บททั้งหมดของ คุณชาย แห่ง ประตูมังกร: บทที่ 481 - บทที่ 490

กู้เจี้ยนกั๋วหยิบที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะขึ้นมา ขว้างใส่ใต้เท้าของหลี่โม่ด้วยความโมโห เพล้ง! ที่เขี่ยบุหรี่แก้วแตกกระจายเต็มพื้น “แกคิดว่าแกเป็นใคร! เรื่องใหญ่โตขนาดนี้ แกต้องอธิบายกับเราให้รู้เรื่องว่าพวกแกไปหาเรื่องใครมากันแน่! ถ้าให้แกไปจัดการ ไอ้ขยะไม่ได้เรื่องอย่างแกอย่างมากก็แค่ต่อสู้เป็นเท่านั้น แกจะไปจัดการอะไรได้!” กู้เจี้ยนกั๋วเอ่ยคำราม ระบายความโกรธเกรี้ยวในใจทั้งหมดออกมา หลี่โม่หัวเราะเบา ๆ “ถึงพูดไปพวกคุณก็จัดการไม่ได้หรอกครับ แถมยังต้องมาวิตกกังวลด้วย ผมทำแบบนี้ก็เพื่อพวกคุณเอง” กู้ซิ่งเหว่ยมองดูท่าทีของหลี่โม่ ก็สะกดกลั้นโทสะในใจไว้ไม่อยู่ เขาแผดเสียงเอ่ย “เจ้าขยะนี่ยังจะเสแสร้งอีก! ก่อปัญหาใหญ่โตขนาดนี้ขึ้นมาแล้วยังจะมีหน้ามาเสแสร้ง ฉันอยากจะฆ่าแกให้ตายเลยจริง ๆ” “กู้หยุนหลาน! แกสั่งสอนสามีไม่ได้เรื่องของแกให้ดี ๆ เสียบ้างนะ รีบให้เขาบอกมาซะดี ๆ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของพวกแกเอง แต่เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของชีวิตคนในตระกูล!” ในใจกู้ซิ่งเหว่ยนึกกลัวขึ้นมาภายหลัง เรื่องแบบนี้หากเกิดขึ้นอีกครั้ง เขาคงต้องเป็นโรคประสาทแน่ ๆ ต้องรู้แน่ชัดให้ได้ว่าม

”หูหนวกเหรอ หรือว่าสมองมีปัญหา ถึงได้ฟังคำพูดของฉันไม่รู้เรื่องน่ะ!” รปภ.คนนั้นที่เดินไปหาหลี่โม่เผยรอยยิ้มเหยียดหยาม ก่อนหวดกระบองยางในมือเพื่อจะไล่หลี่โม่ออกไป หลี่โม่หัวเราะเย็นชา เขายื่นมือออกไปคว้ามือที่กำกระบองยางของรปภ.เอาไว้ ก่อนจะออกแรงบิดที่มืออย่างแรงและหักข้อมือของรปภ.ในทันที “อ๊าก!” รปภ.ร้องโหยหวนเหมือนหมูโดนเชือด หลังจากที่หลี่โม่ปล่อยมือ เขาก็ถอยไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว รปภ.ที่เหลือเห็นสถานการณ์ผิดปกติก็พากันเข้ามาล้อมกรอบหลี่โม่เอาไว้ “อะไรกัน! กล้ามาหาเรื่องถึงหลงถิง แกคงจะอยากตายมากสินะ! ไม่แหกตาดูซะบ้างว่าที่นี่ใครคุม!” “เจ้านายที่อยู่เบื้องหลังพวกเราคือตระกูลซู! แกกล้ามากำแหงอวดดีในถิ่นของตระกูลซู คงอยากจะตายยกครัวล่ะสิ!” “รีบเอามือกุมหัวแล้วคุกเข่าลงซะ ไม่อย่างนั้นเราจะไม่เกรงใจแกอีก!” รปภ.สิบกว่าคนส่งเสียงเอ่ยคำราม กระบองยางในมือต่างชี้มายังหลี่โม่ เตรียมที่จะทุบตีหลี่โม่ทันทีหากเขาขัดขืน สายตาเหยียดหยามของหลี่โม่กวาดมองไปยังรปภ.ที่อยู่ล้อมรอบตนเอง “ถ้าไม่อยากตาย ก็ถอยไป” “ไอ้เวรนี่! ยังกล้าอวดดีอีก! ไป จัดการมันซะ!” พวกรปภ.ลงมือพร้อมกัน หลี่

