All Chapters of ใต้หล้าสยบรัก: Chapter 191 - Chapter 200

หยวนชิงหลิงไม่อยากออกมาร่วมมื้ออาหารนี้จริง ๆ เธอเองก็มีเหตุผล อาจพูดได้ว่าแผลของเธอนั้นเจ็บปวด หรือเป็นเพราะร่างกายเลยต้องการกินอาหารคนป่วย แต่เมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่นางข้าหลวงสี่พูด เธอก็อยากจะสังเกตพระชายาจี้อีกครั้ง ดูว่านางเป็นคนที่ตีสองหน้าหรือเป็นเพียงคนที่มีหลายแง่มุมเมื่อเห็นนางมา อวี่เหวินห่าวดูแย่กว่าเมื่อวาน ท่าทางขมวดคิ้วอยู่ตลอดเวลา “กินยาหรือยัง?” “กินแล้ว” หยวนชิงหลิงตอบรับ เธอกินยาของตัวเอง ยาที่หมอหลวงสั่งเหล่านั้น กินเข้าไปคำเดียว ก็หาเหตุผลต่าง ๆ นานาที่จะเททิ้ง “กินจริง ๆ ถึงจะดี พอข้าหันหลังกลับพบว่าเจ้าแอบเททิ้ง ถ้าเจ้ากล้าทำอีกก็ลองดู” อวี่เหวินห่าวขู่ด้วยเสียงต่ำ หยวนชิงหลิงหดคอ “ไม่กล้า” เขากำลังขู่จริง ๆ ซึ่งหยวนชิงหลิงก็รู้สึกผิดเช่นกัน แต่เมื่อฉู่หมิชุ่ยได้ยินสิ่งนี้ ดูเหมือนเป็นพูดสัพยอกหยอกเอิน หลังจากนั่งแล้ว อวี่เหวินห่าวอยู่ทางซ้ายของเธอ ฉู่หมิงชุ่ยอยู่ถัดจากอ๋องฉีทางด้านขวาของนาง ตามด้วยพระชายาจี้, อ๋องจี้, และอ๋องซุนคนใช้เข้ามารับใช้ระหว่างรับประทาน แต่อ๋องซุนโบกมือ “วันนี้เหล่าพี่น้องได้มาร่วมมื้ออาหารกันคงไม่จำเป็นต้องรับใช้แล้ว พวกเจ

อ๋องซุนมองดูจานเปล่าที่วางเต็มโต๊ะอย่างโกรธจัด ไม่ทันระวังจนกินหมด รู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ ในใจ ว่าหยวนชิงหลิง “ข้าบอกให้เจ้าเตรียมอาหารแค่สามอย่าง ทำไมต้องเตรียมเยอะขนาดนี้? เจ้านี่ช่างเป็นคนฟุ่มเฟือย ขูดเลือดขูดเนื้อผู้คน เจ้านี่เป็นหนอนดูดเลือด" ว่าเสร็จ ก็เดินพุงกางกลับไป หยวนชิงหลิงถูกว่าโดยไม่มีเหตุผล ตกตะลึงและพูดว่า “ใครบอกให้เจ้ากินเยอะขนาดนี้ล่ะ?” เธอไม่ได้เป็นคนที่กินเยอะที่สุด ทำไมเธอถึงเป็นหนอนดูดเลือด? ต้องเป็นเขาไม่ใช่เหรอ? เธอมองไปที่อวี่เหวินห่าว “น้องรองของท่านมีปัญหาทางสมองหรือเปล่า?” อวี่เหวินห่าวดูสงบและผ่อนคลาย “ใช่” หากเป็นอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร เธอจะไม่ถือสาโกรธคนที่มีปัญหาทางสมองหรอก แม่นมฉีออกมารายงาน “อ๋องฉีและพระชายาฉีกลับไปแล้ว จึงสั่งให้หม่อมฉันมากราบทูล” หยวนชิงหลิงถามเป็นมารยาท “พระชายาฉีไม่มีอะไรร้ายแรงแล้วใช่ไหม?” แม่นมฉีกล่าวว่า “หมอหลวงกล่าวว่าพระชายาฉีแค่หงุดหงิดและรู้สึกไม่สบายใจเพียงชั่วครู่ กลับไปพักฟื้นสักหน่อยก็ไม่เป็นไรแล้ว” หยวนชิงหลิงมองไปที่อวี่เหวินห่าว อวี่เหวินห่าวลุกขึ้นเดินออกไปโดยไม่แสดงสีหน้าอะไรเลย หยวนชิงหลิงยักไหล่

