บททั้งหมดของ มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน: บทที่ 1141 - บทที่ 1150

ทั้งท่านเฟนเดอร์สันและโจชัว ได้ถูกส่งตัวกลับไปที่อพาร์ทเม้นหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ในตอนนี้ อาการของท่านเฟนเดอร์สันทรุดลงมาก ส่วนอาการของมินดี้เองก็เข้าขั้นโคม่าเมื่อเห็นเช่นนั้น เจอรัลด์ก็หยุดการพูดคุยทักทายกับโจชัวเอาไว้ก่อน เขาได้สั่งจ่ายยาตัวใหม่เพื่อใช้ในการรักษาอาการป่วยขอแต่ละคนทันทีเมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจอรัลด์ก็เดินออกไปที่ถนน ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว จึงเห็นสมควรแก่เวลาที่คุณชายผู้นั้นจะกลับถึงบ้านในขณะที่เดินไปเรื่อย ๆ เจอรัลด์ก็เห็นถนนที่ประดับประดาไปด้วยไฟสวยงามดูมีชีวิตชีวา ผู้คนมากมายกำลังคร่ำเคร่งกับการจัดงานด้วยความตื่นเต้น‘เมื่อได้ยินชื่อพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ ผู้คนก็มักจะนึกถึงสิ่งที่เกี่ยวข้องกับความชั่วร้าย…คนกลุ่มนั้นทำอะไรกัน? แล้วทำไมผู้คนมากมายถึงต้องเคารพบูชาพวกเขา?’ เจอรัลด์คิดกับตัวเองไม่นานนัก เขาก็เดินมาถึงหน้าประตูทางเขาคฤหาสน์ของลินัส ยอร์นวิคเนื่องจากคฤหาสน์ยอร์นวิคเป็นเหมือนแผนกต้อนรับสำหรับการมาเยือนของคุณชายท่านนั้น ประตูของคฤหาสน์ในตอนนี้ จึงเนืองแน่นไปด้วยผู้คนมากมาย จนแทบจะมองไม่เห็นทางเข้าลูกน้องหลายคนของตระกูลยอร์นวิคยืนออกันอยู่ที่หน้าปร

“คุณคลอฟอร์ด” หญิงสาวบ่นพึมพำด้วยความแปลกใจ“... เหมือนฉันเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนมาก่อน…ฉันนึกเรื่องของเขาไม่ค่อยออกสักเท่าไร…”“หืม! ฉันไปสืบเรื่องของเขามาเรียบร้อยแล้ว เชื่อฉันเถอะว่า พวกเธอจะต้องรู้สึกประหลาดใจแน่ ๆ ถ้าได้ยินเรื่องราวที่น่ากลัวเกี่ยวกับคนคนนี้!” เฟรย่าตอบ“พูดต่อสิ…”“ก็เหมือนที่ฉันพูดเมื่อสักครู่ หลังจากที่ฉันไปถามคนแถวนี้มา มีบางคนเล่าว่า คุณคลอฟอร์ดผู้นี้ เขามาจากครอบครัวที่มีอำนาจมาก รู้ไหมว่าทรัพย์สินที่เขาครอบครองนั้นมากมายมหาศาล เกินกว่าคนธรรมดาหลายเท่านัก? ความจริงแล้ว เขาเป็นคนประเภทที่จะยื่นเงินให้คนอื่นเท่าไรก็ได้ ทันทีที่พวกเขาร้องขอ!” เฟรย่าอธิบายด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความริษยา“ว่าอย่างไรนะ? มันจะมีทายาทครอบครัวที่ร่ำรวยขนาดนั้นอยู่จริงเหรอ?” ชายหนุ่มบางคนในกลุ่มถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความริษยาเช่นกัน“มันคือเรื่องจริง! เขาไม่ใช่แค่คนที่รวยมากเท่านั้น แต่เขายังมีความสามารถที่ล้นเหลืออีกด้วยนะ! ฉันพูดได้เลยว่า ทายาทเจ้าสำราญอย่างพวกเธอ เทียบอะไรกับเขาไม่ได้เลยสักนิด!” เฟรย่าตอบในขณะที่ชายตามองเด็กหนุ่ม ที่ดูเหมือนจะเด็กกว่าเธอ ที่นั่ง

“แกกล้าดียังไง ถึงไม่ยอมโค้งคำนับ และทำความเคารพท่านชายตอนที่เห็นเขา!” ชายชราคนหนี่งตะโกนเจอรัลด์ไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามของเขา แต่เขากลับจ้องมองไปยังชายที่นั่งอยู่บนเกี้ยว ชายหนุ่มบนเกี้ยวเอาแต่หลับตาอยู่ตลอดเวลา ดูเหมือนว่าเขากำลังมีความสุขกับการนอนพักผ่อน“นี่แก! ฉันเพิ่งจะถามคำถามแกไม่ใช่เหรอ? ช่างกล้ามากที่ทำเป็นไม่สนใจ!” ชายชราคนเดิมตะโกน เขาก้าวเท้าออกมาข้างหน้า ตั้งท่าจะเอาเรื่องเจอรัลด์แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไร เขาก็ต้องทำตาโตด้วยความตกใจสุดขีด เมื่อจู่ ๆ ร่างของเจอรัลด์ก็อันตธานหายไปต่อหน้าต่อตา!“...ฮึ่ม?!” เขาอุทานออกมาด้วยความรู้สึกหวาดกลัวสักพักเขาก็รู้สึกเหมือนมีมือที่หนัก มากดที่ไหล่ของเขาอย่างแรง! มันแรงมากจนเขารับไม่ได้อีกต่อไปจากนั้นเขาก็ล้มลงอย่างแรงจนหัวเข่ากระแทกพื้น พื้นที่อยู่ใต้ร่างของเขาแตกออกด้วยแรงกดอันมหาศาลของเจอรัลด์! “เมื่อกี้ แกบอกว่าฉันต้องคำนับใช่หรือไม่? แต่ฉันยังไม่เห็นแกคำนับฉันเลยนะ!” เจอรัลด์แสยะยิ้ม“ท่านพี่!” ชายชราอีกคนตะโกน ในขณะที่กำลังวิ่งเข้ามา จากนั้นเขาก็หยิบกาน้ำชาออกมาจากใต้แขนเสื้อถึงแม้ว่าเขามีแผนจะใช้เวทย์มนต์กับเจอรัลด

