Share
บทที่ 195
Related chapter
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 196
อ๋องซุนเดินเข้ามาในห้องอย่างช้า ๆ และพูดพึมพำ “เจ้าห้าก็น่าจะลำบากเหมือนกัน ในบรรดากษัตริย์มากมาย เขากับอ๋องหวยมีจิตใจดีที่สุด” เมื่อตอนเย็นอวี่เหวินห่าวไปที่จวนอ๋องหวย หลังจากกลับมาเขาก็อยู่แต่ในห้องหนังสือไม่ออกมาขนาดข้าวเย็นก็ยังไม่กินเลยด้วยซ้ำ หยวนชิงหลิงก็ไม่ได้กินเช่นกัน เมื่อตอนบ่ายได้ทานอาหารเป็นเพื่อนอ๋องซุน ถึงตอนนี้ยังคงอิ่มอยู่ ช่วงนี้ต่อมความอยากอาหารของเธอแย่มาก อาหารโบราณก็เลี่ยนเสียง่าย ๆ อวี่เหวินห่าวหลบอยู่ในห้องหนังสือ เธอก็หลบอยู่ในห้องเหมือนกัน เปิดกล่องยา จัดเรียงยาในนั้นการดื้อต่อยาสเตรปโตมัยซิน, ไรแฟมพิซิน, อีแทมบูทอล, ไพราซินาไมด์ ซึ่งยาสี่ตัวนี้เป็นยาตัวใหม่ ในใจเธอลังเลไม่แน่นอน ในระยะเริ่มต้นของวัณโรค ระยะเวลาการรักษาคือ 3 เดือนถึง 6 เดือน แต่อ๋องหวยไม่รู้ว่าเขาป่วยมานานแค่ไหนแล้ว และยิ่งไม่รู้ว่าเขาได้ไปแพร่เชื้อที่อื่นด้วยหรือไม่ ยาในกล่องยามีเพียงพอแค่ 10 วัน แต่หากได้ใช้ยาปฏิชีวนะรักษาแล้ว จะไม่สามารถหยุดกลางคันได้ เพราะหลังจากหยุดยาแล้ว จะเกิดการดื้อยา แม้ว่าเขาจะได้รับการรักษาอีกครั้ง ความเป็นไปได้ที่จะรักษาให้หายขาดก็น้อยลงเช่นกัน เธ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 197
“ถ้าอย่างนั้นความรู้สึกระหว่างพวกเจ้าฉันท์สามีภรรยาก็ไม่ดีสินะ” อ๋องซุนเลิกคิ้วหยวนชิงหลิงพูดสรุป “ไม่ทะเลาะกันก็คือสามีภรรยาที่ดี” อ๋องซุนมองที่เธอ “เจ้าสองคนทะเลาะกันบ่อยเหรอ?” “จะเป็นแบบนั้นได้อย่างไง? ข้ากับท่านอ๋องเป็นคู่สามีภรรยากัน เขากล้าตบตีข้าที่ไหน?” หยวนชิงหลิงเดินเข้าไป “พี่รองรอข้าสักครู่ ข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วจะรีบตามท่านไป”อาการของอ๋องหวยแย่ลง และต่อให้พี่น้องจะไม่มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งต่อกันมากนัก พวกเขาทั้งหมดก็ยังเข้ามาดูอาการตอนที่หยวนชิงหลิงไปที่นั่น มีคนมากมาย รวมทั้งญาติพี่น้องกษัตริย์ก็มาหมด หลายคนที่เธอไม่รู้จัก ในนั้นก็มีองค์หญิงสองสามคน อ๋องซุนเข้าไปแล้ว หยวนชิงหลิงไม่สามารถเบียนเข้าไปได้ ทำได้แค่เดินเล่นไปรอบ ๆ อยู่ข้างนอกสองรอบ แต่ก็ไม่เห็นอวี่เหวินห่าว ตอนเธอเดินเล่นอยู่ข้างนอก ก็เห็นฉู่หมิงชุ่ยออกมาจากข้างใน ขอบตาแดงก่ำ ฉู่หมิงชุ่ยเหลือบมองที่เธอแล้วหันหลังเดินออกไป องค์หญิงหลัวผิงกับองค์หญิงฉินผิงก็ออกมากพร้อมกับมเหสีของพวกนาง องค์หญิงทั้งสองเดินนำอยู่ข้างหน้า ขอบตาแดงเล็กน้อบ แต่ท่าทางของพวกนางยังคงมั่นใจและสง่างาม รักษาภาพลักษณ์
