนิรภัยของบริษัท ถูกคนตีจนแตกละเอียด เกิดเรื่องแล้ว !นี่คือสิ่งแรกที่กู้หยุนหลานคิดกู้หยุนหลานไม่คิดอะไรมาก เธอรีบลงจากรถและเข้าไปในบริษัท บริษัทอยู่ในสภาพที่ยุ่งเหยิง มีร่องรอยของการถูกทุบตีทุกที่หัวใจของกู้หยุนหลานเริ่มเย็นเป็นน้ำแข็ง รู้ว่านี้ไม่ใช่เรื่องเล็กอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นบริษัทจะไม่ถูกทำลายได้ขนาดนี้ และคนที่ทำเรื่องนี้จะต้องเป็นคนที่เลวทรามมากกู้หยุนหลานหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กำลังจะโทรหาผู้รักษาความปลอดภัย เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินอยู่ข้างหลังเธอเมื่อหันหน้าดูด้วยความตกใจ กู้หยุนหลานก็เห็นร่างของเหล่าไป่เหล่าไป่เปิดปากยิ้มกว้าง และรอยแผลเป็นรูปตะขาบบนใบหน้าของเขาก็โค้ง ราวกับว่ามันมีชีวิตขึ้นมายังไงยังงั้น"คนสวย เธอก็คือกู้หยุนหลานสินะ ฉันมารอเธอตั้งนานแล้ว""นาย นายเป็นใคร ทำไมต้องมาทำลายบริษัทของพวกเรา!" กู้หยุนหลานพูดไปพร้อมกับถอยหลังไป มือที่จับมือถือสั่นไปหมด พ

"แกเป็นใคร ! แกทำอะไรหยุนหลาน แกห้ามทำร้ายเธอเด็ดขาด มีอะไรก็มาลงทีฉัน !" หลี่โม่คำรามเสียงดังกู้หยุนหลานถูกจับตัวไป ใครกันแน่ที่เป็นคนทำ ?ขณะที่หลี่โม่กำลังคิดเรื่องนี้อยู่ในใจ เขาก็รีบเดินออกจากบ้านโดยทันที ไม่ว่าใครจะเป็นคนทำ เขาต้องรีบไปช่วยกู้หยุนหลานให้เร็วที่สุด"อัยยะ ดูเหมือนว่าแกจะดูตื่นเต้นมาก คงจะเป็นห่วงเมียของแกมากใช่ไหม งั้นฉันจะให้แกฟังเสียงดนตรีประกอบก่อนก็แล้วกัน"เหล่าไป่ยื่นโทรศัพท์มือถือของเขาออกอย่างร่าเริงให้ได้ยินเสียงกู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆ ที่กำลังถูกทุบตี เมื่อเห็นท่าทางของเหล่าไป่ กลุ่มลูกน้องอันธพาลของเขาก็ทุบตีกู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆ ด้วยกำลังที่มากขึ้น"โอ๊ย! เจ็บ! ไอ้หลี่โม่ไอ้สารเลว แกทำให้พวกเราต้องถูกทำร้าย แกรีบออกมาที่นี่สิวะ!""ไอ้ขยะหลี่โม่ ถ้าแกยังขืนชักช้า ไม่รีบมาที่นี่ล่ะก็ เมียของแกคงได้ถูกคนอื่นกระทำย่ำยีแน่นอนเลยว่ะ ฮ่าฮ่า!""กู้หยุนหลาน แกรีบบอกไอ้สามีไม่เอาไหนของแก ให้มันรีบมาที่นี่เร็วเข้าสิ ไม่อย่างนั้นคนพวกนี้ได้ถูกทุบตีพวกเราจนตายแน่!"กู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆ ต่อว่า เสียงดังไปถึงในโทรศัพท์ ได้ยินไปถึงหูของหลี่โม่เมื่อได

