บททั้งหมดของ ใต้หล้าสยบรัก: บทที่ 211 - บทที่ 220

ครึ่งชั่วยามต่อมา อวี่เหวินห่าวมองผู้หญิงไร้ยางอายที่นั่งอยู่บนโต๊ะด้วยความรังเกียจเสื้อแขนกว้างตัวนั้นดึงออกไปแล้วครึ่งหนึ่ง สองมือที่วางบนช่วงคอ, ช่วงบ่าและไหปลาร้า..ออกแรงเกาบนใบหน้า, บนไหปลาร้า, บนคอล้วนเป็นรอยผื่นแดงและขึ้นตุ่มแดง ๆ เป็นเม็ด ๆ เต็มไปหมดบนพื้นเต็มไปด้วยตะเกียบข้าวปลาอาหารที่เลอะเทอะกระจัดกระจายไปหมด แม่นมฉีกับลวี่หยารีบพากันออกไป นางข้าหลวงสี่เองก็ฉลาด หลบออกไปเตรียมน้ำแกงสร่างเมาตัวเป่าเองก็รีบออกไปก่อนที่พายุฝนจะมาถึง ก่อนที่ชามใบแรกจะเขวี้ยงลงกับพื้น มันก็หนีเอาชีวิตรอดออกไปแล้วสุราหอมหมื่นหลี้ เขาสาบาน แก้วเดียวจริง ๆเขาค่อย ๆ ลุกขึ้นแล้วถอยหลังออกไปหยวนชิงหลิงหยิบไม้เท้าทรงอำนาจนั้นขึ้นแล้วเคาะลงกับโต๊ะอย่างแรง พร้อมตะโกนอย่างสุดเสียง “เจ้าลองดูสิ?”อวี่เหวินห่าวรู้สึกอยากฆ่านางขึ้นมาชีวิตนี้ของเขาเกลียดที่สุดคือการถูกข่มขู่หยวนชิงหลิงคันไปหมดทั้งตัว ดื่มครั้งแรกไม่เห็นมีอาการแพ้เลยสักนิด แล้วทำไมครั้งนี้ถึงเกิดอาการแพ้ขึ้นมาได้?เธอยังมีสติรับรู้ แต่ก็ทนไม่ได้กับความคันไปถึงกระดูกนี่ราวกับอาการคันนี่มันมาจากเลือด เธอรื้อหายาในกล่องยา แต่ก็

อวี่เหวินห่าวหันหลังให้นางแล้วเก็บซ่อนความโกรธนั้นแล้วพูดกับนางว่า “สักสามหรือห้าคนได้”หยวนชิงหลิงตกใจมาก เดิมทีคิดว่าคนสองคนก็เยอะแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่ามีตั้งสามหรือห้าคนแบบนี้ ในฐานะคนยุคปัจจุบัน จึงไม่สามารถเข้าใจได้จริง ๆ เหตุผลที่ผู้ชายหานางบำเรอได้และก็ไม่สามารถเข้าใจเหตุผลเพื่อสืบทายาทได้เธอเองก็หันหลังให้เขา ในใจรู้สึกโกรธมาก โกรธแทนหญิงสาวเหล่านั้นดูอย่างลวี่หยาเป็นตัวอย่าง ผู้หญิงไม่ได้เต็มใจทำงานบ้าน ใครเต็มใจยอมเป็นเครื่องผลิตทายาทให้ผู้ชายบ้าง? แต่ภายใต้อำนาจพวกนางทำได้แค่ยอมจำนน เพราะสถานะต้อยต่ำของตัวเองเหล่าผู้หญิงผู้น่าสงสารพวกนั้น ปล่อยให้คนร้ายอย่างอวี่เหวินห่าวกระทำการชั่วร้ายย่ำยีงั้นหรือ?แต่ถ้าตอนนี้ไล่พวกนางออกจากจวน ในสังคมชนชั้นศักดินาแบบนี้ พวกนางยังสามารถหาคนดี ๆ แต่งงานด้วยได้ไหม?หยวนชิงหลิงโกรธมาก อวี่เหวินห่าวก็โกรธมากคำพูดของนางหมายความว่าไง? เห็นเขาเป็นคนยังไง? เรื่องนางบำเรออีก สนมนางบำเรอเขาก็ไม่มี มีนางเป็นพระชายาคนเดียว ยังน่ารังเกียจชนิดที่ไม่อยากแตะต้องทั้งคู่โกรธหายใจฟึดฟัด สุดท้ายไม่มีใครหลับได้เลยสักคนหลับตา ด่าสาปอยู่ในใจ ฟ

