บททั้งหมดของ ใต้หล้าสยบรัก: บทที่ 201 - บทที่ 210

เขานั่งตัวตรง มีความจริงจัง ค่อย ๆ ขยับมืออย่างไม่เต็มใจ ปลายนิ้วแตะมือเธอบนเบาะนุ่ม ๆ ซึ่งเย็นยะเยือก เป็นแบบนี้ไม่ขยับ ไม่ก้าวและก็ไม่ถอย หยวนชิงหลิงก็นั่งตัวตรง ดวงตาของเธอลอยไปลอยมา กล้ามเนื้อทั้งตัวของเธอเกร็งไปหมด รู้สึกว่าสัมผัสได้ถึงปลายนิ้วของเขา บางทีเธอควรจะขยับออกไป ใช่มันสมควร เอาล่ะ อย่างนั้นก็ขยับออกไป แต่ทว่ามันจะดูจงใจมากไปไหม? ปลายนิ้วสัมผัสถือเป็นอะไรได้? ทั้งคู่เคยจูบกันแบบแนบชิดมาแล้ว แต่กำลังจงใจเคลื่อนตัวออกห่าง ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ปกติเป็นอย่างมาก นอกจากนี้ ทั้งสองเข้ากันได้ดี ถือเป็นเพื่อนกันแล้วก็ได้? สัมผัสมือระหว่างเพื่อนก็ไม่ควรจะทำกระต่ายตื่นตูมถ้าหัวใจเต้นไม่เร็ว ทุกอย่างก็จะไม่มีปัญหา รถม้าหยุดกะทันหัน ซูยี่เปิดม่าน อวี่เหวินห่าวกระตุกมือกลับมาวางบนเข่าอย่างรวดเร็ว “ท่านอ๋อง พระชายา ถึงแล้ว!” ซูยี่กล่าวเขาที่บ้าบิ่น โดยธรรมชาติแล้วไม่ได้สังเกตเห็นบรรยากาศที่น่าอึดอัดในรถม้า อวี่เหวินห่าวลงจากรถม้าก่อน หยวนชิงหลิงกอดเสื้อคลุมชั้นนอกที่หลวม ๆ ของเขาอย่างแน่น ชะโงกออกมาอย่างระมัดระวัง อวี่เหวินห่าวอุ้มเธอลงมา ช่วงเวลาที่แนบชิดตัวเขา มือและเท

สีหน้าของอ๋องฉีเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาไม่เคยเห็นฉู่หมิงชุ่ยเป็นแบบนี้มาก่อน นางมักพูดอย่างนุ่มนวลมาตลอด การกระทำแน่วแน่ และใจดีต่อผู้อื่น แม้แต่คนรับใช้ในจวน นางก็ไม่เคยทำโอ้อวดว่าเป็นพระชายา แม่นมในวังก็เมตตายิ่งนักนางไม่เคยแสดงความรุนแรงมาก่อน เพราะตกใจกลัวแน่นอน อ๋องฉีคิดถึงเรื่องนี้แล้วเอื้อมมือออกไปกอดนางไว้ในอ้อมแขน “ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องตกใจ” ฉู่หมิงชุ่ยพิงบนไหล่ของเขาเหมือนไม่มีชีวิต ทำเสียงหึ นางรู้ตัวว่านางแปลกไป แต่นางก็ไม่สนใจ อ๋องฉีเป็นคนธรรมดาและซื่อสัตย์ ดื้อดึงต่อนาง ไม่ว่านางจะขมขื่นเพียงใด ต่อให้โหดร้ายเพียงใด เขาจะไม่มีวันปล่อยนางไป บางที ควรจะลืมพี่ห่าวเสียแล้ว อ๋องฉีช่างดีเหลือเกิน และตอนนี้เขาก็ยังได้เปรียบมากที่สุดสามารถให้ทุกสิ่งที่นางต้องการได้เมื่อนึกถึงคำที่ประณามหยวนชิงหลิง นางก็รู้สึกละอายและโกรธตลอดเวลา ทำไมนางถึงพูดคำหยาบคายเช่นนี้? นั่นควรเป็นสิ่งที่หยวนชิงหลิงกล่าว“ทำไมหยวนชิงหลิงถึงผลักเจ้าลงไปที่ทะเลสาบ? นางบ้าหรือเปล่า?” อ๋องฉีถามเมื่อเห็นนางสงบลงเล็กน้อย ฉู่หมิงชุ่ยค่อย ๆ สงบลง เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงยืนอยู่ริมทะเลสาบที่จวนอ๋องหวย นางก็ม

เหลิงจิ้งเหยียนถอนหายใจออกมา บัณฑิตเจอทหาร มีเหตุผผลก็ใช้ไม่ได้“ฝ่าบาทในเมื่อทรงรับสั่งให้พระชายาฉู่เข้าวังหลวง ไม่ได้รับสั่งให้พระชายาฉีมาด้วยเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าในพระทัยของฝ่าบาทไม่ได้สนพระทัยว่าพระชายาทั้งสองใครถูกใครผิด เรื่องวุ่นวายเช่นนี้ ฝ่าบาททรงต้องไม่สนพระทัยเป็นแน่”“มีเหตุผลอยู่บ้าง พูดต่อไป ข้าเรียกพระชายาฉู่มามีเหตุผลอะไร?” จักรพรรดิหมิงหยวนดื่มชาด้วยท่าทางสบาย ๆ“ไม่มีเหตุผลพ่ะย่ะค่ะ การที่พระชายาฉู่เข้าวังมา ต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาท นางได้กระทำผิดมหันต์ ที่มาของความผิดนั้น หากไม่สามารถโต้แย้งได้ ฝ่าบาทก็จะต้องลงโทษนาง”“นั้นเป็นความคิดของเจ้าหรือ?”“นั้นคือการคาดเดาของกระหม่อม”“งั้นคือความคิดของเจ้า!”“...งั้นคือความคิดของกระหม่อม”ทำไมความคิดเลวทรามนี่ต้องเป็นเขาที่เป็นคนคิดออกมาด้วย? เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าฝ่าบาททรงคิดเองจักรพรรดิหมิงหยวนเอ่ยปากชมอย่างไม่ขาดปาก “ขุนนางที่รักของข้าความคิดดีจริงๆ ถามถึงความผิดนางก่อนแล้ว ต้องทำความดีความชอบชดใช้ความผิด ก็แค่ไปให้การรักษาอาการป่วยของอ๋องหวย รักษาหายแล้วจะอภัยโทษให้ รักษาไม่หาย ข้าก็จะเมตตาเป็นพิเศษ จะงดการอภัยโทษไว้

