บททั้งหมดของ ใต้หล้าสยบรัก: บทที่ 641 - บทที่ 650

ในเช้าวันรุ่งขึ้น อวี่เหวินห่าวและถังหยางกลับไปที่สำนักผู้ตรวจการ และนำพระราชโองการมาถึง สั่งให้กรมอาญาร่วมพิจารณาในคดีนี้ด้วย และเริ่มการพิจารณาคดีในช่วงบ่ายก่อนการสอบสวน เขาได้เรียกองค์รักษ์เงามาสอบถามก่อนเป็นการส่วนตัวองค์รักษ์เงาถูกส่งไปเพื่อปกป้องหยวนชิงหลิงตามพระบัญชาของไท่ซ่างหวง และพวกเขาจะไม่ปลีกตัวออกไปง่าย ๆ อย่างเด็ดขาดอย่างไรก็ตาม เหตุการณ์เพลิงไหม้ที่เกิดขึ้น ทำให้พวกเขารีบออกไปทันที ปล่อยให้หยวนชิงหลิงอยู่คนเดียว และต้องมีจุดประสงค์อย่างอื่นแอบแฝงอยู่แน่หลังจากได้สอบถามโดยละเอียด ก็ได้รู้ว่าองค์รักษ์เงามีรายงานลับเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา มีคนไปที่โรงเตี้ยมหมิงเยว่ ว่าต้องการหัวของอ๋องฉี และให้ค่าหัวราคาห้าหมื่นตำลึงแต่องค์รักษ์เงาไม่ได้ส่งรายงานลับกลับมา และความถูกต้องของเนื้อหานั้นก็ไม่แน่นอน ดังนั้นไท่ซ่างหวงจึงสั่งให้ผู้คนจับตาดูโรงเตี้ยมหมิงเยว่และสำนักมือสังหารอื่น ๆ สำหรับสาเหตุที่ต้องจับตามองที่โรงเตี้ยมหมิงเยว่ แทนที่จะเป็นจวนอ๋องฉี เป็นเพราะไท่ซ่างหวงเชื่อว่ารายงานลับเป็นเท็จ จุดประสงค์ที่แท้จริงอาจไม่ใช่อ๋องฉี แต่มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นตัวอ๋องฉู่ต่

อวี่เหวินห่าวเอ่ยว่า "ตกลง ข้าสัญญา"“ท่านใช้ชีวิตของหยวนชิงหลิงสาบานสิ!” ฉู่หมิงชุยไม่เชื่อคำพูดเขาอวี่เหวินห่าวกล่าวด้วยสีหน้าเฉยเมย "ข้าขอสาบานด้วยชีวิตของพระชายาฉู่ ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าจนวาระสุดท้าย"ฉู่หมิงชุ่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ข้าจะเชื่อท่านเป็นครั้งสุดท้าย"นางวางมือลงบนพื้นแล้วพยายามดันตัวไปข้างหน้าด้วยแรงที่เหลืออยู่ คราบเลือดสีแดงที่เหมือนรอยแตกร้าวบนกำแพงเมือง คดเคี้ยวไปมาไม่สม่ำเสมอ ภายใต้การสะท้อนของแสงสลัว มันจึงดูน่ากลัวเป็นพิเศษ“คือท่านปู่ของข้าเอง!” นางออกแรงกระซิบสี่คำนี้ใส่หูเขาหลังจากพูดจบ นางก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ และมองเขาอย่างเศร้าสร้อยริมฝีปากของอวี่เหวินห่าวเหยียดโค้งขึ้น เขายิ้มอย่างเคร่งขรึมเย็นชา "ข้าเองก็คิดว่าเป็นเขา ใครจะไปมีแผนการที่ละเอียดถี่ถ้วนเช่นนี้อีก?""ก็ใช่น่ะสิ จะมีใครควบคุมทุกอย่างได้อย่างเขาบ้าง?" แววตาของฉู่หมิงชุ่ยว่างเปล่า "อันที่จริง เขาก็อยากจะฆ่าข้าเช่นกัน? ตั้งแต่แรกตกลงกันแล้วว่าเขาจะช่วยชีวิตข้า แค่ให้หยวนชิงหลิงตายไปซะ เขาจะช่วยข้าจัดการปัญหาทุกอย่าง ข้ายังคงเป็นคุณหนูคนโตของจวนมหาเสนาบดีเหมือนดั่งวันวาน แต่ในความเป

ถังหยางนิ่งเงียบแบบนั้นอยู่นาน ลมพัดแรงเข้ามาจากทางหน้าต่าง ทำให้กระดาษบนโต๊ะให้ปลิวกระจัดกระจาย อวี่เหวินห่าวหยิบที่ทับกระดาษหยกขาวมาทับกระดาษพวกนั้นไว้ และพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ดูเหมือนจะมีหลายคนคิดถึงครรภ์ของเหล่าหยวนจริง ๆ”ถังหยางกล่าวว่า "ตั้งแต่ตอนนั้นที่ข่าวได้แพร่ออกไปว่าพระชายาได้ดื่มยาต้มจื่อจินลงไป ผู้คนย่อมจับตาดูว่าจะเก็บรักษาทารกไว้ได้หรือไม่ ตอนนี้เข้าเดือนที่สี่ และครรภ์นางเข้าสู่ช่วงคงที่แล้ว ดังนั้นพวกนั้นคงจะอดทนต่อไปไม่ได้แล้วเช่นกัน"อวี่เหวินห่าวยิ้มเย้ยหยัน "เจ้าสี่ปิดบังซ่อนเร้นได้เก่งเกินไปแล้ว"เจ้าสี่ อ๋องอัน หรืออวี่เหวินอัน เป็นโอรสของพระสนมกุ้ยเฟย ซึ่งมีตาเป็นแม่ทัพใหญ่ตี้เว่ยหมิง และยังเป็นหัวหน้าครูฝึกขององค์รักษ์เงาอวี่เหวินอันและอวี่เหวินห่าวนั้นไม่ได้แตกต่างกันเลย ในสมัยตอนเป็นเด็กทั้งคู่ต่างฝึกฝนในกองทัพ อวี่เหวินอันทุ่มเทลงแรงมีส่วนร่วมมากมายในสนามรบ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขานำทัพไปปราบปรามกองโจร และทำผลงานได้อย่างโดดเด่น เมื่ออายุยี่สิบปี เขาได้รับพระราชทานอัญมณีล้ำค่าจากชิงอ๋อง ดังนั้นผู้คนจึงเรียกเขาว่าอ๋องชิงเป่าถังหยางพูดด้วยน้ำเสีย

