All Chapters of ใต้หล้าสยบรัก: Chapter 651 - Chapter 660

พระชายาซุนมองใบหน้าซีดขาวนั้นก็ยิ่งโกรธขึ้นไปอีก “เจ้าจะกลัวอะไร? เจ้าสู้กับผู้หญิงคนนั้นแค่ครั้งหนึ่งแล้วเป็นอย่างไร? เจ้าก็รู้สึกอยากฆ่าตัวตายเลยหรือ? ความกล้าหาญของเจ้าตั้งแต่แรกเล่า? ความอยากแต่งงานกับเจ้าสามแบบจะเป็นจะตายให้ได้ ตอนนี้มันแปรเปลี่ยนไปเป็นความอ่อนแอขนาดนี้ได้อย่างไร?”พระชายาซุนพูดเสร็จก็หันมาพูดกับหยวนชิงหลิง “เจ้ามาเกลี้ยกล่อมนางหน่อย ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป คงมีสักวันนางได้ฆ่าตัวตายขึ้นมาจริง ๆ เป็นแน่ มันไม่คุ้มกันเลยสักนิด”ที่จริงรอยแผลพวกนั้น หยวนชิงหลิงก็เห็นแล้วตอนที่นางตรวจดูสุขภาพแต่พอเห็นนางรีบปิดรอบแผลพวกนี้ เห็นว่านางไม่อยากให้ใครรู้ นางจึงไม่พูดอะไรอีกตอนนี้ถูกพระชายาซุนเห็นเข้าแล้ว และพระชายาซุนก็เริ่มพูดดุนาง นางจึงรีบกล่าวว่า “พี่สะใภ้รอง ท่านอย่าได้ตื่นตระหนกไป ข้าคิดว่าพี่สะใภ้สามเองไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายเพราะกู้จือหรอก”พระชายาซุนเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่ใช่เพราะเจ้าสาม ยังจะมีใครได้อีก?”หยวนชิงหลิงก้าวไปจูงมือพระชายาเว่ยนั่งลง พระชายาซุนที่เห็นเช่นนั้นจึงค่อย ๆ นั่งลงมาด้วยแววตาพระชายาเว่ยดูหม่นหมอง ริมฝีปากคว่ำลง ขอบตาคล้ำใบหน้าซีดขาวดูไร้ช

เห็นได้ชัดเลยว่าที่จริงพระชายาเว่ยเป็นคนที่มองโลกในแง่บวกมาก รอบตัวนางไม่มีคนคอยประคับประคอง แถมชีวิตเจอเรื่องราวโถมกระหน่ำเข้ามาอีก แต่ยังมีใจคิดวิเคราะห์เรื่องของอ๋องเว่ยและกู้จืออย่างมีเหตุผลนี่เป็นคนจำพวกอ่อนนอกแต่แข็งในจริง ๆหลายคนคิดว่าหากมีจิตใจเข้มแข็งจะไม่ป่วยเป็นโรคทางอารมณ์ แต่ที่จริงไม่ใช่แบบนั้นเลย โรคซึมเศร้ามีหลายสาเหตุ ในกรณีของนางที่ป่วยเป็นโรคนี้อย่างกะทันหัน แต่หลังจากที่นางป่วย นางก็ไม่ปล่อยมันลุกลาม แต่พยายามต่อสู้กับมันแต่จะเป็นโรคซึมเศร้าหรือไม่นั้นก็ต้องตรวจเพิ่มเติมดังนั้นแล้วก่อนที่นางจะกลับไป นางจึงพูดกับพระชายาเว่ยว่า "พรุ่งนี้ที่จวนข้าจะจัดงานเลี้ยงชมหิมะ หวังว่าท่านจะมาเข้าร่วมนะ"พระชายาเว่ยมองไปทางพระชายาซุน พระชายาซุนก็รีบกล่าวทันทีว่า "ข้าไปแน่นอน"พระชายาเว่ยยิ้มและพูดว่า "ตกลง ข้าจะไปอย่างแน่นอน"หลังจากที่หยวนชิงหลิงกลับไปแล้ว ก็สั่งให้คนส่งจดหมายถึงพระชายาซุน บอกนางว่าพรุ่งนี้ไม่ต้องมา นางอยากคุยกับพระชายาเว่ยเป็นการส่วนตัวพระชายาซุนเป็นคนที่รู้ความ นางจึงเขียนตอบกลับไป และบอกว่านางรู้ว่าต้องทำอย่างไรอวี่เหวินห่าวไม่อยากให้หยวนชิงห

