แชร์
บทที่ 477
บทที่เกี่ยวข้อง
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 478
เหล่าไป่เข้าใจความหมายของรุ่นน้องของเขา แต่เมื่อเห็นความกระฉับกระเฉงของหลี่โม่แบบนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่า บางทีไอ้หมอนี่ที่อยู่ตรงหน้าเขาอาจไม่ได้เป็นอย่างที่คิดทั้งหมดเป็นเพราะสายตาคู่นั้นของหลี่โม่ก่อนหน้านี้ สายตาที่ทำให้เหล่าไป่รู้สึกพูดอะไรไม่ออก"ระวังประสบการณ์พันปี ของพวกแกที่ฝึกฝนมา เมื่อมาเจอไอ้หมอนี้ จะใช้การณ์อะไรไม่ได้เลย"หลังจากที่เหล่าไป่พูดจบก็ชี้ไปที่พื้น มีคนอันธพาลนับสิบนอนอยู่บนพื้น แต่ละคนกุมหัวใจและคร่ำครวญ ไม่สามารถแม้แต่จะลุกขึ้นยืนรุ่นน้องสองคนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วส่ายหัวพร้อมกัน แบบนี้ไม่สามารถทำได้แน่นอน ต่อให้ถูกซ้อมจนตายก็ทำไม่ได้ หรือต่อให้ไม่โดนซ้อมจนตายก็ทำไม่ได้กู้หยุนหลานจ้องมองที่หลี่โม่ด้วยดวงตาที่เปิดกว้าง กังวลว่าหลี่โม่จะได้รับบาดเจ็บ แม้ว่าเธอจะเห็นฉากนี้ของหลี่โม่หลายครั้ง แต่กู้หยุนหลานก็ยังกังวลอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อเห็นคนอันธพาลเหล่านั้นถูกหลี่โม่ทุบตีทีละคน กู้หยุนหลานรู้สึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อยกู้เจี้ยนกั๋ว กู้เจี้ยนเจียง และคนอื่นต่างก็จ้องมอง ดวงตาของพวกเขาใหญ่เท่าไข่ห่านและปากของพวกเขาเปิดกว้างกระพือในสายลมพวกเขาแท
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 479
"แล้วยังไง?" หลี่โม่พูดเบา ๆ พวกคนอันธพาลสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหว คู่ต่อสู้ที่เหลืออยู่คือเหล่าไป่และรุ่นน้องอีกสองคนของเขาเท่านั้นแม้ว่าลักษณะของเหล่าไป่และคนอื่น ๆ จะไม่ได้อ่อนแอ แต่หลี่โม่ก็ไม่ได้สนใจพวกเขาเลยแม้แต่นิดหากพวกเขาต้องการลงมือ หลี่โม่มั่นใจว่าพวกเขาจะอยู่ได้ไม่ถึงสามนาทีรุ่นน้องสองคนที่อยู่ข้างหลังเหล่าไป่ได้ก้าวมาข้างหน้าสองก้าว มายืนอยู่ด้านหน้าของเหล่าไป่ และก่อร่างราวกับเป็นคนเดียวกันกับเหล่าไป่นี่คือตำแหน่งเริ่มต้นของรูปแบบสามกระบวนท่าที่เหล่าไป่และรุ่นน้องสองคนของเขาฝึกฝนมาเป็นเวลานาน พวกเขาฝึกฝนตั้งแต่พวกเขายังฝึกศิลปะการต่อสู้ และพวกเขาได้ก็ฝึกฝนมาจนถึงปัจจุบัน ความร่วมมือระหว่างทั้งสามคนเรียกได้ว่าบรรลุถึงความสมบูรณ์แล้วเพียงแต่ว่าเหล่าไป่และพวกเขา ไม่เคยใช้ความสามารถทั้งสามกระบวนท่านี้ในการต่อสู้จริง ๆ ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่ต้องการใช้มัน แต่พวกเขาไม่เคยมีโอกาสได้ใช้มันต่างหากแม้จะต้องเผชิญกับการไล่ล่าของแม่ทัพนายทหาร เหล่าไป่และพวกเขาก็ไม่ได้ใช้รูปแบบนักฆ่าเช่นนี้ในที่สุดแม่ทัพนายทหารที่ตามล่าพวกเขาก็ถูกเหล่าไป่และพวกเขาทั้งสามคนทุบตีจนตาย