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 198
อวี่เหวินห่าวถาม “เกิดอะไรขึ้น?” หยวนชิงหลิงกลืนคำพูดที่กำลังจะรีบออกจากริมฝีปากและกล่าวว่า “ข้ามาที่นี่กับพี่รอง ข้าไม่มีรถที่จะกลับไป” อวี่เหวินห่าวกล่าวว่า “เจ้าไปนั่งรอข้าที่ห้องโถงด้านข้างสักครู่ อีกสักพักข้าก็จะกลับ ไปส่งเจ้ากลับจวนก่อน” “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปเดินเล่นในสวนก่อน” พอดีเลยไปรับลมเย็น ๆ ความคิดจะได้ชัดเจนขึ้น “ในสวนลมแรง ไปนั่งที่ห้องโถงด้านข้างนั่นแหละ!” อวี่เหวินห่าวทำหน้าเคร่งขรึม “รู้แล้ว” หยวนชิงหลิงเดินนำลวี่หยาไปเธอไม่ไปที่ห้องโถงข้าง ๆ แต่กลับไปที่สวนอย่างต่อต้านนั่งบนพื้นหญ้าริมทะเลสาบ ลมแรงมาก พัดจนปอยผมยุ่งเหยิงไปหมด ลวี่หยาอยู่ข้างหลังเป็นเพื่อน มองดูเจ้านายนั่งเท้าคางเศร้า ๆ ไม่รู้ว่าทำไมนางถึงดูไม่มีความสุข เมื่อครู่ท่านอ๋องพูดแบบนั้นก็เพื่อสุขภาพของนาง “พระชายาหิวหรือยังเพคะ? อาจจะมีของกิน ให้หม่อมฉันไปถามให้ไหมเพคะ?” ลวี่หยากล่าว “อืม!” หยวนชิงหลิงต้องการอยู่คนเดียวสักพัก จึงปล่อยนางไปตามสบายลวี่หยาถอนสายบัวแล้วก็เดินไป หยวนชิงหลิงมองไปที่ทะเลสาบที่ส่องแสงระยิบระยับ ดวงอาทิตย์กำลังแผ่ซ่านไปทั่ว ราวกับทองคำนับพันที่ลอยอยู่ ก้านหลิวพ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 199
ความโกรธและความเกลียดแบบไหนที่บังคับให้ฉู่หมิงชุ่ยพูดคำหยาบคายเช่นนี้?หยวนชิงหลิงสะบัดมือออกจากนางและยิ้ม รอยยิ้มที่ดูถูกในตอนท้ายกระตุ้นฉู่หมิงชุ่ยในที่สุด นางผลักหยวนชิงหลิงลงไปในทะเลสาบอย่างแรงอาการบาดเจ็บของหยวนชิงหลิงยังไม่หายสนิท เธออ่อนแอไปทั้งร่างกาย และเธอก็ไม่คิดว่าฉู่หมิงชุ่ยที่ดูเหมือนผู้หญิงที่อ่อนแอ กลับมีแรงที่แข็งแกร่งมาก กดจนเธอไม่มีแรงต้านทานเธอว่ายน้ำไม่เป็น หลังจากตกลงไปในน้ำ ผุบ ๆ โผล่ ๆ สองสามครั้ง พยายามจะจับอะไรบางอย่าง แต่ทันทีที่เธอจับได้ ก็ถูกฉู่หมิงชุ่ยผลักอีกครั้ง แล้วกดหัวของเธอจมลงไปในน้ำน้ำที่เย็นเฉียบในทะเลสาบโอบล้อมเข้ามา เธอรู้สึกว่าศีรษะของตัวเองเหมือนฟองน้ำ น้ำเข้าปาก, จมูกและหู เธอกำลังจะขาดอากาศหายใจ ในหน้าอกทรมานจนแทบจะระเบิดเธอพยายามผลักฉู่หมิงชุ่ยออกไป แต่ฉู่หมิงชุ่ยดูเหมือนจะมีแรงมหาศาล กดหัวและคอของเธอ ถึงตายก็จะไม่ยอมให้หัวของเธอลอยขึ้นมาได้ หยวนชิงหลิงเลิกดิ้นรน ดึงปิ่นที่หัวออกมาแล้วสุ่มแทงเข้าไป น้ำเริ่มมีกลิ่นเลือด เธอแทงถูกฉู่หมิงชุ่ย แรงกดที่ศีรษะและคอหายไป เธอรีบตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำ ยกศีรษะขึ้นสู่ผิวน้ำ สูดอากาศอ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 200
หยวนชิงหลิงขดตัวและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ถ้าท่านจะด่าก็ด่า แต่ห้ามตีข้า ถ้าท่านกล้าตีข้า ข้าจะสู้สุดชีวิต ข้าชอพูดไว้ก่อน นางเกิดบ้าขึ้นมาลากข้าลงไป กดหัวข้าอย่างแรงไม่ให้ลอยขึ้น ข้าเลยต้องเอาปิ่นทำร้ายนาง!” เธอสูดจมูก ช่างไม่ยุติธรรมเสียจริง ไปเจอผู้หญิงเพี้ยนได้ยังไง? “ข้ารู้ว่าท่านไม่เชื่อข้า ท่านเกลียดข้า แค่ข้าหายใจก็ยังผิดเลย ท่านชอบนาง เท้าของนางเหม็น ท่านยังรู้สึกว่าหอมเลย...” อวี่เหวินห่าวดึงเสื้อผ้าของนางออกจากกันด้วยมือข้างหนึ่ง สองมือถอดออกหมด “หุบปาก!” ดวงตาของหยวนชิงหลิงเป็นสีแดง พูดอย่างดุเดือด “จะตีข้าอีกเหรอ? ท่านอยากจะตีข้าอีกแล้วใช่ไหม? ข้าจะตายไปพร้อม ๆ กับท่าน!” พูดจบ ก็กระโจนเข้าที่คอของเขาและกัดลงไป“เจ้ามันบ้า!” อวี่เหวินห่าวโกรธจัด เอื้อมมือไปลูบ ๆ หยดเลือดไหลออกมาจากคอของเขา เขาถอดเสื้อคลุมชั้นนอกออกแล้วโยนให้นาง “ตอนไหนที่ข้าจะตีเจ้า? เจ้าเปียกไปทั้งตัว ถอดออก แล้วใส่เสื้อคลุมชั้นนอกของข้า” “ท่านไม่มีทางจะใจดีแบบนี้!” หยวนชิงหลิงมองดูเสื้อคลุมชั้นนอกที่เขาถอดออก และพูดในลักษณะที่เด็ดขาด“ใช่ ข้ายังจะทำให้เจ้าตาย” อวี่เหวินห่าวโกรธมาก ใบหน้
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 201
“ข้าบอกว่าอ๋องหวยโชคไม่ดี” หยวนชิงหลิงแสดงความเสียใจตามสมควร แต่บรรยากาศที่น่าเศร้าก็ถูกทำลายโดยการจาม “ทำไมเจ้าไม่ถอดเสื้อผ้าชั้นในที่เปียกออก?” อวี่เหวินห่าวพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว เธอขยี้ ๆ จมูก “ช่างเถอะ อยู่ในรถม้าไม่สะดวก ใกล้ถึงจวนแล้ว”“ทำเป็นรักนวลสงวนตัวอะไร? ทำอย่างกับว่าข้าไม่เคยเห็น” “ข้าก็ไม่ได้กลัวท่านดูหรอก” ยังไงก็ไม่ใช่ตัวของเธอเอง อวี่เหวินห่าวทำเสียงเหอะ และหลับตาต่อไป “ข้ารู้สึกอยากจะอ้วกนิดหน่อย” จู่ ๆ หยวนชิงหลิงก็รู้สึกคลื่นไส้ “น้ำในทะเลสาบเมื่อครู่กลิ่นแรงเหลือเกิน”ตอนที่ตะเกียกตะกาย ทำให้โคลนที่อยู่ใต้น้ำผสมกับน้ำในทะเลสาบ เธอกินไปสองอึก ฉู่หมิงชุ่ยก็กินเข้าไปเหมือนกัน ตอนนี้คิด ๆ ดู เพื่อที่จะใส่ร้ายเธอ ฉู่หมิงชุ่ยเสียสละอย่างมาก อวี่เหวินห่าวตบ ๆ ไปที่ไหล่ของตัวเอง “อิงเข้ามา หลับตาพักผ่อนสักครู่” จู่ ๆ ก็อบอุ่นอย่างนี้ หยวนชิงหลิงรู้สึกไม่ชินนิดหน่อยอย่างไรก็ตาม โยกไปโยกมาอยู่ในรถม้า มีคนให้พิงสักหน่อยก็ไม่เลว เธอยิ้ม ๆ และพูดอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณ” เอนศีรษะเข้ามาพิงอย่างช้า ๆ กำลังจะหนุนบนไหล่ของเขา แต่จู่ ๆ เขาก็ขยับตัวออกไปอีกฝั่ง หยว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 202
