Share
บทที่ 192
Related chapter
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 193
อ๋องฉีเปล่งเสียงด้วยความตกตะลึง “ร่างกายไม่ตอบสนองกับยาเป็นไปได้เหรอ?” เขามองไปที่หยวนชิงหลิง “ถ้าอย่างนั้น พี่สะใภ้ห้าเข้ามาช่วยเถอะ” อวี่เหวินห่าวคว้าแขนหยวนชิงหลิงและกล่าวว่า “นำไปส่งที่ห้องเซียงก่อน ในจวนมีหมอหลวง แล้วสั่งให้หมอหลวงไปที่นั่น” “ได้!” อ๋องฉีกอดฉู่หมิงชุ่ยและเดินออกไป แม่นมฉีนำทางไป ทุกคนนั่งลงอีกครั้ง แต่ไม่มีอารมณ์จะกินแล้ว นอกจากอ๋องซุน พระชายาจี้ยิ้มและกล่าวว่า “ไม่คิดว่าพวกเขาจะแต่งงานกันไม่ถึงปี พวกเขาจะกระวนกระวายอะไรขนาดนี้” อ๋องซุนพูดไปด้วยกินไปด้วย “จะไม่ให้กระวนกระวายได้อย่างไร? พี่ชายของเรายังไม่มีลูกชายเลย” พระชายาจี้ยิ้ม ๆ “เช่นนั้น น้องรองคงต้องทำงานหนักขึ้นแล้วล่ะ” “ข้าทำได้แน่ พี่ใหญ่ก็คงทำงานหนักกว่านี้” อ๋องซุนใช้เวลาในการดูอ๋องจี้ “พี่ใหญ่คงเป็นกังวล?” ทันทีที่อ๋องจี้หยิบตะเกียบขึ้นมา เมื่อได้ยินแบบนี้ก็ค่อย ๆ วางลง และพูดอย่างเคร่งขรึม “ถ้าเจ้ามีความคิดเห็นใด ที่เกี่ยวกับข้าก็พูดมาตรง ๆ ไม่จำเป็นต้องเหน็บแหนม ข้าจำได้ว่าไม่เคยผิดใจอะไรกับเจ้ามาก่อน” “ไม่มี” อ๋องซุนเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ “ข้าก็พูดแบบนี้มาตลอด เหน็บแหนมอะไร
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 194
อ๋องซุนมองดูจานเปล่าที่วางเต็มโต๊ะอย่างโกรธจัด ไม่ทันระวังจนกินหมด รู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ ในใจ ว่าหยวนชิงหลิง “ข้าบอกให้เจ้าเตรียมอาหารแค่สามอย่าง ทำไมต้องเตรียมเยอะขนาดนี้? เจ้านี่ช่างเป็นคนฟุ่มเฟือย ขูดเลือดขูดเนื้อผู้คน เจ้านี่เป็นหนอนดูดเลือด" ว่าเสร็จ ก็เดินพุงกางกลับไป หยวนชิงหลิงถูกว่าโดยไม่มีเหตุผล ตกตะลึงและพูดว่า “ใครบอกให้เจ้ากินเยอะขนาดนี้ล่ะ?” เธอไม่ได้เป็นคนที่กินเยอะที่สุด ทำไมเธอถึงเป็นหนอนดูดเลือด? ต้องเป็นเขาไม่ใช่เหรอ? เธอมองไปที่อวี่เหวินห่าว “น้องรองของท่านมีปัญหาทางสมองหรือเปล่า?” อวี่เหวินห่าวดูสงบและผ่อนคลาย “ใช่” หากเป็นอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร เธอจะไม่ถือสาโกรธคนที่มีปัญหาทางสมองหรอก แม่นมฉีออกมารายงาน “อ๋องฉีและพระชายาฉีกลับไปแล้ว จึงสั่งให้หม่อมฉันมากราบทูล” หยวนชิงหลิงถามเป็นมารยาท “พระชายาฉีไม่มีอะไรร้ายแรงแล้วใช่ไหม?” แม่นมฉีกล่าวว่า “หมอหลวงกล่าวว่าพระชายาฉีแค่หงุดหงิดและรู้สึกไม่สบายใจเพียงชั่วครู่ กลับไปพักฟื้นสักหน่อยก็ไม่เป็นไรแล้ว” หยวนชิงหลิงมองไปที่อวี่เหวินห่าว อวี่เหวินห่าวลุกขึ้นเดินออกไปโดยไม่แสดงสีหน้าอะไรเลย หยวนชิงหลิงยักไหล่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 195