หยวนชิงหลิงกล่าวว่า “อาการประชวรของอ๋องหวยเป็นโรคติดต่อ คนที่เข้าออกต้องสวมหน้ากาก ข้าจะพูดกับอ๋องหวยให้เข้าใจเองเพคะ จะไม่ทำให้เขารู้สึกผิดหรือรับผิดชอบอะไร” “เจ้าหุบปาก!” สนมหลู่เฟยโกรธซะจนใครพูดอะไรก็ไม่ฟังแล้ว เดิมทีนางออกจากวังหลวงมาเพื่อจับตาดูหยวนชิงหลิง วันนี้ยังไม่ทันได้ตรวจรักษา ก็ให้นางสั่งอะไรแผลง ๆ แบบนี้แล้วพระชายาจี้กล่าวอย่างยิ้ม ๆ “ไม่เป็นไร เป็นแค่การดูแลรักษาเท่านั้น ข้าเข้าออกมาสองสามวัน ไม่ได้สวมอะไร...หน้ากากปิดปากใช่ไหม? น้องหกป่วยก็คิดไม่ตกแล้ว พวกเราไม่อาจทำให้เขารู้สึกหนักใจได้” นางดันมือคืนหน้ากากผ้าให้หยวนชิงหลิงและหันเข้าไปเพื่อแสดงให้เห็นว่านางไม่ได้มีความรังเกียจเลยสักนิดหยวนชิงหลิงพูดอย่างเคร่งขรึม “หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!”พระชายาจี้พูดอย่างเย็นชา “เจ้าจะทำอะไร?”หยวนชิงหลิงมองไปรอบ ๆ แล้วพูดว่า “เสด็จพ่อทรงพระบัญชารับสั่งให้หม่อนฉันมารักษาอาการประชวรของอ๋องหวย เกี่ยวกับอาการป่วยทั้งหมดล้วนต้องฟังหม่อมฉัน โรควัณโรคเป็นโรคติดต่อร้ายแรง ละอองน้ำลายก็สามารถทำให้แพร่เชื้อได้แล้ว การสวมหน้ากากเป็นแค่การป้องกันเบื้องต้นเท่านั้น ถ้าใครไม่สวมหน้ากาก ก็ไ

อวี่เหวินห่าวก้าวไปข้างหน้าช่วยพยุงอ๋องหวยขึ้น พระชายาจี้รีบพูดขึ้นมา “น้องห้า ถ้าเจ้ากลัวติดเชื้อให้เด็กรับใช้มาพยุงเถอะ”คำพูดแบบนี้มันเกินไปแล้วหยวนชิงหลิงไม่ทน แขวนหูฟังไว้ที่หูข้างหนึ่งแล้วหันกลับมาพูดกับพระชายาจี้อย่างเย็นชา “พระชายาจี้ ท่านอยู่ที่นี่ช่วยอะไรไม่ได้ นอกจากยั่วยุก่อความวุ่นวาย ท่านออกไปข้างนอกดื่มชาพูดคุยอย่างที่ท่านถนัดดีไหม?”พระชายาจี้เองก็คิดไม่ถึงว่าหยวนชิงหลิงจะพูดแบบนี้ได้ รู้สึกตกใจกลัวและหันหน้าไปมองสนมหลู่เฟยด้วยความละอายใจ “เสด็จแม่หลู่เฟย หม่อมฉันขอประทานอภัย หม่อมฉันอยู่ตรงนี้ช่วยอะไรไม่ได้จริง ๆ”สนมหลู่เฟยไม่ชอบที่หยวนชิงหลิงพูดจารุนแรงเช่นนี้ จึงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เจ้ามีสิทธิ์อะไรไล่ให้นางออกไป? สองสามวันมานี้ถ้าไม่ใช่พระชายาจี้เป็นกำลังใจให้ทุกคนในจวนมั่นคงไม่หวั่นไหว ไม่งั้นจวนอ๋องก็คงวุ่นวายไปแล้ว เจ้าเองก็ไม่รู้มีความสามารถแค่ไหน ถึงได้กล้าโอหังถึงเพียงนี้ ”หยวนชิงหลิงโกรธมาก ๆ “พระนางสนมหลู่เฟย ที่นอนอยู่บนเตียงคือลูกชายของท่านที่ป่วยอยู่เป็นตายเท่ากัน ข้าได้รับพระบัญชาลงมา ให้ช่วยเข้า ไม่ใช่ทำร้ายเขา เรื่องการสวมหน้ากาก ก็ได้อธิบายกั

คิดถึงตรงนี้แล้ว อ๋องฉีก็เปลี่ยนเข้ามาปลอบใจ “พี่ห้า งั้นช่างเถอะ ข้าเองก็ไม่อยากสนใจนาง ผู้หญิงไม่มีเหตุผล ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนจะมีเหตุผลเหมือนชุ่ยเอ๋อร์”อวี่เหวินห่าวเอ่ย “ใช่ ชุ่ยเอ๋อร์เป็นคนมีเหตุผล เจ้าพูดกับนาง เรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว หากทำให้หยวนชิงหลิงโกรธอีก นางอาจเอาไม้เท้ามาตี เพิ่งโชคร้ายตกน้ำมายังจะมาโดนตีอีก? ไม่คุ้มเลยที่จะโกรธเคืองกับผู้หญิงแบบนี้!”เขาพูด หางตาของเขาเหลือบมองออกไปอย่างไม่รู้ตัวอ๋องฉีกตกใจไปครู่ “พี่ห้า ทำไมข้าถึงเห็นว่าท่านดูเหมือนจะเพลิดเพลินเยี่ยงนี้?”อวี่เหวินห่าวเปลี่ยนสีหน้าแววตาของเขาก็ดูว่างเปล่า “ร้องไห้ได้หรือไง? ผู้คนมากมายอยู่ที่นี่ ไม่สามารถให้ใครรู้ได้ว่าข้าถูกภรรยาตี”มีเหตุผล!“เช่นนั้นเรื่องนี้ จะทำยังไง?”“เห็นแก่ไม้เท้าทรงอำนาจ อดทนไว้!” อวี่เหวินห่าวพูดจบก็กลับไปหาหยวนชิงหลิงช่วงนี้ไม่สามารถปล่อยให้สตรีนางนี้ห่างจากสายตาตัวเองได้เลย นางอยู่กับคนอื่นเขามักจะรู้สึกโกรธหงุดหงิดขึ้นมาง่าย ๆมันมากขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไม่ทันรู้ตัวหยวนชิงหลิงล่ะ?อวี่เหวินห่าวมองไปรอบ ๆ ไม่พบนาง เขาออกไปแค่เดียว นางหายไปไหนแล้ว?หยวนชิงหลิงถูกอ