หยวนชิงหลิงที่ได้ยินเช่นนั้น นางรู้สึกว่ามีอะไรหล่นหายออกไปจากชีวิตของนางฉู่หมิงชุ่ยที่พานางเข้าใกล้เงาแห่งความตาย จนตอนนี้ความรู้สึกนั้นมันก็ไม่ได้จางหายไปเลยทว่าคนตายแล้วก็เหมือนเปลวเทียนที่มอดดับลง บุญคุณความแค้นมันก็ควรจางหายไปดั่งเมฆหมอกงานศพฉู่หมิงชุ่ยนั้นถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย เดิมทีนั้นไม่ควรจะมีงานศพด้วยซ้ำ แต่เพราะเรื่องหย่าร้างยังจัดการไม่เสร็จสิ้น อีกทั้งฝ่าบาทก็ยังทรงไว้หน้าตระกูลฉู่ ดังนั้นจึงยอมอนุญาตให้จัดงานศพให้กับนางได้คนผมหงอกส่งคนผมดำ ทางตระกูลฉู่ก็ต้องย่อมหม่นหมองเป็นธรรมดาหลังจากพระชายาจี้กลับไปแล้ว อวี่เหวินห่าวที่เห็นนางอยู่ในจวนดูเบื่อมาหลายวัน และอีกทั้งอาการบาดเจ็บก็ไม่ได้ร้ายแรงแล้วนั้น จึงอยากพานางออกไปเดินเล่นหน่อยถนนสายยาวที่เดินอยู่นั้น มีอาซื่อและหมานเอ๋อร์เดินนำอยู่ด้านหน้า อากาศหนาวในฤดูหนาวนั้นมีลมพัดผ่านมา ถนนอันว่างเปล่ายิ่งทำให้ความเหน็บหนาวทวีคูณยิ่งขึ้นไปอีก“ทำไมวันนี้ไม่มีคนเลย?” อาซื่อรู้สึกแปลกใจ เดิมทีผู้คนที่นี่ต่างขวักไขว่ไปมา แม้จะเป็นฤดูหนาวก็ไม่น่าจะเงียบสงบได้เช่นนี้ซูยี่กล่าวตอบข้อสงสัยนั้น “วันนี้มีงานเคลื่อนขบวนส่

อ๋องฉีนิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็คุกเข่าลงหยิบกาเหล้า กล่องอาหารเล็ก ๆ และธูปออกมาเขาเปิดกล่องอาหารนั้น ข้างในมีซาลาเปา และยังมีของที่ดูเหมือนจะเป็นรังนกที่ดูเหนียวข้น และเย็นชืดอยู่ถ้วยหนึ่งฉู่ฟูจุดธูปให้เขา เขาปักธูปนั้นลงกระถางธูปหน้าโลงศพ เมื่อลมพัดผ่านขี้ธูปนั้นก็ปลิวว่อนไปตกอยู่ที่ปลายเท้าของอ๋องฉีเขายืนอยู่หน้าโลงศพจ้องมองอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง และกระซิบเสียงเบาว่า “ที่จริงข้าก็ไม่รู้ว่าเจ้าชอบกินอะไร เห็นเจ้ามักจะดื่มรังนกแบบนี้เสมอ เลยคิดว่าเจ้าน่าจะชอบ เจ้าก็มารับมันไว้เถอะนะ”“เป็นสามีภรรยากันมาหนึ่งปี แม้ว่าจะไม่ได้รักกันมากมาย ไม่แม้แต่จะหน้าแดงด้วยความเขินอายเลยก็ตาม จนตอนนี้ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมพวกเราถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ ข้าไม่เข้าใจเลย ทำไมเจ้าถึงอยากฆ่าข้าให้ตาย เจ้าเกลียดข้าขนาดนี้เลยหรือ?”“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ข้าควรเกลียดเจ้า ในใจข้าเกลียดแค้นเจ้าเหลือเกิน แม้แต่ตื่นจากฝันกลับมาแล้ว ข้ายังนึกถึงเพลิงไหม้ใหญ่ในครั้งนั้น มักนึกถึงตอนที่เจ้าเอาปิ่นแทงข้า ข้าไม่เข้าใจ คนที่ดูอ่อนโยนมีเมตตาเช่นนี้ ใยถึงเปลี่ยนกลายเป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิตขนาดนั้นได้”เขาพูดออกม

เขาเงยหน้ามองอวี่เหวินห่าวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน “พี่ห้า ข้าไม่ได้บอกว่าท่านทำผิด แต่อย่างใด ข้าแค่ไม่เข้าใจ ทำไมท่านถึงลงมือฆ่านางได้ ท่านทำแบบนี้ได้อย่างไร? พวกท่านเคย...”ทันทีที่เขาพูดก็รีบเหลือบไปมองทางหยวนชิงหลิง และไม่พูดอะไรต่ออีกเขาไม่ได้อยากเรียกร้องความเป็นธรรมให้ฉู่หมิงชุ่ย หรือคิดว่าที่พี่ห้าฆ่านางเป็นความผิดของเขา ความผิดของฉู่หมิงชุ่ยนั้นตายอย่างง่ายดายในคุกเช่นนั้น ก็นับว่าเป็นการหลุดพ้นแล้วอย่างน้อยนางก็ไม่ต้องไปขึ้นศาล ยังคงเหลือไว้ซึ่งหน้าตาและศักดิ์ศรีของนางในใจเขายังคงเกลียดชังคนผู้นี้ แต่เขาอยากรู้เหลือเกินว่า ทำอย่างไรถึงลบคน ๆ นึงออกจากใจได้รวดเร็วเช่นนี้ได้ เขาไม่อยากให้ตัวเองจมปลักอยู่กับนาง เดิมทีคิดว่ามาส่งนางแล้ว ก็ถือเป็นการลาจากกันไป แต่ในใจของเขาตอนนี้กลับไม่สงบลงเลยอวี่เหวินห่าวไม่ตอบคำถามเขา และลุกขึ้นจูงหยวนชิงหลิง“พี่ห้า...” อ๋องฉีรีบลุกขึ้น “ข้าไม่ได้หมายความว่าท่านโหดเหี้ยมอำมหิตหรือเลือดเย็น ข้าแค่อยากรู้ว่าทำไมท่านถึงลืมคน ๆ หนึ่งไปได้รวดเร็วเช่นนี้”อวี่เหวินห่าวจูงหยวนชิงหลิงเดินไปไม่หันกลับไปมองอีกเมื่อขึ้นรถม้า อวี่เหวิ