"เฮ้ย! ยังจะเดินอีก แกจะเดินไปถึงไหนกัน ฉันให้แกคุกเข่าลง แกไม่ได้ยินใช่ไหม?!""ไอ้เด็กนี้มันคงไม่ได้โง่ใช่ไหม? ดูสายตาของมันไม่ค่อยปกติ ฉันล่ะชอบทำความสะอาดพวกงี่เง่าแบบนี้ที่สุด เดี๋ยวอีกหน่อยฉันจะลากมันไปเป็นชักโครกในห้องน้ำ! "บอดี้การ์ดหลายคนพูดติดตลกและหยิบมีดออกมาจากเอว"ถอยไป"หลี่โม่มองไปที่บอดี้การ์ดที่มีมีดอยู่ข้างหน้าเขา และพูดอย่างใจเย็นว่า "สุนัขที่ดีจะไม่เข้ามาขวางทาง""โอ้โห! กล้าเรียกพวกเราว่าหมา วอนหาที่ตาย พวกเราจัดการมัน เอามันให้ตายเหมือนหมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน !"บอดี้การ์ดที่โกรธเกรี้ยวขยับเข้าหากัน กวัดแกว่งมีดสั้นและแทงไปที่หลี่โม่หลี่โม่ยิ้มอย่างเย้ยหยัน เดินเข้าไปท่ามกลางบอดี้การ์ด ยกมือขึ้นและตบที่ต้นคอบอดี้การ์ดด้วยการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วของมือทั้งสองข้างของหลี่โม่ บอดี้การ์ดถูกตีเข้าที่ต้นคอทีละคนและสลบไปคราวนี้หลี่โม่ก็ไม่ยั้งมือ บอดี้การ์ดทุกคนที่โดนหลี่โม่บิดเข้าที่คอจะมีอาการกระดูกสันหลังส่วนคอบิดเบี้ยว และคอของพวกเขาจะแตกต่างจากคนทั่วไปสิ่งที่หลี่โม่ทำเป็นการเตือนสติของพวกเขา ให้พวกเขาจำไว้ว่าสุนัขที่ดีจะไม่มาขวางทางซูเหวินปินและหัวหน

หลี่โม่พูดอย่างเฉยเมย แถมไม่เห็นตงผิงเย่อยู่ในสายตาเลยปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ของญี่ปุ่นนั้นไม่มีอะไรเลย หากส่งใครก็ได้ในผู้คุมประตูมังกรถูกส่งออกไป ก็สามารถทำลายศิลปะการต่อสู้ทั้งหมดในญี่ปุ่นได้ ปรมาจารย์ในญี่ปุ่นเป็นเพียงมดในสายตาของหลี่โม่เท่านั้นแหละความโกรธในใจของตงผิงเย่แผดเผาในทันที เขาจ้องมองไปที่หลี่โม่และพูดอย่างชั่วร้าย "ไอ้โง่!"“แกกล้าดียังไงมาดูถูกคนอย่างตงผิงเย่ ฉันจะทำให้แกลิ้มรสกับความเจ็บปวดทั้งหมด! ดูความโหดร้ายในตัวฉันให้ดี ๆ ล่ะ!"ตงผิงเย่จ้องไปที่หลี่โม่ที่โบกมืออยู่ รอคำสั่งของซูเหวินปิน และรีบออกไปจัดการหลี่โม่อย่างบ้าคลั่งหลี่โม่ส่ายหัวและพูดอย่างเหยียดหยาม "หมารับใช้ยังไงก็เป็นหมารับใช้อยู่วันยังค่ำ ก็แค่หมารับใช้อย่างแก ฉันดูก็รู้ว่ากังฟูของแกก็ไม่ได้สูงส่งอะไรมากนักหรอก""หึ!"ซู่เหวินปินแค่นเสียงอย่างเย็นชา รู้สึกว่าหลี่โม่หยิ่งผยองเกินไป ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกับคนที่จองหองอย่างนี้ แค่ทุบตีและทำให้อับอายขายหน้าก็พอแล้ว"ตงผิงเย่ ให้บทเรียนกับมันดี ๆ ล่ะ อย่าลืมว่าเมื่อกี้มันพูดว่าอะไร"ซูเหวินปินพูดด้วยสีหน้าเย็นชา"ไม่ลืมแน่ ผมจะเตะตัดหัวมันให้ไ

ตงผิงเย่กล่าวด้วยท่าทีดุร้ายซูเหวินปินมีความรู้สึกผสมสับสนอยู่ในใจ ไพ่ตายใบสุดท้ายที่จะช่วยชีวิตเขา หักหลังเขาเพราะหลี่โม่ ไอ้หลี่โม่นี้มันทรงพลังขนาดไหนกัน!"ตงผิงเย่ แกสมควรตาย !" ซูเหวินปินตะโกนอย่างบ้าคลั่ง"ไม่มีทาง แค่หักกระดูกของแกได้ ฉันก็จะไม่ตายแล้ว!"ตงผิงเย่ตะโกนเสียงดังและพุ่งเข้าหาซูเหวินปิน หัวหน้าบอดี้การ์ดรีบยกปืนขึ้นและเหนี่ยวไกไปที่ตงผิงเย่ปัง ปัง ปังหลังจากยิงไปสามนัด ร่างของตงผิงเย่ก็กระอักเลือดออกมา และร่างของเขาก็ล้มลงกับพื้นซูเหวินปินหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา และดื่มวิสกี้มอร์ตลาชปี 40 ในอึกเดียวแม้ว่าตงผิงเย่จะเสียชีวิต แต่ความตกใจภายในใจของซูเหวินปินก็ไม่เบา เขาจึงต้องดื่มอย่างรวดเร็วเพื่อสงบสติอารมณ์เมื่อดื่มเสร็จ ซูเหวินปินก็ทุบแก้วไวน์อย่างตั้งใจ"ไอ้หลี่โม่ แกเห็นแล้วใช่ไหม ต่อให้กังฟูแกจะเก่งแค่ไหน ถ้าแกไม่อยากตาย ก็คุกเข่าขอร้องฉันซะ" ซูเหวินปินพูดเตือนหลี่โม่"ฮ่าฮ่า ก็แค่ปืนพกธรรมดา ๆ"หลี่ม่อไม่สนใจหัวหน้าบอดี้การ์ด แถมยังไม่สนใจปืนที่ถืออยู่ในมือของหัวหน้าบอดี้การ์ดอีกด้วย"ตายซะเถอะ ยิงมัน!"ซูเหวินปินตะโกนด้วยเสียงอันดังก้องหัวหน้า