“เช็ดเหงื่อ!” ไท่ซ่างหวงตะโกนเรียกหยวนชิงหลิงรีบนำผ้าขนหนูไปซับเหงื่อเขา “พักสักครู่เถอะเพคะ ดื่มน้ำก่อนค่อยทำต่อ”“ใกล้เสร็จแล้ว เหลือแค่แกะลายมังกรซ่อนปุ่มก็เรียบร้อย” ไท่ซ่างหวงหันมามองเธอ “เรื่องของฮู่ยติ่งโฮ่ว ในเมื่อเจ้าไม่สนใจชื่อเสียงตัวเอง นำตัวเองไปเสี่ยง ก็ไม่ควรแต่งตัวปลอมตัวเป็นชาย แต่ไปปรากฏตัวด้วยฐานะพระชายาต่อหน้า และดึงดูดความสนใจของเขา”หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม “แล้วมันมีอะไรแตกต่างกัน? เขาก็รู้ว่าหม่อมฉันคือพระชายาฉู่”ไท่ซ่างหวงกล่าวต่อ “เขาแค่แสร้งเป็นไม่รู้ มองย้อนกลับไปเรื่องนี้ ชีวิตคนหนึ่งชีวิต ใครจะไปรู้ว่าถ้าเจ้าตกอยู่นกำมือเขา? เจ้าก็ตายเปล่าแล้วหรือ? แต่ถ้าเจ้ากับฐานะพระชายาและเขาเทียวไปเทียวมาเช่นนี้ ก็จะมีพยานเพิ่มมากขึ้น ถ้าเจ้าตาย ถึงหาหลักฐานไม่ได้ว่าเขาเป็นคนทำ แต่ก็ยังสามารถยัดข้อหาให้เขาได้ แบบนี้สิเจ้าตายก็มีคุณค่า”หยวนชิงหลิงได้ยินคำพูดไท่ซ่างหวงแบบนี้ ก็อดชื่นชมไม่ได้ สมเป็นจิ้งจอกเฒ่าจริง ๆ“ก่อนจะลงมือทำอะไร ทางที่ดีเจ้าต้องคิดคาดการณ์ล่วงหน้าไว้ แม้ตัวเองจะตายไปแล้ว ก็ไม่ให้อีกฝ่ายผ่านไปได้ด้วยดีกับเรื่องที่ทำ แบบนี้ที่ลงมือทำไปถึงจะเห็นผลไ

ไม้เถียฮว๋านี่น่าจะเป็นไม้ที่แข็งที่สุดในโลกแล้ว? แข็งกว่าเหล็กธรรมดา ๆ ตั้งสองเท่าในยุคปัจจุบัน ไม้เถียฮว๋าเป็นพืชป่าใกล้สูญพันธุ์ คนสมัยก่อนใช้ไม้เถียฮว๋าแทนโลหะ ส่วนประกอบในคอมอย่างวิดเจ็ตก็มีใช้ไม้เถียฮว๋า แต่ราคาเองก็ล้วนค่อนข้างแพงแต่วันนี้เธอเห็นอยู่ชัด ๆ ว่าไท่ซ่างหวงใช้เลื่อย เลื่อยมันให้สั้นลง อีกทั้งไม้ที่แข็งขนาดนี้ การแกะสลักต้องเป็นเรื่องที่ยากลำบากมากแน่? ไม่ได้ใช้มีดแกะสลักเพชรมาแกะเหรอ?“ไท่ซ่างหวงทรงแกะสลักด้วยพระองค์เองแบบนี้ ไม่น่าใช่ไม้เถียฮว๋า!” หยวนชิงหลิงพูดอย่างไม่เชื่อนางข้าหลวงสี่กล่าวอย่างยิ้มแย้ม “นี่เป็นสิ่งที่ไท่ซ่างหวงเท่านั้นที่ทรงแกะสลักได้ ทหารองค์รักษ์ธรรมดา ๆ ล้วนไม่อาจทำได้ ”“อาการประชวรของไท่ซ่างหวง เดินยังไม่ค่อยมีแรงเลย ทำไมถึงสามารถแกะสลักไม้ที่แข็งขนาดนี้ได้ล่ะ? ” หยวนชิงหลิงถามด้วยความสงสัย ได้ยินแบบนี้ดูเหมือนไท่ซ่างว่าจะทรงแข็งแกร่งเก่งกาจมาก“การที่เดินไม่ค่อยมีแรงเป็นเพราะอาการประชวร ตอนสมัยไท่ซ่างหวงหนุ่ม ๆ ถือได้ว่าเป็นนักรบผู้กล้ามีวรยุทธ์ที่แข็งแกร่งที่สุดของเป่ยถัง พระองค์ทรงฝึกฝนทั้งกำลังภายนอกและภายใน ตอนนี้พระองค์อายุมาก