เขานั่งตัวตรง มีความจริงจัง ค่อย ๆ ขยับมืออย่างไม่เต็มใจ ปลายนิ้วแตะมือเธอบนเบาะนุ่ม ๆ ซึ่งเย็นยะเยือก เป็นแบบนี้ไม่ขยับ ไม่ก้าวและก็ไม่ถอย หยวนชิงหลิงก็นั่งตัวตรง ดวงตาของเธอลอยไปลอยมา กล้ามเนื้อทั้งตัวของเธอเกร็งไปหมด รู้สึกว่าสัมผัสได้ถึงปลายนิ้วของเขา บางทีเธอควรจะขยับออกไป ใช่มันสมควร เอาล่ะ อย่างนั้นก็ขยับออกไป แต่ทว่ามันจะดูจงใจมากไปไหม? ปลายนิ้วสัมผัสถือเป็นอะไรได้? ทั้งคู่เคยจูบกันแบบแนบชิดมาแล้ว แต่กำลังจงใจเคลื่อนตัวออกห่าง ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ปกติเป็นอย่างมาก นอกจากนี้ ทั้งสองเข้ากันได้ดี ถือเป็นเพื่อนกันแล้วก็ได้? สัมผัสมือระหว่างเพื่อนก็ไม่ควรจะทำกระต่ายตื่นตูมถ้าหัวใจเต้นไม่เร็ว ทุกอย่างก็จะไม่มีปัญหา รถม้าหยุดกะทันหัน ซูยี่เปิดม่าน อวี่เหวินห่าวกระตุกมือกลับมาวางบนเข่าอย่างรวดเร็ว “ท่านอ๋อง พระชายา ถึงแล้ว!” ซูยี่กล่าวเขาที่บ้าบิ่น โดยธรรมชาติแล้วไม่ได้สังเกตเห็นบรรยากาศที่น่าอึดอัดในรถม้า อวี่เหวินห่าวลงจากรถม้าก่อน หยวนชิงหลิงกอดเสื้อคลุมชั้นนอกที่หลวม ๆ ของเขาอย่างแน่น ชะโงกออกมาอย่างระมัดระวัง อวี่เหวินห่าวอุ้มเธอลงมา ช่วงเวลาที่แนบชิดตัวเขา มือและเท
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 203
หยวนชิงหลิงจู่ ๆ ก็ตระหนักถึงปัญหานี้และถามว่า “ท่านอ๋องมีนางบำเรอกี่คน?” ดูเหมือนว่าเขาจะมีสาวใช้สองสามคนที่ตำหนักเสี่ยวเยว่ ทุกคนต่างก็ดูดีจะเป็นนางบำเราของเขาได้ไหม?ลวี่หยากล่าวว่า “เรื่องนี้ หม่อมฉันไม่รู้ เรื่องที่ตำหนักเสี่ยวเยว่ พวกเราตำหนักเฝิงอี๋ไม่บังอาจ แต่คิดว่าไม่มีเพคะ? พูดถึงเรื่องนางบำเรอ อาจจะพูดได้ว่า นอกจากท่านอ๋องไม่อยากให้ใครรู้” หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าบางทีเขาไม่ต้องการให้ใครรู้ผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่มีสรีระปกติคนหนึ่ง มีความต้องการทางด้านนี้ จะมีนางบำเรอสักคนสองคนก็ถือว่าสมเหตุสมผลหยวนชิงหลิงรู้สึกจี๊ดในใจ ดูเหมือนว่าผลที่ตามมาของการดื่มน้ำในทะเลสาบจะยังไม่หายไป “ลวี่หยา ข้าจะช่วยเจ้าหาเอง ไม่ต้องคุกเข่าแล้วลุกขึ้นมา” หยวนชิงหลิงยื่นมือออกและดึงนางขึ้นมา ลวี่หยายังคงสะอึกสะอื้นและปาดน้ำตา หยวนชิงหลิงค่อย ๆ ดื่มซุปขิง ในใจไม่หยิ่งเหมือนตอนเมื่อกี้ เมื่อลวี่หยาออกไป หยวนชิงหลิงก็เริ่มขอพรในกล่องยา เธอเริ่มขอพรง่าย ๆ นั่นก็คือต้องการปากกาหนึ่งด้าม ถ้าได้ตามความปรารถนา หลังจากนั้นจึงจะลองขอยา ปิดและเปิด คว้านหา ไม่มีปากกา แต่มีดินสออยู่สองสามแท่งก
Latest chapter