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 480
นี่ยังมีความเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า!กังฟูของเหล่าไป่ฝึกฝนมาเพื่ออะไรกัน ร่างกายของเขาแข็งแกร่งราวกับเหล็ก แต่หลี่โม่ตบเขาเข้าอัดกับกำแพงจนเลือดก็พุ่งออกมาจากปากความเย็นไล่มาจากฝ่าเท้าขึ้นไปที่สมอง รุ่นน้องทั้งสองของเหล่าไป่มองหน้ากัน ลังเลอยู่สักครู่ก่อนที่จะตัดสินใจช่วยเหล่าไป่แต่ในขณะนั้นเหล่าไป่ถูกหลี่โม่ซัดลงเละอย่างกับโคลน และหลี่โม่ก็วางเขาไว้บนเก้าอี้"นั่งนี่สิ นั่งดูฉันจัดการพวกมัน ฉันจะเก็บกวาดครอบครัวของพวกแกให้เป็นระเบียบเรียบร้อยเลยล่ะ" หลี่โม่พูดพร้อมยิ้มเลือดพุ่งออกมาจากมุมปากของเหล่าไป่ และความเจ็บปวดก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาไม่สามารถนับได้ว่ากระดูกบนร่างกายของเขาหักไปกี่ชิ้น เหล่าไป่รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้แล้ว และรู้สึกว่ากระดูกของเขาหักไปทั้งตัวเพราะหลี่โม่นี่คือคนโหดเหี้ยม โหดเหี้ยมเกินไป!เหล่าไป่สรุปในใจเหล่าไป่และรุ่นน้องสองคนหยุดอยู่ด้วยกัน ทั้งสองคนขาสั่นเล็กน้อย และความคิดที่จะวิ่งหนีก็เข้ามาในหัวของพวกเขาพวกเขาทั้งสองไม่คิดที่จะเผชิญหน้ากับหลี่โม่อีกต่อไป นี่ขนาดพวกเขาใช้ท่าไม้ตายทั้งสามกระบวนท่าแล้ว ยังไม่สามารถสู้หลี่โม่ได้แค่มองไปท
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 481
หลังจากจัดการกับกู้หยุนหลานเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลี่โม่ก็กลับไปยังห้องประชุม ยืนอยู่หน้าเหล่าไป่ที่ก้มหัวชิดถึงอกเหล่าไป่ไร้ซึ่งท่าทีสง่าผ่าเผยเหมือนก่อนหน้านี้ ดูไปแล้วราวกับจะตายได้ทุกเมื่อหลี่โม่คว้าจิกผมของเหล่าไป่และกระชากหัวขึ้นมาเหล่าไป่ลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง ดวงตาเหลือบมองขึ้นไปทางหลี่โม่ ในใจเต็มไปด้วยความเสียใจภายหลังไม่รู้จบ“พูดซะ”คำพูดง่าย ๆ เพียงคำเดียว เปล่งออกมาจากปากของหลี่โม่ กลับราวกับมีความบีบคั้นอันไร้ที่สิ้นสุดเวลานี้เหล่าไป่รู้อยู่แก่ใจดี เขารู้ว่าตอนนี้หากยังปากแข็งต่อไป เกรงว่าอาจจะไปโลกหน้าได้ทุกเมื่อ“ใช่ เป็นซูเหวินปิน ซูเหวินปินให้พวกเราลักพาตัวพวกนายสามีภรรยา ไปส่งให้เขาที่เมืองเอกของมณฑล เขาจะจ่ายให้ฉัน 10 ล้าน”“ซูเหวินปิน!”แววตาของหลี่โม่สาดประกายจิตสังหารแต่เดิมหลี่โม่คิดว่าเรื่องของตระกูลซูผ่านไปแล้วก็ให้มันแล้วกันไป เขาไม่ได้มีเจตนาจะกำจัดตระกูลซูให้สิ้นซากเลย แต่เรื่องที่ซูเหวินปินทำในตอนนี้ทำให้หลี่โม่เกิดความคิดที่จะทำลายตระกูลซูทิ้งขึ้นมาแล้วเรื่องการล้ำเขตนั้นช่างมันไปก่อน แต่ไม่นึกว่าจะให้มือมืดเผชิญหน้ากับกู้หยุนหลานอีกครั้ง