หยวนชิงหลิงนั่งอยู่บนขั้นบันไดหิน ตัวเป่ากำลังนอนอยู่ที่เท้าของเธอ ทั้งคนทั้งสุนัขนั่งอาบแดดอย่างอบอุ่น เมื่ออ๋องซุนเข้ามา เขาก็นั่งบนขั้นบันไดหินอีกด้านหนึ่ง นั่งเท้าคาง ครุ่นคิด จะทักทายสักนิดก็ไม่มี “เป็นอะไรเหรอ?” หยวนชิงหลิงถาม “ลดน้ำหนักอีกแล้ว?”“ไม่ใช่!” “หิวเหรอ? เยี่ยงนั้นข้าให้คนทำอะไรให้พี่รองสักหน่อย”“กินไม่ลง!”หยวนชิงหลิงประหลาดใจ ชอบกินแต่กินไม่ลง? คงมีเรื่องที่ค่อนข้างหนักใจ “เป็นอะไร?” หยวนชิงหลิงตบ ๆ ที่หัวของตัวเป่า ให้มันไปอยู่อีกฝั่งหนึ่ง ตัวเป่าลากร่างที่เกียจคร้าน เดินช้า ๆ ออกไปอ๋องซุนหันไปมองนาง “เจ้าห้าไม่ได้พูดเหรอ? เจ้าหกอาจะไม่ไหวแล้ว”เจ้าหก? หยวนชิงหลิงเพิ่งนึกออกอ๋องหวยที่น่าสงสาร อวี่เหวินหวย เขากับอวี่เหวินห่าวเกิดในปีเดียวกัน อวี่เหวินห่าวแก่กว่าเขาหนึ่งเดือน หลู่เฟยเป็นผู้ให้กำเนิด และได้ล้มป่วยเมื่อสองปีก่อน หลังจากมอบจวนแล้ว เขาไม่เคยออกจากประตูจวนแม้แต่ก้าวเดียว “เขา...เป็นโรคอะไร” หยวนชิงหลิงถาม “โรคฝีในท้อง!” “โรคฝีในท้อง? วัณโรคเหรอ?”“อืม!”หยวนชิงหลิงยิ้มออกมา “โรคฝีในท้องนี้สามารถรักษาให้หายขาดได้ มันไม่ถึงตาย แล้วท
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 196
อ๋องซุนเดินเข้ามาในห้องอย่างช้า ๆ และพูดพึมพำ “เจ้าห้าก็น่าจะลำบากเหมือนกัน ในบรรดากษัตริย์มากมาย เขากับอ๋องหวยมีจิตใจดีที่สุด” เมื่อตอนเย็นอวี่เหวินห่าวไปที่จวนอ๋องหวย หลังจากกลับมาเขาก็อยู่แต่ในห้องหนังสือไม่ออกมาขนาดข้าวเย็นก็ยังไม่กินเลยด้วยซ้ำ หยวนชิงหลิงก็ไม่ได้กินเช่นกัน เมื่อตอนบ่ายได้ทานอาหารเป็นเพื่อนอ๋องซุน ถึงตอนนี้ยังคงอิ่มอยู่ ช่วงนี้ต่อมความอยากอาหารของเธอแย่มาก อาหารโบราณก็เลี่ยนเสียง่าย ๆ อวี่เหวินห่าวหลบอยู่ในห้องหนังสือ เธอก็หลบอยู่ในห้องเหมือนกัน เปิดกล่องยา จัดเรียงยาในนั้นการดื้อต่อยาสเตรปโตมัยซิน, ไรแฟมพิซิน, อีแทมบูทอล, ไพราซินาไมด์ ซึ่งยาสี่ตัวนี้เป็นยาตัวใหม่ ในใจเธอลังเลไม่แน่นอน ในระยะเริ่มต้นของวัณโรค ระยะเวลาการรักษาคือ 3 เดือนถึง 6 เดือน แต่อ๋องหวยไม่รู้ว่าเขาป่วยมานานแค่ไหนแล้ว และยิ่งไม่รู้ว่าเขาได้ไปแพร่เชื้อที่อื่นด้วยหรือไม่ ยาในกล่องยามีเพียงพอแค่ 10 วัน แต่หากได้ใช้ยาปฏิชีวนะรักษาแล้ว จะไม่สามารถหยุดกลางคันได้ เพราะหลังจากหยุดยาแล้ว จะเกิดการดื้อยา แม้ว่าเขาจะได้รับการรักษาอีกครั้ง ความเป็นไปได้ที่จะรักษาให้หายขาดก็น้อยลงเช่นกัน เธ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 197
