บทที่ 686

เมื่อเห็นว่าเขายังยืนนิ่งอยู่ จักรพรรดิหมิงหยวนก็อดโกรธอีกครั้งไม่ได้ "ยังยืนบื้ออยู่ตรงนั้นทำไม ไสหัวไป!"

อวี่เหวินห่าวเงยหน้าขึ้นมองจักรพรรดิหมิงหยวน "ลูกอยากขออภัยโทษกับเสด็จปู่ก่อนพ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิหมิงหยวนรู้ว่าเจ้าลูกบ้านี้ปีนเสาคานพระตำหนัก จึงอดสะบัดแขนเสื้อด้วยความหงุดหงิดไม่ได้ คิดจะเดินออกไปแบบนี้ก็ดูเป็นการเสียมารยาทจนเกินไป จึงกล่าวทูลลากับไท่ซ่างหวงและเดินจากไปอย่างเย็นชา

“ลูกน้อมส่งเสด็จพ่อ!” อวี่เหวินห่าวกล่าวด้วยความเคารพ

จักรพรรดิหมิงหยวนเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

อวี่เหวินห่าวที่ไม่เห็นแผ่นหลังนั้นแล้วก็คุกเข่าลงกับพื้น และพูดอย่างเศร้าสร้อยว่า “เสด็จปู่ ถ้าพระองค์ไม่ช่วยเหล่าหยวน แล้วใครจะช่วยเหล่าหยวนกันเล่า?”

ไท่ซ่างหวงที่มีท่าทางสงบลงมาบ้างแล้ว จึงนั่งลงแล้วพูดอย่างเรียบเฉยว่า “เจ้ากลับไปก่อน เดี๋ยวข้าจะสั่งการตามลงไป”

“พ่ะย่ะค่ะ!” แววตาอวี่เหวินห่าวเผยแสงเจ้าเล่ห์เหมือนจิ้งจอก “เช่นนั้นหลานขอทูลลาพ่ะย่ะค่ะ!”

ไท่ซ่างหวงตรัสว่า “ไปเถอะ”

อวี่เหวินห่าวออกจากวังแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ถังหยางรออยู่ข้างนอกวัง วันนี้หลังจากนางข้าหลวงสี่กลับไปแล้ว เ