ฟังจากน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดของเขา ท่านชายที่กำลังนอนนิ่งอยู่บนพื้น ดูเหมือนกำลังนึกถึงเรื่องราวโศรกเศร้าบางอย่างในชีวิตของเขา ที่ไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้“...นาย…เกลียดผู้หญิงเหรอ?” เจอรัลด์ถามพร้อมกับจ้องมองเขาอย่างเย็นชา“นายคงจะไม่เชื่อฉันหรอก ถึงแม้ฉันจะเล่าให้นายฟังก็ตาม…ตั้งแต่ฉันเกิดมา ฉันก็เป็นที่รู้จักในนามท่านชายผู้สูงส่ง และมีอำนาจแห่งกลุ่มพ่อมดศักดิ์สิทธิ์…ในขณะที่ทุกคนพากับอิจฉาริษยาฉัน แต่ฉันพูดได้เลยว่า หลายปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยมีความสุขจริง ๆ เลยสักครั้ง…นายรู้ไหม ฉันรู้สึกเกลียดผู้หญิงมาตั้งแต่เด็ก…เป็นเพราะเธอ ที่ทำให้ฉันเกลียดผู้หญิงทุกคน! ผู้หญิงที่ฉันกำลังพูดถึง…เธอคือแม่ของฉันเอง!” ท่านชายอธิบายเมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็รู้สึกได้ว่า หนังตาของเขากำลังกระตุกเขาไม่เคยได้ยินใครพูดถึงแม่ของตัวเองด้วยความรู้สึกอาฆาตแค้นเหมือนท่านชายผู้นี่มาก่อน…ท้ายที่สุดแล้ว ใครกันที่จะไม่รู้สึกรักคนที่ให้กำเนิดตัวเอง? แต่ถึงกระนั้น เขาก็รู้สึกได้ว่า ท่านชายไม่ได้โกหกเขา จากแววตาที่ดูเจ็บปวดอย่างล้นเหลือของเขาจะเป็นไปได้หรือไม่ว่า ที่ชายคนนี้กลายเป็นคนที่โห

เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้ว แจสมินก็หันหน้าไปมองเจอรัลด์ด้วยความสงสัยจากนั้น เธอก็เริ่มตระหนักได้ว่า ท่านชายที่โหดร้ายและโอหังผู้นี้ ได้ยอมพ่ายแพ้ให้กับเจอรัลด์แล้ว“ผมขอโทษกับทุกสิ่งที่ผมได้ทำลงไป! ผมขอโทษจากใจจริง!” เชสเตอร์พูด ในขณะที่ก้มหัวอยู่หลายครั้ง จนหน้าผากของเขาแตะพื้นถึงแม้ว่า ก่อนหน้านั้น เธออยากจะฆ่าเขาให้ตาย แต่พอเธอได้เห็นว่า ตอนนี้เขาดูหดหู่มากเพียงใด เธอก็ได้แต่พูดกับเขาว่า “…คุณไม่จำเป็นจะต้องมาขอโทษอะไรฉันอีกแล้ว…คุณควรจะไปขอโทษคนที่คุณเคยทำร้ายมากกว่านะ ถึงแม้ว่าครอบครัวของฉันจะผ่านประสบการณ์ที่น่าหวาดกลัวนั้นมาได้ โดยที่ไม่ได้รับอันตรายร้ายแรงอะไร แต่ก็ไม่ใช่ทุกครอบครัวที่เป็นแบบพวกเรา…แต่ถ้าคุณต้องการบทลงโทษจริง ๆ ล่ะก็ ฉันจะให้เจอรัลด์เป็นคนตัดสินใจเรื่องนี้แทนฉัน เพราะคำพูดของเขา ก็เหมือนคำพูดของฉันเช่นกัน!”หลังจากที่พูดจบ แจสมินก็หันไปมองหน้าเจอรัลด์บางครั้งผู้หญิงก็มักจะเป็นแบบนี้ ตอนแรกแจสมินอาจจะยังไม่แน่ใจว่า ตัวเธอเองตกหลุมรักเจอรัลด์จริงหรือเปล่า แต่พอถึงเวลาที่เธอต้องพึ่งพาเขา เธอก็เริ่มมั่นใจว่า เธอได้ตกหลุมรักเขาอย่างหมดหัวใจจากวันนั้นเป็นต้นมา