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 482
กู้เจี้ยนกั๋วหยิบที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะขึ้นมา ขว้างใส่ใต้เท้าของหลี่โม่ด้วยความโมโห เพล้ง! ที่เขี่ยบุหรี่แก้วแตกกระจายเต็มพื้น “แกคิดว่าแกเป็นใคร! เรื่องใหญ่โตขนาดนี้ แกต้องอธิบายกับเราให้รู้เรื่องว่าพวกแกไปหาเรื่องใครมากันแน่! ถ้าให้แกไปจัดการ ไอ้ขยะไม่ได้เรื่องอย่างแกอย่างมากก็แค่ต่อสู้เป็นเท่านั้น แกจะไปจัดการอะไรได้!” กู้เจี้ยนกั๋วเอ่ยคำราม ระบายความโกรธเกรี้ยวในใจทั้งหมดออกมา หลี่โม่หัวเราะเบา ๆ “ถึงพูดไปพวกคุณก็จัดการไม่ได้หรอกครับ แถมยังต้องมาวิตกกังวลด้วย ผมทำแบบนี้ก็เพื่อพวกคุณเอง” กู้ซิ่งเหว่ยมองดูท่าทีของหลี่โม่ ก็สะกดกลั้นโทสะในใจไว้ไม่อยู่ เขาแผดเสียงเอ่ย “เจ้าขยะนี่ยังจะเสแสร้งอีก! ก่อปัญหาใหญ่โตขนาดนี้ขึ้นมาแล้วยังจะมีหน้ามาเสแสร้ง ฉันอยากจะฆ่าแกให้ตายเลยจริง ๆ” “กู้หยุนหลาน! แกสั่งสอนสามีไม่ได้เรื่องของแกให้ดี ๆ เสียบ้างนะ รีบให้เขาบอกมาซะดี ๆ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของพวกแกเอง แต่เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของชีวิตคนในตระกูล!” ในใจกู้ซิ่งเหว่ยนึกกลัวขึ้นมาภายหลัง เรื่องแบบนี้หากเกิดขึ้นอีกครั้ง เขาคงต้องเป็นโรคประสาทแน่ ๆ ต้องรู้แน่ชัดให้ได้ว่าม
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 483
กู้หยุนหลานมองพวกกู้เจี้ยนกั๋วเดินจากไป แล้วจับมือของหลี่โม่เอาไว้ แววตาจ้องมองหลี่โม่ด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง “คุณแก้ไขมันได้จริง ๆ เหรอ?” “ต้องได้สิ” หลี่โม่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “อย่านั้นคุณก็ต้องระวังตัวด้วยนะ บริษัทกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว พวกคุณลุงไปกันหมดแล้ว ฉันต้องรับผิดชอบจัดการปัญหาที่ตามมา อย่างน้อยที่สุดก็ต้องทำให้บริษัทฟื้นกลับมาเป็นปกติ” กู้หยุนหลานยังคงกังวลเกี่ยวกับกิจการของบริษัท ในตอนนี้หากกู้หยุนหลานเองก็ล้มเลิกไม่แยแสไปด้วยล่ะก็ อย่างนั้นทั้งบริษัทก็คงต้องปิดตัวลง ซึ่งสร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงต่อธุรกิจของบริษัท เพื่อทำให้บริษัทที่ใกล้จะล้มละลายมาได้ถึงตอนนี้ กู้หยุนหลานทุ่มเทลงแรงไปไม่น้อย ย่อมไม่หวังให้แรงที่ทุ่มเทไปนั้นเปล่าประโยชน์อยู่แล้ว หลี่โม่พยักหน้าเบาๆ “งั้นผมไปก่อนนะ เรื่องบริษัทคุณค่อย ๆ จัดการไปไม่ต้องรีบร้อน” “ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะรอคุณกลับมานะคะ” กู้หยุนหลานดันหลี่โม่เบา ๆ เล็กน้อย หลี่โม่หมุนตัวเดินออกไปข้างนอก เมื่อมองแผ่นหลังที่เดินจากไปของหลี่โม่ กู้หยุนหลานก็ประนมสองมือขึ้นมาพลางในใจอธิษฐานต่อเทพเจ้าและพระพุทธองค์บนสวรรค์อย่างเงียบงัน
