“คุณคลอฟอร์ด” หญิงสาวบ่นพึมพำด้วยความแปลกใจ“... เหมือนฉันเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนมาก่อน…ฉันนึกเรื่องของเขาไม่ค่อยออกสักเท่าไร…”“หืม! ฉันไปสืบเรื่องของเขามาเรียบร้อยแล้ว เชื่อฉันเถอะว่า พวกเธอจะต้องรู้สึกประหลาดใจแน่ ๆ ถ้าได้ยินเรื่องราวที่น่ากลัวเกี่ยวกับคนคนนี้!” เฟรย่าตอบ“พูดต่อสิ…”“ก็เหมือนที่ฉันพูดเมื่อสักครู่ หลังจากที่ฉันไปถามคนแถวนี้มา มีบางคนเล่าว่า คุณคลอฟอร์ดผู้นี้ เขามาจากครอบครัวที่มีอำนาจมาก รู้ไหมว่าทรัพย์สินที่เขาครอบครองนั้นมากมายมหาศาล เกินกว่าคนธรรมดาหลายเท่านัก? ความจริงแล้ว เขาเป็นคนประเภทที่จะยื่นเงินให้คนอื่นเท่าไรก็ได้ ทันทีที่พวกเขาร้องขอ!” เฟรย่าอธิบายด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความริษยา“ว่าอย่างไรนะ? มันจะมีทายาทครอบครัวที่ร่ำรวยขนาดนั้นอยู่จริงเหรอ?” ชายหนุ่มบางคนในกลุ่มถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความริษยาเช่นกัน“มันคือเรื่องจริง! เขาไม่ใช่แค่คนที่รวยมากเท่านั้น แต่เขายังมีความสามารถที่ล้นเหลืออีกด้วยนะ! ฉันพูดได้เลยว่า ทายาทเจ้าสำราญอย่างพวกเธอ เทียบอะไรกับเขาไม่ได้เลยสักนิด!” เฟรย่าตอบในขณะที่ชายตามองเด็กหนุ่ม ที่ดูเหมือนจะเด็กกว่าเธอ ที่นั่ง
“ทำไมแกถึงกล้าดีขนาดนี้?! คนรับใช้ต่ำทรามงั้นเหรอ? พวกแกช่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย พอ ๆ กับที่พวกแกกำลังรนหาที่ตายนั่นแหละ!” ลินัสส่งเสียงคำรามด้วยริมฝีปากที่บิดเบี้ยวของเขาเฟรย่ากำลังร้องไห้หนักกว่าเดิม เนื่องจากเธอไม่เข้าใจว่า ทำเธอถึงถูกโลงโทษ แทนที่จะเป็นคนรับใช้คนนั้น จากนั้นเธอก็โต้แย้ง “แต่มันเป็นความผิดของคนรับใช้ต่ำทรามที่ทำร้ายหนู! แล้วทำไมพ่อต้องมาตบหน้าพวกเราด้วยล่ะคะ?!”จากนั้นเธอก็ถูกพ่อของเธอตบหน้าอีกเป็นครั้งที่สอง แล้วเขาก็ตะคอก “แกช่างกล้าพูดจาหยาบคาย! ถ้าแกรู้ถูกรู้ผิด ก็รีบขอโทษคุณคลอฟอร์ดเดี๋ยวนี้เลย!”หลังจากที่เตือนเธออย่างดุดัน ลินัสก็รีบโค้งคำนับเจอรัลด์ ก่อนจะพูดว่า “ผมต้องขอโทษแทนลูกสาวที่ไม่เอาไหนของผมที่หาเรื่องคุณด้วยครับ คุณเจอรัลด์! ได้โปรด ให้อภัยเธอด้วยครับ!”“...ห ห๊า!…” เฟรย่าพูดเสียงพึมพำ เธอไม่คิดว่าพ่อของเธอจะก้มหัวให้คนรับใช้แบบนั้นเธอไม่ใช่คนเดียวที่รู้สึกประหลาดใจ แต่ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นต่างก็รู้สึกตกใจมากกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า“ผมจะไม่ถือสาเธอ เพราะผมอยากให้ความเคารพคุณควีนน่า อย่างไรก็ตาม ผมอยากจะแนะนำคุณให้สั่งสอนลูกสาวของคุณหน่อ
