บทที่ 652

พระชายาซุนมองใบหน้าซีดขาวนั้นก็ยิ่งโกรธขึ้นไปอีก “เจ้าจะกลัวอะไร? เจ้าสู้กับผู้หญิงคนนั้นแค่ครั้งหนึ่งแล้วเป็นอย่างไร? เจ้าก็รู้สึกอยากฆ่าตัวตายเลยหรือ? ความกล้าหาญของเจ้าตั้งแต่แรกเล่า? ความอยากแต่งงานกับเจ้าสามแบบจะเป็นจะตายให้ได้ ตอนนี้มันแปรเปลี่ยนไปเป็นความอ่อนแอขนาดนี้ได้อย่างไร?”

พระชายาซุนพูดเสร็จก็หันมาพูดกับหยวนชิงหลิง “เจ้ามาเกลี้ยกล่อมนางหน่อย ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป คงมีสักวันนางได้ฆ่าตัวตายขึ้นมาจริง ๆ เป็นแน่ มันไม่คุ้มกันเลยสักนิด”

ที่จริงรอยแผลพวกนั้น หยวนชิงหลิงก็เห็นแล้วตอนที่นางตรวจดูสุขภาพ

แต่พอเห็นนางรีบปิดรอบแผลพวกนี้ เห็นว่านางไม่อยากให้ใครรู้ นางจึงไม่พูดอะไรอีก

ตอนนี้ถูกพระชายาซุนเห็นเข้าแล้ว และพระชายาซุนก็เริ่มพูดดุนาง นางจึงรีบกล่าวว่า “พี่สะใภ้รอง ท่านอย่าได้ตื่นตระหนกไป ข้าคิดว่าพี่สะใภ้สามเองไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายเพราะกู้จือหรอก”

พระชายาซุนเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่ใช่เพราะเจ้าสาม ยังจะมีใครได้อีก?”

หยวนชิงหลิงก้าวไปจูงมือพระชายาเว่ยนั่งลง พระชายาซุนที่เห็นเช่นนั้นจึงค่อย ๆ นั่งลงมาด้วย

แววตาพระชายาเว่ยดูหม่นหมอง ริมฝีปากคว่ำลง ขอบตาคล้ำใบหน้าซีดขาวดูไร้ช