สำหรับพระชายาจี้ มันเป็นเรื่องอยากที่ยอมรับทัศนคติแบบนี้ของนาง "เจ้าไม่รู้หรือ อีกนิดเดียวเจ้าเกือบตายด้วยน้ำมือของนางแล้วนะ? เจ้าไม่ควรถามเรื่องนี้อย่างละเอียดหรืออย่างไรกัน? ชีวิตเป็นของเจ้าเอง และเจ้าเองก็ควรรู้ตัว และควรระมัดระวังเอาไว้"หยวนชิงหลิงก้มหน้าก้มตาฉีดยาให้นาง พลางเอ่ยไปด้วย "ข้าเชื่อเจ้าห้า เขาเป็นคนตัดสินคดีนี้ เขาต้องรู้อยู่แก่ใจดี"“เชื่อใจผู้ชายน่ะหรือ?” พระชายาจี้พูดอย่างดูถูก “ตอนนี้เขากำลังดูแลเจ้าอย่างดี แล้ววันหลังเล่า? หากพวกเจ้าทั้งคู่ตกอยู่ในอันตรายขึ้นมาเล่า? เจ้ามั่นใจได้หรือว่าเขาจะออกหน้ามาช่วยเจ้า? อย่าไร้เดียงสาให้มันมากนักเลย บนโลกใบนี้สิ่งที่ไว้ใจไม่ได้ที่สุดก็คือผู้ชาย"อวี่เหวินห่าวที่กลับเข้ามาพอดี และได้ยินเช่นนั้น เขาก็รีบก้าวเข้ามา "พี่สะใภ้ใหญ่ คนทำเลวทำชั่วทั้งหมดบนโลกนี้ล้วนเป็นผู้ชายหรือ?"พระชายาจี้เองก็คาดไม่ถึงว่าเขาจะอยู่ที่นี่ เมื่อก่อนนางเคยแสร้งทำเป็นคนดีต่อหน้าทุกคน นางจะไม่พูดจะคำทิ่มแทงเช่นนี้ นางอยู่กับหยวนชิงหลิงมาได้สักพัก ก็เริ่มพูดจาตรงไปตรงมาจากก้นบึ้งของหัวใจนางได้ เมื่อได้ฟังสิ่งที่อวี่เหวินห่าวพูด นางก็รู้สึกประหม่าไ

มหาเสนาบดีฉู่ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกมาอีก ราวกับว่าที่เขาพูดถึงเงื่อนงำนั้นก็เป็นอันใช้ได้แล้วเขาจิบชาพุทรา และเงยหน้าขึ้นพูดกับนางข้าหลวงสี่ว่า "ดื่มแต่ชารู้สึกท้องว่าง เจ้าทำอะไรกินหน่อยได้หรือไม่?"นางข้าหลวงสี่จึงกล่าวว่า “ได้สิ ท่านคุยกับท่านอ๋องไปก่อน ข้าจะไปทำของกินมาให้”มหาเสนาบดีฉู่เอ่ยว่า “ข้าคุยจบแล้ว”เขาหยิบแก้วและกาน้ำชาเดินออกไป “ไปทำของกินเถอะ”นางข้าหลวงสี่ถึงกับนิ่งไป นี่คุยกันจบแล้วหรือ?อวี่เหวินห่าวคิดว่าเขาจะถามเกี่ยวกับฉู่หมิงชุ่ยอีกสักหน่อย แต่เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะหยุดพูดคุยเช่นนี้ ซึ่งค่อนข้างน่าแปลกใจไปสักหน่อยนางข้าหลวงสี่และมหาเสนาบดีฉู่ออกไปด้วยกันมหาเสนาบดีฉู่ก็กระซิบบอกนางเบา ๆ "ดูท่าท่านอ๋องของเจ้าจะโชคร้ายเอาเสียแล้ว"นางข้าหลวงสี่ตกใจมาก "โชคร้าย? เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงโชคร้ายได้? ท่านอย่าทำให้ข้าตกใจเช่นนี้"มหาเสนาบดีฉู่เอ่ยว่า "ข้าไม่ได้แหย่ให้ตกใจ มันเป็นความจริง"“ท่านรีบพูดสิ โชคร้ายอะไร” นางข้าหลวงสี่หยุดประท้วงเขาแววตาของมหาเสนาบดีฉู่ดูล้ำลึกไร้ขอบเขต และเอ่ยขึ้นมา "ห่อเกี๊ยวเป็นหรือไม่?"“เป็นสิ!”“เช่นนั้นเจ้าทำเกี๊ยวก่อน ไว้ข้ากินเ