“แกกล้าดียังไง ถึงไม่ยอมโค้งคำนับ และทำความเคารพท่านชายตอนที่เห็นเขา!” ชายชราคนหนี่งตะโกนเจอรัลด์ไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามของเขา แต่เขากลับจ้องมองไปยังชายที่นั่งอยู่บนเกี้ยว ชายหนุ่มบนเกี้ยวเอาแต่หลับตาอยู่ตลอดเวลา ดูเหมือนว่าเขากำลังมีความสุขกับการนอนพักผ่อน“นี่แก! ฉันเพิ่งจะถามคำถามแกไม่ใช่เหรอ? ช่างกล้ามากที่ทำเป็นไม่สนใจ!” ชายชราคนเดิมตะโกน เขาก้าวเท้าออกมาข้างหน้า ตั้งท่าจะเอาเรื่องเจอรัลด์แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไร เขาก็ต้องทำตาโตด้วยความตกใจสุดขีด เมื่อจู่ ๆ ร่างของเจอรัลด์ก็อันตธานหายไปต่อหน้าต่อตา!“...ฮึ่ม?!” เขาอุทานออกมาด้วยความรู้สึกหวาดกลัวสักพักเขาก็รู้สึกเหมือนมีมือที่หนัก มากดที่ไหล่ของเขาอย่างแรง! มันแรงมากจนเขารับไม่ได้อีกต่อไปจากนั้นเขาก็ล้มลงอย่างแรงจนหัวเข่ากระแทกพื้น พื้นที่อยู่ใต้ร่างของเขาแตกออกด้วยแรงกดอันมหาศาลของเจอรัลด์! “เมื่อกี้ แกบอกว่าฉันต้องคำนับใช่หรือไม่? แต่ฉันยังไม่เห็นแกคำนับฉันเลยนะ!” เจอรัลด์แสยะยิ้ม“ท่านพี่!” ชายชราอีกคนตะโกน ในขณะที่กำลังวิ่งเข้ามา จากนั้นเขาก็หยิบกาน้ำชาออกมาจากใต้แขนเสื้อถึงแม้ว่าเขามีแผนจะใช้เวทย์มนต์กับเจอรัลด
เจอรัลด์ขมวดคิ้ว ขณะที่เขาเดินเข้ามาหาท่านชาย ที่ตอนนี้กำลังแขนขาสั่นอย่างแรง“...นายไม่มีลูกเล่นอะไรจะโชว์แล้วเหรอ?” เจอรัลด์ถาม“ด ได้โปรด ไว้ชีวิตฉันเถอะนะ…ฉันคือท่านชาย และกลุ่มพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ก็อยู่ข้างฉัน…” ท่านชายตอบ ในขณะที่กำลังพยายามจะคลานถอยหลัง แขนและขาที่ดูอ่อนแรงจากความกลัว ทำให้เขาดูน่าสมเพชไม่น้อย“...นายมีแค่นี้จริง ๆ เหรอ?” เจอรัลด์พูดด้วยความรู้สึกมึนงง แต่เขาก็อดขำไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและแน่นอน เจอรัลด์กำลังหัวเราะกับตัวเอง เพราะเขาหลงเชื่อคำพูดที่ยั่วยุของท่านชาย เขายอมรับเลยว่า ก่อนหน้านั้น เขาคิดว่าท่านชายผู้นี้จะเป็นคนที่ลึกลับ และมีพลังอำนาจจริง ๆ แล้วเหตุใดท่านชายถึงเป็นคนที่ประมาทเช่นนี้?กลับกลายเป็นว่า ท่านชายผู้นี้ เป็นนักรบที่บังเอิญมีจิตใจที่แข็งแกร่งเพียงเท่านั้น!“นายรู้ไหม ฉันได้ยินเรื่องของนายมาเยอะเลยนะ ท่านชาย…ดูเหมือนว่า นายจะทำเรื่องเลวร้ายเอาไว้มากมาย ในช่วงเวลาสองสามปีที่ผ่านมา…” เจอรัลด์พูด ขณะที่จ้องมองท่านชายตาเขม็งกิริยาโต้ตอบของเจอรัลด์ ส่งผลให้ท่านถอยครูดไปข้างหลัง โดยคิดว่าเจอรัลด์กำลังจะจู่โจมเขาอีกครั้ง แต่แล้วเขาก็ไม
