บททั้งหมดของ ใต้หล้าสยบรัก: บทที่ 671 - บทที่ 680

อวี่เหวินห่าวใกล้จะเป็นบ้าเต็มทีแล้วเขาได้ยินจักรพรรดิหมิงหยวนให้เขาแต่งกับอะไรนะคุณหนูแตงกวาบ้าบออะไรสักอย่าง เขาโกรธจนแทบอยากจะอาละวาดออกมาเขาคุกเข่าลงกับพื้น และเอ่ยอย่างดื้อรั้นว่า “ไม่แต่ง ใครก็ไม่อยากแต่งทั้งนั้น จะแตงกวาฟักเขียวจากไหนก็ไม่แต่ง”“ไอลูกอกตัญญู เจ้าบังอาจนัก!” จักรพรรดิหมิงหยวนเองก็รู้ว่าต้องเป็นเช่นนี้ แต่ก็ยังโกรธจนปวดสมองกันบ้างเหมือนกัน แต่ก็ไม่มีอะไรน่าหนักใจ"ในชีวิตนี้ของลูกมีเพียงหยวนชิงหลิงเป็นพระชายาเท่านั้น และจะไม่มีชายารองพ่ะย่ะค่ะ" อวี่เหวินห่าวกล่าวจักรพรรดิหมิงหยวนทรงกริ้วจัด จึงตบเข้าที่หัวลูกหัวดื้อนี่เข้าไปสักที “เจ้ามีโอกาสมิใช่รึ? กะอีแค่สตรีนางเดียว ถ้าแต่งไปแล้วไม่ชอบก็อย่าไปแตะต้องนาง ให้นางอยู่แต่ในจวนเงียบ ๆ ไปมันจะไปเดือดร้อนพวกเจ้าสามีภรรยานักรึ?"อวี่เหวินห่าวถูกตบจนกะโหลกสะเทือน แต่จักรพรรดิหมิงหยวนกลับเจ็บมือแทนซะนี่เส้นเลือดบนหน้าผากอวี่เหวินห่าวเต้นตุ้บ ๆ “เสด็จพ่อ ถ้าเป็นแบบนี้ ทำไมต้องแต่งกับนางด้วย? ข้าไม่ชอบนาง เข้ากับนางไม่ได้ การแต่งงานกับนางจะเป็นการทำร้ายนางไปชั่วชีวิต ข้าทำสิ่งโหดร้ายเช่นนี้ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ"“โหด

จิ้งโฮ่วตกใจ แล้วหันไปมองนางข้าหลวงสี่นางข้าหลวงสี่ที่มาที่นี่นางก็จงใจแต่งตัวเช่นกัน นางสวมชุดผ้าไหมต่วนสีม่วงเข้มลายดอกไม้ ผมสีขาวของนางถูกหวีเกล้าอย่างเรียบร้อยเป็นมวยสูง ปักปิ่นหยกลายหรูอี้ นางทำงานในวังหลวงมาตลอด ดังนั้นทั่วทั้งร่างของนางจึงเปี่ยมไปด้วยสง่าราศีของชาววังนางย่อกายคารวะจิ้งโฮ่วเล็กน้อย "ท่านโฮ่ว ข้าขอคารวะท่าน จากนี้ไปที่จวนแห่งนี้ ข้าคนนี้จะคนรับผิดชอบดูแลพระชายา ไท่ซ่างหวงมีรับสั่งลงมา ท้องนี้สายเลือดของราชวงศ์อยู่ ไม่อนุญาตให้มีข้อผิดพลาดใดเกิดเป็นอันขาด ดังนั้นขอท่านโฮ่วโปรดให้ความร่วมมือกับข้าด้วย"จิ้งโฮ่วรีบตอบกลับทันที “แน่นอน ๆ”นางข้าหลวงสี่ดึงอาซื่อเข้ามา และเอ่ยแนะนำว่า "ท่านนี้นี่คือคนที่ฮูหยินเฒ่าหยวนส่งมาเพื่อติดตามดูแลพระชายา นางคือทายาทคนที่สี่ของตระกูลหยวน"อาซื่อพูดอย่างเสียงดังฟังชัดว่า “คารวะท่านโฮ่ว”“โอ้” จิ้งโฮ่วรีบมองไปทางอาซื่อ “ที่แท้ก็เป็นคุณหนูจากตระกูลหยวนนี่เอง”จิ้งโฮ่วเองก็นึกสงสัยอยู่ในใจ นางกลับมากลางดึกเช่นนี้ แถมมู่หรูกงกงเป็นคนมาส่งนางกลับด้วยตนเอง นางต้องก่อเรื่องอะไรสักอย่าง และฝ่าบาทลงโทษก่อนที่จะส่งนางกลับมาแน่เขาก