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 484
”หูหนวกเหรอ หรือว่าสมองมีปัญหา ถึงได้ฟังคำพูดของฉันไม่รู้เรื่องน่ะ!” รปภ.คนนั้นที่เดินไปหาหลี่โม่เผยรอยยิ้มเหยียดหยาม ก่อนหวดกระบองยางในมือเพื่อจะไล่หลี่โม่ออกไป หลี่โม่หัวเราะเย็นชา เขายื่นมือออกไปคว้ามือที่กำกระบองยางของรปภ.เอาไว้ ก่อนจะออกแรงบิดที่มืออย่างแรงและหักข้อมือของรปภ.ในทันที “อ๊าก!” รปภ.ร้องโหยหวนเหมือนหมูโดนเชือด หลังจากที่หลี่โม่ปล่อยมือ เขาก็ถอยไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว รปภ.ที่เหลือเห็นสถานการณ์ผิดปกติก็พากันเข้ามาล้อมกรอบหลี่โม่เอาไว้ “อะไรกัน! กล้ามาหาเรื่องถึงหลงถิง แกคงจะอยากตายมากสินะ! ไม่แหกตาดูซะบ้างว่าที่นี่ใครคุม!” “เจ้านายที่อยู่เบื้องหลังพวกเราคือตระกูลซู! แกกล้ามากำแหงอวดดีในถิ่นของตระกูลซู คงอยากจะตายยกครัวล่ะสิ!” “รีบเอามือกุมหัวแล้วคุกเข่าลงซะ ไม่อย่างนั้นเราจะไม่เกรงใจแกอีก!” รปภ.สิบกว่าคนส่งเสียงเอ่ยคำราม กระบองยางในมือต่างชี้มายังหลี่โม่ เตรียมที่จะทุบตีหลี่โม่ทันทีหากเขาขัดขืน สายตาเหยียดหยามของหลี่โม่กวาดมองไปยังรปภ.ที่อยู่ล้อมรอบตนเอง “ถ้าไม่อยากตาย ก็ถอยไป” “ไอ้เวรนี่! ยังกล้าอวดดีอีก! ไป จัดการมันซะ!” พวกรปภ.ลงมือพร้อมกัน หลี่
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 485
หลังจากที่ซูเหวินปินออกคำสั่ง ทั้งสี่ห้องส่วนตัวข้างห้องของซูเหวินปินก็มีบอดี้การ์ดจำนวนมากกรูกันออกมา เพราะซูเหวินปินนั้นมีความระแวดระวังต่อเหล่าไป่อยู่บ้าง ดังนั้นจึงได้เตรียมบอดี้การ์ดไว้มากมายขนาดนี้เพื่อเตรียมรับมือกับเหล่าไป่ ทว่าเหล่าไป่ยังไม่ได้มา หลี่โม่ก็มาหาถึงที่เสียก่อนแล้ว ประจวบเหมาะพอดีที่จะให้บอดี้การ์ดใต้บังคับบัญชาพวกนี้จัดการหลี่โม่ เมื่อมองดูบอดี้การ์ดเป็นขโยงกรูกันออกมาจากห้องส่วนตัวบนภาพของกล้องวงจรปิด มุมปากของซูเหวินปินก็ยกแย้มรอยยิ้มเย็นยะเยือก “วันนี้ใครมาก็ต้องคุกเข่า เป็นเสือก็ต้องหมอบ เป็นมังกรก็ต้องขด เพียงแต่ไม่รู้ว่าทางเหล่าไป่ไปทำยังไงกันแน่ ถึงสามารถทำให้หลี่โม่วิ่งโร่มาถึงเมืองหลวงได้” ซูเหวินปินบ่นพึมพำ รู้สึกว่าต้องถามไถ่สถานการณ์ทางนั้นของเหล่าไป่ดูสักหน่อย หลังจากหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหารายชื่อติดต่อ ซูเหวินปินก็ต่อสายหาหมายเลขโทรศัพท์ของเหล่าไป่ “ฮัลโหล ต้องการพูดกับใครครับ” เสียงอันไม่คุ้นเคยดังออกมาจากโทรศัพท์ ซูเหวินปินคิ้วกระตุกเล็กน้อย ในใจเริ่มรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาอย่างลับ ๆ “ขอสายเหล่าไป๋หน่อย คุณเป็นใคร?” “ผมเป็นคนจากแผนก
บทล่าสุด