อ๋องซุนเดินเข้ามาในห้องอย่างช้า ๆ และพูดพึมพำ “เจ้าห้าก็น่าจะลำบากเหมือนกัน ในบรรดากษัตริย์มากมาย เขากับอ๋องหวยมีจิตใจดีที่สุด” เมื่อตอนเย็นอวี่เหวินห่าวไปที่จวนอ๋องหวย หลังจากกลับมาเขาก็อยู่แต่ในห้องหนังสือไม่ออกมาขนาดข้าวเย็นก็ยังไม่กินเลยด้วยซ้ำ หยวนชิงหลิงก็ไม่ได้กินเช่นกัน เมื่อตอนบ่ายได้ทานอาหารเป็นเพื่อนอ๋องซุน ถึงตอนนี้ยังคงอิ่มอยู่ ช่วงนี้ต่อมความอยากอาหารของเธอแย่มาก อาหารโบราณก็เลี่ยนเสียง่าย ๆ อวี่เหวินห่าวหลบอยู่ในห้องหนังสือ เธอก็หลบอยู่ในห้องเหมือนกัน เปิดกล่องยา จัดเรียงยาในนั้นการดื้อต่อยาสเตรปโตมัยซิน, ไรแฟมพิซิน, อีแทมบูทอล, ไพราซินาไมด์ ซึ่งยาสี่ตัวนี้เป็นยาตัวใหม่ ในใจเธอลังเลไม่แน่นอน ในระยะเริ่มต้นของวัณโรค ระยะเวลาการรักษาคือ 3 เดือนถึง 6 เดือน แต่อ๋องหวยไม่รู้ว่าเขาป่วยมานานแค่ไหนแล้ว และยิ่งไม่รู้ว่าเขาได้ไปแพร่เชื้อที่อื่นด้วยหรือไม่ ยาในกล่องยามีเพียงพอแค่ 10 วัน แต่หากได้ใช้ยาปฏิชีวนะรักษาแล้ว จะไม่สามารถหยุดกลางคันได้ เพราะหลังจากหยุดยาแล้ว จะเกิดการดื้อยา แม้ว่าเขาจะได้รับการรักษาอีกครั้ง ความเป็นไปได้ที่จะรักษาให้หายขาดก็น้อยลงเช่นกัน เธ

อวี่เหวินห่าวถาม “เกิดอะไรขึ้น?” หยวนชิงหลิงกลืนคำพูดที่กำลังจะรีบออกจากริมฝีปากและกล่าวว่า “ข้ามาที่นี่กับพี่รอง ข้าไม่มีรถที่จะกลับไป” อวี่เหวินห่าวกล่าวว่า “เจ้าไปนั่งรอข้าที่ห้องโถงด้านข้างสักครู่ อีกสักพักข้าก็จะกลับ ไปส่งเจ้ากลับจวนก่อน” “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปเดินเล่นในสวนก่อน” พอดีเลยไปรับลมเย็น ๆ ความคิดจะได้ชัดเจนขึ้น “ในสวนลมแรง ไปนั่งที่ห้องโถงด้านข้างนั่นแหละ!” อวี่เหวินห่าวทำหน้าเคร่งขรึม “รู้แล้ว” หยวนชิงหลิงเดินนำลวี่หยาไปเธอไม่ไปที่ห้องโถงข้าง ๆ แต่กลับไปที่สวนอย่างต่อต้านนั่งบนพื้นหญ้าริมทะเลสาบ ลมแรงมาก พัดจนปอยผมยุ่งเหยิงไปหมด ลวี่หยาอยู่ข้างหลังเป็นเพื่อน มองดูเจ้านายนั่งเท้าคางเศร้า ๆ ไม่รู้ว่าทำไมนางถึงดูไม่มีความสุข เมื่อครู่ท่านอ๋องพูดแบบนั้นก็เพื่อสุขภาพของนาง “พระชายาหิวหรือยังเพคะ? อาจจะมีของกิน ให้หม่อมฉันไปถามให้ไหมเพคะ?” ลวี่หยากล่าว “อืม!” หยวนชิงหลิงต้องการอยู่คนเดียวสักพัก จึงปล่อยนางไปตามสบายลวี่หยาถอนสายบัวแล้วก็เดินไป หยวนชิงหลิงมองไปที่ทะเลสาบที่ส่องแสงระยิบระยับ ดวงอาทิตย์กำลังแผ่ซ่านไปทั่ว ราวกับทองคำนับพันที่ลอยอยู่ ก้านหลิวพ

หยวนชิงหลิงขดตัวและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ถ้าท่านจะด่าก็ด่า แต่ห้ามตีข้า ถ้าท่านกล้าตีข้า ข้าจะสู้สุดชีวิต ข้าชอพูดไว้ก่อน นางเกิดบ้าขึ้นมาลากข้าลงไป กดหัวข้าอย่างแรงไม่ให้ลอยขึ้น ข้าเลยต้องเอาปิ่นทำร้ายนาง!” เธอสูดจมูก ช่างไม่ยุติธรรมเสียจริง ไปเจอผู้หญิงเพี้ยนได้ยังไง? “ข้ารู้ว่าท่านไม่เชื่อข้า ท่านเกลียดข้า แค่ข้าหายใจก็ยังผิดเลย ท่านชอบนาง เท้าของนางเหม็น ท่านยังรู้สึกว่าหอมเลย...” อวี่เหวินห่าวดึงเสื้อผ้าของนางออกจากกันด้วยมือข้างหนึ่ง สองมือถอดออกหมด “หุบปาก!” ดวงตาของหยวนชิงหลิงเป็นสีแดง พูดอย่างดุเดือด “จะตีข้าอีกเหรอ? ท่านอยากจะตีข้าอีกแล้วใช่ไหม? ข้าจะตายไปพร้อม ๆ กับท่าน!” พูดจบ ก็กระโจนเข้าที่คอของเขาและกัดลงไป“เจ้ามันบ้า!” อวี่เหวินห่าวโกรธจัด เอื้อมมือไปลูบ ๆ หยดเลือดไหลออกมาจากคอของเขา เขาถอดเสื้อคลุมชั้นนอกออกแล้วโยนให้นาง “ตอนไหนที่ข้าจะตีเจ้า? เจ้าเปียกไปทั้งตัว ถอดออก แล้วใส่เสื้อคลุมชั้นนอกของข้า” “ท่านไม่มีทางจะใจดีแบบนี้!” หยวนชิงหลิงมองดูเสื้อคลุมชั้นนอกที่เขาถอดออก และพูดในลักษณะที่เด็ดขาด“ใช่ ข้ายังจะทำให้เจ้าตาย” อวี่เหวินห่าวโกรธมาก ใบหน้