หยวนชิงหลิงจึงตอบนางว่า "ข้าไม่มีสิทธิ์เลือก ถ้าข้าไม่กลับ สถานการณ์จะยิ่งกดดันขึ้น ยิ่งกว่านั้นฝ่าบาทตั้งใจจะเอาความผิดนี้เพื่อมาขังข้าไว้ หากข้าถูกขัง แล้วฝ่าบาทบังคับทำอะไรเขาก็ต้องทำ แบบนั้นก็จะไม่เหลือทางเลือกอื่นให้เขาเลย”"เรื่องนี้ไท่ซ่างหวงทรงทราบหรือไม่" นางข้าหลวงสี่เอ่ยถามหยวนชิงหลิงส่ายหน้าเบา ๆ “ข้าไม่สามารถไปขอให้ไท่ซ่างหวงช่วยเรื่องนี้ได้ พระองค์ช่วยข้ามาหลายครั้งแล้ว หากครั้งนี้ยังให้เขามาเผชิญหน้ากับเสด็จพ่อเพื่อข้าล่ะก็ ข้าคงได้ทำผิดมหันต์ลงไปจริง ๆ อย่างน้อยสิ่งที่ฝ่าบาททำ ในมุมมองของพระองค์และไท่ซ่างหวง มันก็ไม่ได้ผิดอะไร"นางข้าหลวงสี่กล่าวว่า "หลายสิ่งหลายอย่างไม่มีถูกหรือผิดจริง ๆ ขึ้นอยู่กับมุมมองและความเข้าใจ"หยวนชิงหลิงยื่นแก้วให้นาง "ไปนอนกันเถอะ อย่าพูดถึงมันเลย วันนี้ผ่านไปก็กลายเป็นอีกวัน อยู่ในจวนก็ดี สามารถดูแลครรภ์นี้ได้อย่างสงบ และภายนอกจะไม่รบกวนอะไรด้วย แต่พรุ่งนี้ท่านต้องขอให้หมานเอ๋อร์เอายาส่งไปที่จวนอ๋องหวย แล้วไปที่จวนอ๋องจี้บอกพระชายาจี้ให้นางตรงมาที่จวนจิ้งโฮ่ง เพื่อมาหาข้าทีนะ""เพคะ!" นางข้าหลวงสี่วางแก้วบนโต๊ะ จากนั้นกลับมาลดม่านลงให

