บทที่ 678

ตอนที่จิ้งโฮ่วได้สติขึ้นมานั้นก็เห็นสีหน้าเศร้าสร้อยของหยวนชิงหลิง

เขาตื่นตระหนกเหมือนอสรพิษกำลังกัดแขนขาของเขาไปทั่วทั้งร่าง เขาตัวสั่น และคว้ามือของหยวนชิงหลิงเอาไว้ "ฉู่หมิงชุ่ยพูดอย่างนั้นจริงหรือ? ฝ่าบาททรงกริ้วมากจริงหรือ?"

หยวนชิงหลิงมองไปยังคนผู้น่าสงสารตรงหน้า และพูดว่า "ท่านพ่อ ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ ตอนนี้ข้ากำลังตั้งครรภ์อยู่ ฝ่าบาทจะให้ข้ากลับไปหาครอบครัวของข้าได้อย่างไร? ท่านควรรีบคิดหาทางนะ"

จิ้งโฮ่วทรุดตัวลงกับเก้าอี้เอน ปากของเขากระตุกสองสามครั้ง ตายแน่ครั้งนี้ ฉู่หมิงชุ่ยช่างน่าเกลียด ตัวเองตายไปคนเดียวก็ดีแล้ว ยังจะมาลำบากลากพวกเขาจวนจิ้งโฮ่วให้ตามตกไปด้วย

ฝ่าบาทต้องทรงกริ้วมากแน่

เขามองไปที่ท้องของหยวนชิงหลิง โอ้สวรรค์ แค่สี่เดือน ท้องทั้งใหญ่ืและกลมมากดูเหมือนจะเป็นลูกสาว ตายแน่ ไม่ได้การแล้ว

เมื่อนึกถึงตรงนี้ จิ้งโฮ่วก็ยิ่งหดหู่ใจ นึกถึงตัวเองที่ใช้เวลาไปครึ่งชีวิต ไม่ต่างจากสุนัขและแมลงวันที่ไร้ยางอายไร้ศักดิ์ศรีแล้วนั้น อาชีพการงานของเขาไม่มีความเจริญก้าวหน้าใด และความรุ่งโรจน์ของจวนจิ้งโฮ่วก็ไม่เหมือนดั่งวันวาน มีแต่จะตกต่ำมากขึ้นเรื่อย ๆ

นับตั้งแต่ที่เ