บทที่ 671

นางข้าหลวงสี่เข้าไปเห็นหยวนชิงหลิงใบหน้าดูซีดขาว,นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวใช้สองมือกุมท้องไว้

อาซื่อเห็นนางข้าหลวงสี่มาแล้ว จึงรีบดึงมือนางเข้ามา “โมโม่ ท่านรีบดูอาการพระชายาที พระชายาปวดท้อง”

“เกิดอะไรขึ้นเพคะ?” นางข้าหลวงสี่นั่งลงที่เก้าอี้ตัวเล็กข้างหยวนชิงหลิง และลูบท้องนางเบา ๆ “เจ็บไหมเพคะ?”

หยวนชิงหลิงหายใจเข้าลึก “ไม่ได้เจ็บมาก แค่ปวดนิดหน่อยเท่านั้น”

นางข้าหลวงสี่ตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย “หรืออาจจะกระเทือนถึงครรภ์”

หยวนชิงหลิงโบกมือเล็กน้อย “ไม่เป็นไร อาจจะเป็นเพราะข้าเครียดเกินไป พักสักหน่อยคงดีขึ้น”

โมโม่มองนาง “ทำไมถึงต้องกลับบ้านแม่ล่ะเพคะ? เป็นพระประสงค์ฝ่าบาทหรือ?”

“เป็นความคิดข้าเอง ข้าอยากกลับบ้านแม่ไปพักสักระยะหนึ่ง โมโม่อย่าถามอีกเลยนะ รีบไปกันเถอะ” หยวนชิงหลิงเอ่ยตามนั้น

นางข้าหลวงสี่จึงหันไปหามู่หรูกงกง และลากเขาออกไปด้านข้าง “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? พระชายาทรงครรภ์อยู่เช่นนี้ ทำไมถึงให้นางกลับบ้านแม่ได้? สถานการณ์ในจวนจิ้งโฮ่วทางนั้น ไม่ใช่ฝ่าบาทจะไม่ทรงทราบสักหน่อย”

มู่หรูกงกงถอนหายใจออกมาเบา ๆ “พระชายาเป็นคนขอด้วยตัวเองเอง ฝ่าบาทต้องการให้อ๋องฉู่รับคุณหนูฮู้เ