“ถ้าอย่างนั้นความรู้สึกระหว่างพวกเจ้าฉันท์สามีภรรยาก็ไม่ดีสินะ” อ๋องซุนเลิกคิ้วหยวนชิงหลิงพูดสรุป “ไม่ทะเลาะกันก็คือสามีภรรยาที่ดี” อ๋องซุนมองที่เธอ “เจ้าสองคนทะเลาะกันบ่อยเหรอ?” “จะเป็นแบบนั้นได้อย่างไง? ข้ากับท่านอ๋องเป็นคู่สามีภรรยากัน เขากล้าตบตีข้าที่ไหน?” หยวนชิงหลิงเดินเข้าไป “พี่รองรอข้าสักครู่ ข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วจะรีบตามท่านไป”อาการของอ๋องหวยแย่ลง และต่อให้พี่น้องจะไม่มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งต่อกันมากนัก พวกเขาทั้งหมดก็ยังเข้ามาดูอาการตอนที่หยวนชิงหลิงไปที่นั่น มีคนมากมาย รวมทั้งญาติพี่น้องกษัตริย์ก็มาหมด หลายคนที่เธอไม่รู้จัก ในนั้นก็มีองค์หญิงสองสามคน อ๋องซุนเข้าไปแล้ว หยวนชิงหลิงไม่สามารถเบียนเข้าไปได้ ทำได้แค่เดินเล่นไปรอบ ๆ อยู่ข้างนอกสองรอบ แต่ก็ไม่เห็นอวี่เหวินห่าว ตอนเธอเดินเล่นอยู่ข้างนอก ก็เห็นฉู่หมิงชุ่ยออกมาจากข้างใน ขอบตาแดงก่ำ ฉู่หมิงชุ่ยเหลือบมองที่เธอแล้วหันหลังเดินออกไป องค์หญิงหลัวผิงกับองค์หญิงฉินผิงก็ออกมากพร้อมกับมเหสีของพวกนาง องค์หญิงทั้งสองเดินนำอยู่ข้างหน้า ขอบตาแดงเล็กน้อบ แต่ท่าทางของพวกนางยังคงมั่นใจและสง่างาม รักษาภาพลักษณ์
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 198
อวี่เหวินห่าวถาม “เกิดอะไรขึ้น?” หยวนชิงหลิงกลืนคำพูดที่กำลังจะรีบออกจากริมฝีปากและกล่าวว่า “ข้ามาที่นี่กับพี่รอง ข้าไม่มีรถที่จะกลับไป” อวี่เหวินห่าวกล่าวว่า “เจ้าไปนั่งรอข้าที่ห้องโถงด้านข้างสักครู่ อีกสักพักข้าก็จะกลับ ไปส่งเจ้ากลับจวนก่อน” “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปเดินเล่นในสวนก่อน” พอดีเลยไปรับลมเย็น ๆ ความคิดจะได้ชัดเจนขึ้น “ในสวนลมแรง ไปนั่งที่ห้องโถงด้านข้างนั่นแหละ!” อวี่เหวินห่าวทำหน้าเคร่งขรึม “รู้แล้ว” หยวนชิงหลิงเดินนำลวี่หยาไปเธอไม่ไปที่ห้องโถงข้าง ๆ แต่กลับไปที่สวนอย่างต่อต้านนั่งบนพื้นหญ้าริมทะเลสาบ ลมแรงมาก พัดจนปอยผมยุ่งเหยิงไปหมด ลวี่หยาอยู่ข้างหลังเป็นเพื่อน มองดูเจ้านายนั่งเท้าคางเศร้า ๆ ไม่รู้ว่าทำไมนางถึงดูไม่มีความสุข เมื่อครู่ท่านอ๋องพูดแบบนั้นก็เพื่อสุขภาพของนาง “พระชายาหิวหรือยังเพคะ? อาจจะมีของกิน ให้หม่อมฉันไปถามให้ไหมเพคะ?” ลวี่หยากล่าว “อืม!” หยวนชิงหลิงต้องการอยู่คนเดียวสักพัก จึงปล่อยนางไปตามสบายลวี่หยาถอนสายบัวแล้วก็เดินไป หยวนชิงหลิงมองไปที่ทะเลสาบที่ส่องแสงระยิบระยับ ดวงอาทิตย์กำลังแผ่ซ่านไปทั่ว ราวกับทองคำนับพันที่ลอยอยู่ ก้านหลิวพ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 199