"ปล่อยให้มันเข้ามา ฉันจะอัดมันจนพ่อกับแม่มันจำไม่ได้เลย!" เหล่าไป่คำรามด้วยความโกรธเหล่าไป่รู้สึกว่าหลี่โม่กำลังเสแสร้ง และการเสแสร้งแบบนี้จะถูกทำลายด้วยกำปั้นเพียงหมัดเดียว ถึงเวลานั้นหลี่โม่ก็ทำได้เพียงร้องเรียกหาพ่อแม่และคุกเข่าขอความเมตตากู้หยุนหลานและคนอื่นต่างจ้องมองไปที่หลี่โม่ รอดูว่าหลี่โม่จะถูกทุบตีหรือไม่ เมื่อครู่นี้หลี่โม่ทั้งทำร้ายและคุกคามพวกเขา พวกเขาต้องการทำแบบเดียวกันให้หนักกว่าเดิมสิบครั้งร้อยครั้งบนร่างกายของหลี่โม่ถึงจะพอใจ พวกอันธพาลพุ่งเข้าหาหลี่โม่พร้อมกับเสียงคำราม ไม้เบสบอล และท่อเหล็กกวัดแกว่งอย่างดุเดือด ทุกคนพุ่งเข้าหาหลี่โม่พร้อมกันชายที่อยู่ข้างหลังเหล่าไป่พูดด้วยความเย้ยหยันว่า "พี่ไป่ พวกเรามาเสี่ยงโชคกันสนุก ๆ สักหน่อยดีกว่า มาดูกันว่าไอ้สารเลวนี่มันจะทนอยู่ได้สักกี่วินาทีกัน?"นี่คือเกมที่เหล่าไป่และพรรคพวกชอบเล่นกัน เมื่อก่อนส่วนมากจะเป็นเหล่าไป่ที่ชนะเหล่าไป่ตบริมฝีปากสองครั้งและพูดด้วยรอยยิ้ม "ฉันคิดว่าไอ้หมอนี้มีความโหดเหี้ยมในสายตาของมัน สำหรับมันสามนาทีคงไม่มีปัญหา""นี่ พี่ไป่พี่จะมองมันสูงเกินไปแล้ว ถึงไอ้คนพวกนี้จะมีฝืมือไม่เท่

"แล้วยังไง?" หลี่โม่พูดเบา ๆ พวกคนอันธพาลสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหว คู่ต่อสู้ที่เหลืออยู่คือเหล่าไป่และรุ่นน้องอีกสองคนของเขาเท่านั้นแม้ว่าลักษณะของเหล่าไป่และคนอื่น ๆ จะไม่ได้อ่อนแอ แต่หลี่โม่ก็ไม่ได้สนใจพวกเขาเลยแม้แต่นิดหากพวกเขาต้องการลงมือ หลี่โม่มั่นใจว่าพวกเขาจะอยู่ได้ไม่ถึงสามนาทีรุ่นน้องสองคนที่อยู่ข้างหลังเหล่าไป่ได้ก้าวมาข้างหน้าสองก้าว มายืนอยู่ด้านหน้าของเหล่าไป่ และก่อร่างราวกับเป็นคนเดียวกันกับเหล่าไป่นี่คือตำแหน่งเริ่มต้นของรูปแบบสามกระบวนท่าที่เหล่าไป่และรุ่นน้องสองคนของเขาฝึกฝนมาเป็นเวลานาน พวกเขาฝึกฝนตั้งแต่พวกเขายังฝึกศิลปะการต่อสู้ และพวกเขาได้ก็ฝึกฝนมาจนถึงปัจจุบัน ความร่วมมือระหว่างทั้งสามคนเรียกได้ว่าบรรลุถึงความสมบูรณ์แล้วเพียงแต่ว่าเหล่าไป่และพวกเขา ไม่เคยใช้ความสามารถทั้งสามกระบวนท่านี้ในการต่อสู้จริง ๆ ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่ต้องการใช้มัน แต่พวกเขาไม่เคยมีโอกาสได้ใช้มันต่างหากแม้จะต้องเผชิญกับการไล่ล่าของแม่ทัพนายทหาร เหล่าไป่และพวกเขาก็ไม่ได้ใช้รูปแบบนักฆ่าเช่นนี้ในที่สุดแม่ทัพนายทหารที่ตามล่าพวกเขาก็ถูกเหล่าไป่และพวกเขาทั้งสามคนทุบตีจนตาย