ฟังจากน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดของเขา ท่านชายที่กำลังนอนนิ่งอยู่บนพื้น ดูเหมือนกำลังนึกถึงเรื่องราวโศรกเศร้าบางอย่างในชีวิตของเขา ที่ไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้“...นาย…เกลียดผู้หญิงเหรอ?” เจอรัลด์ถามพร้อมกับจ้องมองเขาอย่างเย็นชา“นายคงจะไม่เชื่อฉันหรอก ถึงแม้ฉันจะเล่าให้นายฟังก็ตาม…ตั้งแต่ฉันเกิดมา ฉันก็เป็นที่รู้จักในนามท่านชายผู้สูงส่ง และมีอำนาจแห่งกลุ่มพ่อมดศักดิ์สิทธิ์…ในขณะที่ทุกคนพากับอิจฉาริษยาฉัน แต่ฉันพูดได้เลยว่า หลายปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยมีความสุขจริง ๆ เลยสักครั้ง…นายรู้ไหม ฉันรู้สึกเกลียดผู้หญิงมาตั้งแต่เด็ก…เป็นเพราะเธอ ที่ทำให้ฉันเกลียดผู้หญิงทุกคน! ผู้หญิงที่ฉันกำลังพูดถึง…เธอคือแม่ของฉันเอง!” ท่านชายอธิบายเมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็รู้สึกได้ว่า หนังตาของเขากำลังกระตุกเขาไม่เคยได้ยินใครพูดถึงแม่ของตัวเองด้วยความรู้สึกอาฆาตแค้นเหมือนท่านชายผู้นี่มาก่อน…ท้ายที่สุดแล้ว ใครกันที่จะไม่รู้สึกรักคนที่ให้กำเนิดตัวเอง? แต่ถึงกระนั้น เขาก็รู้สึกได้ว่า ท่านชายไม่ได้โกหกเขา จากแววตาที่ดูเจ็บปวดอย่างล้นเหลือของเขาจะเป็นไปได้หรือไม่ว่า ที่ชายคนนี้กลายเป็นคนที่โห
“ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา ฉันได้ทำร้ายผู้หญิงไปทั้งหมดเจ็ดคน…และก่อนที่ฉันจะตาย ฉันอยากจะขอให้พวกเธอให้อภัยฉัน…ฉันถึงจะตายตาหลับ…ถ้าฉันทำแบบนั้นได้ บางทีฉันอาจจะได้พบกับโลล่า…” เชสเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแต่พยักหน้าเป็นการตอบรับเจอรัลด์เต็มใจที่จะทำตามคำขอของเขา เพราะเขาสัมผัสได้ว่า เชสเตอร์รู้สึกสำนึกผิดกับสิ่งเลวร้ายที่เขาได้กระทำลงไปจริง ๆ และด้วยเหตุที่เชสเตอร์จำได้อย่างชัดเจนว่า ผู้หญิงทุกคนที่เขาทำร้ายอยู่ที่ไหนกันบ้าง ทำให้เจอรัลด์เชื่อว่า เขาจริงจังกับคำขอของเขามากเพียงใดและไม่นานต่อมา เชสเตอร์และเจอรัลด์ก็เดินทางมาถึงบ้านของชาวนาคนหนึ่ง ทันทีที่ประตูเปิดออก เชสเตอร์ที่หน้าตาซีดเซียว ก็รีบคุกเข่าลงตรงหน้าของหญิงสาวที่เขาเคยทำร้าย ที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงประตูบ้านกับพ่อแม่ของเธอ“ท ท่านชาย? ม มีอะไรให้พวกเรารับใช้เหรอครับ…?” พ่อของหญิงสาวถาม ในขณะที่ตัวสั่นด้วยความรู้สึกหวาดกลัว“ผมมาขอร้อง ให้พวกคุณยกโทษให้ผม! ทั้ง ๆ ที่ผมรู้ตัวดีว่า ไม่มีทางที่ใดจะชดใช้สิ่งเลวร้ายที่ผมทำลงไปให้พวกคุณได้ ผมสัญญาว่า ผมจะทำทุกอย่
เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้ว แจสมินก็หันหน้าไปมองเจอรัลด์ด้วยความสงสัยจากนั้น เธอก็เริ่มตระหนักได้ว่า ท่านชายที่โหดร้ายและโอหังผู้นี้ ได้ยอมพ่ายแพ้ให้กับเจอรัลด์แล้ว“ผมขอโทษกับทุกสิ่งที่ผมได้ทำลงไป! ผมขอโทษจากใจจริง!” เชสเตอร์พูด ในขณะที่ก้มหัวอยู่หลายครั้ง จนหน้าผากของเขาแตะพื้นถึงแม้ว่า ก่อนหน้านั้น เธออยากจะฆ่าเขาให้ตาย แต่พอเธอได้เห็นว่า ตอนนี้เขาดูหดหู่มากเพียงใด เธอก็ได้แต่พูดกับเขาว่า “…คุณไม่จำเป็นจะต้องมาขอโทษอะไรฉันอีกแล้ว…คุณควรจะไปขอโทษคนที่คุณเคยทำร้ายมากกว่านะ ถึงแม้ว่าครอบครัวของฉันจะผ่านประสบการณ์ที่น่าหวาดกลัวนั้นมาได้ โดยที่ไม่ได้รับอันตรายร้ายแรงอะไร แต่ก็ไม่ใช่ทุกครอบครัวที่เป็นแบบพวกเรา…แต่ถ้าคุณต้องการบทลงโทษจริง ๆ ล่ะก็ ฉันจะให้เจอรัลด์เป็นคนตัดสินใจเรื่องนี้แทนฉัน เพราะคำพูดของเขา ก็เหมือนคำพูดของฉันเช่นกัน!”หลังจากที่พูดจบ แจสมินก็หันไปมองหน้าเจอรัลด์บางครั้งผู้หญิงก็มักจะเป็นแบบนี้ ตอนแรกแจสมินอาจจะยังไม่แน่ใจว่า ตัวเธอเองตกหลุมรักเจอรัลด์จริงหรือเปล่า แต่พอถึงเวลาที่เธอต้องพึ่งพาเขา เธอก็เริ่มมั่นใจว่า เธอได้ตกหลุมรักเขาอย่างหมดหัวใจจากวันนั้นเป็นต้นมา
ในตอนนั้นเอง ยูเมะก็พาชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องที่พวกเขาอยู่ทันทีที่ยูเมะหันไปเห็นแจสมิน หญิงสาวที่มีหน้าตาสะสวย และมีเสน่ห์ไม่ต่างกับเธอ กำลังยืนอยู่ข้างกายเจอรัลด์ และด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูกความรู้สึกนั้น ทำให้เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างแข็งกระด้างว่า “นี่คือคนที่คุณตามหา เจอรัลด์! คุณยาร์โรลได้นำข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับเกาะนี้มาให้!”พอพูดจบ เธอก็ไปยืนข้าง ๆ อีกฝั่งของเจอรัลด์ แจสมินเองก็หันไปมองสาวสวยผู้นี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยความสงสัยเช่นกันในขณะที่หญิงสาวทั้งสองคนกำลังสบตากัน ชายวัยกลางคนที่มาพร้อมกับเอกสารบางอย่างก็กล่าวทักทาย “คุณคลอฟอร์ด!”“ดีใจที่คุณมาที่นี่ คุณยาร์โรล เชิญนั่งครับ!”ทิม ยาร์โรล เป็นเจ้าหน้าที่จากสำนักงานการทูตและวัฒนธรรมของเมืองมอนท์ฮอล์ม มีคนบอกกับเจอรัลด์ว่า ชายผู้นี้ เป็นคนที่รู้เรื่องราวทุกอย่างเกี่ยวกับเมืองมอนท์ฮอล์ม ตั้งแต่ในอดีตขนถึงปัจจุบัน หากใครอยากรู้เรื่องราวความเป็นมาและประวัติศาสตร์ของเมือง ๆ นี้ ทิมคือคนที่ควรจะไปหาหลังจากที่แนะนำตัวกันอยู่สักพัก ทิมก็เริ่มเข้าประเด็น“ผมได้ยิน