บทที่ 677

หยวนชิงผิงพูดว่า “ข้าไม่ไป ข้าจะอยู่ฟังที่นี่ด้วย”

สักครู่หนึ่ง จิ้งโฮ่วเดินเอามือไขว้หลังเข้ามา

เขาสวมชุดสีน้ำเงินปักลวดลายปลา คาดเข็มขัดหยก ก้าวเดินลงน้ำหนักเท้าทำให้ดูมีสง่าราศี

เขาเข้ามาเหลือบมองหยวนชิงผิง “มาแต่เช้า มีทองให้เก็บรึอย่างไร?”

“คารวะท่านพ่อ!” หยวนชิงผิงลุกขึ้นย่อกายทำความเคารพ

หยวนชิงหลิงก็ลุกขึ้นย่อกายทำความเคารพด้วยเช่นกัน “คารวะท่านพ่อ!”

จิ้งโฮ่วว้าวุ่นใจตลอดคืน ร้อนรนกระวนกระวานเสียจนไม่สนหยวนชิงผิงที่อยู่ที่นี่ด้วย และเอ่ยถามไปตามตรงทันที “เจ้าบอกมา เมื่อคืนกลับมากลางดึกขนาดนั้น ถูกไล่กลับมาหรือไม่?”

หยวนชิงหลิงขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด “ท่านพ่อ ลูกอยู่ที่จวนอ๋องได้รับความลำบาก อยากกลับมาบ้านแม่หาที่พึ่งพิง ท่านไม่ยินดีต้อนรับหรือ?”

จิ้งโฮ่วที่ได้ยินก็ไม่รอให้หยวนชิงหลิงพูดจบ เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “พูดจาให้มันดี ๆ เจ้าถูกหย่ามารึเปล่า?”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจ "ถ้าท่านเห็นหนังสือหย่า ก็คงหย่าแล้ว ถ้าท่านไม่เห็นหนังสือหย่า ก็อีกไม่นาน"

จิ้งโฮ่วโกรธซะจนทุบโต๊ะอย่างแรง “เจ้าอธิบายให้ข้าเข้าใจเดี๋ยวนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ถ้าเจ้าไม่บอก ข้าจะไล่เจ้าออกไป”