ตอนที่จิ้งโฮ่วได้สติขึ้นมานั้นก็เห็นสีหน้าเศร้าสร้อยของหยวนชิงหลิงเขาตื่นตระหนกเหมือนอสรพิษกำลังกัดแขนขาของเขาไปทั่วทั้งร่าง เขาตัวสั่น และคว้ามือของหยวนชิงหลิงเอาไว้ "ฉู่หมิงชุ่ยพูดอย่างนั้นจริงหรือ? ฝ่าบาททรงกริ้วมากจริงหรือ?"หยวนชิงหลิงมองไปยังคนผู้น่าสงสารตรงหน้า และพูดว่า "ท่านพ่อ ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ ตอนนี้ข้ากำลังตั้งครรภ์อยู่ ฝ่าบาทจะให้ข้ากลับไปหาครอบครัวของข้าได้อย่างไร? ท่านควรรีบคิดหาทางนะ"จิ้งโฮ่วทรุดตัวลงกับเก้าอี้เอน ปากของเขากระตุกสองสามครั้ง ตายแน่ครั้งนี้ ฉู่หมิงชุ่ยช่างน่าเกลียด ตัวเองตายไปคนเดียวก็ดีแล้ว ยังจะมาลำบากลากพวกเขาจวนจิ้งโฮ่วให้ตามตกไปด้วยฝ่าบาทต้องทรงกริ้วมากแน่เขามองไปที่ท้องของหยวนชิงหลิง โอ้สวรรค์ แค่สี่เดือน ท้องทั้งใหญ่ืและกลมมากดูเหมือนจะเป็นลูกสาว ตายแน่ ไม่ได้การแล้วเมื่อนึกถึงตรงนี้ จิ้งโฮ่วก็ยิ่งหดหู่ใจ นึกถึงตัวเองที่ใช้เวลาไปครึ่งชีวิต ไม่ต่างจากสุนัขและแมลงวันที่ไร้ยางอายไร้ศักดิ์ศรีแล้วนั้น อาชีพการงานของเขาไม่มีความเจริญก้าวหน้าใด และความรุ่งโรจน์ของจวนจิ้งโฮ่วก็ไม่เหมือนดั่งวันวาน มีแต่จะตกต่ำมากขึ้นเรื่อย ๆนับตั้งแต่ที่เ

หยวนชิงหลิงรู้สึกสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูกอาจกล่าวได้ว่าในสายตาของทุกคน นางตกระกำลำบากกลับมา ลูกสาวที่แต่งงานแล้วถูกครอบครัวของสามีรังเกียจ จนกลับบ้านแม่มาแบบนี้จะเหลืออะไรน่าดูอีกแต่ไม่คาดคิดเลยว่าฮูหยินเฒ่าจะปกป้องนางเช่นนี้ต้องตกต่ำจึงจะได้เห็นจิตใจคนนี่เป็นความจริงฮูหยินเฒ่าเห็นแค่ขอบตานางเปียกชื้น ยังคิดว่านางเจ็บปวดเศร้าใจ จึงปลอบโยนนางอีกหยวนชิงผิงเองก็กล่าวว่า “พี่ใหญ่ ท่านเองก็ฟังท่านย่าอยู่ที่จวนดูแลครรภ์ให้ดี เรื่องอื่นไม่ต้องไปสน ใครมาก่อกวนท่าน ข้าจะจัดการมันเอง”หยวนชิงหลิงยิ้มทั้งน้ำตา “ได้ ขอบคุณพวกเจ้านะ”อย่างไรก็ตาม ฮูหยินเฒ่าและหยวนชิงผิงปฏิบัติต่อนางอย่างอ่อนโยน แต่คนอื่น ๆ กลับปฏิบัติกับนางไม่ดีเลยสักนิดแน่นอนว่าพวกเขาไม่กล้าทำให้นางอับอายโดยตรง แต่ในครึ่งวัน ทุกคนในจวนต่างพูดว่านางถูกท่านอ๋องทอดทิ้ง และพวกเขาจะหย่ากับนางหลังจากให้กำเนิดลูกลูกสะใภ้ของฮูหยินรองหลวนซรื่อ เห็นหยวนชิงหลิงเดินผ่านทางเดินระเบียงในตอนเที่ยง และด่าออกมาอย่างเย็นชาว่า "ภรรยาที่ถูกทิ้ง!"เมื่ออาซื่อได้ยิน จึงพุ่งไปข้างหน้า และนางได้เอ่ยถามอย่างดุร้ายว่า "สงบปากเจ้าบ้าง"เดิม