ความโกรธและความเกลียดแบบไหนที่บังคับให้ฉู่หมิงชุ่ยพูดคำหยาบคายเช่นนี้?หยวนชิงหลิงสะบัดมือออกจากนางและยิ้ม รอยยิ้มที่ดูถูกในตอนท้ายกระตุ้นฉู่หมิงชุ่ยในที่สุด นางผลักหยวนชิงหลิงลงไปในทะเลสาบอย่างแรงอาการบาดเจ็บของหยวนชิงหลิงยังไม่หายสนิท เธออ่อนแอไปทั้งร่างกาย และเธอก็ไม่คิดว่าฉู่หมิงชุ่ยที่ดูเหมือนผู้หญิงที่อ่อนแอ กลับมีแรงที่แข็งแกร่งมาก กดจนเธอไม่มีแรงต้านทานเธอว่ายน้ำไม่เป็น หลังจากตกลงไปในน้ำ ผุบ ๆ โผล่ ๆ สองสามครั้ง พยายามจะจับอะไรบางอย่าง แต่ทันทีที่เธอจับได้ ก็ถูกฉู่หมิงชุ่ยผลักอีกครั้ง แล้วกดหัวของเธอจมลงไปในน้ำน้ำที่เย็นเฉียบในทะเลสาบโอบล้อมเข้ามา เธอรู้สึกว่าศีรษะของตัวเองเหมือนฟองน้ำ น้ำเข้าปาก, จมูกและหู เธอกำลังจะขาดอากาศหายใจ ในหน้าอกทรมานจนแทบจะระเบิดเธอพยายามผลักฉู่หมิงชุ่ยออกไป แต่ฉู่หมิงชุ่ยดูเหมือนจะมีแรงมหาศาล กดหัวและคอของเธอ ถึงตายก็จะไม่ยอมให้หัวของเธอลอยขึ้นมาได้ หยวนชิงหลิงเลิกดิ้นรน ดึงปิ่นที่หัวออกมาแล้วสุ่มแทงเข้าไป น้ำเริ่มมีกลิ่นเลือด เธอแทงถูกฉู่หมิงชุ่ย แรงกดที่ศีรษะและคอหายไป เธอรีบตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำ ยกศีรษะขึ้นสู่ผิวน้ำ สูดอากาศอ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 200
หยวนชิงหลิงขดตัวและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ถ้าท่านจะด่าก็ด่า แต่ห้ามตีข้า ถ้าท่านกล้าตีข้า ข้าจะสู้สุดชีวิต ข้าชอพูดไว้ก่อน นางเกิดบ้าขึ้นมาลากข้าลงไป กดหัวข้าอย่างแรงไม่ให้ลอยขึ้น ข้าเลยต้องเอาปิ่นทำร้ายนาง!” เธอสูดจมูก ช่างไม่ยุติธรรมเสียจริง ไปเจอผู้หญิงเพี้ยนได้ยังไง? “ข้ารู้ว่าท่านไม่เชื่อข้า ท่านเกลียดข้า แค่ข้าหายใจก็ยังผิดเลย ท่านชอบนาง เท้าของนางเหม็น ท่านยังรู้สึกว่าหอมเลย...” อวี่เหวินห่าวดึงเสื้อผ้าของนางออกจากกันด้วยมือข้างหนึ่ง สองมือถอดออกหมด “หุบปาก!” ดวงตาของหยวนชิงหลิงเป็นสีแดง พูดอย่างดุเดือด “จะตีข้าอีกเหรอ? ท่านอยากจะตีข้าอีกแล้วใช่ไหม? ข้าจะตายไปพร้อม ๆ กับท่าน!” พูดจบ ก็กระโจนเข้าที่คอของเขาและกัดลงไป“เจ้ามันบ้า!” อวี่เหวินห่าวโกรธจัด เอื้อมมือไปลูบ ๆ หยดเลือดไหลออกมาจากคอของเขา เขาถอดเสื้อคลุมชั้นนอกออกแล้วโยนให้นาง “ตอนไหนที่ข้าจะตีเจ้า? เจ้าเปียกไปทั้งตัว ถอดออก แล้วใส่เสื้อคลุมชั้นนอกของข้า” “ท่านไม่มีทางจะใจดีแบบนี้!” หยวนชิงหลิงมองดูเสื้อคลุมชั้นนอกที่เขาถอดออก และพูดในลักษณะที่เด็ดขาด“ใช่ ข้ายังจะทำให้เจ้าตาย” อวี่เหวินห่าวโกรธมาก ใบหน้
Latest chapter
